Uxío Broullón

Todo comezou cunha pregunta digna de figurar nun poemario: A que sabe Podfabs!? E para quen teña dúbidas sobre a que sabe Podfabs!...http://fabuloseando.blogspot.com. Como ben confesa Uxío Broullón, de aí naceron todos os podcasts que viñeron despois.

Fixécheste adicto?
Uxío: Ben, sempre me gustou a "radio", e podfabs xurdíu por chou; eu gravaba programas de radio en cedeses que viaxaban polo mundo (afición herdada dun mestre meu de debuxo, Pablo Alejos). Unha blogueira catalana que eu coñecía tiña un deses cedés, un rapaz mexicano (Corso http://nodo3e.blogspot.com/) buscaba locutores, a amiga faloulle de min... y el resto es por todos conocido :P
É unha bonita historia

Unha historia ben bonita.
Uxío:é das cousas que máis me enchen da rede. A amizade mexico-galega que xurdiu e a boa conexión con ego99radio.blogspot.com, a nosa radio, con emisións en galego desde méxico para o mundo :P Agora, practicamente a estamos mantedo el e máis eu nada máis, eu mantendo de contidos, porque fai el todo o traballo de mantenemento do sitio e iso.

O tema dos podcast é todo poñerse a escoitar, non? Despois engánchaste, facendo coma no last.fm a túa programación propia de radio.
Uxío: Claro, diso se trata

Medran os podcasts ou non aquí en Galiza?
Uxío: Pois o certo é que muito non medra, agora mesmo os máis activos, que me conste, son zimmer103 e máis eu, despois están uns rapaziños de Santiago que fan un en castelán http://soundsok.es, e un deles animouse a empezar un en galego (Cousas). Haber hai algúns pero que actualicen así con frecuencia... os dalgún colexio, que iso está moi ben, e pouco máis.
(Nota: Desde que se fixo esta entrevista até a publicación apareceu unha nova fornada de podcasteiros das aulas da Escola do Audiovisual de Vigo e hai algún bastante xeitoso. Hai unha lista de falangullos en podgalego.org)

Que é o que falla á hora de engancharse e animarse a facer podcasts?
Uxío: Hai quen di que faltan iPods, que se houbese máis seguramente habería máis audiencia e en parte ten razón. Pero eu teño a teoría de que as propias vantaxes son as súas eivas tamén: o feito de que non teñas présa por escoitalo, porque o podes facer en calquera momento, fai que o vaias deixando por outras cousas máis inmediatas. Para escoitar é preciso prestar atención, e para iso precisas tempo.
Despois tamén están os contidos, ten que haber algo que sexa atractivo ao que escoita, algo que o enganche...porque se proba a escoitar e non atopa nada que lle esperte nin curiosidade, entón non vai seguir buscando. Outra cousa é que a maioría da xente aínda non está afeita a aproveitar as vantaxes dos rss para subscribirse.



Falando de contidos, ti como tes enfocados os teus podcasts, comezando polo máis persoal: areias sonoras?
Uxío: Areias é experimentar un pouco, é o máis parecido a un blog persoal, no que deito ocurrencias, ideas... son iso areas, grans pequenos, micro-viaxes interiores. Non sei definilo, pregúntalle aos que o escoitan o que pensan del. A que saben as areas sonoras? :P Corso, Carlos E. Herrera, de Ego99 fai algo parecido con Nodo3e (dito con seseo mexicano é un xogo de palabras nodo 13) ao seu xeito, pero na mesma onda, fai cousas por veces grandes grandes, a min encántame.

Un podcast sirve para falar con un mesmo e tamén cos demais...caso de c´mmons baby, como surxiu a idea?
Uxio: Levo como dous anos baixando música baixo licenzas abertas, e descubrindo cousas boas (para o meu gusto) empecei a metelas de unha en unha en Areias, e en Podfabs! chegou un momento no que optei por metelas tamén, xa cara o final; non tanto por evitar posibles problemas legais por usar música con copyright, como por apoiar á xente que publica polos seus medios, de xeito libre, para que todo o mundo poida disfrutar del, e facendo cousas moi interesantes. Entón, canso da fórmula de Podfabs! embarqueime en facer un programa só desas músicas (que non hai demasiados, na España coñezo 3 ou 4, pode que haxa máis, non sei, e en galego non me consta) e isso... co fin de dar a coñecer esas músicas, xa que os medios oficiais e da industria non apostan por ese xeito de difundir a música

O certo é que hai moita xente que comeza a facer discos con licenzas CC, ti que opinas, vai ser ese o futuro da música?
Uxio: Non sei se será o futuro, pero está claro que está mudando conceptos. Na entrevista que lle fixen a Noel Feáns, el apostaba que no futuro a música sería toda de balde... non sei se chegaremos a iso, pero todo depende do mercado e do consumidor. Por exemplo, un disco baixo licenzas CC, pode baixarse de balde ou mercarse físico, non é excluinte. Eu merco discos baixo copyleft, non muitísimos, pero algún, e do que eu pago por el, que adoita ser menos que un disco "da industria" gastos de portes engadidos, sei que polo menos un 50% vai directa para o autor, mentres que nos outros casos como muito pode ser dun 10% con sorte... cal é máis rendíbel para o autor? o 50% de 10€ ou o 5% de 20€?
As tiradas son menores, pero o aproveitamento é maior. E o máis importante é sempre a distribución: se non te distribuen, non es visible, non existes, xa podes ter o disco mellor do mundo. Hoxe en día coa rede, podes chegar a todo o mundo sen gastar apenas un can. Vale, se cadra non vendes, pero escoitante, e se o fas ben, pode traer concertos... etc.




Falando diso, discos copyleft favoritos tanto galegos como extranxeiros
Uxio: Buff, agora mesmo teño no computardor preto de 300 discos baixo copyleft descargados...imaxina! :D A ver, estranxeiros, así favoritos están Odran Trümmel (franco-holandés), The Dots (Alemaña, que poñen a sintonía da cabeceira de c'mmons baby!), Half Asleep, unha moza belga con cancións terriblemente melancólicas)... Angil, que non todo o publicou aberto, pero o seu último disco é unha xoia...

E onde está toda esa música?
Uxío: Pois en netlabels, Jamendo.com... hai unha rede ampla, máis do que muitos sospeitan. Despois hai sitios como netBloc.com que cada mes fai un compilado cun PDF anexo de máis de 30 páxinas con información dos músicos e os selos...Hai un blog arxentino ZonaIndie.com.ar, que aínda que fala de todo tipo de música, arxentina principalmente, dá muita conta de lanzamentos de bandas copyleft. Lanzou un compilado hai uns anos, Canciones pegajosas...
É todo moverse, e buscar, dá o seu choio, pero cando topas cousas interesantes compensa, apenas escoito radio musical xa, desde hai un par de anos. Radio Oceánica só :P
No caso galego, Proxecto Mourente está moi ben, Fanny e Alexander, penso que fan cousas moi interesantes, pero tirando algunha canción non me enche (xa llo dixen a Noel :) The Homens están facendo muito tamén por este xeito de difusión... Os Novedades Carminha que acaban de sacar K7, Quant, Nouvelle Cuisine... Capitán Furilo, non sei...
A taberna de Mou, sorprendeume moi gratamente, Roger de Flor...

E a pregunta de turno...que che aporta un podcast?
Uxio: jaquecas :P

Preguntar entón cal é o motivo polo que o sigues facendo supoño que é como preguntarlle a un escritor porque sigue escribindo
Uxio: Agora estou bastante centrado en c'mmons baby! e teño os outros algo abandonados, mas volverán, e o que fago con c'mmons baby! é tentar dar a coñecer músicas que doutro xeito non terían unha plataforma onde escoitarse, fóra das súas webs ou netlabels... unha pouca de axuda

Plataformas e programas onde si se poden escoitar outras músicas...imos dar a Radio Oceánica, que te acaba de fichar como colaborador, que vas aportar no programa?
Uxío: Falar de músicas que están un pouco fóra da industria discográfica, do establecido, e que son interesantes tamén e teñen tanta calidade, ou máis, ca os que son hits das radios.



Vai supoñer facer cambios ao hora de facer de c´mmons baby! ou vai ser algo complementario?
Uxio: Non sei aínda, foi todo algo súpeto, mas supoño que será un complemento un doutro, aínda que as primeiras veces supoño que rescatarei cousas que non son tan novas pero que está aínda aí para disfrutar.

Volvendo ao panorama musical, comezaches facendo algo baseado en creative commons e nun principio asociado a público minoritario, con Radio Oceánica dáselle maior difusión a este tipo de música, que pode supoñer iso para eses grupos que xa ofrecen discos en descargas gratuítas?
Uxio: É un tema complexo. No fondo, vai depender da xente como consumidor; en parte, que os discos se publiquen na rede ou baixo licenzas abertas non significa que non se podan mercar, supoño que dependerá de se a xente se conciencia e aposta polos creadores xenerosos a favor de que a súa música se pase e comparta, ou pola contra aposta por "artistas" que só pensan en gañar cartos e ter éxito, sacando cartos mesmo dunha norma que presupón a culpabilidade dos consumidores.

É dicir, que o sistema so cambia se a xente quere.
Uxio: Ben, se desde a industria entran en razón (cousa que dubido) tamén pasará.
É absurdo que a ti che cobren un cánon por se fas una copia dun disco que mercaches, ou descargas música na rede, e ao mesmo tempo estean a pagar a emisoras por promocionar os seus músicos. Se eu puxera unha canción en c'mmons baby! dunha banda rexistrada na Sgae (índa que hai baleiro legal cos podcasts agora mesmo) tería que pagar dereitos por emisón, igual que fan as emisoras, mas o certo é que lles estou a facer propaganda de balde.
As emisoras pagan royalties por emitir as cancións, e cobran por promocionar as bandas que as discográficas queren vender, non é un contrasentido?

Pósese incluír nun podcast a canción que ti queiras?
Uxio: Eu meto as que quero :) antes empregaba cancións (en Fabuloseando!!) non libres de dereitos e nunca me pasou nada, claro que non tiven unha repercusión mundial como para que repararan en min. Seica houbo casos de podcasts que tiveron problemas pero o certo é que agora mesmo non está regulado (ou non me consta que o regulasen recentemente) Por poder non podes, porque estás "emitindo" e deberías pagar royalties por emisión.

Moita xente pensa que a cultura debería ser libre...se ti foses autor, que opinión che merecería iso?
Uxio: Home, habería que saber que entende a xente por libre. Hai xente que gaña a vida facendo cultura e debería poder seguir facéndoo. Acho que non se debe confundir, o acceso libre, ao que todo o mundo debería ter dereito, a que se poda coller unha obra dun autor e vendela lucrandose sen que ao autor lle chegue nada, nin as grazas :)
De feito o lema ese de "a propiedade intelectual é un roubo" paréceme errada. Nin os que publican baixo licenzas abertas renuncia ao seu dereito a ser recoñecido como autores da súa obra... outra cousa é que a lei estea mal feita ou haxa que revisala.

Ti que cambiarías, postos a cambiar algo
Uxío: Non ma sei de memoria :P Pero o feito de que haxa sociedades de xestión privadas... fai que o sistema estea algo corrompido. O autor debería ter máis control sobre a súa obra e non que fique "secuestrado" polas mesmas sociades que se supón deberían defendelo.
Que haxa unha regularización por lei das porcentaxes por cesións de dereitos que debería cobrar, que seica non o están, e non que o deixen en máns das editoras. Se os que crean son os autores, sen eles non habería obras, porque levan máis cartos os intermediarios? Internet e as novas tecnoloxías o que están provocando é iso, que se eliminen intermediarios: ti podes mercarlle o disco directamente ao autor que neste caso levaría o 100% dos beneficios (descontados os gastos que tivese) e non o 5-10% como agora que son as editoras as que pagan a inversión e danlle unha parte aos autores.
Cando te autoeditas, ti asumes eses gastos. Que é máis rendábel para o autor? Pois habería que facer cáculos.

Mudando de tema, como ilustrador que tamén es que proxectos tes en marcha
Uxío: Pois seica cedo vai sair un e-book dun ouveador egrexio, cunha portada feita por min.



Veste máis como ilustrador, facendo un programa de radio ou son so afeccións?
Uxio: O da radio sería bonito, pero agora mesmo é máis unha afección, o de ilustrador suponse que é para o que estudei, pero non lle dedico o tempo suficiente como para nun futuro dedicarme profesionalmente... non che sei, a vida dá tantas voltas...



Pois rematada a entrevista, todo o mundo a visitar c´mmons baby! Porque hai premio: un cd de Kara.o.ke firmando por Projecto Mourente, todo por respostar correctamente a unha pregunta...vas deixar pasar a oportunidade?? Déixate seducir!

Entrevista a María Lado

Estes días voltou a inquilina de casatlántica e que mellor xeito de celebralo que falando con ela. Esta entrevista é unha iniciativa cultural que parte de homes e mulleres, que comparten o administrar blogues escritos en idiomas diversos, e que forman parte do espazo da cultura marítima na blogosfera. Ademáis todos somos afeccionadas e afeccionados á poesía, sendo o poemario Berlín unha lectura compartida por todos. Como boa nova, creo que podemos adiantar que dentro dun mes haberá libro de Nove.



El mar és el camí: He vist alguns video-clips amb els teus poemes, i el mateix “Berlín” forma part d’una obra més àmplia, que combina poesia, la música de “Fanny+Alexander” i la teva pròpia interpretació dels poemes. Vas escriure “Berlín” pensant ja en donar-li aquesta dimensió “multimèdia”?

María Lado: Nun principio a escritura de berlín tratábase só de escribir unha serie de poemas, sen máis dimensión que esa. De feito berlín foi un libro feito por encarga para a colección Poeta en Compostela que promovía a AELG, o Concello de Santiago e o xornal Correo Gallego. De modo que nun principio só pretendía ser un libro en papel do máis tradicional. O feito de que despois se convertira nun poemario publicado en rede (a primeria publicación en rede foi na sección Letras de Balde de Arredemo) e máis tarde gañara esa dimensión de spoken word da man de Fanny e Alexander (a quen llo agaradecerei enorme toda a vida, pois foi inciativa deles) foi posterior. Non foi algo que planificara dende o principio. Aínda que si que é certo que teño ese interese en darlle á poesía máis dimensións que a escrita. Esa concepción da obra literaria que traspasa xéneros interésame moito.

El mar és el camí: Tu vas néixer i vas créixer a la Costa da Morte, prop de Fisterra; un lloc on la presència del mar es fa sentir en tot moment. Quina influència té, el mar, en la teva obra? I com és la teva relació personal amb el mar? També el portes “aniñado no peito”, com la Genoveva d’un dels teus poemes?

María Lado: Malia que isto pareza un tópico, creo que o mar é algo que marca muito á xente que somos da costa, xa que é un elemento moi potente, algo cunha presencia moi evidente. Para min o mar leva toda a vida aí, forma parte das miñas paisaxes, tanto reais como sentimentais, e por iso é moi recurrente no que escribo, xa que tamén é moi recurrente na miña vida. A miña relación co mar é de fascinación e mesmo necesidade. Fáiseme moi difícil vivir sen el. Pode ser que tamén o leve aniñado no peito como Genoveva :)

Una Mirada a la Ría de Vigo: Los distintos océanos y mares son diferentes; unos más cálidos, otros más fríos, unos con más sal, otros más densos, así la vida que en ellos se desarrolla también es diferente, su color es diferente, su luz es diferente, su olor es diferente, hasta el sabor de su pescado, de su marisco es diferente. ¿Has percibido esa diferencia del Atlántico respecto de otros mares y océanos?

María Lado: Teño a sensación, pero só é unha vaga impresión, de que pode haber unha diferencia -tamén plasmada na literatura, no modo en que se expresa literariamente,- entre océanos como o Atlántico das terras do norte e mares como o Mediterraneo, que , ao meu ver, transmiten unha idea diferente, unha imaxe distinta. Pero isto, xa digo, é algo que só presinto. O que si creo que hai son diferentes maneiras e visións, á hora de achegarse ao mar. Cousas que dependen máis das persoas, do enfoque, das intencións... que do mar en si.

Una Mirada a la Ría de Vigo: ¿Qué tiene de personal e identificativo el Atlántico, por tanto que no tengan otros mares u océanos, para que hayas encontrado allí tu inspiración?

María Lado: Para min o Atlántico é o meu océano, quero dicir que é co que teño trato e o que coñezo, así que iso é o que o fai persoal e identificativo para min, pois forma parte do meu imaxinario íntimo.

Ponto de Encontro: Para escrever uma obra como Berlim não basta só ter inspiração, tem de se ter um estado de alma, preenchido com saudade, melancolia, uma pitada de tristeza, enfim diz-me como foi escrever Berlim?

María Lado: Partindo da base de que foi escrito con moita constancia (pois xa digo que a obra foi un encargo que tiña un tempo de entrega e todo iso) si é certo que superado ese trámite tiven que facer queo proxecto fose meu, persoal e propio e moi afincado en min para poder escribila. De modo que adoptar un estado da alma -por conservar esa denominación que propós- era algo básicamente necesario. berlín é unha historia de amor inventado, algo xa precedido polo fracaso, e para escribilo adoptei tamén esa sensación que oscilaba entre a emoción do imaxinado, con moita tenrura, e unha tristeza na que desemboca todo. Nos meses que o escribín, que creo que foron dous, estiven metida nese ambiente continuamente. Pero sobre todo tiña a sensación de estar escribindo unha historia fermosa de final agridoce. É unha sensación moi bonita deixarse arrastrar así por un libro. Algo que parece un pouco enfermizo, si, pero moi gratificante.




Ponto de Encontro: Para se escrever um poema como Novembro tem de se ter uma relação com o Mar.diz-me, qual a tua relação com o mar e de que forma ele te inspira?

María Lado: Para min o mar é un elemento de forza impresionante que forma parte do meu entorno dende sempre. E dende sempre me inspira de maneiras diferentes; nel atopo imaxes de tránsito, de camiño, véxoo como fonte de vida e tamén animal famento... No caso de nove (que foi finalmente o título do libro onde está o poema novembro que mencionas) o mar gañou un matiz moi violento, moi animal, que se relaciona directamente co sentimento de pertenza a un lugar, o cal tampouco era un lugar moi apracible, senón todo o contrario. O mar é ademais o axente principal das cousas que ocorren no lugar, por iso ten ese carácter en todo o poemario e non outro.



El Observatorio de la Noé: Soy una convencida activista contra el canon por préstamo en las bibliotecas y eso es algo que reflejo en mi blog casi continuamente. Son muchos los creadores que se han manifestado en contra de esta normativa, es por ello que como autora y dado que tu obra es objeto de préstamo bibliotecario, quisiera que me respondieras a la siguiente pregunta: ¿Qué piensas sobre la Directiva 2006/115/CE sobre derechos de alquiler y préstamo, que fija un canon por cada préstamo público de libros y que se viene aplicando en España desde 2007?

María Lado: Eu creo firmemente que é bo que a cultura sexa de acceso libre e que ademais ese sistema é viable para que tanto autores como outros axentes da cultura poidan vivir dignamente se replantexamos a cousas .
Claro que no sistema actual hai cousas que os autores tampouco poden controlar. Se os meus libros son obxecto de préstamo é algo que eu non podo controlar, pois eu teño libros dos que non teño os dereitos e, doutra banda, non podo pretender saber a onde van todos e cada un dos meus libros. De calquera maneira paréceme unha inxustiza enorme, porque ademais creo que as bibliotecas públicas son un dos maiores tesouros da sociedade, representan en si o acceso libre á literatura. Pola miña banda, eu intento facer o que podo porque os meus libros e textos se poidan consultar libremente, fotocopiar, imprimir, citar... e todo iso sen que se teña que pagar por eles. Non pretendo vivir dos dereitos (así polas boas) do que escribo, senón do que escribo e do que recito.


El Observatorio de la Noé: He leído en alguna entrevista previa que te quejabas de la poca afición que, en general, la gente siente por la poesía. Tus palabras concretamente fueron: “…hay muy pocos lectores y muy pocas personas que asistan a los recitales y eso, me imagino, que en parte es culpa de los poetas.” ¿Por qué piensa que los propios poetas son los culpables de esta situación? ¿Cuál cree que es el mejor método para difundir, así como crear afición a la poesía?

María Lado: A idea que durante moitos anos houbo do poeta era unha imaxe moi marcada pola aureola de tipo inspirado de altura intelectual superior ao común dos mortais. Ou sexa, alguén difícil de entender (comentario co que aínda a día de hoxe me atopo) serio e bastante aburridiño, co seu libriño debaixo do brazo adormecendo ás masas. Tamén está a imaxe do poeta máis social, que –para desgracia dos poetas e da sociedade- vénche sendo un tipo máis cercano pero igual de brasas. Esa é a idea que a xente ten metida na cabeza de poeta. Ou, cando menos é a que eu atopo nos colexios e nos intitutos cando vou ler ou dar talleres e mesmo entre adultos, tamén. Iso é culpa principalmente do sistema educativo, non nos enganemos, que nos graba esa idea a lume na fronte. Pero tamén dalgúns poetas, que se distancian eles mesmos do público, que teñen cinco minutos para ler e len quince, que se agochan detrás do libro e largan os seus textos como quen reza e cousas moito peores que fan que a xente se bote a tremer cando escoita falar de poesía. Aínda así, eu son un pouco esaxerada; non todos os poetas (e isto é así en todos os tempos) son así. Moitos teñen unha imaxe cercana e viva da poesía a así o demostran. E hoxe en día é moita a xente que se ocupa de transmitir esa idea que, durante anos, subsistía un pouco nas marxes da poesía oficial.
Doutra banda a poesía ´é variada e adopta diversas formas e estilos, está en moitos máis sitios que nos poemas (está nas películas, nos videos musicais, na publicidade...) e a xente -e tamén os poetas- comezan a tomar conciencia desa diversificación, o que mata un pouco esa idea clásica de poeta.


Singradura da Relinga: A creación artística en xeral e a literaria en particular non se conciben senón é ligada á comunicación social. Neste sentido hai autores e autoras que seguen circunscribindo a súa acción as redes de distribución tradicionais a través de editoras e librarías.
Na sociedade actual existe outra rede de distrubución de contidos (internet) que non está en competecia coa tradicional, senón que mesmo a potencia establecendo relacións sinérxicas mutuamente proveitosas.
Hai consciencia sobre este fenómeno por parte das autoras e autores galegos e danse pasos cara o aproveitamento da rede a favor da literatura?

María Lado: Eu creo que esa consciencia é aínda moi pouca, quero dicir, que existe e que hai xente que traballa nesa liña, mesmo proxectos comunitarios e editoriais que se achegan a esas novas redes de transmisión. Pero creo que aínda é algo case anecdótico, que é moi pouca a xente que se anima a dar o salto á rede. E é algo que me estraña, e moito, sobre todo entre autores novos, que teñen na rede unha posibilidade incríble de facer chegar os seus textos aos lectores e practicamente non o aproveita ninguén. Non hai máis que ver unha plataforma como aregueifa para darse conta da cantidade de música que hai fronte a uns poucos libros. Sen embargo supoño que é algo que chegará co tempo. Polo de agora penso que a maior parte dos autores seguen precisando ter un libro de papel entre as mans. Tamén me sorprende atoparme con críticos que din iso, que os libros en internet non son libros para reseñar. Que é obra invisible. Iso é algo que me flipa e me parece simplemente unha pequena ignorancia.

Singradura da Relinga: Berlín é un poemario meritorio non só pola sinxeleza e profundidade da mensaxe, senón que nos parece tamén destacable porque a súa edición para a rede se enriquece coa fusión con otros creadores de ámbitos distintos á literatura; a música “indi” de Fanny+Alexander que están embarcados nun proxecto de contemporaneización da música galega, e na ilustración e o deseño nada menos que coa aportación do debuxante David Rubín.
Esta fusión converte a Berlín en algo cualitativamente distinto, porque a creación interdisciplinar ten unha enorme potencia comunicativa. Tes previsto impulsar máis proxectos das mesmas características?

María Lado: Se todo vai ben, en moi breve tempo sairá en papel e á maneira de toda a vida o poemario nove (do que antes falei) xa que foi gañador dun premio que contempla a edición. Falando co editor que sacará o libro (Fervenza) chegamos ao acordo de que terei liberdade para facer unha edición dixital que tal vez se retrase por cuestións de axenda propia (é que, simplemente, non dou feito :) pero que estará dispoñible nos mesmo termos de descarga que berlín. Non teño aínda pechado todo o que será nove, aínda que me gustaría que fose algo semellante, un proxecto onde se engloban varias expresións.



Beliscos Pequenos: A túa obra é moi persoal, ou iso é o que semella tras varias lecturas. No caso que nos ocupa, Berlín, todo o que expresas está baseado en vivencias reais ou a poesía sempre axuda a construír outros universos?

María Lado: En berlín hai pouco de experiencia persoal cando menos así á vista. Para construír os poemas o que adoito facer é situar unha pequena amarra coa realidade, un vínculo a min ou a algo que recoñezo que se vai cubrindo e transformando a medida que o poema avanza e se vai convertindo en literatura. A poesía, e a literatura en xeral, son métodos marabillosos para construír outros universos. e ás veces para contruír este, tamén.

Beliscos Pequenos: Utilizaches durante moito tempo a rede para comunicarte cos teus amigos, lectores e expoñer a túa obra. Dende decembro do ano pasado non actualizas o blogue, que foi o que che levou a tomar esta decisión cando agora outros autores están utilizando a rede para o mesmo que a utilizaches ti?

María Lado: Pois non foi algo planificado. Agora volvín retomar o blog, hai só uns días, pero botei uns meses sen facer nada porque o fun deixando deixando -por outras presións da vida que me restaban tempo-, e así quedou. Non me gusta ter tampouco unha relación de obligación co blog e por veces tiña esa sensación, de modo que deixeino uns meses e, ao comprobar que non pasaba nada (que o mundo non deixaba de rodar nin o ceo se desplomaba sobre as nosas cabezas) foi cando me vin con ánimo e tranquilidade suficiente para volver a el. Para min é unha maneira de forzarme a min mesma a escribir e de probar texos pequenos sen ningunha presión. Doutra banda é tamén un exercicio de comunicación co entorno, de compartir e intercambiar cos outros, ao tempo que vale para iso que todos chamamos autobombo: é dicir, para convocar polos teus propios medios á xente, sen facer carteis nin ter que agardar a que a prensa seria lle interese meter o teu recital, acto ou merenda na axenda do día.

HomesDePedraEnBarcosDePau: Como xa O_Fartura e Besbe che fan as súas preghuntas en galego , eu , aproveitando que recitas con Gheada e seseo, voume dar o ghusto de faser as miñas preghuntas tal e como falo, en ghallegho costeño, mariñeiro e muradán .
Escoitarche ler Berlín en ghallegho, ca doSe sonoridade que da o “noso seseo costeño”, faime sentir ben , e identificarme mais se cabe ca túa poesía. Pero en Sertos Sírculos , pareSe pecado expresarse co noso aSento.
Non tes medo de que os “deuses” da normativiSaSión lingGHüistica che condenen ó inferno do despreSio?

María Lado: :D a verdade é que o da gheada e o seseo foi unha determinación que tomei dende sempre, dende que empecei a escribir e ler coas xentes do Batallón Literario da Costa da Morte. Para min é honra e orgullo falar coma falo. Ler poesía así é unha maneira de dignificar trazos lingüísticos que están historicamente mal vistos e que, non nos enganemos, nalgúns círculos aínda se ven como algo entre o anecdótico e o pouco aconsellable para a expresión culta. O que si dubidei moito, especialmente a raíz de abrir o blog, foi sobre se debía grafalos ou non, tanto a gheada e o seseo como outros trazos lingüísticos ( como diptongos e terminacións verbais). Finalmente decidín que non, non sei moi ben porque, e ás veces arrepíntome un pouco porque son solucións que co tempo se perderán completamente e eu na fala oral emprégoas a cotío, sendo tamén parte da miña maneira de expresarme.

HomesDePedraEnBarcosDePau: “Quen me dera que todo na rede fose peixe”! Esa sería a maior ilusión para un mariñeiro. Pero por desghrasia non todo na rede é peixe , nin andar no mar é doado.
Naveghar no medio do oséano das verbas, a min, as veses, prodúseme serto mareo , por iso da falta de costume.
Tí que estas máis acostumada a andar neses mares, aínda che dan arcadas ó naveghar por eses caladoiros?

María Lado: Ás veces si, e non por outra cousa que pola cantidade de literatura que aínda me falta por ler....uf! Ás veces entro nas librerías e penso “dios...pero que inculta es mariquiña”.
Foi todo un pracer.

Entrevista a Rafa Villar

Esta entrevista é unha actividade cultural no blogomillo posible grazas á colusión de tres persoas que compartimos administrar blogues, gusto pola poesía e termos leído os tres o teu último poemario.

Somos tres persoas que participando activamente no SORTEO CULTURA MARIÑEIRA DA AMIZADE GALEGO-PORTUGUESA descobrimos a nosa afección común pola poesía, e plantexamos unha entrevista ao poeta por parte dos lectores.

Non somos un grupo mediático, nen unha editorial, nen membros do consello de redacción dunha revista especializada sequera, somos sinxelamente lectores de poesía que aquí e agora aproveitamos para agradecerche que respondeses afirmativamente ao noso convite, grazas Rafa.

Singradura da relinga-A modo de presentación, para que te poidan coñecer quen visita os nosos blogues, pódesnos dicir quen é a persoa que ten creado Memorias de Ahab?


Rafa Villar-Pois é unha persoa, nada en Cee hai uns 39 anos, que entre as súas actividades é escritor de poesía.

Estudei a carreira de filoloxía galego-portuguesa na Universidade de Santiago de Compostela e na actualidade traballo como lingüista no Departamento de Normalización Lingüística da CIG.

‘Memoria de Ahab’ é o meu undécimo libro de poemas editado logo de apenas uns catorce anos publicando obra poética individual.

Á parte disto, estiven vinculado a asociacións de carácter literario como o Batallón Literario da Costa da Morte, a Asociación de Escritores en Lingua Galega (AELG) ou a editorial alternativa “Letras de Cal”. Noutra faceta persoal, veño desempeñando labores de portavocía na plataforma “Nunca Máis”.



Singradura da Relinga-O afloramento é o fenómeno natural que converte ás nosas Rías nun dos ecosistemas máis ricos do mundo. Cal pode ser a explicación da fecundidade da literatura galega, e concretamente no teu caso cal é a enerxía que permite que teñamos ao noso dispor unha obra poética como a túa?

Rafa Villar-Penso que a fecundidade da literatura galega, a súa vizosidade, ten a ver, en parte, cunha vontade colectiva de resistencia e de persistencia. De resistencia á asimilación que como pobo e como cultura vimos padecendo desde hai séculos, e de persistencia nesa vontade de mantermos unha identidade propia, vehiculizada a través dunha lingua e cultura xenuínas.

Beliscos Pequenos-No 2001 Memorias de Ahab xa fora publicado na rede na túa páxina Mares de Sinbad e iniciativas semellantes tamén as teñen levado a cabo outros escritores como María Lado ou Carlos G. Meixide. Contando cunha boa traxectoria literaria detrás, que é o que te motiva para colgar na rede a túa obra?

Rafa Villar- A min a rede sempre me pareceu un soporte máis que aproveitábel á hora de difundir a literatura, e nese sentido nunca tiven demasiados prexuízos ao respecto. De feito, fun dos primeiros autores literatura galega en manter un sitio web persoal (hoxe inactivo) para dar visibilidade ao meu labor literario e mesmo publiquei libros aproveitando as posibilidades e o formato da rede.

Homesdepedra-O versolibrismo impera. En que parte da andaina quedou esquecida a métrica?

Rafa Villar-Penso que a poesía, por sorte, está sometida a cambios e mudanzas, e a experimentacións do máis diverso. Nese continuo devalar a métrica non deixa de ocupar o seu espazo, obviamente diferente ao que ocupaba hai un século. En todo caso, eu defendo as posibilidades expresivas do poema máis alá da estrutura métrica, o que non nega a posibilidade de que persoalmente desfrute cun soneto ben escrito. O que é raro -e dígoo como constatación- é que unha persoa nova que comece a escribir poesía o faga desde unhas estruturas métricas moi ríxidas, algo que si era habitual no pasado.

Singradura da Relinga-O Mar está presente ao longo de prácticamente toda a túa poesía, mais na túa última entrega ocupa un lugar central e mesmo poderiamos dicir que lle outorgas o don da ubicuidade. A que é debido?

Rafa Villar- É innegábel que desde os primeiros tatexos do meu traballo poético o mar foi un elemento básico e central. Tanto o mar na súa virtualidade máis física como o mar como referencia simbólica. E así, moitas das miñas imaxes literarias máis logradas teñen que ver co mar e con esa dobre dimensión, porque o mar transmite unha beleza intensa e á vez posúe unha capacidade de evocación enorme. O mar tamén é en si mesmo -e vós sabédelo mellor ca min- un espazo de liberdade case absoluta. Iso, en termos literarios, oferece unhas posibilidades tremendas.

Beliscos Pequenos-A Costa da Morte foi unha das zonas máis afectadas polo chapapote do Prestige, como afectou este feito no ámbito literario e como o viviches ti?

Rafa Villar-A moitos niveis o Prestige significou unha gran conmoción e non só para as xentes da Costa da Morte, senón para o país enteiro. Iso, a nivel persoal, tivo tamén unha plasmación no plano literario, como se pode ver, sen ir máis lonxe, no poema final do libro ‘Memoria de Ahab’, o titulado “Rastros de mar”.

Homesdepedra-A túa é unha poesía valente. Aínda e posible vivir da valentía nestes tempos?

Rafa Villar-Pois non che sei se é tan valente... En todo caso, indo á pregunta, coido que non só é posíbel facelo, senón que é necesario. A miña ollada persoal sobre estes tempos non é moi esperanzadora, e non pode selo cando máis dun terzo da humanidade malvive neste planeta. Un planeta contra o que, por certo, o ser humano parece conspirar día a día (xa sabe que detrás diso está un modelo económico, o do capitalismo, que é en si depredador). A outro nivel, tamén provoca bastante descougo ver a perda de vitalidade da nosa lingua, e mesmo o grao de indiferenza que semella amosar a sociedade galega ante iso.

Singradura da Relinga-Para nós o Batallón Literario da Costa da Morte representa un proxecto cultural colectivo que desapareceu baixo o peso do seu propio éxito, e que mentres estivo activo configurou unha referencia de dinamización desde a base do sistema literario galego, con actividades como por exemplo o recital de poesía na Vila de Esteiro desde o Palco da Festa das Carrilanas da que non sabemos se te acordas. Ti, como destacado integrante do Batallón, que opinas ao respecto?

Rafa Villar-Ben, de entrada, que o Batallón Literario non morreu de éxito... Si que lembro (e cónstame que non son eu só) o recital de Esteiro, no Palco da Festa das Carrilanas, e outros dos moitos actos desenvolvidos polo Batallón. De feito, aínda recordaba hai pouco con algún daqueles tripulantes que xa ían uns dez anos das primeiras actividades feitas. Dito isto, tamén me penso que é boa cousa reivindicarmos, colectivamente, o traballo feito polo Batallón Literario, que penso que tivo moito de labor desinteresado que procuraba apenas a dinamización sociocultural da Costa da Morte desde o ámbito literario. En certa maneira, naquela altura algo fixemos e algo conseguimos. Se cadra o que dá máis mágoa é vermos que ese labor non tivo demasiada continuidade e penso que aí nós -eu o primeiro- temos que ser algo autocríticos ao respecto.

Beliscos Pequenos-A nova colección Edoy Leliadoura de Sotelo Blanco na que se publicou Memorias de Ahab, está centrada na poesía e outras editoriais como Xerais e Galaxia tamén lle están prestando máis atención. Hai un resurxir da poesía en Galicia?Por que se fai tan necesaria?

Rafa Villar-Non teño moi claro que haxa un rexurdir da poesía en Galiza nestes momentos; se cadra, persoalmente iso visualiceino máis aí a mediados da década dos 90, cunha implosión dunha nova fornada de poetas, con colectivos literarios funcionando, con novos proxectos editoriais... En todo caso, hoxe por hoxe a poesía no noso país é un xénero literario moi dinámico, no que conviven poetas de catro ou cinco xeracións, con preto dun cento de títulos ao ano. Ben, que non hai queixa. E isto quizais se deba a que a poesía, ademais de ter en Galiza unha longa e fecunda tradición, segue a ser unha forma de expresión artística de difícil reemprazo. Poida que, cos tempos, vaia mudando, pero sempre está aí,sempre acaba por aparecer. E nesta beira atlántica, tamén.

Homesdepedra- Case todos algunha vez da nosa vida tentamos escribir “poesía”. Cal é a fronteira que separa a un “xuntapalabras” dun poeta?

Rafa Villar-Existe realmente esa fronteira? En todo caso, non é doado estabelecela. Supoño que cada época, cos mecanismos dos que se dote o chamado sistema literario, vai marcando os límites e definindo os trazos daquilo que se pode considerar ‘poesía’. Para min, a poesía é fundamentalmente un acto de linguaxe, que comunica, reflexiona, conmociona, mesmo divirte... A partir de aí, penso que o/a poeta non é ningún ser especial, tocado pola divindade, senón unha persoa normal que, con máis ou menos talento, emprega a linguaxe dentro dun esquema que tradicionalmente se considera como poesía. Así que, no fondo non somos máis que “xuntapalabras”. Ha, ha, ha...

Singradura da Relinga-Tendo o epicentro na Federación Galega da Cultura Marítima e Fluvial, no noso país neste momento desenvólvese como unha vizosa realidade a Cultura Mariñeira, entendida como movemento cultural a prol da difusión e defensa do noso patrimonio material e inmaterial vinculado ao mar. Cómo valoras a aparición deste fenómeno de base asociativa nas vilas e cidades de Galicia?

Rafa Villar- Que vou dicir?... É obvio que ante fenómenos coma este só cabe compartirmos obxectivos. Calquera movemento cultural xa é si mesmo é moi importante, e máis nun país coma o noso país. Por outra banda, que o seu obxecto sexa a defensa do noso patrimonio material e inmaterial vinculado ao mar, aínda o fai máis necesario e atractivo. Resultaría imposíbel explicar a nosa identidade como galegos e galegas sen o que significa o mar; o mar como traballo, como vínculo, como cultura, como paisaxe, etc. Pola miña banda, só podo admirar e aplaudir o voso traballo, así como animarvos a que perseverades nese labor.

Beliscos Pequenos-Memorias de Ahab, co seu título fai que lembremos a Moby Dick, outro libro relacionado co mar. Poderíasnos recomendar outras lecturas coa mesma temática?

Rafa Villar-Teño que recoñecer que non son un gran lector de literatura “mariñeira”, se cadra porque tampouco non é unha temática tan común como pode parecer. En todo caso, ademais da xa dita ‘Moby Dick’, de Herman Melville, vou citar dúas obras que ao meu ver son imprescindíbeis (e se cadra moi obvias): en poesía ‘De catro a catro’ do poeta galego Manuel Antonio e en narrativa ‘The old man and the sea’ [O vello e o mar], de Ernest Hemingway.

Homesdepedra-“Se o voo dunha bolboreta perdida pode mudar as cores do mundo” . A solitaria pluma dun poeta , que pode chegar a mudar?

Rafa Villar-Moito menos do que nos gustaría aos que escribimos poesía... Ben, en todo caso algúns asumimos que, aínda nunha sociedade tan complexa como a que vivimos, a poesía debe servir para, humildemente, avivecer os espazos máis críticos que existan, rachando con ese amorfo “pensamento único” que os poderosos tentan impor. Nese sentido, a poesía debería apuntar cara ao inconformismo, desde unha ética diferente á modelada desde o poder. Evidentemente, non sempre foi así nin sempre será así, mais en todo caso si pode ser unha proposta a realizar. No meu caso, procuro que sexa desta maneira. Aínda que tampouco quero enganar a ninguén, e menos a min mesmo, acerca sobre a s-mínimas- posibilidades reais que ten de incidir a poesía na transformación dunha sociedade.


Ah!. Un último apuntamento para vos agradecer o interese en facer e divulgar esta entrevista. Reitero a miña admiración ao labor que desenvolvedes. Avante toda!

Rock en Costa e a Asociación Xurásica

A Asociación Xurásica surxe no 2004 no Castiñeiriño en Compostela, é unha asociación preocupada pola creación de contidos e actividades que aposta polas periferias das cidades e é a responsable en última instancia do Rock en Costa que xa leva 6 edicións. Este ano Rock en Costa ten festa de presentación, o día 16 de maio na sala NASA coas actuacións de Los Ruines, Projecto Mourente e The Homens.



Como surxiu e por parte de quen a iniciativa da Asociación Xurásica?

A Asociación Xurásica naceu aló polo 2004, da man dun grupo de mozas e mozos que vivían ou tiñan relación co barrio do Castiñeiriño. Desde o principio había ganas de facer cousas desde os barrios, de demostrar algo que nos parece evidente: que as cidades son algo máis que un centro que irradia para o resto dos seus habitantes, que nos barrios tamén hai creatividade e ganas de facer cousas.

Cal é o organismo ou entidade que máis vos está axudando?

Como calquera asociación cultural pedimos axudas a diversos organismos. Temos que destacar en especial a colaboración que nos prestan diversas empresas e establecementos do barrio, que, por exemplo, participan como patrocinadores no Rock en Costa.

Hai voces a favor da descentralización da cultura e este ano co Cultur.gal(primeiras crónicas, venres 11, sábado 12, domingo 13) celebrado en Pontevedra dividiu á xente entre as que cre que un evento así se debería realizar en cidades máis grandes e a que pensa que hai que favorecer a vilas máis pequenas. Nas cidades, neste caso na aldea máis grande do mundo, tamén é preciso esta descentralización cultural?

A descentralización é especialmente necesaria en cidades-museo coma Santiago D.C., onde o centro é cada vez máis un escaparate e unha zona de actividades para os turistas. Consideramos que hai que sacar dunha vez da sombra aos barrios, e recoñecerlles o seu papel, tamén como xeradores de cultura. Ao fin e ao cabo, custa o mesmo ir do Obradoiro ao Castiñeiriño que do Castiñeiriño ao Obradoiro.

A Asociación Xurásica coñécese na rede sobre todo por iniciativas musicais. Que grupos se forxaron aí e que facilidades lles da a Asociación Xurásica? Algunha nova promesa para seguirlles a pista?

É posible que se nos coñeza sobre todo polo Rock en Costa, pero desde logo que non é o único que facemos. Desde que empezou a traballar, a Asociación Xurásica fai roteiros e actividades de campismo pola comarca e por outras zonas de Galicia, leva a cabo cursos e campionatos deportivos, colabora coa Asociación de Veciños en moitas das actividades que se fan no barrio... O Rock en Costa é probablemente a punta do iceberg, non o único que se fai...



En canto aos grupos, na Asociación está involucrada xente das bandas que ensaian na Casa Xurásica, de onde saíron Fame Neghra, Street Fighter (onde estivo Xocas) ou Redullos (que deron o seu concerto de despedida na anterior edición de Rock en Costa), xa desaparecidos, ou os actuais Samesugas e The Homens. Agora mesmo están empezando a pisar as táboas os Royalties, aos que poderedes ver o 2 de xuño no festival, un grupo de punk rock con xente dos Redullos, unha apisonadora. Somos todos xente bastante apegada á filosofía hardcore do "faino ti mesmo", e iso é o que merece a pena. Hai unha especie de comunidade rock no Castiñeiriño que o resto do planeta ten que coñecer, hahaha...

Que tal foron as anteriores edicións do Rock en Costa? Que agardades da de este ano?

O Rock en Costa foi cambiando e medrando ano a ano. Naceu precisamente con iso do "faino ti mesmo": unha vez ao ano, os grupos da Casa Xurásica sacaban os amplis e os instrumentos á rúa que hai enfronte dos locais e facían unha festa para mostrarlle á xente do barrio –que nos sofre con moi bo humor- e a quen quixese darse por aludido o que se cocía alí dentro. Despois comezouse a convidar a algúns grupos de fóra da Casa, ata que, no 2005, coa Asociación xa montada, a cousa pasou a maiores. Desde entón o festival faise no campo da festa do Castiñeiriño, máis ou menos coincidindo coas festas do barrio, aínda que sempre montamos algunha cousa paralela, no caso deste ano a festa de presentación do 16 de maio, na sala Nasa.

Por que o achegamento a Portugal no Rock en Costa? Como surxiu esa posibilidade?

Ademais desa condescendencia que se ten habitualmente cos barrios, outra cousa que nunca comprendemos moi ben é o muro de ignorancia mutua que hai entre Galicia e Portugal. Os grupos da Casa Xurásica colaboran desde hai tempo coa xente de Audiência Zero, outra asociación radicada no Porto que aposta polo intercambio sónico entre un país e o outro. Esta é a nosa contribución a ese achegamento, e a verdade é que sempre nos foi moi ben: o ano pasado os d3ö, de Coimbra, deixaron pampo a máis de un, e temos a certeza de que o 2 de xuño vai pasar o mesmo cos Act-Ups, de Barreiro, ao lado de Lisboa, que son un grupazo. Temos grupazos aí ao lado e non nos queremos nin dar conta, e iso é ben triste.

Que estratexias seguistes para promocionar o evento? Cal é a que mellor funciona, tendo en conta que a mayor parte do público non é do Castiñeiriño?

Basicamente dar a chapa por terra, mar e aire, como saberedes a xente que estades na lista de correo, hahaha... Logo funciona moito o boca a orella, e cremos que a xente xa empeza a familiarizarse co festival.



Máis nada por hoxe, so decir que nos vemos todos mañá na presentación do Rock en Costa 2007 e moita sorte co evento. (Se hai algo máis que engadir, adiante)

Pouco máis, só pedirvos que veñades primeiro á Festa (debuta Projecto Mourente, e iso, ademais de que só vai pasar unha vez na historia, vai ser coma o concerto aquel dos Pistols en Manchester, todo o mundo quererá ter ido) e logo ao Rock en Costa, que este ano prometemos que non se acaba a cervexa.

Gracias!



Gracias a vos por organizar estes eventos, vémonos!

Fodemillo(3): as crónicas do palheiro e quentidades industriais

E última entrega vai hoxe da man dos creadores das Crónicas do Palheiro e colector lixo (colixo) responsable de quentidades industriais:

Por qué adicas o teu tempo a facer isto?

Opalheiro1: Pois sempre tés que topar algo no que botar o tempo, e a verdade é que o blog nom consume tanto tempo.

Opalheiro2: Tem razão 1, não gastamos muito tempo no blog, e o bom dum blogue colectivo.

colixo: Por xogo.

Por qué imaxes e non texto?

Opalheiro 1 e 2: Nós metemos texto! Pero as imaxenes son mui importantes no noso blog.

colixo: Deixa máis liberdade á imaxinación.

De onde sacas as fotos?

Opalheiro2: Fedelhar pola internete adiante, e mais duma vez modificar nós alguma para que quede melhor. Para ilustrar um post no palheiro sempre metemos en google "photo erotica" e a surfear um pouco. Também contamos coa indicação dos colaboradores

colixo: De webs especalizadas en fotografía erótica.

Fas estas cousas de verdade?

Opalheiro1: Que se fodemos? Unhas mais que outras!

Opalheiro2: Se o blog não tem mais entradas é pela falta esporádica de sexo dos seus habituais. Temos o compromiso de não escrever se não fodemos.

colixo: Traballar, postear e foder? Claro!

A típica cuestión, como surxiu a idea e a temática do blogue e como foi a xestación?

Opalheiro1: Pois os creadores do Palheiro non tíñamos blogue de seu, pero somos uns miróns do blogomillo, e un dia que estávamos a falar de temas varios coido que foi este daquí quen relacionou o noso voyeurismo con algún matiz sexual...

Opalheiro2: E o LK fizo o resto. Estivemos um mês a pensar em fazer o blogue, e uma manhã em arroutada registrei o nome (ideia da minha companheira) e mandei-lhe um correio. A verdade é que não foi uma cousa mui pensada.

colixo: Nunha mañá de resaca en boa compaña.



Lore di en madialeva "Igual eu tamén teño algo que decir". Sobre o sexo está todo dito ou aínda queda moito que contar?

Opalheiro1: Para nada. Levamos fondendo dende antes de baixar das arvores e ainda hai xente que fai libros e blogs sobre sexo. Se todos repetiran o mesmo non teriamos mercado.

colixo: O sexo, como os clásicos, sempre ofrece novas interpretacións.

Outra frase, desta vez aparecida en laranxa, "O problema basco non é o terrorismo, se non o sexo" e a lei de Berto "A medida que unha discusión online en galego sobre calquera tema avanza, a probabilidade de que se mencione o reintegracionismo/isolacionismo achégase a 1", dame pé a preguntar se en Galiza temos o mesmo problema.

Opalheiro1: O sexo non soluciona todo, pero axuda. Unha sociedade "mais satisfeita" no eido sexual seguro que toma as couas con menos dramatismo. E no Palheiro nom admitimos leas, nen políticas nen ortográficas

Opalheiro2: Nós decidimos a normativa da página (dos menus e dos comunicados "oficiais) botando uma moeda... imaginade.

colixo: Onde está o problema de termos mais sexo que terrorismo?

A sociedade galega é pechada de mente en canto á sexualidade se refire ou todo o contrario?

Opalheiro1: A sociedade galega é mais pechada de mente do que un poderia pensar. Algunha noite podes topar na cama con algún que ten ideas ou prexuizos sexuais que meten medo.

Opalheiro2: A minha experiência não é tam crítica como a minha companheira. Não sei se é cousa da nossa sociedade, pero os galegos adoitam estar mais "esfameados" e se nas conversas não adoitam sair temas sexuais depois na cama amanham essas faltas.

colixo: A sociedade galega ábrese mais de mente que de pernas.



Cando se fala moito dunha cousa é porque se carece dela. En relación ao sexo, no voso caso é igual?

Opalheiro1: Nós temos a firme promesa de non escribir no Palheiro se esa semana não fodemos. Nada de historias vellas, Todo actualidad! Outra cousa son os nosos colaboradores

colixo: A linguaxe do sexo é a única que se pode falar coa boca chea.

Teriades reparo en amosar a vosa identidade real ou é preferible ser unha incógnita como coyoacan de vsqn?

Opalheiro1 e 2: Nin de coña!

colixo: Para que? Axuda nalgo saber nome e apelidos en temas de sexo?

Unha personaxe galega que levariades a cama ou coa que fantaseedes?

Opalheiro1: Xa sei que é un tópico... pero Manolo Rivas.

Opalheiro2: Eu não quero lios com famosas, que depois so dam problemas

Opalheiro1: Ei! Pero ti e mais eu temos um acordo...

Opalheiro2: Sim, bom. Não sei como se chama, pero a rapariga que da os esportos na TVG pela manhã. Se entra a tiro algum dia "A palheira" e mais eu queremos um trio. Pero essa não é famosa!

colixo: Moitas. Desde Teté Delgado a Toñito de Poi. E dos non famosos a lista ainda é máis longa.

O fodemillo integrado no blogomillo. Hai algún blogueiro que vos encha o ollo ou polo cal tedes curiosidade sexualmente falando?

Opalheiro1: Non é peloteo, pero eu sigo Beliscos Pequenos! Pero nada sexual, non se enfade!.

Opalheiro2: Eu não estou tam metido no blogomilho como ter preferências :D

colixo: Pero os blogueiros teñen sexo?

Predominan as mulleres dentro desta temática, a que pensades que é debido?

Opalheiro1: Non hai unha viñeta na que sae un home gordo e con barba chateando como se fose unha mulher loira e escultural? ;)

Opalheiro2: A verdade é que todas as colaboraçoes no Palheiros forom de mulheres. Não sei a razão, mais está bem!

colixo: Hai máis onanismo entre os homes e exhibicionismo entre as mulleres?



E falando de homes, as minhas mulleres ten imaxes case pornográficas en comparanza co resto dos blogues. Vense aí as diferencias entre o que poida excitar a un home e a unha muller?

Opalheiro1: O "case" sobra, que a última que mirei sain conas e carallos en versión macro! Eu podo sentirme escitada por unha imaxen esplícita, pero moitas veces as imaxenes que crea a mente lendo os textos doutros blogs son mais efectivas.

Opalheiro2: Eu nunca precisei de imagenes esplícitas para os meus posts, incluso "difuminei" algunha... Que o nosso é um blogue com estilo! A verdade é que os homens psomos mais visuais e queiras ou não a pornografia, se está justificada, não tem porque devaluar o blog.

colixo: Non creo que a diferencia de estilo teña a ver co xénero.

E por último, todo o que contades no blogue é verdade ou hai moita fantasía posta nas vosas verbas?

Opalheiro1: Agás cuando falemos de fantasias (e así se indique) todo o que poñamos no Palheiro é pura verdade!! (literalizada).

Opalheiro2: Amem. (Bom, também há sitio para fantasias e histórias inventadas no palheiro).

colixo: Non traballo en fábrica ningunha.

Sen máis moitas gracias e se tedes algo máis que engadir, xa podedes comezar.

Opalheiro2: Pois aproveitar para fazer publicidade de autos Lobell... digo do nosso blogue e lembrar que cualquera que queira entrar nisto do fodemilho (anónimamente se calhar) pode emprega-lo :D


Pois ata aquí chegamos e hoxe os agradecementos a Snob Megalove e a Gustavo Harvey, e por suposto a tódolos integrantes do fodemillo. Moitas gracias.

Fodemillo(2): Lore e gaudeatrix

Continuamos descubrindo aos que están detrás do fodemillo e hoxe acompáñannos Lore de madialeva e gaudeatrix. Aí vamos:

¿Por qué adicas o teu tempo a facer isto?

Lorena: Por pasar algún tempo de lecer, simplemente as veces atoupo cousas que me chaman a atención na internet e apetecíame poñelas en algún lado. A parte erótica... bueno, outro pasatempo, as veces acontecenme cousas que poden dar certo xogo erótico e supoño que gostarán a alguén.

Gaudeatrix: É um jogo que comezou como uma aposta ou mais bem um desafio por parte de um amigo que de facto está a colaborar como crítico literário forzoso e sugeridor de conteúdos. Queria comprobar se era capaz de sugestionar aos meus interlocutores na escrita como o fago na realidade, uma espécie de coqueteo sem regras que se basea na imaginação do outro mais que no que se explicita.

¿Por qué imaxes e non texto?

L: Creo que fixen alguna entrada sin imaxenes, non recordo, pero gostame poñelas. De feito o blog na sua maior parte son imaxes que chamaron ou chaman a miña atención, sen elas... non serviría o caderno. Podese describir unha cousa determinada, pero se falo dun producto de consumo cun deseño que me gusta o mellor e poñe-la imaxe.

G: No meu caso são os textos os que sugirem mais que as imagens, que atopo ao chou e dificultosamente -não sempre acho a imagem que procuro.

¿De onde sacas as fotos?

L: Normalmente da rede, as veces vexo algo na prensa escrita e despois o busco na rede, pode que en algún momento puntual, se algo me gostase moito, pediría que mo escaneasen.

G: Exactamente o mesmo que di usuaria: Das webs que apuntan ao link. Horas navegando. Só hai que seguir os links.

¿Fas estas cousas de verdade?

L: Todo o que digo no meu caderno e certo, se algo non me convén non o conto e fora. Se digo que me gusta tal ou cal cousa e verdade, se digo que tuven una relación ou teño sexual de tal ou cal maneira e certo. O único que podo tentar facer se cadra e darlle unha redacción agradable (eu penso que e agradable).

G: Sim, e com muito prazer! XD

¿A típica cuestión, como surxiu a idea e a temática do blogue e como foi a xestación?

L: Se lees a resposta a primeira das preguntas sería a misma. A xestación foi un día que abrín unha paxina e vin que podía facer un caderno en blogaliza, pareceume que era boa idea facelo en galego nun sitio galego, nada que ver coa politica, simplemente cariño polo noso se queres.

G: Por uma aposta/desafio com um amigo que há tempo insiste em que escreva. Sou incapaz de me resistir a um reto. Assim que probei, o tempo dirá se fiz bem.

Los Planetas-Alegrías del Incendio


¿Sobre o sexo está todo dito ou aínda queda moito que contar?

L: Posiblemente esté todo ou casi todo dito, ata hai enciclopedias que tratan de sexo, so que hai distintas formas de decilo, contalo, velo ou experimentalo.

G: Evidentemente ainda há muito que contar, em todos os aspectos: físico, práctico, emocional, lúdico, etc. E em galego quase não há nada, falta muito para a normalização! XD

Outra frase, desta vez aparecida en laranxa, "O problema basco non é o terrorismo, se non o sexo" e a lei de Berto "A medida que unha discusión online en galego sobre calquera tema avanza, a probabilidade de que se mencione o reintegracionismo/isolacionismo achégase a 1", dame pé a preguntar se en Galiza temos o mesmo problema.

L: En Galiza ese problema teñeno algúns, so algúns, non mais que coma en todo-los lados, cando o demo non ten que facer co rabo espanta moscas, e cando unha persona non pensa de forma lúdica, alegre, divertida, pensa de forma política, o malo e que non pensa para el, pensa o que lle dictan outros e así failles o caldo gordo. Os que pensan viven de cine e os manexados comense a cachola con parvadas que a naide importan. Son minoria pero molestan dabondo, pintan paredes e obstaculizan as ruas cas suas algaradas. Danme pena.

G: Na foda não há nem normas nem normativas, mesmo não há idiomas. Da verbalização retem-se mais a intenção que a expressão formal. Só faltava!



¿A sociedade galega é pechada de mente en canto á sexualidade se refire ou todo o contrario?

L: Pechada a cal e canto e con poucas posibilidades de que se abra.

G: A sociedade galega é bastante aberta em temas de sexualidade, tanto verbalmente como na práctica. Mesmo relativamente tolerante fronte a comportamentos sexuais que o catolicismo considera pecados ou aberrações. No fundo os galegos somos uns hedonistas.

¿Cando se fala moito dunha cousa é porque se carece dela. En relación ao sexo, no voso caso é igual?

L: No meu caderno creo que minoritario o que falo de sexo, non estou mui segura pero creo que e así. Estou ben servida en canto a sexo.

G: Sim e não. Possívelmente fale ou escreva mais sobre sexo quando estou a passar uma fase de abstinência, ou simplesmentes sou mais consciente da carência nesses dias. Mas isto não se reflicte no blog, por quanto tenho uma série de histórias em reserva para quando o tempo ou a inspiração falham.


¿Teriades reparo en amosar a vosa identidade real ou é preferible ser unha incógnita como coyoacan de vsqn?

L: Non vou a amosar a miña identidade a ninguén, non pretendo nada o escribir o blog así que non o vexo necesario, as miñas amizades e familia saben da existencia do caderno. Se alguen quere pagar unha morea de cartos por coñecerme pois nada, que diga cantos e o mellor fago unha presentación publica de miña persoa. Góstame provocar un pouco no blogue e penso que o non mostrar a miña identidade pode darlle unha pizca de morbo, non é máis ca iso.

G: Várias pessoas sabem quem sou. Mas não gostaria de que se divulgasse a minha identidade por quanto não quero que interfira na lectura do blog nem na minha vida cotiá.

¿Unha personaxe galega que levariades a cama ou coa que fantaseedes?

L: As personaxes relevantes galegas son bastante cutres, non teño interese intelectual por ninguna, si podría gostarme ter un rollo con Marta Sanchez, por exemplo, pero amordazada.

G: Há muitas pessoas coas que fantaseo e/ou levaria à cama, mas nenhuma é uma personagem. Os seus nomens não vos diriam nada.

¿O fodemillo integrado no blogomillo. Hai algún blogueiro que vos encha o ollo ou polo cal tedes curiosidade sexualmente falando?

L: Sexualmente falando... por ningún. Gostame o que escriben ou contan algunhes, pero nada mais. Penso que no blogomillo hai demasiada politica e casi nula sensualidade, non he o sitio mais axeitado para ter ensoñacións eróticas.

G: Sinceramente sou incapaz de imaginar aos blogueiros como entes carnais (agás de os conhecer em pessoa). Não me posso sentir atraida nem emocional nem sexualmente por reflexos virtuais. Mesmo nas escasas ocasões em que practiquei tele-sexo tratava-se mais bem de evocar lembranças de vivências próprias mais que de partilhar uma relação com outra pessoa a través da rede.

¿Predominan as mulleres dentro desta temática, a que pensades que é debido?

L: E coma na realidade, os homes van a tasca e viño a viño tratan de salvar o país falando de política. Creo que no blogomillo sobra tanta política, da a sensación de que todos os "loitadores" de Galicia teñén internet e o resto de cidadans non.

G: Será que as mulheres trabalhamos mais os nossos estímulos, os homens vão mais à conclusão final? (Que reflexão machista; não sei...)



¿E falando de homes, as minhas mulleres ten imaxes case pornográficas en comparanza co resto dos blogues. Vense aí as diferencias entre o que poida excitar a un home e a unha muller?

L: Claro que se ve, pero eso vese en toda a blogosfera.

G: Diria que os autores de fodeblogues buscamos a provocação, cada quem com médios diferentes. Fotos explícitas, palavras soezes, imagens sensuais, também cada um de nos reagimos de jeito distinto, e não sempre tem a ver com o nosso género.

¿E por último, todo o que contades no blogue é verdade ou hai moita fantasía posta nas vosas verbas?

L: As verbas como xa dixen poden servirme para contar de xeito agradable o que penso, o que me acontece ou o que vexo, pero todo o que escribo e certo 100%.

G: Os relatos narram factos reais, simplesmentes mudo alguma circunstância susceptible de desvelar a identidade dos protagonistas. Tiveram lugar em localizações espaço-temporais muito variadas, mas tenho uma memória de elefante, especialmente para as emoções e sensações que as pessoas me fizeram sentir em certos intres...

Sen máis moitas gracias e se tedes algo máis que engadir, xa podedes comezar.

Lorena: Bicos.

So falta a última entrega do fodemillo e hoxe agradézolle a colaboración a zerovacas, a ictioscopio e a Sak. Moitas gracias.

Fodemillo(1): as minhas mulleres e laranxa

Se o blogomillo está imparable e medra cada día máis e máis, contribuíndo a unha normalización da linga e ao seu uso en tódolos ámbitos apareceu o que popularmente se coñece como fodemillo: unha serie de blogues en galego con temática erótica, sensual e sexual. Os blogue pioneiro nesta temática dentro do blogomillo foi vsqn, como ben di no seu último post:

na mañá daquel día de agosto de 2004 ía calor. lembro que me sentei diante do ordenador e escribín neste diario un "?" co que iniciei unha viaxe máis interior que exterior -pese ó que algúns de vós pensades- e comecei, sen sabelo, o primeiro blog erótico galego. ten gracia. erótico. dende entón lin mil comentarios sobre el, recibín correos de todo tipo -non podedes facervos unha idea- e seguín facendo na pantalla, que mancha, o que me pedía o corpo. agora, ese mesmo corpo pídeme que faga outras cousas. e que non as conte. así que, sen drama, deixo aquí un latexar silencioso, e xunto cos teus os meus beizos. amor.

E a partir de aí foron surxindo máis: usuaria, the real sex (agora parado), laranxa, madialeva, as minhas mulleres, o blogue colectivo As crónicas do palheiro, fodendo, gaudeatrix e quentidades industriais.
Un caso aparte, é as túas balas, onde Cesare, entre outras moitas cousas, nos relata as súas andanzas e novas conquistas, e din por aí que todo é verdade. Outros, como usuaria, xa respostan as posibles preguntas que se nos formulan sobre ela:

Por qué adicas o teu tempo a facer isto?
Son fetichista, e se hai algo que aos fetichistas nos gusta máis ca adorar o noso fetiche é compartir esa experiencia.

Por qué imaxes e non texto?
Eu non son autora, non teño intencion de crear, gústame máis a idea de compartir o que atopo, polo menos de momento. Pode que algún día escriba, pero se o fago non será tipo relato erótico. Eu non son unha pornoautora.

De onde sacas as fotos?
Das webs ás que apunta o link. Horas navegando. Só hai que seguir os links.

Fas estas cousas de verdade?
Se son practicante de BDSM?, si, son.

E outra non pornoautora é quen nos escribe en fodendo, que nos da o seu punto de vista con sentencias tan entrañables coma esta:
Comer pollas é unha expresión redonda, énchese a boca toda ao decilo. Mamar non me gusta, e carallo nunca me pareceu porca abondo; de membros, falos, palitroques, estacas e esas tonterías nin oir falar. E só aos médicos lles aturo pene.

Hoxe outros integrantes deste grupo tan suxerente respostan a unhas preguntas, comezamos o turno con as minhas mulleres e arrais de laranxa coas mesmas preguntas que se fai a si mesma usuaria:

Por que adicas o teu tempo a facer isto?

as minhas mulleres: O exhibicionista que levo dentro tomou o control, supoño.

arrais: Supoño que foi unha tentativa de encher un oco porque penso que no sexo xa está todo dito, so faltaba que se dixera en galego. Estaba o precedente de vsqn e ao meu ver facían falta máis blogues así.

Por qué imaxes e non texto?

amm: Está claro que hai imaxes e texto, ainda que pode que o mais provocador sexan as imaxes, mais explicitas do habitual na rede galega.

a: Texto si que hai, ás veces mesmo de máis e as imaxes está claro, sempre gusta máis ver as cousas que que chas conten.

De onde sacas as fotos?

amm: Mira que non hai páxinas con fotos porno...

a: Pois todo é poñerse a buscar e sempre se dan con fotos bonitas e máis ou menos explícitas. Hai sitios abondo.

Fas estas cousas de verdade?

amm: Non penso que fale de cousas moi raras, son mais ben normaliñas. Con mulleres distintas pero cousas normaliñas, si que fago esas cousas e si que reflexa moitas das miñas preferenzas sexuais.

a: Foder fodemos todos, non é?

e seguimos

A típica cuestión, como surxiu a idea e a temática do blogue e como foi a xestación?

amm: A idea apareceume despois dunha noite de moito foder e a xestación foi moito mais breve que nove meses.

a: Pois xa dixen, con idea de axudar a encher un oco e a xestación foi máis ben curta, so queda pensar un pouco no tema e xa se che ocorren ideas.

Lore di en madialeva "Igual eu tamén teño algo que decir". Sobre o sexo está todo dito ou aínda queda moito que contar?

amm: Aínda o estou descubrindo. Igual cando o descubra paro.

a: Está todo máis ca dito. Penso que cada un expresa o seu punto de vista de como lle vai o sexo, de como o vive etc e visto así quedan sempre moitas experiencias que contar, pero do sexo en si e do pracer penso que xa está case todo dito e redito.


Foto de Pascal Abadie

Outra frase, desta vez aparecida en laranxa, "O problema basco non é o terrorismo, se non o sexo" e a lei de Berto "A medida que unha discusión online en galego sobre calquera tema avanza, a probabilidade de que se mencione o reintegracionismo/isolacionismo achégase a 1", dame pé a preguntar se en Galiza temos o mesmo problema.

amm: Se o isolacionismo é onanismo e o reintegracionismo é orxía supoño que en Galiza temos bilingüismo harmónico. Que non quere dicir nada pero quedoume moi aparente. Nunca se me ocorrera esta cuestión, a verdade. Nunca fodín cunha basca e con galegas si.

a: Que complicado eh? Ao mellor todo remata nun problema endogámico onde isolinos follen con isolinos e reintegratas con reintegratas, ogallá que non cheguemos a eses extremos que sempre son malos.

A sociedade galega é pechada de mente en canto á sexualidade se refire ou todo o contrario?

amm: A xente vella igual fodía mais que os seus fillos, e os seus netos están a recuperar o ritmo, pero na miña experiencia persoal hai de todo, non sabería dicir.Mente aberta e pernas pechadas, ou ó revés, ¡eu que sei!

a: Pois eu penso que é bastante aberta, xa dende as noites no muíño, a picardía da xente maior e a mocidade promíscua creo que o veñen a demostrar. E a día de hoxe é un tema que se tende a tratar con normalidade, non creo que sexa pechada. Non debería ser pechada.

Cando se fala moito dunha cousa é porque se carece dela. En relación ao sexo, no voso caso é igual?

amm: Ha, ha, ha. Eu non falo de sexo, escribo.

a: Fíxome rir a pregunta. Máis ben non, ao contrario.

Teriades reparo en amosar a vosa identidade real ou é preferible ser unha incógnita como coyoacan de vsqn?

amm: Podería amosar a miña identidade se facemos unha xuntanza do fodemillo, se non ¿para que?

a: Pois non creo que ninguén se interese polas identidades, o blogue non deixa de ser iso, un blogue que relata experiencias coma as que pode ter calquera.

Unha personaxe galega que levariades a cama ou coa que fantaseedes?

amm: ¿só unha? En realidade non fantaseo con mulleres ás que non coñezo. Os corpos espidos das fotografías que poño terían outras caras na miña fantasía. Por respostar á pregunta: a poetisa María Lado. Ti que a coñeces, ¿en persoa é coma nas fotos?

a: Buff, pois puxéchelo complicado. Deixa que pense. Nada claro, porque a típica resposta que Jesús Vázquez ou Paula Vázquez non me vale, penso que habería que mirar xa nas novas xeracións e agora mesmo non se me ocurre ninguén, pero seguro que hai alguén interesante.

O fodemillo integrado no blogomillo. Hai algún blogueiro que vos encha o ollo ou polo cal tedes curiosidade sexualmente falando?

amm: Polo de agora só mulleres, nin sequera Cesare chega ó meu corazón ainda. E estou arrodeado de exemplos neste cuestionario, cando elas queiran, xa saben...

a: Pois coñecer non coñezo a ninguén, so polas voces ictioscopio ou Sak o rapaz de e-music e unha voz sempre deixa moito á imaxinación, despois que se corresponda coa realidade é outra cousa. No blogomillo seguro que hai moita xente interesante, mesmo Cesare ou Plattdorf, pero sería o mundo ao revés hahaha. Non sei, todo sería coñecer a alguén pero non é o caso.

Predominan as mulleres dentro desta temática, a que pensades que é debido?

amm: Non o sei, pero gústame. Os blogues sexuais de homes non me poñen, ainda que as túas balas foi inspiración directa do meu blogue. Algún día cambiará esta proporción, por desgracia. Tentarei estar preparado XD

a: Aínda vai ser porque lle damos máis importancia ao sexo da que nos parece ou será cuestión de inquietude, ou de exhibicionismo ou vai ti a saber. Non sei.


Foto escollida por as minhas mulleres

E falando de homes, as minhas mulleres ten imaxes case pornográficas en comparanza co resto dos blogues. Vense aí as diferencias entre o que poida excitar a un home e a unha muller?

amm: ¿A estas alturas hai que se excite só vendo as fotos do meu blogue? Igual vistas co texto tamén si que exciten. Non é a miña intención excitar ós homes, só ás mulleres. Aínda que provocar a ambolos dous sexos, eso si quero.

a: Home, está claro que os homes excítanse máis co visual, o que non quere dicir que ás mulleres non lle guste, pero si, igual se nota máis que é un home, que é máis explícito no tema das fotografías. Despois no fondo creo que lle gusta o mesmo aos dous sexos porque espidos acabamos sempre e non pechamos os ollos cando o outro esta desnudo, máis ben miramos con gusto.

E por último, todo o que contades no blogue é verdade ou hai moita fantasía posta nas vosas verbas?

amm: As minhas mulleres saben canto hai de certo, ¿e importa moito ós lectores?

a: Hai verdades fantaseadas, mentira ningunha.

Sen máis moitas gracias e se tedes algo máis que engadir, xa podedes comezar.

as minhas mulleres: 1.-Gracias á persoa que creou a verba fodemillo (xa sabe quen é) porque as verbas dan forma á realidade.
2.-Ogallá tiverá moitísimas mais historias que contar, supoño que ainda estamos a tempo.
3.-Agardo que unha foto pornográfica acompañe, como é costume, o que eu escribo.

e moitas gracias, besbellinha.

arrais: Pois creo que máis nada, un pracer e moitas gracias :)

Gracias a vos e mañá máis.

Megaloves

Os Megaloves estan formados por Snob Megalove e Vil Megalove, con estes nomes so se pode esperar cousa boa, non defraudan, sobre todo cando a endogamia fai aparición (eu non os coñezo de nada...palabrita).

O próximo concerto dos Megaloves será o próximo xoves (vamos, pasado mañá) 25 de Xaneiro do 2007, no café-pub Trapitos & Joyas de Santiago de Compostela, o número 31 da rúa Santiago de Chile, antigo M-31 por se o chegaches a coñecer... Ten unha fiestra enoooorme e non hai perda.. Hora: Dez da noite. Haberá caramelos, insultos ao público e en xeral o de sempre.

Comezamos!

De onde ven o nome de Megaloves?

Vil Megalove- Vas a escribir todo lo que... todo lo que diga? Imbécil. Desgraciao. Joder... Pues parece que sí... Al final va a ser una entrevista larga eh? Voy a procurar hablar poco, porque si no va a ser interminable...

Snob Megalove- Bueno, explicámosllo ou non?

VM- La parroquia de Magalofes. Qué te parece?

SM- Paréceme moi ben. Parroquia de Magalofes, no concello de Fene.

VM- Bueno, y porque a ti también te gusta mucho eso de dar amor... así que viene mucho al pelo. Que eres así muy oso tú. Siguiente pregunta, no?

Sodes un grupo de recente creación e sempre hai unha historia detrás, cal é a vosa?

VM- Nuestra historia. Vamos a contar nuestra historia desde que estábamos en el Cristo Rey, y tú tenías la rata de las Tortugas Ninja? Mejor decir que nos pusimos a tocar blues y a partir de ahí...

SM- Emh... Pois non sei... Gústanos o blues, ti sabes tocar a guitarra e eu non sei facer absolutamente nada... Así que xa tiñamos un guitarrista e un cantante. Comezamos tocando o I'm a Man de Bo Diddley e o Chocolate Jesus de Tom Waits, atopamos un nombre que nos gustou, e seguimos coa coña.

Hai unha tendencia a clasificar, por unha parte necesaria, como definiriades o sonido Megalove?

VM- Tendencia a clasificar? Ah, yo no... Tú clasificar sí, cabronías. Y la mayoría con "puta mierda", que es tu adjetivo favorito...

SM- Eu son un etiquetador compulsivo, ocórrenseme un bo feixe para colgarlle ao que facemos...

VM- Anarcountry, eso estaba bien.

SM- Si, e Murder Blues, pola abundancia de mortes violentas nas letras das cancións. Aínda que en realidade non podo dicir que saiba como soamos...

VM- Una guitarra y una voz, dándolo todo. Cómo se llamaría eso? Como dice la peña chunga, es "muy inmediato".

Ata o de agora todolos temas que grabastes foron versións de grandes clásicos, Tom Waits, Willie Nelson, Johny Cash, cales son as vosas preferencias á hora de coller a guitarra e poñerse diante do micrófono?

SM- Calquera canción que atope, que nos guste aos dous e deamos tocado. En xeral, como dis, son clásicos, aínda que pouco coñecidos por aquí... e algúns incluso bastante irrecoñecibles despois de pasar polo tratamento Megalove.

Coincide coa música que vos gusta escoitar?

VM- No siempre, algunas cosas. No creo que haya dos personas en el mundo con un mínimo de cerebro a las que les guste la misma música exactamente.

SM- Nunha gran parte, os Megaloves son o punto onde os nosos gustos se cruzan... Os dous somos bastante fans de xente coma Tom Waits ou os Dresden Dolls, pero fora diso escoitamos cousas moi diferentes, algunhas de elas insoportables para o outro...

VM- A mí me da igual lo que tú escuches, yo soy muy respetuoso. Si a tí te gusta, por algo será. (Neste intre, Snob Megalove procede a torturar a Vil Megalove cunha canción de Nick Cave, ata que este lle prega que a quite)

Do escenario musical galego que grupos destacariades?

SM- The Homens, Los Iribarnes, Samesugas...

VM- Jiménez del Oso, Los Contrachapados...

SM- A eses pódelos poñer? Los veo y subo OSCAR WILD!

VM- Te voy a acabar partiendo el hocico. Déjame pensar que grupos me gustan que haya por ahí... Quant, joder! Sabías que Supercablekis se han separado? No ponemos a Los Santos?

SM- Mmmm! Si joder, Los Santos teñen un directo acojonante.

Destes o pasado 30 de novembro no Malas Pécoras o voso primeiro concerto e a pesar do ambiente tan íntimo e do voso son acústico resultou un concerto do máis ameno e por momentos provocador, que tal foi a resposta da xente?

VM- Oh gracias, gracias... el halagazo que nos echa, madre mía...

SM- A provocación aumenta a medida que van baixando as copas. Estamos contentos coa resposta do público?

VM- Estaban expectantes, tomándose sus copas... Tampoco se van a poner a jalear, vamos. Aunque entre canción y canción hacían mucho ruído.

SM- Eso estivo ben. A verdade é que se portaron... calquera lles negaba os bises! E levaron tamén bastante ben o dos insultos!

VM- No creo que insultaras demasiado al público. Yo no sé como hago, que siempre que toco hago algún comentario demasiado sartástico o algo así y se crea un silencio frío en la sala y noto que les ha parecido mal.

SM- Á que lle pareceu mal foi á moza que levou un caramelazo en toda a cara.

VM- Pero se lo lanzaste tú, no yo. Yo tiré varios así, a modo sorpresa, pero no recuerdo haberle dado a nadie en la cara. Se lo lanzaste tú?

SM- Eso me dixo despois do concerto, cuando me veu a dar as queixas. Así son as nosas groupies.

VM- Eso de tirar cosas a la cara y hablar de groupies...

SM- Veñan aos concertos dos Megaloves! Hai caramelos gratis, e amor ao por maior!

Por que escollestes facer versións? Compoñeredes nun futuro temas propios?

VM- Porque ya están hechas, y muy bien, e no hay que componerlas antes de tocarlas.

SM- Aínda estamos comezando, supoño que é lóxico tirar de versións... Pero eu creo que os Megaloves seremos sempre un cover duo, se cadra con contadísimas excepcións no futuro. A min mólanme as versións... Algunhas das miñas cancións favoritas o son. Algún dos meus discos favoritos está composto case integramente por elas. Antes non había estes dilemas, os músicos levaban repertorios ateigados de versións. Elvis e os Stones arrasaban con elas...

VM- A partir de los Beatles se puso de moda que los grupos tuviesen repertorios originales. Ahora se sigue valorando bastante, sólo que ahora hacen canciones de mierda y antes hacían canciones más decentes.

SM- Fuck The Beatles.

VM- No hombre, no. Que a mí me gustan mucho.

SM- Os grupos de jazz siguen tocando Fly Me to the Moon, os bluesmen manteñen os seus repertorios tradicionais, estou por ver un concerto de música brasileira no que non tiren dos eternos crowd-pleasers. E a ninguén lle parece mal. Desde cando un músico, por riba afeccionado, ten que ser tamén compositor? Non vou soltar babosadas sobre o arte da interpretación, simplemente quero pasar un bo rato facendo ruído. Desfruto masacrando cancións de Johnny Cash ou Hank Williams. Non pretendo innovar, no da música non teño nada que dicir que non dixeran outros antes e moito mellor.

VM- Lo que quieres decir es que no tienes imaginación.

SM- Básicamente.

O feito de que os vosos temas so se poidan descargar en internet e que sexa todo autoeditado por que motivo é?

VM- (Resopla) Yo creo que es todo bastante obvio...

SM- Levo baixada tanta música de internet que é casi como devolver o favor.

VM- ¿Acaso alguien estaría dispuesto a pagar por algo de lo que hacemos? Necesitaríamos una campaña de marketing bastante retorcida.

SM- Cultura libre! Do it yourself! Power to the people!

VM- Viva Internet joder!

Tedes xa un fotolog, haberá pronto un sitio no myspace a nome dos Megaloves?

VM- Pues no creo.

SM- Myspace es El Mal.

O ano pasado convocouse o concurso A polo ghit, este ano en Portugal é a primeira edición do Arena Rock e, hai nada, escolléronse os mellores discos galegos en Sono-Tone, tedes pensado editar un disco ou presentarvos a algún concurso?

VM- No tenemos pensado editar nada de una manera seria... Somos muy amateurs aún y eso cuesta buenas perras. No se me ocurre ningún concurso ahora mismo... Lo que haremos será tocar tocar y tocar, grabar canciones aquí en Rancho Megalove...

SM- Co micro do PC e o audacity, directamente a mp3 e á rede. Non aspiramos a ser profesionais nin famosos...

VM- Como que no? Si, no?

SM- Para min o éxito sería inspirar na medida do posible á xente, que se animasen a facer as cousas por eles mesmos e pasalo ben. Se eu, que son un completo inútil, podo gravar unha canción na comodidade do meu salón, distribuíla por aí, dar un concerto e incluso promocionalo e que veña xente e poña cara de que o está a pasar ben, calquera pode. Ei ti! Si, ti! Deixa de ler as nosas esbardalladas e vai formar unha banda!

Como vedes o tema á hora de dar concertos, notades apoio nos locais respecto aos grupos novos ou hai que moverse moito para conseguir unha actuación?

SM- Eso sábeo Vil mellor ca min...

VM- No te jode, porque tú te desentiendes un rato, cabrón... Claro que hay que moverse para conseguir actuaciones.

SM- O noso único concerto foi teloneando a The Two Halfs, que é un rapaz moi majo y aceptou levarnos. E debeu quedar contento, porque este xoves repetimos cartel!

VM- Hay pocos locales que se arriesguen a hacer conciertos, entre la policía, los vecinos o simplemente el miedo a que les montes un cristo... Nosotros lo tenemos algo más fácil, porque no tenemos batería, y no suelen dejar tocar a grupos con ella..

SM- O que nos gusta de verdade é tocar nas cociñas das casas da xente, mini-concertos improvisados nos que corre o bebercio e todo o mundo se anima...

VM- ...al cló!-clá!

SM- ...aínda que sexa a facer de palmeiros. Xa sabedes amigos, se queredes un concerto privado dos Megaloves, só tedes que poñer unha cociña e algo de beber, se é whisky perralleiro do Carrefour moito mellor...

VM- Esas palabras podrían haber salido de la boca de cualquier perroflauta.

SM- E para cando dicías que ías sacar a licencia de músico da rúa?

VM- Para primavera NOS vamos a sacar la licencia, para hacer conciertos clandestinos en el lugar más inesperado y combatir el perroflautismo en su terreno.

Que relación tedes cos novos grupos da escea galega?

SM- The Two Halfs é Vil Megalove en solitario, claro.

VM- Yo conozco a Cristóbal Veiga de BANG74 desde hace años, que es de Ferrol... Tú conoces a los Homens, no?

SM- Home, non... Son máis fan que outra cousa. Coñecemos a Rafa Oso, que é un tipo xenial.

VM- Lo vemos en todas las farras que hay por ahí. Alberto, de Quant, que lleva La Fonográfica General en Ferrol y son unos cracks, joder!

SM- Hey, temos que afiliarnos a eso! Tamén coñecemos a Los Contrachapados, a nova promesa do rock galego!

Que novos proxectos tedes en marcha? Haberá pronto novas versións na rede? E novos concertos?

SM- Temos a vista fixada no concerto deste xoves, claro... E novos proxectos...

VM- Más que nuevos proyectos, viejos... Levantar a Los Contrachapados y seguir con The Two Halfs.

SM- Sen esquecer a The Caranza, os nosos primos que tocan todos os palos do flamenpunk! Como Megaloves, agardamos gravar en breve novas canciones, se cadra montar con algo máis de seriedade unha maqueta caseira para cubrir a demanda das nosas amizades e mover polos bares.

VM- Estamos ensayando temas nuevos. Es una de las cosas buenas que tiene ser unos desconocidos, que tienes tiempo para preparar las cosas y ensayar.

SM- Dende o primeiro concerto xa duplicamos o noso repertorio, con cancións de Charlie Feathers, Hank Williams, Leadbelly, Jolie Holland, os Cramps...

VM- Vale, ya está, no las pongas todas!

SM- Quen queira saber como van quedando que veña o xoves! E tamén estamos tramando algo... pero aínda é cedo de máis para adiantar nada. Muahaha.

E como Megaloves que sodes, que é o que mega-amades nesta vida?

SM- Vil mega-ama tocarme os collóns ameazando con dar nomes. Anda, di algo que non sexa eso...

VM- No, tú antes.

SM- Agora mesmo: o country blues de Big Bill Broonzy, a última novela de Neil Gaiman, a empanada de Oroso, Padre de Familia, as gravatas estreitas, as noites coruñesas, Poison Ivy dos Coasters, SecondLife...

VM- Yo mega-amo el mundo más allá del mundo de la gente, y estar con la gente a la que quiero.

SM- Fas méritos para levar a banda de Miss Simpatía?

VM- No quiero alargarme con la respuesta y creo que lo condensa bastante bien. Y si no, léete mi puto blog, que así de paso lo promociono. Pues nah, ya está todo finiquitado, vamos a despedirnos, no? Me voy a despedir entonces. Quiero dar las gracias a esta chica que nos acoge en su blog y nos permite soltar toda esta parrafada, que si por mi fuera sería muchísima menos. Sólo decir que en directo esto no ocurre y que pueden estar tranquilos, que tocamos y ya está.

SM- Besbellinha é unha gran persoa e mellor entrevistadora.

VM- Eso es muy cabrón, no? Te estás despidiendo a lo cariñoso pero en realidad estás siendo un hijo de puta.

Como son!...adorables, podédelo comprobar este xoves, a que agardades? e Megabicos para todos (e nada de endogamia, que ao que sacou a foto tampouco o coñezo)