A única vez que coincidín con
Arsenio Iglesias rematei falándolle do tema das referencias nas creacións literarias actuais ( por poder podíalle falar doutros campos artísticos pero dóuseme por aí, anque ao final rematei xeralizando). Xa non sei ben qeu argumentei pero, máis ou menos, continúo coa mesma postura cara as referencias: amor-odio.
Digo amor, porque cando o propio autor toma fragmentos doutras obras, algún texto ou algún verso, e os inclúe na súa obra, cando utiliza, adapta ou fai alusión a outros autores ou obras para tratar un tema na súa creación etc, ves os intereses do autor, as súas influencias, o que estaban a sentir e experimentar nese intre e iso amósache algo máis íntimo de si mesmo, achegándote máis a ese universo que inventa.
As reflexions sobre ideas, temas etc que xa trataron grandes autores son o punto de partida deses mesmos temas ou ideas que o autor quere expresar e sobre as que quere profundizar e sempre rematan saíndo interesantes puntos de vista adaptados noutro contexto, outra época etc. Amosa iso unha evolución na historia, no ser humano a través do tempo e na individualidade de cada un.
Ao mesmo tempo esas citas permítenche descubrir outras obras, outros autores da man do que estás a ler, o cal sempre é de agradecer.
O tema odio é moito máis cruel e visceral, remato sendo unha Mss Hyde. As referencias demostran unha terrible incapacidade creadora e de expresión á hora de transmitir: non es capaz de expresar, de crear un mundo, unha sensación, un escenario, unhas personaxes sen ter que recurrir a esas referencias, a esas obras que, pola xenialidade dos seus autores ou polo que supuxeron no seu momento, son clave para falar ou meditar sobre determinadas cuestións.
Moi relacionado co anterior, resulta o sinxelo e cómodo que resulta recurrir a esas referencias, facer citas de grandes clásicos: o lector pode admirar a cantidade de fontes das que un bebe á hora da acción creativa, os temas que lle interesan ao autor, os autores favoritos pero...hai que crear, non copiar, imitar, plaxiar ou recrearse nas sensacións que outros provocan, porque iso faino cada un na intimidade da lectura e saca as súas propias conclusións.
Por último a asquerosa sensación que me provocan, ás veces, as referencias é o fastío. Semella que xa está todo dito, que so queda darlle a volta aos argumentos, camuflar a idea doutro xeito para non recoñecela a primeira vista ou, inevitablemente, facer referencia a aquel que tan ben o soubo expresar. Cada vez que atopo citas e citas de obras, autores, frases etc teño o desacougante pensamento de qeu xa non vale a pena crear nada porque todo está xa plasmado, dun xeito ou doutro, no que alguén xa fixo antes ca ti e so queda moverse en espiral arredor dese feito. Iso é desolador.
Non sei vos que pensades sobre iso, pero a min amólame a idea según o día e o estado de ánimo no que me atope. Por iso me gustou o que dixo o outro día
Ornette Coleman cando lle preguntarono sobre as súas influencias
"As únicas que tiven foron as de meus pais"Recomendo tamén un artigo de
Xavier Queipo na súa sección Cartas Marcadas en
Cultura Galega:
A cita, ese síntoma.
