5/30/2009

Lupe

Onte vin nun estante "Quero bailar" e leveino para a casa. É o primeiro libro que lle leo a Lupe Gómez da que sempre me chamaron a atención os títulos dos libros que nunca lera. E lin.

Agora estou enfadada sobremaneira con Lupe. Porque é feliz, porque está namorada, porque voa e porque baila.

Estou enfadada porque eu tamén sufrín moito, porque Trasmonte tamén era un mundo, porque teño un río, polas vacas, por toda a herba dos prados, porque tamén sempre estou namorada.

Realmente estou enfadada porque a Lupe que levo dentro aínda non se atreve a voar, aínda non baila libre e quere ter un Manolo co que falar.

Estou enfadada porque queimo as ás dunha soa vez en voos estratosféricos, porque me condeno a min mesma a bailar sempre a mesma canción, porque cando aparecen Manolos non lles digo todo o que lles quero dicir.




VOAR

Para min é importante voar. Elevarse sobre a realidade. Escapar. Sempre estou voando, sempre estou contenta. O xesto da muller é voar.
...
Hoxe espertei con medo a quedarme muda. O amor faime falar. Para min sentir amor é ter palabras. Sempre estou namorada. Díxenlle a Manolo que para min é moi importante falar. E púxenme a voar.
...


QUERO BAILAR

Gústame moito bailar. Nada ten sentido, o importante é bailar. Hai uns versos de Uxío Novoneyra que me gustan moito, e que din así: "Bailas e faisme libre". Porque para min bailar é a liberdade e cando bailo me sinto libre. Sinto que alcanzo unha liberdade preciosa.
...
Ás veces cando estou soa eu na miña casa e poño música e síntome contenta e póñome a bailar. Para min bailar é un sentimento profundo de amor e liberdade.


AMO MOITO

...
Eu sempre estou namorada. Eu son namoradiza como unha vaca. E todos os meus poemas son poemas de amor. Sempre me gustou escribir sobre ese sentimento que me invade e que me fai sentirme viva, chorar, rir. Amo moito, amo todo. Amo moito, como unha nena aburrida.
...
A min gústame bailar libre no amor. Quérote, sen que veñas ao meu carón como algo fixo. Namoreime cando chovía. Se non chovese tanto non me namoraba.
...

Quero bailar, Lupe Gómez

Máis:

Lupenáutica
Algo máis do Dicionario para lupenautas
Lupe, fascículo 3


E estou enfadada porque choveu e namoreime tanto...teño que ser zen.

5/28/2009

Sobre as sereas

Fala emereci dos disfraces de serea e eu que namorei de Ray Bradbury (definitivamente) cando lin Crónicas Marcianas deixo aquí, da man do mesmo autor, a infelicidade doutra serea.

"-Todo el año, Johnny, ese monstruo estuvo allá, mil kilómetros mar adentro, y a treinta kilómetros bajo las aguas, soportando el paso del tiempo. Quizás esta solitaria criatura tiene un millón de años. Piénsalo, esperar un millón de años. ¿Esperarías tanto? Quizás es el último de su especie. Yo así lo creo. De todos modos, hace cinco años vinieron aquí unos hombres y construyeron este faro. E instalaron la sirena, y la sirena llamó y llamó y su voz llegó hasta donde tú estabas, hundido en el sueño y en recuerdos de un mundo donde había miles como tú. Pero ahora estás solo, enteramente solo en un mundo que no te pertenece, un mundo del que debes huir. El sonido de la sirena llega entonces, y se va, y llega y se va otra vez, y te mueves en el barroso fondo de los abismos, y abres los ojos como los lentes de una cámara de cincuenta milímetros, y te mueves lentamente, lentamente, pues tienes todo el peso del océano sobre los hombros. Pero la sirena atraviesa mil kilómetros de agua, débil y familiar, y en el horno de tu vientre arde otra vez el juego, y te incorporas lentamente, lentamente. Te alimentas de grandes cardúmenes de bacalaos y de ríos de medusas, y subes lentamente por los meses de otoño, y septiembre cuando nacen las nieblas, y octubre con más niebla, y la sirena todavía llama, y luego, en los últimos días de noviembre, luego de ascender día a día, unos pocos metros por hora, estás cerca de la superficie, y todavía vivo. Tienes que subir lentamente: si te apresuras; estallas. Así que tardas tres meses en llegar a la superficie, y luego unos días más para nadar por las frías aguas hasta el faro. Y ahí estás, ahí, en la noche, Johnny, el mayor de los monstruos creados. Y aquí está el faro, que te llama, con un cuello largo como el tuyo que emerge del mar, y un cuerpo como el tuyo, y, sobre todo, con una voz como la tuya. ¿Entiendes ahora, Johnny, entiendes?

..........

-Así es la vida -dijo McDunn-. Siempre alguien espera que regrese algún otro que nunca vuelve. Siempre alguien que quiere a algún otro que no lo quiere. Y al fin uno busca destruir a ese otro, quienquiera que sea, para que no nos lastime más.


La sirena, Ray Bradbury

5/19/2009

Tería que drogarme



Saio do armario cun montón de palabras. Todas xuntas forman Tería que drogarme.

Dáme vergoña pero precisaba saír.


5/02/2009

Pechando etapas

Polo de agora pechouse esta.