E non contas ren ... pois non che conto o que me pasou co "Tería que drogarme" e o chocolate da máquina do vending. Penso contalo no mundo rosa do blogomillo, no feisbú o como se chame esa cousa que pretende substituír aos blogs (denantes mortos que escravos do feisbú).
8 comentários:
Que non che dea vergoña!
A ver se atopo un tempiño para botarlle un ollo.
Logo xa che comentarei.
Xa dicía eu, tanto tempo sen saber de ti. Nalgún sitio tiñas que estar metida. Que sexa para ben.
Pois nada nada, moitisima sorte con elo :) Saúdos e apertas
E non contas ren ... pois non che conto o que me pasou co "Tería que drogarme" e o chocolate da máquina do vending. Penso contalo no mundo rosa do blogomillo, no feisbú o como se chame esa cousa que pretende substituír aos blogs (denantes mortos que escravos do feisbú).
Genial! Já o estou a descarregar. Parabéns!
Saír do armario sempre trae cousas boas, aínda que dea un chisco de medo ao principio ;)
Que gozada. Sinceiro poemario.
Para lelo coa idea de
"E vestirme de palabras. Sen atopar fin".
Está gustando moito á xente que non le poesía.
Parabéns
Parabéns, Besbella. Non é doado escribir asi (dende alí), gustoume moito.
Enviar um comentário