Kiwi-melón-kiwi-melón

A mediados de febreiro vanme marchar uns moi bos amigos arxentinos de volta a súa terra e non por motivos non moi alegres o cal me apena moito. Pero á vida haille que botar alegría e igual algún día voltarán para aquí ou se non, iremos a visitalos a Arxentina, que tamén pode ser unha opción.
E alegremente denosto a coca cola light (que pena que a creatividade ao final vaia a parar as mans dos ricos) pero levanto a miña man no kiwi-melón, son a primeira en facer as miñas propias versións.

Ao final, "la vida es como te la tomás".

Megaloves

Os Megaloves estan formados por Snob Megalove e Vil Megalove, con estes nomes so se pode esperar cousa boa, non defraudan, sobre todo cando a endogamia fai aparición (eu non os coñezo de nada...palabrita).

O próximo concerto dos Megaloves será o próximo xoves (vamos, pasado mañá) 25 de Xaneiro do 2007, no café-pub Trapitos & Joyas de Santiago de Compostela, o número 31 da rúa Santiago de Chile, antigo M-31 por se o chegaches a coñecer... Ten unha fiestra enoooorme e non hai perda.. Hora: Dez da noite. Haberá caramelos, insultos ao público e en xeral o de sempre.

Comezamos!

De onde ven o nome de Megaloves?

Vil Megalove- Vas a escribir todo lo que... todo lo que diga? Imbécil. Desgraciao. Joder... Pues parece que sí... Al final va a ser una entrevista larga eh? Voy a procurar hablar poco, porque si no va a ser interminable...

Snob Megalove- Bueno, explicámosllo ou non?

VM- La parroquia de Magalofes. Qué te parece?

SM- Paréceme moi ben. Parroquia de Magalofes, no concello de Fene.

VM- Bueno, y porque a ti también te gusta mucho eso de dar amor... así que viene mucho al pelo. Que eres así muy oso tú. Siguiente pregunta, no?

Sodes un grupo de recente creación e sempre hai unha historia detrás, cal é a vosa?

VM- Nuestra historia. Vamos a contar nuestra historia desde que estábamos en el Cristo Rey, y tú tenías la rata de las Tortugas Ninja? Mejor decir que nos pusimos a tocar blues y a partir de ahí...

SM- Emh... Pois non sei... Gústanos o blues, ti sabes tocar a guitarra e eu non sei facer absolutamente nada... Así que xa tiñamos un guitarrista e un cantante. Comezamos tocando o I'm a Man de Bo Diddley e o Chocolate Jesus de Tom Waits, atopamos un nombre que nos gustou, e seguimos coa coña.

Hai unha tendencia a clasificar, por unha parte necesaria, como definiriades o sonido Megalove?

VM- Tendencia a clasificar? Ah, yo no... Tú clasificar sí, cabronías. Y la mayoría con "puta mierda", que es tu adjetivo favorito...

SM- Eu son un etiquetador compulsivo, ocórrenseme un bo feixe para colgarlle ao que facemos...

VM- Anarcountry, eso estaba bien.

SM- Si, e Murder Blues, pola abundancia de mortes violentas nas letras das cancións. Aínda que en realidade non podo dicir que saiba como soamos...

VM- Una guitarra y una voz, dándolo todo. Cómo se llamaría eso? Como dice la peña chunga, es "muy inmediato".

Ata o de agora todolos temas que grabastes foron versións de grandes clásicos, Tom Waits, Willie Nelson, Johny Cash, cales son as vosas preferencias á hora de coller a guitarra e poñerse diante do micrófono?

SM- Calquera canción que atope, que nos guste aos dous e deamos tocado. En xeral, como dis, son clásicos, aínda que pouco coñecidos por aquí... e algúns incluso bastante irrecoñecibles despois de pasar polo tratamento Megalove.

Coincide coa música que vos gusta escoitar?

VM- No siempre, algunas cosas. No creo que haya dos personas en el mundo con un mínimo de cerebro a las que les guste la misma música exactamente.

SM- Nunha gran parte, os Megaloves son o punto onde os nosos gustos se cruzan... Os dous somos bastante fans de xente coma Tom Waits ou os Dresden Dolls, pero fora diso escoitamos cousas moi diferentes, algunhas de elas insoportables para o outro...

VM- A mí me da igual lo que tú escuches, yo soy muy respetuoso. Si a tí te gusta, por algo será. (Neste intre, Snob Megalove procede a torturar a Vil Megalove cunha canción de Nick Cave, ata que este lle prega que a quite)

Do escenario musical galego que grupos destacariades?

SM- The Homens, Los Iribarnes, Samesugas...

VM- Jiménez del Oso, Los Contrachapados...

SM- A eses pódelos poñer? Los veo y subo OSCAR WILD!

VM- Te voy a acabar partiendo el hocico. Déjame pensar que grupos me gustan que haya por ahí... Quant, joder! Sabías que Supercablekis se han separado? No ponemos a Los Santos?

SM- Mmmm! Si joder, Los Santos teñen un directo acojonante.

Destes o pasado 30 de novembro no Malas Pécoras o voso primeiro concerto e a pesar do ambiente tan íntimo e do voso son acústico resultou un concerto do máis ameno e por momentos provocador, que tal foi a resposta da xente?

VM- Oh gracias, gracias... el halagazo que nos echa, madre mía...

SM- A provocación aumenta a medida que van baixando as copas. Estamos contentos coa resposta do público?

VM- Estaban expectantes, tomándose sus copas... Tampoco se van a poner a jalear, vamos. Aunque entre canción y canción hacían mucho ruído.

SM- Eso estivo ben. A verdade é que se portaron... calquera lles negaba os bises! E levaron tamén bastante ben o dos insultos!

VM- No creo que insultaras demasiado al público. Yo no sé como hago, que siempre que toco hago algún comentario demasiado sartástico o algo así y se crea un silencio frío en la sala y noto que les ha parecido mal.

SM- Á que lle pareceu mal foi á moza que levou un caramelazo en toda a cara.

VM- Pero se lo lanzaste tú, no yo. Yo tiré varios así, a modo sorpresa, pero no recuerdo haberle dado a nadie en la cara. Se lo lanzaste tú?

SM- Eso me dixo despois do concerto, cuando me veu a dar as queixas. Así son as nosas groupies.

VM- Eso de tirar cosas a la cara y hablar de groupies...

SM- Veñan aos concertos dos Megaloves! Hai caramelos gratis, e amor ao por maior!

Por que escollestes facer versións? Compoñeredes nun futuro temas propios?

VM- Porque ya están hechas, y muy bien, e no hay que componerlas antes de tocarlas.

SM- Aínda estamos comezando, supoño que é lóxico tirar de versións... Pero eu creo que os Megaloves seremos sempre un cover duo, se cadra con contadísimas excepcións no futuro. A min mólanme as versións... Algunhas das miñas cancións favoritas o son. Algún dos meus discos favoritos está composto case integramente por elas. Antes non había estes dilemas, os músicos levaban repertorios ateigados de versións. Elvis e os Stones arrasaban con elas...

VM- A partir de los Beatles se puso de moda que los grupos tuviesen repertorios originales. Ahora se sigue valorando bastante, sólo que ahora hacen canciones de mierda y antes hacían canciones más decentes.

SM- Fuck The Beatles.

VM- No hombre, no. Que a mí me gustan mucho.

SM- Os grupos de jazz siguen tocando Fly Me to the Moon, os bluesmen manteñen os seus repertorios tradicionais, estou por ver un concerto de música brasileira no que non tiren dos eternos crowd-pleasers. E a ninguén lle parece mal. Desde cando un músico, por riba afeccionado, ten que ser tamén compositor? Non vou soltar babosadas sobre o arte da interpretación, simplemente quero pasar un bo rato facendo ruído. Desfruto masacrando cancións de Johnny Cash ou Hank Williams. Non pretendo innovar, no da música non teño nada que dicir que non dixeran outros antes e moito mellor.

VM- Lo que quieres decir es que no tienes imaginación.

SM- Básicamente.

O feito de que os vosos temas so se poidan descargar en internet e que sexa todo autoeditado por que motivo é?

VM- (Resopla) Yo creo que es todo bastante obvio...

SM- Levo baixada tanta música de internet que é casi como devolver o favor.

VM- ¿Acaso alguien estaría dispuesto a pagar por algo de lo que hacemos? Necesitaríamos una campaña de marketing bastante retorcida.

SM- Cultura libre! Do it yourself! Power to the people!

VM- Viva Internet joder!

Tedes xa un fotolog, haberá pronto un sitio no myspace a nome dos Megaloves?

VM- Pues no creo.

SM- Myspace es El Mal.

O ano pasado convocouse o concurso A polo ghit, este ano en Portugal é a primeira edición do Arena Rock e, hai nada, escolléronse os mellores discos galegos en Sono-Tone, tedes pensado editar un disco ou presentarvos a algún concurso?

VM- No tenemos pensado editar nada de una manera seria... Somos muy amateurs aún y eso cuesta buenas perras. No se me ocurre ningún concurso ahora mismo... Lo que haremos será tocar tocar y tocar, grabar canciones aquí en Rancho Megalove...

SM- Co micro do PC e o audacity, directamente a mp3 e á rede. Non aspiramos a ser profesionais nin famosos...

VM- Como que no? Si, no?

SM- Para min o éxito sería inspirar na medida do posible á xente, que se animasen a facer as cousas por eles mesmos e pasalo ben. Se eu, que son un completo inútil, podo gravar unha canción na comodidade do meu salón, distribuíla por aí, dar un concerto e incluso promocionalo e que veña xente e poña cara de que o está a pasar ben, calquera pode. Ei ti! Si, ti! Deixa de ler as nosas esbardalladas e vai formar unha banda!

Como vedes o tema á hora de dar concertos, notades apoio nos locais respecto aos grupos novos ou hai que moverse moito para conseguir unha actuación?

SM- Eso sábeo Vil mellor ca min...

VM- No te jode, porque tú te desentiendes un rato, cabrón... Claro que hay que moverse para conseguir actuaciones.

SM- O noso único concerto foi teloneando a The Two Halfs, que é un rapaz moi majo y aceptou levarnos. E debeu quedar contento, porque este xoves repetimos cartel!

VM- Hay pocos locales que se arriesguen a hacer conciertos, entre la policía, los vecinos o simplemente el miedo a que les montes un cristo... Nosotros lo tenemos algo más fácil, porque no tenemos batería, y no suelen dejar tocar a grupos con ella..

SM- O que nos gusta de verdade é tocar nas cociñas das casas da xente, mini-concertos improvisados nos que corre o bebercio e todo o mundo se anima...

VM- ...al cló!-clá!

SM- ...aínda que sexa a facer de palmeiros. Xa sabedes amigos, se queredes un concerto privado dos Megaloves, só tedes que poñer unha cociña e algo de beber, se é whisky perralleiro do Carrefour moito mellor...

VM- Esas palabras podrían haber salido de la boca de cualquier perroflauta.

SM- E para cando dicías que ías sacar a licencia de músico da rúa?

VM- Para primavera NOS vamos a sacar la licencia, para hacer conciertos clandestinos en el lugar más inesperado y combatir el perroflautismo en su terreno.

Que relación tedes cos novos grupos da escea galega?

SM- The Two Halfs é Vil Megalove en solitario, claro.

VM- Yo conozco a Cristóbal Veiga de BANG74 desde hace años, que es de Ferrol... Tú conoces a los Homens, no?

SM- Home, non... Son máis fan que outra cousa. Coñecemos a Rafa Oso, que é un tipo xenial.

VM- Lo vemos en todas las farras que hay por ahí. Alberto, de Quant, que lleva La Fonográfica General en Ferrol y son unos cracks, joder!

SM- Hey, temos que afiliarnos a eso! Tamén coñecemos a Los Contrachapados, a nova promesa do rock galego!

Que novos proxectos tedes en marcha? Haberá pronto novas versións na rede? E novos concertos?

SM- Temos a vista fixada no concerto deste xoves, claro... E novos proxectos...

VM- Más que nuevos proyectos, viejos... Levantar a Los Contrachapados y seguir con The Two Halfs.

SM- Sen esquecer a The Caranza, os nosos primos que tocan todos os palos do flamenpunk! Como Megaloves, agardamos gravar en breve novas canciones, se cadra montar con algo máis de seriedade unha maqueta caseira para cubrir a demanda das nosas amizades e mover polos bares.

VM- Estamos ensayando temas nuevos. Es una de las cosas buenas que tiene ser unos desconocidos, que tienes tiempo para preparar las cosas y ensayar.

SM- Dende o primeiro concerto xa duplicamos o noso repertorio, con cancións de Charlie Feathers, Hank Williams, Leadbelly, Jolie Holland, os Cramps...

VM- Vale, ya está, no las pongas todas!

SM- Quen queira saber como van quedando que veña o xoves! E tamén estamos tramando algo... pero aínda é cedo de máis para adiantar nada. Muahaha.

E como Megaloves que sodes, que é o que mega-amades nesta vida?

SM- Vil mega-ama tocarme os collóns ameazando con dar nomes. Anda, di algo que non sexa eso...

VM- No, tú antes.

SM- Agora mesmo: o country blues de Big Bill Broonzy, a última novela de Neil Gaiman, a empanada de Oroso, Padre de Familia, as gravatas estreitas, as noites coruñesas, Poison Ivy dos Coasters, SecondLife...

VM- Yo mega-amo el mundo más allá del mundo de la gente, y estar con la gente a la que quiero.

SM- Fas méritos para levar a banda de Miss Simpatía?

VM- No quiero alargarme con la respuesta y creo que lo condensa bastante bien. Y si no, léete mi puto blog, que así de paso lo promociono. Pues nah, ya está todo finiquitado, vamos a despedirnos, no? Me voy a despedir entonces. Quiero dar las gracias a esta chica que nos acoge en su blog y nos permite soltar toda esta parrafada, que si por mi fuera sería muchísima menos. Sólo decir que en directo esto no ocurre y que pueden estar tranquilos, que tocamos y ya está.

SM- Besbellinha é unha gran persoa e mellor entrevistadora.

VM- Eso es muy cabrón, no? Te estás despidiendo a lo cariñoso pero en realidad estás siendo un hijo de puta.

Como son!...adorables, podédelo comprobar este xoves, a que agardades? e Megabicos para todos (e nada de endogamia, que ao que sacou a foto tampouco o coñezo)

María Pagés, "Canciones, antes de una guerra"

María Pagés, "Canciones, antes de una guerra"




O flamenco é unha guitarra, é unha caixón, é unha voz que ás veces te rompe por dentro, é un home con porte que viste un traxe, un chaleque e nunca unha corbata porque é libre e, sobre todo, son as sombras das luces na silueta dunha MULLER, unha muller con maiúsculas á que non deixas de mirar. O pelo moreno -tanto ten recollido coma solto- os brazos infinitos, o corpo que se forma dentro dun vestido que ás veces deixa ver as pernas que rematan nuns zapatos de tacón sublimes.

Este venres fun ver "Canciones, antes de una guerra" da Compañía María Pagés e, dende o comezo ata a fin, a hora e media que durou, máis ou menos, de baile e música e danza non nos deixou de abraiar a todos os que estabamos alí. Eu non sei nin o que era que agardaba, nin a arroutada que me dou para ir (igual a descuberta de Bambino ou algo semellante, gracias a quen mo descubriu -CSI total- e a quen mo lembrou, véxase Snob), pero foi un non quitar os ollos do escenario. É incrible a forza que transmiten os taconeos, que mesmo ás veces estás á expectativa de que os fagan soar, as palmas, o son dunhas simples cordas de guitarra e o ritmo que imprimen os caixóns e máis incrible aínda é como o corpo se pode chegar a expresar.



O espectáculo está baseado en "Canciones para después de una guerra" de Basilio Martín Patino, censurado polo réxime franquista. A min gustoume moito, e así como detalle bonito: o sorriso dun bailaor que non deixou de amosalo en todo o tempo. Así da gusto :) Si, é o primeiro pola esquerda da foto de arriba, ou Emilio Herrera ou José Barrios ou José Antonio Jurado ou Alberto Ruiz. Eu penso que se chama Emilio, pero é unha suposición.

Con todo, dicir que non foi o flamenco que todos pensamos e para mostra un botón, que vos deixo o programa:

Boquerones del Alba - Angelillo
Blues Dingue - Henri Salvador
Tatuaje - Concha Piquer e cantada nesta ocasión por Ana Ramón
Guitarra Dímelo Tú - Atahualpa Yupanqui
Soleá de la Cueva - letra de Miguel Hernández
Publicidad - onde nos anunciaban o Cola-Cao e Polvos
Percusión luces - Atahualpa Yupanqui
Taranto para Mujeres - que é unha canción popular e que veu precedida dun "Vamos a acordarnos de Santa Cruz"...e a partir de aí non deixei de pensar de Sevilla e de cando quixen unha casiña pequena branca encalada en Almería (xa llo comentei a Kiko)
Soñar - letra de Antonio Machado
Nanas de la Cebolla - letra de Miguel Hernández e cantada por Serrat
Alegría - letra de Antonio Machado e popular, que cantaba José A. Carrillo, igual que Guitarra Dímelo Tú
When the saints marching in - Louis Armstrong
Imagine - John Lennon, cantada por Susana Ruiz (gospel mil)

Todo isto reinventando e adaptando o flamenco a estas músicas, que nunca é todo o que parece (gracias a deus ou a quen sexa).Despois de todo isto aplaudimos un montón (e non foron as palmas do comezo, que os coruñeses son dun exquisito que non sabedes vos ben, que como se retrasaban un pouco- e eso que aínda non chegara toda a xente- comezaron a darlle as mans a ver se comezaban...total, por un cuarto de hora de retraso, pareceume mal o das palmas, o do retraso tanto me tivo, que na taquilla aínda estaban dando entradas) e agasalláronnos cun Tengo una vaca lechera...encantoume, a pena máis pena, foi que tiven que ir soa. Ao meu lado estaba outra rapaza noutra tesitura similar, pero tanto tivo, que xa vos deixo a "Nanas de la Cebolla" aí arriba para compartilo con vos, que te soy muy así.

Ao saír atopei a un compañeiro de traballo, comentamos as impresións e de paso coñecinlle a moza. Toda unha experiencia señores, un día destes merco un traxe de gitana. Tolón, tolón!!

Para rematar palabras de María Pagés deste espectáculo adicado a Manuel Vázquez Montalbán ("La canción popular es el cauce más apto para representar la historia sentimental de un pueblo")
"...En particular, dedico La nana de la cebolla a mi hijo Pancho y a todos los adolescentes que empiezan a alejarse del maravilloso mundo de la infancia, ya en la frontera de la comprometida jurisdicción de los adultos, para que nunca olviden que la fantasía, los sueños, la sonrisa y la tolerancia son las herramientas más apropiadas en ese taller donde los adultos tenemos que trabajar para la construcción del equilibrio social más justo para todos."

Ao final, vai ser o que dicía o arume dos piñeiros citando a Biedma, " que la vida iba en serio".
Non.

2.000 razóns para esquecerme de todo

Arrepentirme podería ser algún tipo de arte

É o nome dun bló, nome moi acertado que sempre me gustou. O caso é que de artista teño pouco e prometer, prometín (e unha vez metido...adeus ao prometido, como era o dito ese?). Así que hoxe creo que tamén vai ser visita obrigada a Apocalipse do porco de ghanito.

Ains, igual son algo artista.

2.000 razóns para esquecerme de todo

Como na vida gañarei un Xerais, voume contentar con plaxiar, reversionar, copiar ou adaptar ao meu gusto o último. Este intento fachendoso vaise chamar 2.000 razóns para esquecerme de todo.

Chegamos á idade madura cando habendo para escoller dúas tentacións, escollemos a que nos permite chegar á casa máis cedo. D.B.

Á miña nai, a meu irmán que a día de hoxe escangallou 3 ou 4 coches (xa non sei) e a meu pai que nos atura e aturamos e a quen quero crer que lle debo a afección de ler. As/os demais xa sabedes, se compartimos unha noite xuntos, xa sodes da familia.

Dorian-A cualquier otra parte

e-music, o programa que todos deberían escoitar

Onte e-music emitiuse dende o CentroOn na Coruña, era a primeira vez que deixaban o estudo da CuacFM (Club de Universitarios Activos...o Cuac significaba algo) e déronse cita moitos dos colaboradores do programa, que acompañaron a Sak: anxo, maria lado, superxis (Risto Meijide é unha copia barata deste home), ascárida e o zimmer 103 que fixo o seu acompañamento vía telefónica. Ghanito estivo de observador xunto co home que nos descubriu as camisolas sitas en alegoria (que non sei como se chama, que fomos tan maleducados que non nos presentamos).

O conto foi que eu escoiteinos dende o traballo e creo que fixen subir a audiencia do programa polo menos en cinco persoas (hai que promocionar os bos traballos) e despois baixei cara o Cantón Pequeno onde ghanito, tan majo coma sempre, me foi buscar ata a Fundación Caixa Galicia. Na Barrera uníusenos SugarKane e alí estivemos falando de todo un pouco, de ferretes, do second life, de Sono-Tone, de libros, etc.

Marcharon ascárida e ghanito e, despois doutra rondiña, cambiamos de sitio e fomos A Cova Céltica onde estaba Pedro que nos tomou nota do que queriamos e alí continuamos dándolle a lingua, escoitando música techno da nintendo-ds featured by Sak e do móbil do SugarKane, rimos un montón coas historias de María e tamén falamos de aterraxes en avión no aeroporto da Coruña y otros lugares, que somos gente viajada.

E para rematar todo isto:

Punto un: se nalgún baño, aseo, WC ou como lle queirades chamar, vedes pegatinas de e-music, é que algún de nós estivo alí. Co cal, a escoitar e-music.
Punto dous: a comisión de festas do e-music está comezando a traballar nunha. Agardamos convocatoria.
Punto tres: Supercablekis (onde se meteron?) que saíron reseñados na mondosonoro en papel dentro dos grupos galegos a destacar do 2006. Co cal, a berrear todos o Axe Effect:

Supercablekis-Axe Effect

Don't you know
You are always waiting
Waiting something you
can't do

Where did you go
I really try to say it
I'll be waiting for you

I don't know where I go
Where I go to see you
Where i go to find you out

It's very hard to see you
Very hard to find you

Where did you go
It's very hard to beat you
Where did you go
It's very hard to fuck you

Uh yeah!

* Esquecíaseme, débolle cartos a un par de persoas, pero como habemos de quedar outra vez, heillos de devolver.

Ño! Cabaret!

Pois fomos ao final ao The Dog´s Bollocks ou os "Collóns do can", como dixo Pepa, a ver o grandioso espectáculo de Davide Salvado (canta razón oko), Pepa Yañez e Nacho Muñoz. Non tiña nin idea do que me ía atopar no Cabaret d´aquí e resultou ser toda unha experiencia.

Chegamos aos Collóns do can e fastidiounos algo que as poucas mesas que había estivesen reservadas, co cal dispuxémonos a pedir algo na barra e estando alí tiven un anaco longo para escoitar a X.S. , a unha rapaza que ten un aire a Paula Carballeira e a outro mozo que non sei quen era (téñome que poñer ao día co famoseo galego) falar de A Roda, ese sitio mítico en Malpica, de Bravú e máis cousas das que xa non me enterei.

E despois dese momento "anda, dame unhas pintas" e de cutre-lercheo apareceron Nacho no piano e Pepa e Davide que comezaron cuns leves problemas cos micrófonos que continuarían toda a noite pero que, gracias á súa espontaneidade e bo humor, aínda nos fixeron rir máis.

Fixeron unha perfecta deconstrucción do folclore galego, salamantino, andaluz e mesmo o occitano. Neste último, sacáronme(nos) ao escenario (todo por dicir que na Coruña non había Alameda se non Xardíns) a bailar con Pepa, cun alumno de Davide e cunha rapaza que se chamaba Mónica un baile occitano: que ben o pasamos e ata nos chamaron riquiños ^^!

O sitio estaba cheo e, como dixeron eles, ben daba para encher o Fórum Metropolitano aquí na Coruña, non deixaron de facer referencias aos pijos coruñeses, a descubrirnos o rueiro coruñés da man de Marcial de Adalid...xeniais, tan xeniais que nos fixeron cantar con eles, quecer as mans de tantos aplausos que lles demos, admirar o corpo de Davide en todo o seu esplendor e mesmo o de Pepa, que tamén tivo momentos "cárnicos", e sen que lle pareza mal a ninguén, teño que dicir que o de Sue Ellen igual vai ser cousa de familia (anque os demais tampouco nos quedamos atrás).

En definitiva, un espectáculo a recomendar e non sabedes canto me rin.

Namorados ata as porcas

Estes dous mozos, Natalia e Mariano, fugáronse o día de Reis. Seica á familia dela non lle gustaba que saíse con el e que comezara a descoidar os estudos, o resultado foi que decidiron escapar da casa "porque están enamorados hasta las tuercas". Din que os viron na estación de tren da Coruña, que poderían estar en Compostela e mesmo hai quen sostén que xa andan en Portugal.

Nova en El País, El Correo Gallego e La Voz de Galicia. Se os vedes, avisade as autoridades, non vaia ser que lles pase algo.

Seica cando te namoras a esas idades (16, 17 anos) segundo o psicólogo Julio Prol "so se ve á persoa á que se quere, non se atende a razóns, e pode chegar a mudar a maneira de ser completamente. O amor nesta idade é moi influínte."

Miña nai sempre me dicía que a vida non era coma nas películas cando me via así media ensoñada. Eu antes enfadábame e agora penso que a vida é sempre moito mellor que as películas e, anos despois desa frase, sigo facendo burradas por amor, por cariño, por gusto, por diversión...Nunca cheguei a fugarme de sitio ningún, como moito unha noite enteira ata o día seguinte, unha fin de semana, cinco días por aí...cousas así, onde ninguén sabía onde estaba máis que a persoa coa que compartía eses momentos.

O amor é bonito cando te empapas da outra persoa (e non me sexan revirados co de empaparse) porque deso vai, de aportar, de dar, de coller o mellor de cada un, de rir e de vivir con eses subidóns de emocións e de hormonas, de que cada día sexa unha festa, de vivir na eterna adolescencia onde non hai problemas ou polo menos non os andas buscando, pero non nesa adolescencia de traumas, críticas, complexos e tendencias suicidas...non, refírome a adolescencia de amigos, de lercheo, de festa continua, de irresponsabilidade, de alegría e de benestar, que mentres non morra ninguén, nada é un problema.

E cando remata todo iso, rematou, pero que ben o pasamos, non? Que bonito é estar namorado ata as porcas!

Gracias ao fedello as "tuercas" son a partir de agora "porcas":

porcas.f. Peza de metal en forma de prisma cunha cavidade en espiral no centro onde se enrosca o parafuso. Aperta ben a porca coa chave inglesa.

Regalos que aínda non teño

Eu perdín a cámara e os Reis dixéronme que me habían traer unha, igual non hoxe, pero que tería outra e a ver se despois saen unhas fotos tan chulas coma as do libro que me dixeron que tamén me ían regalar.

O libro é "Digital Diaries", de Natacha Merrit, unha rapaza que comezou a sacar fotos da súa intimidade e da dos seus amigos coa cámara dixital. Eric Kroll, fotografo fetichista, atopouna polas fotos que colgaba na rede.

Os de Taschen din que, vendo estas fotos, un pode reflexionar sobre a intimidade, a publicidade e o narcisismo nestes tempos da idade dixital, mesmo chegar a algún tipo de autoexploración coa axuda da cámara. A Merritt di que ela atopou un xeito de masturbarse a súa maneira no novo milenio.

De momento no flickr non teño fotos desas e mañá agasallareille a alguén "Tres segundos de memoria" de Diego Ameixeiras ... pero quero ter Digital Diaries e unha cámara dixital na man xa!!

Ah, deixáronme carbón, pero como non teño cámara non poido demostralo.