María Pagés, "Canciones, antes de una guerra"

María Pagés, "Canciones, antes de una guerra"




O flamenco é unha guitarra, é unha caixón, é unha voz que ás veces te rompe por dentro, é un home con porte que viste un traxe, un chaleque e nunca unha corbata porque é libre e, sobre todo, son as sombras das luces na silueta dunha MULLER, unha muller con maiúsculas á que non deixas de mirar. O pelo moreno -tanto ten recollido coma solto- os brazos infinitos, o corpo que se forma dentro dun vestido que ás veces deixa ver as pernas que rematan nuns zapatos de tacón sublimes.

Este venres fun ver "Canciones, antes de una guerra" da Compañía María Pagés e, dende o comezo ata a fin, a hora e media que durou, máis ou menos, de baile e música e danza non nos deixou de abraiar a todos os que estabamos alí. Eu non sei nin o que era que agardaba, nin a arroutada que me dou para ir (igual a descuberta de Bambino ou algo semellante, gracias a quen mo descubriu -CSI total- e a quen mo lembrou, véxase Snob), pero foi un non quitar os ollos do escenario. É incrible a forza que transmiten os taconeos, que mesmo ás veces estás á expectativa de que os fagan soar, as palmas, o son dunhas simples cordas de guitarra e o ritmo que imprimen os caixóns e máis incrible aínda é como o corpo se pode chegar a expresar.



O espectáculo está baseado en "Canciones para después de una guerra" de Basilio Martín Patino, censurado polo réxime franquista. A min gustoume moito, e así como detalle bonito: o sorriso dun bailaor que non deixou de amosalo en todo o tempo. Así da gusto :) Si, é o primeiro pola esquerda da foto de arriba, ou Emilio Herrera ou José Barrios ou José Antonio Jurado ou Alberto Ruiz. Eu penso que se chama Emilio, pero é unha suposición.

Con todo, dicir que non foi o flamenco que todos pensamos e para mostra un botón, que vos deixo o programa:

Boquerones del Alba - Angelillo
Blues Dingue - Henri Salvador
Tatuaje - Concha Piquer e cantada nesta ocasión por Ana Ramón
Guitarra Dímelo Tú - Atahualpa Yupanqui
Soleá de la Cueva - letra de Miguel Hernández
Publicidad - onde nos anunciaban o Cola-Cao e Polvos
Percusión luces - Atahualpa Yupanqui
Taranto para Mujeres - que é unha canción popular e que veu precedida dun "Vamos a acordarnos de Santa Cruz"...e a partir de aí non deixei de pensar de Sevilla e de cando quixen unha casiña pequena branca encalada en Almería (xa llo comentei a Kiko)
Soñar - letra de Antonio Machado
Nanas de la Cebolla - letra de Miguel Hernández e cantada por Serrat
Alegría - letra de Antonio Machado e popular, que cantaba José A. Carrillo, igual que Guitarra Dímelo Tú
When the saints marching in - Louis Armstrong
Imagine - John Lennon, cantada por Susana Ruiz (gospel mil)

Todo isto reinventando e adaptando o flamenco a estas músicas, que nunca é todo o que parece (gracias a deus ou a quen sexa).Despois de todo isto aplaudimos un montón (e non foron as palmas do comezo, que os coruñeses son dun exquisito que non sabedes vos ben, que como se retrasaban un pouco- e eso que aínda non chegara toda a xente- comezaron a darlle as mans a ver se comezaban...total, por un cuarto de hora de retraso, pareceume mal o das palmas, o do retraso tanto me tivo, que na taquilla aínda estaban dando entradas) e agasalláronnos cun Tengo una vaca lechera...encantoume, a pena máis pena, foi que tiven que ir soa. Ao meu lado estaba outra rapaza noutra tesitura similar, pero tanto tivo, que xa vos deixo a "Nanas de la Cebolla" aí arriba para compartilo con vos, que te soy muy así.

Ao saír atopei a un compañeiro de traballo, comentamos as impresións e de paso coñecinlle a moza. Toda unha experiencia señores, un día destes merco un traxe de gitana. Tolón, tolón!!

Para rematar palabras de María Pagés deste espectáculo adicado a Manuel Vázquez Montalbán ("La canción popular es el cauce más apto para representar la historia sentimental de un pueblo")
"...En particular, dedico La nana de la cebolla a mi hijo Pancho y a todos los adolescentes que empiezan a alejarse del maravilloso mundo de la infancia, ya en la frontera de la comprometida jurisdicción de los adultos, para que nunca olviden que la fantasía, los sueños, la sonrisa y la tolerancia son las herramientas más apropiadas en ese taller donde los adultos tenemos que trabajar para la construcción del equilibrio social más justo para todos."

Ao final, vai ser o que dicía o arume dos piñeiros citando a Biedma, " que la vida iba en serio".
Non.