The Homens: a miña primeira vez e outras historias

E a miña primeira vez foi en compañía de dous gafapastas do máis agradables na Mardi Gras. Eu fun a esperar a Gustavo Harvey á estación de tren que ía facer un non-stop de concertos despois do mércores en Ferrol e o xoves en Compostela, e como non hai dous sen tres...A Coruña foi a súa seguinte parada técnica.

Mentres tardabamos en chegar á Travesía da Torre por culpa de andar á procura dun guante que o Gustavo perdera e andar medios tolleitos por culpa do frío, ghanito estaba escoitando a Os Gin Tonics que nolo resumiu perfectamente cando aterramos na ateigadiña Mardi Gras: son un grupo de Ordes (pero a min non sei que me da que son de Oroso: bonito lugar e mellor xente), cantan en inglés, falan galego e fan as brincadeiras en castelán. Dito esto procedemos a escoitar a The Homens: moi ben, moi ben, moi ben. Alí estivemos coreando púdrete, uh, uh, uh, hei confesa que te poño, ven bailar, es a miña toxic girl (mentres ghanito e Gustavo Harvey me deixaban moi claro o que eran "ganas de roer") e o Long Time entre outros. Non nos enteramos do chiste pq tamén lle demos á lingua de carai.

E como tamén tiñamos reservadas entradas para o concerto de The Bongolian no Playa e aínda estabamos a tempo fomos nun taxi cara alí. O taxista, venezolano de orixe canario, caeume ben, estívonos falando no traxecto das bandeiras do Orzán que seica o outro día había un fulano subido no mastro dunha delas para quitala, ante o cal preguntamos: "e cal das dúas quería quitar?" e no medio das risas dixo o taxista que a marela e vermella esa. Procedeu a falar das patrias e cando nos deixou no Playa díxolles aos rapaces que coidasen de min. Dicir dixeron que si, anque coidar coidaron máis da estatua esta ca de min.


The Bongolian xeniais, a min non me digades por que fixéronme lembrar a Scooby Doo, a Harvey a Austin Powers e a ghanito non sei, que estaba todo emocionado bailando. Portáronse os Bongolian na Coruña e nos disfrutamos un montón con eles, así que cando remataron procedemos a continuar co disfrute, previo paso polo caixeiro. Despois ghanito tivo que retirar, moi ao noso pesar, e para afogar penas dirixímonos ao Milk, onde eu me lembrei dunha cea de verán na que falamos do sitio e os dous nos acordamos da última vez que estiveramos alí, o día do partido da selección galega.

E como somos xente sociable, fixemos amistade cun rapaz de Xinzo de Limia e acompañantes, que nos falou do tema das pantallas e do antroido entre outras moitas cousas e que voltamos a atopar no Playa onde seguimos confraternizando. Despois diso, non sei a que hora xa, procedemos a retirarnos, que o pobre do Gustavo Harvey despois da festa dos días anteriores estaba algo canso e a min pareceume boa idea eso de ir durmila entre as mantas. E ata aí, señores, outra noite a lembrar e o que non veu foi porque non quixo. Bicos!