non sei por que escribo estas cousas

"Non son eu coa que manterías unha conversa seria, unha relación seria, non digas máis". E non dixo máis. Un día esgazará a súa gorxa cun abrecartas. Esa dor de traqueotomía recompensarame a súa eterna falta de recoñecemento.

Os meus ollos fixos nel e o meu sorriso indican fascinación. O que non sospeita é que estou imaxinando o mellor xeito de diseccionalo e que o sangue manche o menos posible a alfombra do cuarto. Oh, claro que non o vou facer, pero é interesante imaxinalo.

Non logra nunca adiviñar se o utilizo ou se el se aproveita de min. A imaxe de muller desamparada, amantísima, comprensiva, sempre dispoñible, resignada, humilde... confunde. Cando se decate das consecuencias será moi tarde.

É de noite. Sabía que remataría falándome en serio. "Voute asasinar." Son feliz porque saquei o peor del e vai vivir un inferno que eu xa imaxinei. Mentres saio satisfactoriamente dun coma, revivirá eternamente a miña pseudo-morte.


Non sei por que escribo estas cousas, son algo horribles. Non hai moita trama, que cada un invente a súa.

Falando doutra cousa, José Manuel Pacho Blanco leva o XIX Torrente Ballester de Narrativa con "A choiva do mundo". O que destacan da obra gañadora é que se trata dunha novela vangardista, cousa que o autor pretendía conseguir e á vista está o éxito. O de novela vangardista explícao moi ben el:

"O que propoño neste libro é un xogo literario, no que se mesturan os xéneros, na procura dunha maneira nova de construír unha novela. Busco unha nova linguaxe literaria. Tento que sexa innovadora, diferente, vangardista... Por iso introduce artigos xornalísticos, textos de teatro, un guión dunha curtametraxe de cinema, relatos curtos, relatos longos, prosa poética..."

Distintas combinacións de formatos nunha novela xa foron experimentadas pero pode que non a ese nivel. Penso que vai merecer a pena lela e que o xeito de expresarse e contar unha historia está mudando, xa di o autor que "Seguimos a escribir como Lorca e Faulkner facían hai 70 anos" e seguramente que a partir de agora vexamos outras estructuras, ás que non estamos acostumados, nas novelas.

Pois noraboa e na variedade tamén está o gusto. Ah, como influencia literaria: Arturo Lezcano.

Nova en chuza!

Comeza a Liga Nacional de Billarda na Coruña

Domingo 18, ás catro da tarde na pista de billarda da Zapateira, a Conferencia NorOeste vai dar que falar e para iso precisamos de ti!!

Outro deporte é posible!!

Máis en Vieiros e no blogue oficial da Liga de Billarda do NorOeste.

Máis de referencias

A única vez que coincidín con Arsenio Iglesias rematei falándolle do tema das referencias nas creacións literarias actuais ( por poder podíalle falar doutros campos artísticos pero dóuseme por aí, anque ao final rematei xeralizando). Xa non sei ben qeu argumentei pero, máis ou menos, continúo coa mesma postura cara as referencias: amor-odio.

Digo amor, porque cando o propio autor toma fragmentos doutras obras, algún texto ou algún verso, e os inclúe na súa obra, cando utiliza, adapta ou fai alusión a outros autores ou obras para tratar un tema na súa creación etc, ves os intereses do autor, as súas influencias, o que estaban a sentir e experimentar nese intre e iso amósache algo máis íntimo de si mesmo, achegándote máis a ese universo que inventa.

As reflexions sobre ideas, temas etc que xa trataron grandes autores son o punto de partida deses mesmos temas ou ideas que o autor quere expresar e sobre as que quere profundizar e sempre rematan saíndo interesantes puntos de vista adaptados noutro contexto, outra época etc. Amosa iso unha evolución na historia, no ser humano a través do tempo e na individualidade de cada un.

Ao mesmo tempo esas citas permítenche descubrir outras obras, outros autores da man do que estás a ler, o cal sempre é de agradecer.

O tema odio é moito máis cruel e visceral, remato sendo unha Mss Hyde. As referencias demostran unha terrible incapacidade creadora e de expresión á hora de transmitir: non es capaz de expresar, de crear un mundo, unha sensación, un escenario, unhas personaxes sen ter que recurrir a esas referencias, a esas obras que, pola xenialidade dos seus autores ou polo que supuxeron no seu momento, son clave para falar ou meditar sobre determinadas cuestións.

Moi relacionado co anterior, resulta o sinxelo e cómodo que resulta recurrir a esas referencias, facer citas de grandes clásicos: o lector pode admirar a cantidade de fontes das que un bebe á hora da acción creativa, os temas que lle interesan ao autor, os autores favoritos pero...hai que crear, non copiar, imitar, plaxiar ou recrearse nas sensacións que outros provocan, porque iso faino cada un na intimidade da lectura e saca as súas propias conclusións.

Por último a asquerosa sensación que me provocan, ás veces, as referencias é o fastío. Semella que xa está todo dito, que so queda darlle a volta aos argumentos, camuflar a idea doutro xeito para non recoñecela a primeira vista ou, inevitablemente, facer referencia a aquel que tan ben o soubo expresar. Cada vez que atopo citas e citas de obras, autores, frases etc teño o desacougante pensamento de qeu xa non vale a pena crear nada porque todo está xa plasmado, dun xeito ou doutro, no que alguén xa fixo antes ca ti e so queda moverse en espiral arredor dese feito. Iso é desolador.

Non sei vos que pensades sobre iso, pero a min amólame a idea según o día e o estado de ánimo no que me atope. Por iso me gustou o que dixo o outro día Ornette Coleman cando lle preguntarono sobre as súas influencias "As únicas que tiven foron as de meus pais"

Recomendo tamén un artigo de Xavier Queipo na súa sección Cartas Marcadas en Cultura Galega: A cita, ese síntoma.

Entradas Ornette Coleman

O concerto de Ornette Coleman no Pazo da Ópera está enmarcado nas actividades do 40 aniversario da Fundación Barrié. As entradas son de balde e so se podían retirar dúas por persoa.

A min déronme tres.

Un conto que ben podería ser dos pelachos

En El Hormiguero, Pablo Motos de cando en vez le algunhas das frases de nenos pequenos que mandan seus pais. A min divírtenme moito porque descubres outro xeito de pensar, que ti tamén tiñas, e que a día de hoxe acostuma a relucir pola súa ausencia. Todas esas frases e anécdotas están recopiladas nun libro "Frases célebres de niños" e os ingresos desta obra colectiva son donados á Federación Española contra a Fibrose Quística.

Unha das anécdotas que xa contou é a seguinte:

Un neno que tiña diarrea vai correndo cara súa nai despois de ir ao baño e dille todo asustado:
- Mamá, mamá, que estoy cagando plano!!!

Pois seguindo no plan escatolóxico, hoxe contáronme outra desas frases célebres, desta vez do fillo dun compañeiro:

O neno ía ao baño a facer caca e dille ao pai:
- Papá, papá, ven aquí para estar conmigo.

O pai vai e acompáñao. O neno límpase e dille o pai:
- Moi ben e agora imos tirar da cadea.

E os pais son así, que ás veces din tonterías coma esta
- Ooooooh, marchou.
O neno todo serio contéstalle:

- Tranquilo papá, mañá ven outra.

Todo isto lémbrame aos pelachos e a futuros pais que se han de rir con momentos coma estes (a ver se con menos caca)

Sobre fibrose quística...xa teño falado, pero para máis información: www.fibrosis.org

Cuestión de referencias

Máis casualidades ou é que eu quero ver casualidades en canto sitio hai. Gústame moito a campaña de Tele 5, 12 meses, 12 causas que están levando a cabo este mes, que é contra a violencia de xénero. Presentaron dous vídeos, un o cactus-home maltratador e outro a muller-flor atemorizada.

Cactus-home maltratador


Muller-flor atemorizada


E hoxe merco El País porque me interesan os contos que vai sacar en conxunto con Galaxia e vexo o Codex Seraphinianus na revista que acompaña ao xornal, un libro que se pode mercar agora por 85 euros, pero polo que se chegaron a pagar barbaridades.



Foi o producto da inspiración de Luigi Serafini con 27 anos no 76. É un pouco surrealista e cun alfabeto, digamos que, inventado.



O conto é que unha ilustracións lembráronme ás outras, non sei se están unhas baseadas nas anteriores, se as toman como referencia ou que, pero parécenme moi boas e orixinais.

Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega

Xa é casualidade. Este sábado vin na TVG o documental "Un mar de velas" dirixido por Pemón Bouzas, máis ben vin a metade do documental, pero gustoume moito. Unha, porque a pesar de que Galiza está moi relacionada co mar, son das que pouca relación ten con el. Con dicir que non che me gusta moito a praia e que foi este ano a primeira vez que fun en catamarán (porque ata o de agora, nin nas lanchas a pedais montara), pois xa teño moito dito.
O outro motivo polo que me gustou, foi pola unión que se amosaba entre mariños e mariñeiros de distintos países, o amor ás súas embarcacións e o traballo, case sen axudas institucionais, na recuperación das embarcacións tradicionais. Un mundo moi sufrido pero, á vez, moi bonito.

Foto no porto de Portonovo, tirada dende o catamarán que logo nos levaría ás Ons.

Falaba de casualidades porque O´Fartura ven de informar do Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega que promoven seis blogues, tres galegos e tres portugueses, unidos pola temática marítima. Desta unión que ten como principio ético a amizade e os libros como canle de coñecemento, surxe este sorteo de libros que ten como como principal obxectivo transmitir que um aspecto destacado da cultura marinheira é a amizade entre os pobos, o respecto e o coñecemento mutuos a través do mar e, en particular, dos pobos galego e portugues.

E aquí están as bases do sorteo, atención que copio e pego:

REGULAMENTO DO SORTEIO CM DA AMIZADE GALEGO-PORTUGUESA


1. Objectivo

A divulgação da Cultura Marítima e do património material e imaterial marítimo que nos têm legado as comunidades marinheiras assim como o mar como meio natural, é a motivação que nos move, como administradores de páginas electrónicas de temática marítima, a promover o Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega. Temos como principal objectivo transmitir que um aspecto destacado da cultura marinheira é a amizade entre os povos, o respeito e o conhecimento mútuos através do mar e, em particular, dos povos galego e português.

2. Livros a sortear

2.1. Sorteamos os seguintes livros em galego:
- «O Patrimonio Marítimo de Galicia», de Dionisio Pereira. Editora FGCMF Oferta da Federación Galega da Cultura Marítima e Fluvial. Exemplar com dedicatória e assinatura do autor.
- «Lanchas e Dornas», de Staffan Mörling. Editora Xunta de Galicia. Oferta da Libraría Sisargas.
- «A Odisea», de Homero. Editora Toxosoutos. Oferta da Libraría Sisargas.
- «O bote polbeiro de Bueu», de Fidel Simes . Editora Xunta de Galicia. Oferta do Grupo de Cultura Mariñeira da Asociación Cultural O Xeito.

2.2. Sorteamos os seguintes livros em português:
- «Cais e Navios de Lisboa», de Luís Miguel Correia. Oferta do Autor. Exemplar com dedicatória e assinatura do autor.
- «História do Batel Vae com Deus», de Raúl Brandão, Editora Edieum. Oferta da Livraria Luso-Galáica «Orfeu».
- «A noite abre meus olhos», de José Tolentino Mendonça, Editora Orfeu. Oferta da Livraria Luso-Galáica «Orfeu».
- «A Campanha do Argus», de Alain Villiers. Oferta de Mar Adentro Ventosga.

3. Participantes

Integram o sorteio os administradores de páginas electrónicas escritas em qualquer das línguas oficiais dos povos da Península Ibérica, que participem realizando comentários nos blogues promotores. O direito a um boletim para o sorteio adquire-se pela participação em cada um dos blogues promotores, até a um máximo permitido de seis boletins. Aos agraciados ser-lhes-ão remetidos os livros para o endereço postal que indicarem. O espaço geográfico em que se desenvolve a iniciativa é a Península Ibérica, sem prejuízo de valorarmos a possibilidade de ampliar o âmbito territorial do sorteio em função dos pedidos recebidos e do eventual aumento dos gastos de envio que tal implique.

4. Período de participação

O período de obtenção de boletins de participação decorre desde a publicação do presente Regulamento em cada blogue promotor até 31 de Dezembro de 2007 (inclusive), realizando-se o sorteio na segunda semana de 2008 no local das livrarias promotoras através do sistema da «mão inocente», garantindo os responsáveis da libraria e dos blogues promotores a correcta realização do mesmo.

5. Livros em Língua Portuguesa

Os livros em Língua Portuguesa são sorteados entre os bloguistas que tenham participado nos blogues galegos na Libraría Luso-Galáica «Orfeu», de Joaquim Pinto da Silva, em Bruxelas. Rue du Taciturne, 43 Willem de Zwijgerstraat Bruxelles 1000 Belgique. Telefone: +32(0)27350077. URL: http://www.orfeu.net/

6. Livros em Língua Galega

Os livros em Língua Galega são sorteados entre os bloguistas que tenham participado nos blogues portugueses na Libraría Sisargas, de Roberto Castro, en Rúa Curros Enriquez, 9 15002, A Coruña, Galiza. Telefone: +34(0)981200082. Correio Electrónico: libreriasisargas@gmail.com

7. Bloguistas promotores:

Sailor Girl, do blogue «Atlântico Azul»
Luis Miguel Correia, do «Blogue dos Navios e do Mar»
João Veiga, do blogue «Mar Adentro-Ventosga»
O Fartura, do blogue «Singradura da Relinga»
Manuel, do blogue «Homes de Pedra en Barcos de Pau»
Lino, do blogue «Amigos da Dorna Meca».

8. Bloguistas apoiantes:

Adquirem o estatuto de bloguista apoiante do Sorteio CM da Amizade Galego-Portuguesa todos aqueles que nas suas páginas electrónicas publiquem uma entrada com o presente Regulamento e incluam as ligações dos blogues promotores nas suas recomendações, comunicando-o a Sailor Girl e a O’Fartura, o que lhes confere o direito à obtenção de sete boletins suplementares de participação no Sorteio.

Amigas e amigos, até 31 de Dezembro do 2007, administrar um blogue e navegar participando activamente nos blogues promotores do Sorteio CM da Amizade Luso-Galega dá direito a prémios!... Sem mais, recebe um abraço marinheiro. Participa e boa sorte!!!...


Máis información aquí:
Apoio ao Grupo de CM do Xeito ao Sorteo da Amizade
Regulamento do Sorteo CM da Amizade Galego-Portuguesa

Creo que vou participar porque me parece unha moi boa iniciativa e,de paso, a ver se me vou enterando algo máis do tema mareiro.

Avenida de Arteixo

Mentres no Concello de A Coruña non comezan a correxir os nomes das rúas, hai quen o está a facer pola súa conta.
Que me diga o que queiran, pero en galego todo é moito máis bonito (e non me refiro á campaña de Turgalicia do 2006 que é bastante idílica, se non ao día a día).

Avogando pola descentralización

Vivimos nunha nación, comunidade autónoma, país...o que lle queirades chamar a Galiza, que é como é. Está inzada de aldeas, de pobos dispersos nos que sigue vivindo xente a pesar do abandono do medio rural, cada vez máis notable. Con todo, a aldea máis grande do mundo é a súa capital e, á súa vez, case o centro de todo o movemento cultural (e se non, a que viría facer unha megalítica Cidade da Cultura alí?).

A cultura tende a centralizarse nos grandes núcleos de poboación, por lóxica, xa que é aí onde máis xente vai poder ter acceso a ela, pero hai que considerar a peculiaridade do lugar onde vivimos...hai mundo, hai persoas, hai aínda mozos fora das grandes vilas e é a eles a quen hai que chegar, posto que se chegan os móviles de última xeración, a cultura deste país, tan rica e ultimamente tan integradora, non ía ser menos.

Por iso, Aldeas modernas.

Cando digo turrón...

Cando digo turrón,por besbe.