PhotoGalicia 2007: Man Ray

Fomos ver a exposición sobre Man Ray "Despreocupado mais non indiferente" na Fundación Caixa Galicia enmarcada dentro de PhotoGalicia 2007. As fotografías de Man Ray gústanme, non sei exactamente que é o que me fascina, pode ser unha asociación de sentementos e conversas sobre el con algunha persoa e algunha das súas fotografías o que me provoque este interés. Tanto ten, Man Ray fixo de todo: pintou, fotografiou, esculpiu, debuxou...pouco lle quedou por facer e un pouco de todo é o que se expón en "Despreocupado mais non indiferente".

Man Ray, dadaísta confeso, é coñecido sobre todo polas raiografías, as copias en negativo e positivo do seu traballo Noire et Blanche e fotografías como Le Violon d´Ingres, Le Baiser, Prayer, Glass Tears, Erotique voilée ou Observatory Time, The lovers, entre outras.

Da exposición conto o que me interesa, centrándome no que me interesa: a cantidade de corpos nús que Man Ray fotografiou ao longo da súa vida e entre eles inclúense a fotografía que abre esta anotación, reseñada na documentación que entregan ao inicio da exposición:

"No 1929, nunha reunión do surrealistas, os directores da revista Variétés, con sede en Bruxelas, anunciaron que non podían pagar o que adebedaba a publicación polas fotografías. O poeta Louis Aragon propuxo que se fixese un número especial de poesía erótica e máis tarde pediulle a Man Ray que achegase as ilustracións. Este abriu un caixón cheo de fotografías para lle amosar a Aragon que xa tiña o que precisaba: unha abundante colección de imaxes sexuais explícitas entre Man Ray e Kiki de Montparnasse. André Breton encargouse da producción do número, cunha tiraxe de cincocentos exeplares, pero as autoridades aduaneiras francesas secuestraron a revista e destruírona."

Ademáis diso a obra fotográfica de Man Ray vai amosando as distintas mulleres que pasaron pola súa vida, dende Kiki de Montparnasse, Lee Miller ou a súa muller Juliet Browner e a moitos persoeiros da época cos que tivo contacto: Marcel Duchamp, Henri Matisse, James Joyce, Jean Cocteau, Juan Gris, Picasso, Hemingway, Stravinsky, Vicente Escudero, Dalí, Coco Chanel ou Henri Cartier Bresson entre outros.

Días despois de ver a exposición, da que saín máis ou menos satisfeita, a conclusión á que cheguei é que a obra de Man Ray (filias, fobias ou despreocupacións aparte) interésame en canto amosa as distintas variantes e posibilidades de creación e experimentación sen alonxarse de temas tan terrenais como son a súa vida amorosa-sexual e o seu grupo de amigos e coñecidos que tanta influencia tiveron os uns nos outros. Vamos, que sen sabelo estaba facendo unha especie de blogue ou fotologue da súa vida e iso sempre é interesante.

Man Ray Trust

Impotencia

"Teño comprensión e respecto polos que cando pasan á beira do Gaiás desexarían que iso non existise, porque eu mesmo formo parte deles", Anxo Quintana.

Supoño que todos desexariamos ter unha máquina do tempo.

Así palanamos, así, así

O domingo púxose en marcha a Liga de Billarda do NorOeste con gran éxito no debut, sobre todo por parte da nosa franquicia, a dos Electr@nicos (nome proposto por ghanito a última hora e que aceptamos todos por unanimidade) e se non, a botarlle un ollo ás clasificacións. E así palanamos, amigos. Máis fotos aquí, agardando a que ghanito poña as súas.

Por outra banda, Tele-Varal conta con outra adquisición, uséase eu (algo perdida si que estaba, pero que o fixen con toda a boa intención do mundo). O dito, outro deporte é posíbel!

Ah, e como non, darlle as gracias á xente do Varal que, ademais de axudarnos, tamén trouxeron a choiva!

Tele-Varal na inauguración a LNB-NorOeste

Sorpresa

Estaba autobuscándome na rede e resulta que eu tiña un bló e nin me acordaba. É do 2005, so ten unha entrada e non teño nin idea de a que me refería cando a escribín. Agora a ver se lle recupero a contraseña e fago algo con el.

Ou rompe, ou racha

Mira ti que cousas.

non sei por que escribo estas cousas

"Non son eu coa que manterías unha conversa seria, unha relación seria, non digas máis". E non dixo máis. Un día esgazará a súa gorxa cun abrecartas. Esa dor de traqueotomía recompensarame a súa eterna falta de recoñecemento.

Os meus ollos fixos nel e o meu sorriso indican fascinación. O que non sospeita é que estou imaxinando o mellor xeito de diseccionalo e que o sangue manche o menos posible a alfombra do cuarto. Oh, claro que non o vou facer, pero é interesante imaxinalo.

Non logra nunca adiviñar se o utilizo ou se el se aproveita de min. A imaxe de muller desamparada, amantísima, comprensiva, sempre dispoñible, resignada, humilde... confunde. Cando se decate das consecuencias será moi tarde.

É de noite. Sabía que remataría falándome en serio. "Voute asasinar." Son feliz porque saquei o peor del e vai vivir un inferno que eu xa imaxinei. Mentres saio satisfactoriamente dun coma, revivirá eternamente a miña pseudo-morte.


Non sei por que escribo estas cousas, son algo horribles. Non hai moita trama, que cada un invente a súa.

Falando doutra cousa, José Manuel Pacho Blanco leva o XIX Torrente Ballester de Narrativa con "A choiva do mundo". O que destacan da obra gañadora é que se trata dunha novela vangardista, cousa que o autor pretendía conseguir e á vista está o éxito. O de novela vangardista explícao moi ben el:

"O que propoño neste libro é un xogo literario, no que se mesturan os xéneros, na procura dunha maneira nova de construír unha novela. Busco unha nova linguaxe literaria. Tento que sexa innovadora, diferente, vangardista... Por iso introduce artigos xornalísticos, textos de teatro, un guión dunha curtametraxe de cinema, relatos curtos, relatos longos, prosa poética..."

Distintas combinacións de formatos nunha novela xa foron experimentadas pero pode que non a ese nivel. Penso que vai merecer a pena lela e que o xeito de expresarse e contar unha historia está mudando, xa di o autor que "Seguimos a escribir como Lorca e Faulkner facían hai 70 anos" e seguramente que a partir de agora vexamos outras estructuras, ás que non estamos acostumados, nas novelas.

Pois noraboa e na variedade tamén está o gusto. Ah, como influencia literaria: Arturo Lezcano.

Nova en chuza!

Comeza a Liga Nacional de Billarda na Coruña

Domingo 18, ás catro da tarde na pista de billarda da Zapateira, a Conferencia NorOeste vai dar que falar e para iso precisamos de ti!!

Outro deporte é posible!!

Máis en Vieiros e no blogue oficial da Liga de Billarda do NorOeste.

Máis de referencias

A única vez que coincidín con Arsenio Iglesias rematei falándolle do tema das referencias nas creacións literarias actuais ( por poder podíalle falar doutros campos artísticos pero dóuseme por aí, anque ao final rematei xeralizando). Xa non sei ben qeu argumentei pero, máis ou menos, continúo coa mesma postura cara as referencias: amor-odio.

Digo amor, porque cando o propio autor toma fragmentos doutras obras, algún texto ou algún verso, e os inclúe na súa obra, cando utiliza, adapta ou fai alusión a outros autores ou obras para tratar un tema na súa creación etc, ves os intereses do autor, as súas influencias, o que estaban a sentir e experimentar nese intre e iso amósache algo máis íntimo de si mesmo, achegándote máis a ese universo que inventa.

As reflexions sobre ideas, temas etc que xa trataron grandes autores son o punto de partida deses mesmos temas ou ideas que o autor quere expresar e sobre as que quere profundizar e sempre rematan saíndo interesantes puntos de vista adaptados noutro contexto, outra época etc. Amosa iso unha evolución na historia, no ser humano a través do tempo e na individualidade de cada un.

Ao mesmo tempo esas citas permítenche descubrir outras obras, outros autores da man do que estás a ler, o cal sempre é de agradecer.

O tema odio é moito máis cruel e visceral, remato sendo unha Mss Hyde. As referencias demostran unha terrible incapacidade creadora e de expresión á hora de transmitir: non es capaz de expresar, de crear un mundo, unha sensación, un escenario, unhas personaxes sen ter que recurrir a esas referencias, a esas obras que, pola xenialidade dos seus autores ou polo que supuxeron no seu momento, son clave para falar ou meditar sobre determinadas cuestións.

Moi relacionado co anterior, resulta o sinxelo e cómodo que resulta recurrir a esas referencias, facer citas de grandes clásicos: o lector pode admirar a cantidade de fontes das que un bebe á hora da acción creativa, os temas que lle interesan ao autor, os autores favoritos pero...hai que crear, non copiar, imitar, plaxiar ou recrearse nas sensacións que outros provocan, porque iso faino cada un na intimidade da lectura e saca as súas propias conclusións.

Por último a asquerosa sensación que me provocan, ás veces, as referencias é o fastío. Semella que xa está todo dito, que so queda darlle a volta aos argumentos, camuflar a idea doutro xeito para non recoñecela a primeira vista ou, inevitablemente, facer referencia a aquel que tan ben o soubo expresar. Cada vez que atopo citas e citas de obras, autores, frases etc teño o desacougante pensamento de qeu xa non vale a pena crear nada porque todo está xa plasmado, dun xeito ou doutro, no que alguén xa fixo antes ca ti e so queda moverse en espiral arredor dese feito. Iso é desolador.

Non sei vos que pensades sobre iso, pero a min amólame a idea según o día e o estado de ánimo no que me atope. Por iso me gustou o que dixo o outro día Ornette Coleman cando lle preguntarono sobre as súas influencias "As únicas que tiven foron as de meus pais"

Recomendo tamén un artigo de Xavier Queipo na súa sección Cartas Marcadas en Cultura Galega: A cita, ese síntoma.

Entradas Ornette Coleman

O concerto de Ornette Coleman no Pazo da Ópera está enmarcado nas actividades do 40 aniversario da Fundación Barrié. As entradas son de balde e so se podían retirar dúas por persoa.

A min déronme tres.

Un conto que ben podería ser dos pelachos

En El Hormiguero, Pablo Motos de cando en vez le algunhas das frases de nenos pequenos que mandan seus pais. A min divírtenme moito porque descubres outro xeito de pensar, que ti tamén tiñas, e que a día de hoxe acostuma a relucir pola súa ausencia. Todas esas frases e anécdotas están recopiladas nun libro "Frases célebres de niños" e os ingresos desta obra colectiva son donados á Federación Española contra a Fibrose Quística.

Unha das anécdotas que xa contou é a seguinte:

Un neno que tiña diarrea vai correndo cara súa nai despois de ir ao baño e dille todo asustado:
- Mamá, mamá, que estoy cagando plano!!!

Pois seguindo no plan escatolóxico, hoxe contáronme outra desas frases célebres, desta vez do fillo dun compañeiro:

O neno ía ao baño a facer caca e dille ao pai:
- Papá, papá, ven aquí para estar conmigo.

O pai vai e acompáñao. O neno límpase e dille o pai:
- Moi ben e agora imos tirar da cadea.

E os pais son así, que ás veces din tonterías coma esta
- Ooooooh, marchou.
O neno todo serio contéstalle:

- Tranquilo papá, mañá ven outra.

Todo isto lémbrame aos pelachos e a futuros pais que se han de rir con momentos coma estes (a ver se con menos caca)

Sobre fibrose quística...xa teño falado, pero para máis información: www.fibrosis.org

Cuestión de referencias

Máis casualidades ou é que eu quero ver casualidades en canto sitio hai. Gústame moito a campaña de Tele 5, 12 meses, 12 causas que están levando a cabo este mes, que é contra a violencia de xénero. Presentaron dous vídeos, un o cactus-home maltratador e outro a muller-flor atemorizada.

Cactus-home maltratador


Muller-flor atemorizada


E hoxe merco El País porque me interesan os contos que vai sacar en conxunto con Galaxia e vexo o Codex Seraphinianus na revista que acompaña ao xornal, un libro que se pode mercar agora por 85 euros, pero polo que se chegaron a pagar barbaridades.



Foi o producto da inspiración de Luigi Serafini con 27 anos no 76. É un pouco surrealista e cun alfabeto, digamos que, inventado.



O conto é que unha ilustracións lembráronme ás outras, non sei se están unhas baseadas nas anteriores, se as toman como referencia ou que, pero parécenme moi boas e orixinais.