9/29/2009

Nocilla

Nocilla Dream realmente é iso, un bote de Nocilla con leite, cacao, avelás e azucre. É unha mestura de posts con ligazóns, con citas, con contos e cun fío conductor: un álamo que me enfeitizou.

En efecto, técnicamente su nombre es US50. Está en el Estado de Nevada, y es la carretera más solitaria de Norteamérica. Une las localidades de Carson City y Ely atravesando un desierto semimontañoso. Una carretera en la que, hay que insistir, no hay nada. Exactamente nada. 418 km con 2 burdeles en cada extremo. Conceptualmente hablando, en todo el trayecto sólo una cosa recuerda vagamente a la presencia humana: los cientos de pares de zapatos que cuelgan de las ramas del único álamo que allí crece, el único que encontró agua.

Enfeitizoume ese álamo, a historia que Agustín Fernández Mallo lle regala e o feito de que me faga lembrar Espectro e Big Fish.

O mellor de todo é que a árbore existe.


9/21/2009

Físicas poéticas II





A poesía verdadeira estaba do outro lado da rúa: unha parra no medio da cidade.

Físicas poéticas I


A poesía, fisicamente, tampouco se crea nin se destrúe, so se transforma. Aínda está por ver se acada o equilibrio.

Harold & Blúm



J. S. de Montfort & Ángela du Pré, chorrazos de auga fría recitando a Luís Pimentel.



9/10/2009

Somos punkis

Dixo hai uns días unha amiga que Inditex decidiu esta tempada que as adolescentes serían rockeiras/punkis.

Tati Mancebo
está propoñéndonos que esta tempada sexamos Culturpunkis.

A min paréceme unha moi boa idea, eu tamén quero Culturgal 2009.

9/04/2009

O mes de remexer

Este para min é un mes de remexer: remexer nas fotos, remexer nos recordos, remexer nos días de vacacións, remexer nos festivos que quedan por diante, remexer entre os números do almanaque, remexer ideas na cabeza.

Hoxe tocou remexer agosto e despois de moito buscar botei de menos o Artenativa. Tiven que recurrir ao consabido baúl dos recordos e atopei a Projecto Mourente e a The Homens (sen raias, por espontáneos) tamén remexidos.

Festivalga (porque Valga era unha festa)


Xa sei, hai festivais a fartar, pero neste pasábase tan ben...

9/02/2009

Cine e lecturas desacougantes

Desacóugame.
A el inquietouno o Ensaio sobre a Cegueira de Saramago.
Entón póñome a pensar en libros que me desacougasen, que me revolvesen as tripas anque so fose un pouquichiño e fago unha lista pequena na que se admiten suxerencias:

1.Ensaio sobre a cegueira-José Saramago
2.El señor de las moscas-William Golding
3.Pedro Páramo-Juan Rulfo
4.Crimen y castigo-Fiódor Dostoievski
5.A sangre fría-Truman Capote
6.El tambor de hojalata-Günter Grass
7.La identidad-Milan Kundera
8.Diario:una novela-Chuck Palahniuk
9.Cuentos Completos-Julio Cortázar
10.Putas asesinas-Roberto Bolaño
11.La larga marcha-Stephen King (cando escribía baixo o pseudónimo de Richard Bachman)
12.La carretera- Cormac McCarthy


Despois doume conta de que as seis primeiras novelas xa teñen as súas correspondentes películas adaptadas.

Ensaio sobre a cegueira



El señor de las moscas



Pedro Páramo


Crimen y castigo


A sangre fría


El tambor de hojalata


Kundera e Palahniuk teñen outras novelas que tamén foron convertidas en filmes.

La insoportable levedad del ser


El club de la lucha



Tamén hai un montón películas baseadas en contos de Cortázar, que semella ir competindo con Stephen King en canto a fonte de inspiración á hora de adaptar guións, de feito vin que hai unha curta que se basea en La noche boca arriba(Final del juego) de Julio Cortázar e no segundo volume da saga La torre oscura de Stephen King.

Blow Up (baseado no relato de Cortázar Las babas del diablo)


Perseguido (baseado en El fugitivo, tamén escrita baixo o pseudónimo de Richard Bachman e con Schwarzenegger de protagonista)


Seica Frank Darabont para o 2010 terá lista a versión para cine de La larga marcha e a Bolaño adaptaranlle Los detectives salvajes, seica.

E agora, de tanto rebuscar, remato atopando a Viggo Mortensen en La carretera


8/28/2009

Os Superseñores e as touradas




Iso son os touros de preto e a foto xa cumpriu o seu obxectivo, ser vista. Con todo, continúa a ser "a festa" e, para a próxima tempada de touros, estou por chamar a un Superseñor deses:

El incidente había sido en verdad extraordinario, el primer indicio del odio que los superseñores sentían por la crueldad. Ese odio, y su pasión por la justicia y el orden, parecían ser las emociones que dominaban sus vidas...si uno podía juzgarlos por sus actos.
Y sólo aquella vez se mostró Karellen enojado o al menos con la apariencia del enojo. "Pueden matarse entre ustedes si les gusta -había dicho el mensaje-, ese es un asunto que queda entre ustedes y sus leyes. Pero si matan, salvo que sea para comer o en defensa propia, a los animales con quienes ustedes comparten el mundo...entonces tendrán que responder ante mí."
(...)
Los matadores habían ocupado ya sus lugares y el toro había entrado bufando en la arena. Los flacos caballos, con los ollares dilatados por el terror, daban vueltas a la luz del sol mientras sus jinetes trataban de que enfrentasen al enemigo. Se dio el primer lanzazo -se produjo el contacto- y en ese momento se oyó un ruido que jamás hasta entonces había sonado en la Tierra.
Era la voz de diez mil personas que gritaban de dolor ante una misma herida;diez mil personas que, al recobrarse de su sorpresa, descubrieron que estaban ilesos. Pero aquel fue el fin de la corrida y en verdad de todas las corridas, pues la novedad se extendió rápidamente. Es bueno recordar que los aficionados estaban tan confundidos que sólo uno de cada diez se acordó de pedir que le devolvieran el dinero, y que el di ario londinense Daily Mirror empeoró aún más las cosas sugiriendo que los españoles adoptaran el cricket como nuevo deporte nacional.


El fin de la infancia, Arthur C. Clarke

Aínda estou por ver como remata o libro e saber que máis van facer os Superseñores ademais de rexeitar as touradas.

8/26/2009

Ao xeito de Benning

Teño tempo. Gusto de ter tempo porque cando non o teño vivo demasiado de présa e iso dame problemas. Onte tamén tiven un montón de tempo e atopeime sacándolle fotos ao ceo. Despois lembreime de Pawley e de James Benning.

Estes son os meus ceos de onte.


8/24/2009

Coleccións

Unha vez rematado O museo da inocencia decátome de que eu tamén teño coleccións, nunca chegarán a ser tan grandes coma a que Pamuk relata, pero están formadas por obxectos que gardo coma se fosen auténticos tesouros (son auténticos tesouros) e que etiqueto na miña memoria cos recordos que emanan: a historia dunha bufanda, a dun post-it, a dun libro, a dunha cinta, a dun CD, a dunha caixa de bombóns, a historia desas postais, a de todas esas fotos, a dunha chapa...

Penso no Museo da inocencia e en Istambul. Os gatos de Istambul, sen telos visto, lémbranme aos gatos que viven entre a Dársena da Marina e o Dique de abrigo na Coruña. A xente déixalle potas con macarróns e cousas así. Outros danlle de comer ás pombas.

O caso é que Pamuk non fala dos gatos en todo o libro, así que eu non falarei das ratas que vimos preto das Esclavas.



8/18/2009

Os documentais da 2

Adícome a ler, a pasear, a ir ver as Perseidas, a ver pelis e series, a ir a algún concerto, a algunha festa, a ir á praia cando todo o mundo se vai e a facer documentais para a hora da sesta.

Caranguexo Ermitaño