Agromando

A última vez que fun, o camiño era dourado e esponxoso, as árbores tinguían a vista de amarelos e preciosos vermellos e o ceo era, naquela hora, precioso. Onte, a luz era ameazante e os nubeiros manchas grises difuminadas nun lenzo. Xa todo era frío. Coma nun dos contos de Murakami, non me decatara de como lle foran caendo as follas ás árbores, metamorfoseándose en esqueletes nun páramo. A 90 km/h pregúntome por que insisto en recrearme nas paisaxes do gris cando son máis importantes as douradas.

Despois está a pranta, non é unha aspidistra tramposa coma a de Orwell. É moi semellante pero ten flores, Spathiphyllum Sweet Chico para máis señas, que inconscientemente rego so cando se murcha, cando está a piques de esmorecer...algo inhumano se o penso de xeito intenso. E ela resiste, é case a única que resiste nesta casa, anque xa a atopei por tres veces no chan cando o vento entrou desmesuradísimo pola ventá coa súa presenza avasalladora. Aínda así continúa, intensa, e recibe as miñas miradas de admiración.

Diante, o camiño, que é coma o día que nevou e o branco todo o cubriu. Silenciosas folerpas contra o parabrisas tapando os sinais que indican o camiño. Así se inunda toda a noite, nese xeito real e afogador, facéndome minúscula e desamparada, ata que me dou conta de que non preciso das rodeiras doutros coches no meu camiño, porque é o meu camiño de folerpas.

E agora está mañá, que foi o día de onte, sentíndome extraña ao pasear pola cidade iluminada ata que chega ese momento exacto, o momento preciso no que diante dun café, diante del, arrolada polas conversas da xente, sinto que o peso do mundo non está nas miñas costas e descubro que me sinto ben.