Regalaba libros porque, en certo modo, tamén me agasallaba eu. Co tempo fun perdendo o costume porque cansei de regalarme. Hai moi, moi, moi pouco tempo regaláronme.
Entramos nunha libraría, escollín o libro e fixo que o envolveran para regalo. Despois doumo. Abrino hai pouco e comeza así:
O INSTANTE MÁIS FELIZ DA MIÑA VIDA
Foi o instante máis feliz da miña vida e non o souben entón. Puideron ser diferentes as cousas, púidome perdurar a felicidade, se o sei nese momento? Abofé, porque se me chego a decatar de que era ese o momento máis feliz da miña vida, non o deixo fuxir! Aínda que o instante único en que me invadiu unha fonda paz interior durou escasos segundos, tiven a sensación de que esa felicidade duraba horas, anos. O domingo 26 de maio de 1975, contra as tres menos cuarto, estabamos libres de culpa e pecado, de penitencia e castigo, e no mundo derrogáranse as leis do tempo e da gravitación. Biquei a Füsun no ombro-suado da calor e do xogo erótico-, abraceina por detrás, penetreina e ao trabarlle na orella esquerda soltóuselle o pendente, que quedou brillando brevemente no aire e caeu ao chan. Estabamos tan encantados, que nin fixemos caso del, nin eu reparei na súa forma, e continuamos a acariciarnos.
O museo da inocencia, Orhan Pamuk
Regaláchesme alegría e ganas de recuperar o vello costume.
Gracias.
Foi o instante máis feliz da miña vida e non o souben entón. Puideron ser diferentes as cousas, púidome perdurar a felicidade, se o sei nese momento? Abofé, porque se me chego a decatar de que era ese o momento máis feliz da miña vida, non o deixo fuxir! Aínda que o instante único en que me invadiu unha fonda paz interior durou escasos segundos, tiven a sensación de que esa felicidade duraba horas, anos. O domingo 26 de maio de 1975, contra as tres menos cuarto, estabamos libres de culpa e pecado, de penitencia e castigo, e no mundo derrogáranse as leis do tempo e da gravitación. Biquei a Füsun no ombro-suado da calor e do xogo erótico-, abraceina por detrás, penetreina e ao trabarlle na orella esquerda soltóuselle o pendente, que quedou brillando brevemente no aire e caeu ao chan. Estabamos tan encantados, que nin fixemos caso del, nin eu reparei na súa forma, e continuamos a acariciarnos.
O museo da inocencia, Orhan Pamuk
Regaláchesme alegría e ganas de recuperar o vello costume.
Gracias.
4 comentários:
Non te decatas de que non deixaches fuxir ese intre, que o lembras e o atesouras e ata o compartes con nosco, foi e sera un gran intre da tua vida, naquel momento o máis feliz, e pode que ata hoxe o siga sendo, pero ninguen sabe o que deparara o futuro...asi que, calquer intre pode ser o mellor da nosa vida e dende logo, inda que non nos decatemos, tampouco o esquecemos. Saúdos
A alegría está conformada, din, de pequenas cousas: un pequeno iate, unha pequena mansión, un pequeno coche deportivo, ... Tamén cando se agasalla un libro de setecentas páxinas, xaora.
Pola parte que me toca, alégrome de que recuperes ese costume que nunca debiches perder. (^_^)
é boa verdade que son as pequenas cousas as que dan a felicidade :)
Enviar um comentário