Xa voltamos ao traballo e o que se supoñía un reencontro feliz e cun montón de historias que contarnos quedou a un lado, ante a nova da morte dun compañeiro de traballo. Sempre tiña algo que dicirnos e comigo conseguía que me parase no medio do pasillo a pensar a ver que lle respostaba. O rapaz do mes de agosto (Roberto, sen non me engano) tróuxonos un día 6 almanaques dos bombeiros da Coruña, seica lle dixera que había unhas rapazas onde traballaba, tolas por coñecelos a todos, sempre nos tiña sorpresiñas.
No tanatorio e no funeral houbo algo que me chamou moito a atención e que poida que non teña máis importancia porque non teño ido a moitos enterros. Puido ser cousa do sitio, pero aquelo non parecía un velatorio: había mesmo risos entre a xente e unha tranquilidade enorme.
Quero pensar que cada un de nós deixará unhas sensacións nos que queden e que cadrarán, máis ou menos, coas que lles faciamos sentir en vida. Este home deixa moitos risos e no traballo botaremos de menos ese cheiro a tabaco que faciamos que non sabiamos de onde viña: metíase nos aseos e fumaba alí o seu cigarro...esa era a actitude, nin lei nin nada.
Tiña idea de falar da deshumanización da morte, do sinxelo que resulta asumila cando se negan as emocións e se esquiva a dor, do rápido que parece que nos esquecemos da xente, do asépticos que nos volvemos...pero non quero, cada momento, cada persoa e cada circunstancia é única.
E para que vexades que este non é un post triste e que cada un ten que ser lembrado como se merece, aí vai unha das últimas cousas que lle escoitei:
O outro día atoparon no aparcamento da Torre de Hércules as tantas da noite a unha parella de policías nacionais. Excuso dicir o que estaban facendo, xa sabedes, triquitraque, non? O conto é que a el metéronlle 3 anos...
E a ela?
A ela entre 15 e 20 centímetros.
