Xa voltamos ao traballo e o que se supoñía un reencontro feliz e cun montón de historias que contarnos quedou a un lado, ante a nova da morte dun compañeiro de traballo. Sempre tiña algo que dicirnos e comigo conseguía que me parase no medio do pasillo a pensar a ver que lle respostaba. O rapaz do mes de agosto (Roberto, sen non me engano) tróuxonos un día 6 almanaques dos bombeiros da Coruña, seica lle dixera que había unhas rapazas onde traballaba, tolas por coñecelos a todos, sempre nos tiña sorpresiñas.
No tanatorio e no funeral houbo algo que me chamou moito a atención e que poida que non teña máis importancia porque non teño ido a moitos enterros. Puido ser cousa do sitio, pero aquelo non parecía un velatorio: había mesmo risos entre a xente e unha tranquilidade enorme.
Quero pensar que cada un de nós deixará unhas sensacións nos que queden e que cadrarán, máis ou menos, coas que lles faciamos sentir en vida. Este home deixa moitos risos e no traballo botaremos de menos ese cheiro a tabaco que faciamos que non sabiamos de onde viña: metíase nos aseos e fumaba alí o seu cigarro...esa era a actitude, nin lei nin nada.
Tiña idea de falar da deshumanización da morte, do sinxelo que resulta asumila cando se negan as emocións e se esquiva a dor, do rápido que parece que nos esquecemos da xente, do asépticos que nos volvemos...pero non quero, cada momento, cada persoa e cada circunstancia é única.
E para que vexades que este non é un post triste e que cada un ten que ser lembrado como se merece, aí vai unha das últimas cousas que lle escoitei:
O outro día atoparon no aparcamento da Torre de Hércules as tantas da noite a unha parella de policías nacionais. Excuso dicir o que estaban facendo, xa sabedes, triquitraque, non? O conto é que a el metéronlle 3 anos...
E a ela?
A ela entre 15 e 20 centímetros.
9 comentários:
Sinto que a volta ó traballo tivera tan mal acontecemento.
Na casa seguemos a desfrutar do teu préstamo ;)
Vaia, é un xeito ben triste de volver ao traballo. Eu, como todos os vigueses, procedo do mundo rural, así que si que estou afeito a ir aos tanatorios. Asegúroche que o que contas é moi frecuente: perante a morte, o ser humano desenvolve un estraño mecanismo de defensa que o leva a rir e contar chistes no momento máis inesperado. Un saúdo e moito ánimo.
Fas ben en lembrar o compañeiro contando chistes.
Afortunados os mortos que teñen no cemiterio un máis para contarlles contos.
Non esquezas
"Comerás o pão com o suor do teu rosto, até que voltes à terra de onde foste tirado; porque tu és pó e ao pó voltarás"
(Gn 3:19)
Non debes esquecer
Saudações
Pitiño
Sei perfectamente o que sentiches.
Posso imaginar o que sentes, mas é mesmo assim, as pessoas devem ser lembradas pelo que foram e como a elas lhes gostariam de ser recordadas.
Gostei muito deste espaço.
Unha aperta :)
Sen dúbida unha volta laboral dura, a perda dun ser querido sempre doe; máis concordo co que din Micas e Jan cada quen merece ser recordad@ como a esa persoa lle gustaría. Por iso, hai despedidas con brindis e música non fúnebre por expreso desexo d@ falecid@.
Unha aperta.
:)
Supoño que será ese estraño mecanismo do que fala veloso. O certo é que a miña reacción natural ante unha morte é máis triste canto máis afecto lle teña a esa persoa. Creo que non podería rir no funeral dun amigo.
Nunca é de agrado ter que botar a faltar a ninguén pero, sabendo que as cousas son así e unha vez pasado o momento de dor inicial, hai que tirar para diante.
A todos moitas gracias (especial mención a micas, marinha e o sr nohara, que supoño que cada un/unha saberá por que) Unha aperta para cada un de vos, moi sentida.
Pito:
Cando eu volva á terra agardo que haxa moita xente pensándome, facéndome sorrir, dándome apertas, véndome feliz ao raiolo...en definitiva: lembrándose de min. De momento faremos o mesmo cos que queremos e xa non están.
Beijinhos
Enviar um comentário