Billarda: outro deporte é posíbel!

E tanto que é un deporte con posibilidades esto da billarda, eu xa me enganchei. Aínda non recuperada da noite do venres pero facendo caso ao que as camisetas de e-music nos inculcan e con medo a ver que era eso da billarda, achegueime o domingo pola mañá, invitada por Sak, ao lado da CUAC.fm alá na "Pateira" bautizada así por un dos integrantes da Liga Nacional de Billarda.

Celebrábase o II All Stars da Billarda e resultou todo un éxito: o equipo do Leste conta o do Oeste, laranxas contra azuis, e fixémolos sufrir: Sak, David, Aitor, Toño, Leti, Anxo, Calve máis eu, integrantes do equipo azul do Oeste podemos estar orgullosos do traballo realizado, que non sei como demos para tanto sendo tan principiantes como eramos, non todos, pero si a maioría.

No encontro coñecín a David, rapaz a mar de feito onde os haxa, e semifinalista do concurso de mates (que non de triples) de billarda, a ilustres mandriles das ondas coma Zimmer 103 e durante a comida tivo lugar o encontro con ese gran home que fai posible A Randeeira, e cando digo gran home quédome curta. Canto da de si o blogomillo, eh?

Despois de encher ben os bandullos e tomarlle o obrigado licor café de sobremesa dirixímonos ao Patachim onde voltamos a lembrar a noite do venres no 14 con Rubén que nos agardaba detrás da barra.



Eu dende aquí non poido facer máis que darlle a miña noraboa e as gracias á xente do Varal por todo o que andan a facer con eses campionatos a través da LNB (Liga Nacional de Billarda), polo ben que se pasa con eles, pola boa xente que son e porque si, porque me da a gana e porque me meteron as ganas do corpo de xogar máis a billarda, onde tamén hai un equipo feminino, as Fanecas Bravas que animan calquera celebración en menos de nada.

E a prepararse todo o mundo que eu trouxen para casa con que entrenar, e a ver se imos pensando en montar un equipo aquí na Coruña porque hai canteira, e eso, que esto vai en serio, así que a prepararse que xa sabedes onde conseguir todo o que fai falla para xogar, so falta poñer as ganas e eu teño moitas.



O dito, todo un placer e unha marabilla de día :) e agardo que toda esa xente chegara ben a casa guiada polo conductor da guagua.



E a quen botamos de menos desta vez foi ao Gustavo Harvey, non sei que excusa tería, pero tamén lle perdoamos a ausencia.

Crónica dunha festa anunciada

A festa anunciada e moi esperada por moitos (polo menos por min) foi a de e-music e botando man da sabiduría popular: pasou o día, pasou a romería. Pero que ben pasou.

Os meus momentos previos á festa paseinos traballando, co cal paso ampliamente de comentar a divertida xornada laboral ata altas horas da noite que me da que non procede. O que si procedía, unha vez ceada e lista para baixar, era chamar e localizar a xente. Ghanito, Modesto, aluguer, ictios e ascárida estaban ceando a típica comida galega que chamaremos kebab e Gustavo Harvey, Sak e os rapaces do Colectivo Oruga estaban na pizzería Roma preto do lugar do evento.



E cando cheguei ao 14 xa estaba Breogán pinchando e todos felicitando a os rapaces do proxecto-ds polo deseño dos flyers e das camisetas de e-music, a mar de chulas. E así en menos de nada o local foise ateigando de xente: os habitantes do kebab chegaron acompañados de Calidonia (vámonos de viaxe, rapaz!), chegaron tamén maria de mallou máis Lucía Aldao que andaban de celebración, Vincent Jalo e compañía, lourixe e amigos, maceirax, xente de arredemo, xente de Radio Fusión, os amigos ferroláns de Gustavo Harvey, xente que non coñecía de nada e coñecidos doutras noites coruñesas que si acudiron á chamada e foron recibidos con moita alegría.



Tocaron e sonaron xenial os rapaces de Colectivo Oruga ao tempo que se facían as proxeccións, despois Breogán seguiu pinchando, Vincent Jalo (máis majo) repartiu as chapas da sono-tone, ascárida e ghanito fixeron de fográfos oficiais coas cámaras de Modesto e de maria e foi todo un bailar, falar e non parar todos xuntos e revoltos dun lado para outro.



Ao final uns tiraron cara o Soho, outros cara o Patachim, outros cara o Puticlú, que ten uns baños vermellos e divinos a máis non poder, sendo o punto de encontro a altas horas da noite o Playa a onde chegamos poucos e por episodios, que cada un anda ao seu ritmo. Eu fun dos primeiros episodios en chegar e despois de botar un anaco perdida en compañía na pista do Playa sen localizar ao resto da xente (véxase maria, Lucía, Sak e Gustavo Harvey)e cantando eso de "Let´s make love and listen to death from above", ao final o grupo reuniuse para seguir baila que te baila. Pecháronnos o Playa, ante o cal Sak dixo a verdade da noite, que nos estaban a botar de tódolos garitos e decidimos ir a pechar outro local mítico, Soweto, que señores e señoras ten relación con Joaquín Sabina e esa canción mítica de "nos dieron las mil". E a partir de aí uns marcharon e o resto fomos a Casa Mallou a botar unhas risas.

Onte foi a ocasión que máis utilicei o móbil en toda a miña vida, se non fixen mil chamadas non fixen ningunha: ao Gustavo Harvey, a Ghanito, a mariside, a Gustavo Harvey outra vez, aos Colectivo Oruga, a Modesto, a Sak, a Sak outra vez porque non os atopaba na pista...e Calidonia quedou sen chamar porque non lle sabía o número.

É dicir, pasei toda a noite perdida entre unha morea de amigos, compañeiros e xente coñecida e fíxoseme todo tan, tan, tan corto que andaba FRUSTRADIRMA(como me acaban de dicir que confirman as fotos). Hoxe cando espertei (eu quero ser rica e non traballar) so tiña moi bos recordos da noite e unha alegría inmensa no corpo ao decatarme da boa xente que sodes e de que noites así ten que haber máis. E á xente do 14, eso, que nos vemos!



Ah, por certo: non botastes de menos a SugarKane?? Pois eso, que me dou saúdos para todos (e foron dados) por non poder asistir. Pobriño, pensaredes. De pobriño nada, que estaba disfrutando das noites de centroeuropa e por esta perdoámosche a ausencia, pero que non se volva repetir!

Estou desexando ver as fotos, porque as que quitei co móbil foron da decoración do Puticlú. Ale, ata outra.

Os veciños na rede teñen moito que contar

Estaba lendo este post de Juan Freire no seu blogue Nómada no que comeza falando das redes hiperlocais e remata ligando o blogue do barrio dos Rosales aquí na Coruña e curiosamente hoxe tamén fun dar ao blogue doutro barrio, o dos Mallos.

Este tipo de iniciativas están moi ben, son un medio máis de por en contacto á xente co que acontece no seu lugar de residencia alonxado xa das novas dos xornais e tamén un medio máis para o debate e como non, para a denuncia.

Todo isto lévame a pensar no que están denominando xornalismo 3.0 e na nova páxina mandati.wordpress.com creada a iniciativa de Zerovacas. A rede non deixa de ser un espacio onde todos temos voz e podemos ser escoitados. Xa non haberá ninguén que nos faga calar o que pensamos, poñer trabas para denunciar as deficiencias que atopamos arredor, evitar que critiquemos o que está mal feito, que louvemos o que nos parece un bo traballo e que manifestemos as nosas opinións sobre calquera tema que nos interese.

Din que o que non está en internet non existe, agora con estes proxectos a realidade será cada vez máis real porque é a xente a que se move, a que insta aos gobernantes a abrir os ollos e darse conta de para que serve o cargo que ocupan e que están ao servicio daqueles que os escolleron, co cal deberían facer ben o seu traballo igual que os demais o facemos.

Ogallá que toda Galiza contase con conexión a internet, porque a proximidade das eleccións e surxemento destas redes hiperlocais igual poderían facer espabilar aos políticos e facer que se deran conta de que o seu traballo é avaliado polos veciños e que tivesen máis en conta as suxerencias que lles dan e a problemática de cada sitio en concreto, para non rematar dicindo esa bonita frase que é "yo no sabía nada, me enteré por la prensa".

Creo que a partir de agora non van ter excusa.



E aquí as páxinas dos barrios da Coruña. A min, persoalmente, gústame máis o formato blogue dos Rosales, dos Mallos e de Matogrande. Conta con foros o Mesoiro e Someso e son moito menos participativas a do Ventorrillo e a do Ensanche.

Barrio dos Rosales
Barrio dos Mallos
Barrio de Matogrande
Barrio do Ventorrillo
Barrio do Ensanche
Barrio de Mesoiro
Barrio de Someso

Eu o máis parecido que tiña sobre Oroso era o blogue de Miguel Edreira Castro: Por Sigüeiro pasa lixeiro! e un post de Manuel Gago sobre os castros e con denuncia incluida, que non me extraña, que o do patrimonio da pena. Polo de agora conformareime co Metropolitano a falta dalgo máis xornal 3.0.

Curioseando por aí atopo Oroso nas contas de A Madriña Asociados Ltd., blogue que seguro que hei visitar máis a miúdo e tamén á súa Accionista nº 69. Por certo, onde poido escoitar a Remolca Madriña?? Mentres tanto vou ver que tal o Doctor Harapos.

Seica hai unha festa

A festa de e-music, este venres 16 no pub 14, na rúa San Vicente de Paul,nº 13 e comeza a eso das 12 da noite.

E digo eu que se tanta xente fala dela, será que vai ser boa cousa, non?
Eu non penso perdela, Colectivo Oruga, breogán de dj, främe coas súas video proxeccións e toda a xente que vai acudir fan prometer un venres de infarto.

Que ben.

Vanitas vanitates et omnia vanitas

Aproveitando esto que dixo X, e referíndome ao que escribiu a rapaza do arco maila rainha vermella vou e repítome ata a saciedade caendo no pecado da vanidade aproveitando as utilidades dun blog.

E asino como besbellinha porque o ñ non existe no mundo anglófono e porque meu irmán cando me enfado con el sempre me di "non te enfurruxes, pequena besbella" (e nessuca quería comezar de novo).

Os meus "que pasaría se" materialízanse no desexo de querer vivir tódalas miñas vidas posibles anque signifique andar bailando dun lado para outro, deixar atrás moitas cousas rematadas ou sen rematar e ter a certeza de que poido voltar a elas porque eu así o quero. Pódese tomar como non-constancia, inmadurez ou vai ti a saber que, tanto me ten.

Beliscos pequenos son iso, pequenas pegadas, bocadiños ou petiscos que diría outro, calquera cousa que se me ocurra sen transcendencia ningunha. E como xa contei, a canción é o que di o primeiro no amor son os bicos/ o segundo os beliscos pequenos/ o terceiro ben achegadiños/ e ó remate sonche os nenos



A fotografía é un silencio, un non digas nada, un non querer que se saiba, un segredo anque sexa a voces ou unha complicidade buscada.

Vanidade,todo é vanidade á fin. E orgullo e inseguridade e falta de recoñecemento e necesidade de que nos fagan caso. Non hai máis.

Bueno si, hai unha revista.

Certezas

Tes a certeza de que calquera cousa que fagan certas persoas, van estar ben feitas. É o caso del e aproveitando un post de W. Sobchak deixo unha mostra aquí.

Erika Svensson

De azuis, de lagoas, de cormoráns e doutras historias

Pois como hoxe o ceo andaba así de azul celestial, quixemos ir ás lagoas de Cospeito a facer avistamentos de aves, pero non demos coas lagoas que nos perdemos por aí. E antes das lagoas e falando de azuis e avistamentos, lembro a furgoneta azul cerúleo de Expediente X, non sei se vos tamén, pero é algo que se me quedou grabado.
Ao final resulta que o azul cerúleo ou celeste ou cian, obtense de mesturar estanato de cobalto e magnesio. Qué de colores e non hai máis que mirar aquí.

Ao que ía, que ao final demos cunhas lagoas en Rábade e o que vimos foron garzas reais e cormoráns.

A min sorprendeume o dos cormoráns, pero polo visto é unha ave que é habitual aquí en Galicia, polo que vin nestes tres sitios, e de feito os de aquí veñen de Gran Bretaña e son unha especie protexida.

Estes da foto de arriba habitan na ría do Burgo e a fotografía forma parte dunha serie que amosa a cópula entre eles, xa se sabe que a primavera...

Todo iso lembroume a un xeito de pescar que teñen en China con estes animais, atanos polo pescozo e cando os cormoráns se mergullan a pescar os peixes non lle poden pasar pola gorxa embaixo e quedan os pescadores co botín. Aproveitando os recursos naturais, vamos.

E así foi o día de hoxe, que me veu moi ben para airearme. Para outra vez a ver se damos coas lagoas de Cospeito e se non, tanto ten, que ben que me gusta conducir e perderme por aí.

Detalle musical do día: "música para o coche" facíame pensar en Brian Wilson , hai pouco algúen me fixo pensar en Mastretta

.

Carlos Casares

Súmome ao convite de Marcos Valcárcel para facerlle a nósa pequena homenaxe a Carlos Casares. Lembro a súa columna, que lía tódolos días tal como hoxe leo os blogues de todos (ou case) vós. O seu pasamento, hai hoxe 5 anos, non me deixou indiferente anque non o coñecese máis que polas súas verbas, que non é pouco. Non sei por que un día( hai case 10 anos) recortei do xornal dous dos seus artigos que aínda gardo nun cartafol cheo de anacos de xornais, revistas etc e que mellor momento para deixalos hoxe aquí, facéndolle a miña pequena homenaxe ao Carlos.

-Á MARXE-

A morte dun golfo

CARLOS CASARES

Acaba de morrer en Inglaterra un dos golfos máis grandes de Europa, o periodista Jeffrey Bernard, un auténtico crápula. A pesar de ser diabético, bebeu o que quixo: non menos dunha botella de vodka diaria. Foi un dos últimos actos da súa vida. Pouco antes de morrer, na cama, sen a perna que lle amputaran había uns anos, pediu unha copa e un pito. Faltoulle o tereiro lado do triángulo, que non é difícil de supoñer. Por esa parte, casou catro veces, pero como dicían os seus amigos, tivo moitas mulleres, incluídas as propias.

A súa célebre columna do semanario The Spectator fíxose famosa, en primeiro lugar, polas súas moitas virtudes: era un gran periodista. Non era menos coñecida, sen embargo, pola nota de redacción que aparecía frecuentemente cando non se publicaba. Dicía "Jeffrey Bernard está indisposto". É dicir, que estaba borracho.

Hai uns días aínda, lin unha das súas columnas. Contaba a historia dun rapaz novo e inexperto, fillo dun editor londinense, que bebeu tanto nunha festa dada polo seu pai que fixo unha desgracia polos pantalóns abaixo. Con disimulo, saíu á rúa e dirixiuse a uns almacéns para mercar uns pantalóns novos. A continuación colleu o tren de cercanías, meteuse no lavabo, quitou a prenda destragada e tirouna pola ventá. O malo foi que cando abriu a bolsa do comercio para cambiarse, atopou un xersei. Mañá contarei o resto.

-Á MARXE-

Final dunha historia

CARLOS CASARES

No artículo de onte, dedicado a reseñar a morte do periodista inglés Jeffrey Bernard, comentaba eu aquí unha das últimas columnas que escribiu, na que narraba a historia dun rapaz borracho. Como se recordará, o mozo, descontrolado pola bebida, acabou tendo unha desgracia nos pantalóns, polo cal foi rapidamente a un comercio a mercar outra prenda coa intención de cambiarse canto antes. En vez de volver á festa, pois o seu corpo despedía un escándalo, meteuse no tren, foi ó lavabo e dispúxose a resolver o problema.

Tal como explicaba eu ó final do artículo, o rapazote, despois de adecentarse, tirou os pantalóns suxos pola ventá e abriu a bolsa coa intención de coller os limpos, recén mercados. A sorpresa e o susto deberon ser tremendos cando o pobre infeliz se decatou de que en vez de pantalóns lle deran, por confusión , un xersei.

Aí remata a historia, tal como lla contaron a Jeffrey Bernard. O que sucede é que un ser tan divertido e maligno como este célebre periodista non podía contentarse cun final tan incerto, cortado precisamente no momento máis atractivo do disparate. Por eso se puxo a especular. Imaxinou entón que o rapaz resolveu a papeleta metendo as pernas polas mangas do xersei, unha decisión bastante lóxica. Menos fácil de adiviñar, segundo conta Jeffrey Bernard, é saber se o mozo colocou o pico do suéter para adiante ou para atrás.

Merecemos ser recordados tal e como fomos en vida, e Carlos Casares para min era un home alegre, sinxelo, que non se daba máis importancia e imposible de separar do seu Samuel. Un saúdo e un sorriso e gracias Marcos por esta oportunidade de voltar a recordalo.

Gracias, muller

Mañá celébrase o Día da Muller Traballadora e moitas gracias a tódalas mulleres que antes loitaron para que hoxe en día eu me atope así de ben (non me sinto marxinada, nin infravalorada, nin son executiva) e ás que siguen loitando para que outras XX coma min o consigan.

E como algún día a igualdade será plena, como ten que ser, prefiro pensar en todas esas mulleres traballadoras contentas co seu traballo, cos seus dereitos recoñecidos e tratadas de iguais en tódolos ámbitos, disfrutando do seu tempo de ocio merecido como é debido.

Adicado pois a tódalas mulleres (e homes) que son e serán ociosas/os despois da xornada laboral do seu traballo digno e cos seus dereitos recoñecidos.

Liberdades e opinións de pensamentos, obras e omisións

"...¿qué me molesta de Stallman? En pocas palabras, su intolerancia con los que no piensan como él.""Sin querer entrar en una guerra de licencias (yo prefiero la BSD, una licencia generosa de verdad), lo verdaderamente perverso de la GPL es que niega el derecho de los programadores a decidir qué es lo que puede hacerse con su código (aunque sea el código derivado del trabajo de otro)..."

De aquí, vía chuza!

"...El fiscal jefe del TSXG advierte a los políticos que cuando esa investigación se haga pública, "quien denuncie tramas incendiarias, deberá hacerlo con pruebas"."

"P. Los investigadores de los incendios dicen que si hubiese tramas organizadas sería más fácil perseguir a los pirómanos.
R. Lo que nos transmiten los cuerpos de seguridad es que en el caso de que hubiese tramas organizadas, podrían desmontarse, porque en determinados momentos se harían visibles, a través de sus medios de actuación o de las comunicaciones entre sus miembros. La policía estaría en condiciones -como lo hace en otros delitos en los que sí operan mafias- de descubrirlas. Si existiesen, estaríamos en condiciones de descubrirlas."

De aquí, vía chuza!

"De todo lo que se ha dicho sobre la esperanza-decepción del plan Barrerras para devolverle la vida al astillero de Fene, me quedo con una desoladora imagen que circula en Internet y que puede que hayan visto: la desbandada de diputados en el Congreso cuando el representante del BNG se dirige al púlpito a hablar de la situación de Navantia y de la propuesta de privatización que ha sido respaldada por unanimidad en el Parlamento gallego. Cuando Francisco Rodríguez intenta hablar, no puede por el ruido que hacen sus señorías al levantarse de sus asientos, no por rabieta o protesta como otras veces, sino para pedir fuego, comentar el Betis-Sevilla o la última diatriba radiofónica sobre el 11-M. Pocos de ellos se quedan a demostrar algún interés por el futuro de la comarca de Ferrol, y entre los que se van podemos contar a varios diputados gallegos del PP y del PSOE."

De aquí, vía chuza!

So penso que cada un é moi libre para dicir e facer o que lle peta, pero non hai que ser intransixentes, nin botar a boca a pacer e ser consecuente co que se fai e co que se di. Máis nada, espero que sexa a primeira e última vez que me meto en asuntos destes dos que nada entendo.