Daniel Salgado dá conta no que, a día de hoxe, se converteu Sargadelos: "Díaz Pardo afirma que pretenden desalojarle del edificio donde vive"

Premio Nacional do Deporte Galego

Pois o Premio Nacional do Deporte Galego á Mellor Iniciativa no Deporte Tradicional déronllo onte a O Varal. A crónica e fotos na de ghanito, a quen lle collo esta prestada. As noraboas no Varal, nas Conferencias NorLeste e NorOeste. Todo un gusto coñecer a Juan Pico, voltar a ver a todos os demais palanadores e con ganas de ver no Tele-Varal a zimmer103 recollendo o premio e ler un discurso que ben merece ser escoitado e lembrado.



O dito, outro deporte é posíbel!

Sobre a SIDA

O meu traballo é físico, tanto no esforzo coma no contacto, nada de mecánica cuántica, e chegou a hora na que tiven diante de min a unha rapaza que, entre outras moitas cousas, era seropositiva. Foi como se os meus pensamentos se bloqueasen e non prestase atención a outra cousa que non fose iso. Disimulaba a miña incapacidade de reacción, quedara bloqueada e estábame preguntando por que me estaba poñendo nerviosa. Repasaba mentalmente, dun xeito exaxerado, todas as medidas de precaución que debía tomar as veces que a rapaza viñese, tanto para min coma para o resto da xente que despois pasase por alí.

A cuestión pasou e deime conta de que, en certa maneira, a primeira reacción que tiven foi medo ao velo todo tan cercano e tan claro. A SIDA hai que tomala en serio, sobre todo nos casos nos que non se amosa tan claramente e cando non a asociamos a momentos de diversión.

Galicia é a sexta comunidade con máis casos de SIDA rexistrados dende 1981, cun total de 3.593 persoas contaxiadas segundo os últimos datos recollidos en xuño deste ano. Actualmente, a principal causa de transmisión son a práctica de relacións sexuais de risco.

Está ben saber como previlo, pero mellor está facelo, cousa que ás veces tendemos a esquecer facilmente confiando nos compañeiros sexuais. Sorte temos se acertamos, pero vai ser mellor non arriscarse...

Vixilancia epidemiolóxica da SIDA en España

As Crónicas de Gáidil

Tiven onte agasallos e alegrías polo aniversario ben bonitos e hoxe chegoume outro, As Crónicas de Gáidil. Dentro del atopei unha grata sorpresa da man do Breogán e de Jan. As Crónicas de Gáidil xa estaban escritas hai tempo, pero parece que o destino quixo que fose nestas datas cando o recibise.



Moitas grazas rapaces, o agasallo de volta será botarlle unha partida en Gael-leach. Acedre, teste que animar tamén!!

Misión Imposible

Ás veces cando temos metas, obxectivos ou nos plantexamos retos a nós mesmos, tamén precisamos contarllos aos demais coa fin de afianzarnos na nosa decisión e darnos ánimos, posto que canto máis xente coñeza o que queremos facer, con máis ilusión traballaremos para lograr iso que desexamos acadar.

Tenteino cando quixen deixar de fumar e o fixen público e fracasei estrepitosamente, agora volvo a ter outro obxectivo (moi distinto a ese vicio) e antóxaseme misión imposible, pero se o digo aquí igual me obrigo a facer todo o posible para acadalo. De momento deixo escrita esta anotación para lembrarme a min mesma aquelo que quero facer. Pode que non sexa tan imposible se me esforzo.

PhotoGalicia 2007: Man Ray

Fomos ver a exposición sobre Man Ray "Despreocupado mais non indiferente" na Fundación Caixa Galicia enmarcada dentro de PhotoGalicia 2007. As fotografías de Man Ray gústanme, non sei exactamente que é o que me fascina, pode ser unha asociación de sentementos e conversas sobre el con algunha persoa e algunha das súas fotografías o que me provoque este interés. Tanto ten, Man Ray fixo de todo: pintou, fotografiou, esculpiu, debuxou...pouco lle quedou por facer e un pouco de todo é o que se expón en "Despreocupado mais non indiferente".

Man Ray, dadaísta confeso, é coñecido sobre todo polas raiografías, as copias en negativo e positivo do seu traballo Noire et Blanche e fotografías como Le Violon d´Ingres, Le Baiser, Prayer, Glass Tears, Erotique voilée ou Observatory Time, The lovers, entre outras.

Da exposición conto o que me interesa, centrándome no que me interesa: a cantidade de corpos nús que Man Ray fotografiou ao longo da súa vida e entre eles inclúense a fotografía que abre esta anotación, reseñada na documentación que entregan ao inicio da exposición:

"No 1929, nunha reunión do surrealistas, os directores da revista Variétés, con sede en Bruxelas, anunciaron que non podían pagar o que adebedaba a publicación polas fotografías. O poeta Louis Aragon propuxo que se fixese un número especial de poesía erótica e máis tarde pediulle a Man Ray que achegase as ilustracións. Este abriu un caixón cheo de fotografías para lle amosar a Aragon que xa tiña o que precisaba: unha abundante colección de imaxes sexuais explícitas entre Man Ray e Kiki de Montparnasse. André Breton encargouse da producción do número, cunha tiraxe de cincocentos exeplares, pero as autoridades aduaneiras francesas secuestraron a revista e destruírona."

Ademáis diso a obra fotográfica de Man Ray vai amosando as distintas mulleres que pasaron pola súa vida, dende Kiki de Montparnasse, Lee Miller ou a súa muller Juliet Browner e a moitos persoeiros da época cos que tivo contacto: Marcel Duchamp, Henri Matisse, James Joyce, Jean Cocteau, Juan Gris, Picasso, Hemingway, Stravinsky, Vicente Escudero, Dalí, Coco Chanel ou Henri Cartier Bresson entre outros.

Días despois de ver a exposición, da que saín máis ou menos satisfeita, a conclusión á que cheguei é que a obra de Man Ray (filias, fobias ou despreocupacións aparte) interésame en canto amosa as distintas variantes e posibilidades de creación e experimentación sen alonxarse de temas tan terrenais como son a súa vida amorosa-sexual e o seu grupo de amigos e coñecidos que tanta influencia tiveron os uns nos outros. Vamos, que sen sabelo estaba facendo unha especie de blogue ou fotologue da súa vida e iso sempre é interesante.

Man Ray Trust

Impotencia

"Teño comprensión e respecto polos que cando pasan á beira do Gaiás desexarían que iso non existise, porque eu mesmo formo parte deles", Anxo Quintana.

Supoño que todos desexariamos ter unha máquina do tempo.

Así palanamos, así, así

O domingo púxose en marcha a Liga de Billarda do NorOeste con gran éxito no debut, sobre todo por parte da nosa franquicia, a dos Electr@nicos (nome proposto por ghanito a última hora e que aceptamos todos por unanimidade) e se non, a botarlle un ollo ás clasificacións. E así palanamos, amigos. Máis fotos aquí, agardando a que ghanito poña as súas.

Por outra banda, Tele-Varal conta con outra adquisición, uséase eu (algo perdida si que estaba, pero que o fixen con toda a boa intención do mundo). O dito, outro deporte é posíbel!

Ah, e como non, darlle as gracias á xente do Varal que, ademais de axudarnos, tamén trouxeron a choiva!

Tele-Varal na inauguración a LNB-NorOeste

Sorpresa

Estaba autobuscándome na rede e resulta que eu tiña un bló e nin me acordaba. É do 2005, so ten unha entrada e non teño nin idea de a que me refería cando a escribín. Agora a ver se lle recupero a contraseña e fago algo con el.

Ou rompe, ou racha

Mira ti que cousas.

non sei por que escribo estas cousas

"Non son eu coa que manterías unha conversa seria, unha relación seria, non digas máis". E non dixo máis. Un día esgazará a súa gorxa cun abrecartas. Esa dor de traqueotomía recompensarame a súa eterna falta de recoñecemento.

Os meus ollos fixos nel e o meu sorriso indican fascinación. O que non sospeita é que estou imaxinando o mellor xeito de diseccionalo e que o sangue manche o menos posible a alfombra do cuarto. Oh, claro que non o vou facer, pero é interesante imaxinalo.

Non logra nunca adiviñar se o utilizo ou se el se aproveita de min. A imaxe de muller desamparada, amantísima, comprensiva, sempre dispoñible, resignada, humilde... confunde. Cando se decate das consecuencias será moi tarde.

É de noite. Sabía que remataría falándome en serio. "Voute asasinar." Son feliz porque saquei o peor del e vai vivir un inferno que eu xa imaxinei. Mentres saio satisfactoriamente dun coma, revivirá eternamente a miña pseudo-morte.


Non sei por que escribo estas cousas, son algo horribles. Non hai moita trama, que cada un invente a súa.

Falando doutra cousa, José Manuel Pacho Blanco leva o XIX Torrente Ballester de Narrativa con "A choiva do mundo". O que destacan da obra gañadora é que se trata dunha novela vangardista, cousa que o autor pretendía conseguir e á vista está o éxito. O de novela vangardista explícao moi ben el:

"O que propoño neste libro é un xogo literario, no que se mesturan os xéneros, na procura dunha maneira nova de construír unha novela. Busco unha nova linguaxe literaria. Tento que sexa innovadora, diferente, vangardista... Por iso introduce artigos xornalísticos, textos de teatro, un guión dunha curtametraxe de cinema, relatos curtos, relatos longos, prosa poética..."

Distintas combinacións de formatos nunha novela xa foron experimentadas pero pode que non a ese nivel. Penso que vai merecer a pena lela e que o xeito de expresarse e contar unha historia está mudando, xa di o autor que "Seguimos a escribir como Lorca e Faulkner facían hai 70 anos" e seguramente que a partir de agora vexamos outras estructuras, ás que non estamos acostumados, nas novelas.

Pois noraboa e na variedade tamén está o gusto. Ah, como influencia literaria: Arturo Lezcano.

Nova en chuza!