Unha das cousas que máis me chamou a atención do Nocilla Lab de Agustín Fernández Mallo foi un párrafo que, creo, rondará moito tempo na miña cachola (páxina 92, señoras e señores):
" Lo que une a las parejas no es el afecto mutuo que se den, ni los planes construidos a medias llevados a buen término, ni compartir una misma vivienda elegida y decorada a medias, ni parir hijos, ni nada de eso que sale en las novelas y películas. Lo que une a las parejas es el sentido del humor. Dos personas, por diferentes que sean, si tienen el mismo sentido del humor sobreviven como pareja."
Pensar.
9/10/2010
Again and again
Non me gusta xa nada este blogue, pero é meu. Algún día pechará e comezará outra cousa. Mentres tanto seguimos e seguimos ata que remate por fartar.
"Hay que estar preparado, se aconsejó.
Había ocurrido otras veces; cierto que siempre lo fastidiaba, pero era uno de esos trucos típicos de la mente femenina: llegado un momento, siempre tenían que eludir la realidad y ponerse a arrojar culpa hacia todos lados, hacia cualquiera que estuviese a su alcance.
No le importaba mucho; nada iba a quitarle el recuerdo del momento feliz en que se había embarcado."
Tiempo de Marte, Philip K. Dick
"Hay que estar preparado, se aconsejó.
Había ocurrido otras veces; cierto que siempre lo fastidiaba, pero era uno de esos trucos típicos de la mente femenina: llegado un momento, siempre tenían que eludir la realidad y ponerse a arrojar culpa hacia todos lados, hacia cualquiera que estuviese a su alcance.
No le importaba mucho; nada iba a quitarle el recuerdo del momento feliz en que se había embarcado."
Tiempo de Marte, Philip K. Dick
5/03/2010
As cousas pequenas
A herba. O verde da herba. O cheiro da herba. Pisar a herba. Sentarse nela. Deitarse no verde. O que imaxinas cando a ves. Se nos poñermos, a herba seca tamén. A herba. Hai algo especial nela.
Mirar máis as cousas pequenas. Ser feliz.
4/08/2010
Razóns para volver
1. Decir "Si, quero" a un 17 de abril en Vigo
2. Poñerlle nome a uns números descoñecidos a través dunha mensaxe de texto coma esta:
"Pista de identidade 1: Deixamos sen rematar o que sería a maior obra da literatura galega"
3. Lembrar
2. Poñerlle nome a uns números descoñecidos a través dunha mensaxe de texto coma esta:
"Pista de identidade 1: Deixamos sen rematar o que sería a maior obra da literatura galega"
3. Lembrar
12/01/2009
Dime algo sucio vai para...
O prometido é débeda, así que aí vai o sorteo do libro:
Parabéns!!
E lembrade, C´mmons Baby! tamén anda repartindo agasallos!
Parabéns!!
E lembrade, C´mmons Baby! tamén anda repartindo agasallos!
11/25/2009
O coitelo do Matachín
De todos é xa sabido que o 25 de novembro denúnciase toda clase de violencia contra as mulleres. A miña aportación desta vez é un microrrelato titulado O coitelo do Matachín que vén de gañar o VII Certame de Microrrelatos da Lonxa Literaria de Moaña, que me parece que andan a estrear nova páxina.
Foi unha gran sorpresa e alegría saber a nova e dende aquí quería agradecer o apoio dos amigos á hora de animarme a facer aquelo que quero, á Lonxa Literaria polo traballo que fan, ao xurado do certame e tamén compartir a miña ilusión con todos vos.
Foi unha gran sorpresa e alegría saber a nova e dende aquí quería agradecer o apoio dos amigos á hora de animarme a facer aquelo que quero, á Lonxa Literaria polo traballo que fan, ao xurado do certame e tamén compartir a miña ilusión con todos vos.
11/19/2009
Meme do libro galego e portugués
An manda un meme, o do libro galego e portugués, comezado por Manuel. Sortearase un libro entre todos os que comenten nesta entrada o día 30 de novembro. Manuel apuntaba que sería ben que o libro escollido para sortear fose dalgún autor ou autora da zona.
Vivo na Coruña e foi aquí, da man de María, onde coñecín a Diego Ameixeiras. Así que, como o rapaz me caeu ben, decidín que o libro que vou sortear será Dime algo sucio.
Suponse que debería pasar o meme a outras persoas, pero como a blogomorgue anda moi morrida, os zombis que anden por aí e lean isto, se lles apetece unirse a este meme, que se unan, e se non a comentar neste post, mortos vivintes, que se sortea un libro!!
Vivo na Coruña e foi aquí, da man de María, onde coñecín a Diego Ameixeiras. Así que, como o rapaz me caeu ben, decidín que o libro que vou sortear será Dime algo sucio.
Suponse que debería pasar o meme a outras persoas, pero como a blogomorgue anda moi morrida, os zombis que anden por aí e lean isto, se lles apetece unirse a este meme, que se unan, e se non a comentar neste post, mortos vivintes, que se sortea un libro!!
10/24/2009
Mozas espidas lendo
Michel L´amour e outras mozas espidas, libros coma O retrato de Dorian Gray, Lolita, poemas de Neruda e Sylvia Plath, cancións de Leonard Cohen ou o último de Nick Cave: A morte de Bunny Munro, aforo de 50 persoas e ás veces música en directo. Todo iso é o show Naked Girls Reading.
Se iso non é unha campaña de animación á lectura, a min que me maten.
Quero mozas espidas lendo. Ou mozos espidos lendo.
Por moito que Jaureguízar insista na súa última actuación, Todo o que sempre quixo saber sobre a literatura e ninguén lle contou, que discrepa da prosa "sonora" de Caneiro, non me disgustaría escoitar a un mozo limpo de roupa, sentado e lendo ao Xosé Carlos "Quita a roupa aos poucos, anda, deixa, vou quitarche eu a blusa, o pantalón, déixame a min, cariño, non vou tratarte coma un oso de peluche, non, esta vez non, permite que os meus dentes rompan a seda negra que cobre a túa pube..." ou, eu que sei, mozas a recitar a María do Cebreiro ou Berta Dávila mentres tomas un café.
Non sería ningunha tolería posto que xa nos teatros temos visto a máis dun e dunha espidos ou case (e lémbrome de Davide Salvado) e non sei como resultou Palabras Contadas Long Play con Camilo Franco e Magín Blanco nas Crechas, pero xa é outra maneira de achegar a literatura á xente.
E ti que lerías espido?
E que che gustaría que che lesen?
Eu vou agardar por Ameixeiras e o seu Dime algo sucio que é un bo título para quedar sen roupa.
Se iso non é unha campaña de animación á lectura, a min que me maten.
Quero mozas espidas lendo. Ou mozos espidos lendo.
Por moito que Jaureguízar insista na súa última actuación, Todo o que sempre quixo saber sobre a literatura e ninguén lle contou, que discrepa da prosa "sonora" de Caneiro, non me disgustaría escoitar a un mozo limpo de roupa, sentado e lendo ao Xosé Carlos "Quita a roupa aos poucos, anda, deixa, vou quitarche eu a blusa, o pantalón, déixame a min, cariño, non vou tratarte coma un oso de peluche, non, esta vez non, permite que os meus dentes rompan a seda negra que cobre a túa pube..." ou, eu que sei, mozas a recitar a María do Cebreiro ou Berta Dávila mentres tomas un café.
Non sería ningunha tolería posto que xa nos teatros temos visto a máis dun e dunha espidos ou case (e lémbrome de Davide Salvado) e non sei como resultou Palabras Contadas Long Play con Camilo Franco e Magín Blanco nas Crechas, pero xa é outra maneira de achegar a literatura á xente.
E ti que lerías espido?
E que che gustaría que che lesen?
Eu vou agardar por Ameixeiras e o seu Dime algo sucio que é un bo título para quedar sen roupa.
9/29/2009
Nocilla
Nocilla Dream realmente é iso, un bote de Nocilla con leite, cacao, avelás e azucre. É unha mestura de posts con ligazóns, con citas, con contos e cun fío conductor: un álamo que me enfeitizou.
En efecto, técnicamente su nombre es US50. Está en el Estado de Nevada, y es la carretera más solitaria de Norteamérica. Une las localidades de Carson City y Ely atravesando un desierto semimontañoso. Una carretera en la que, hay que insistir, no hay nada. Exactamente nada. 418 km con 2 burdeles en cada extremo. Conceptualmente hablando, en todo el trayecto sólo una cosa recuerda vagamente a la presencia humana: los cientos de pares de zapatos que cuelgan de las ramas del único álamo que allí crece, el único que encontró agua.
Enfeitizoume ese álamo, a historia que Agustín Fernández Mallo lle regala e o feito de que me faga lembrar Espectro e Big Fish.
O mellor de todo é que a árbore existe.
En efecto, técnicamente su nombre es US50. Está en el Estado de Nevada, y es la carretera más solitaria de Norteamérica. Une las localidades de Carson City y Ely atravesando un desierto semimontañoso. Una carretera en la que, hay que insistir, no hay nada. Exactamente nada. 418 km con 2 burdeles en cada extremo. Conceptualmente hablando, en todo el trayecto sólo una cosa recuerda vagamente a la presencia humana: los cientos de pares de zapatos que cuelgan de las ramas del único álamo que allí crece, el único que encontró agua.
Enfeitizoume ese álamo, a historia que Agustín Fernández Mallo lle regala e o feito de que me faga lembrar Espectro e Big Fish.
O mellor de todo é que a árbore existe.
9/21/2009
Subscrever:
Mensagens (Atom)