Acordar sen espertador á hora de Xapón. Comprobar que aquí tamén chove e arrouparse. Despois, necesidade de baixar á rúa e camiñar baixo a auga, porque se corres chapúzaste toda. De súpeto deixa de chover por riba de ti, un mozo cun paraugas estate a tapar mentres sorrí.
Gústanme os días de choiva.
9/30/2007
9/23/2007
A vida interior de Martin Frost
Un primeiro plano da cara de MARTIN mostra que está adormecido, a cabeza a descansar sobre a almofada. O sol entra a cachón polas contras de listas e, mentres o vemos abrir os ollos e esforzarse por acordar, a cámara afástase e mostra unha cousa que non pode ser certa, que vai en contra das leis do sentido común. MARTIN non pasou a noite só. Hai unha moza con el na cama, CLAIRE MARTIN.
Conforme a cámara continúa a afastarse, vemos que está durmida, toda tapada, engruñada de costado e virada para MARTIN, a quen lle ten pasado tranquilamente o brazo esquerdo polo peito. Segundo MARTIN vai emerxendo pouco e pouco do sopor, percibe o brazo nu que lle cruza o torso; decátase entón de que o brazo leva detrás un corpo e soérguese na cama coma se acabase de levar unha descarga eléctrica.
Sacudida por estes repentinos movementos, CLAIRE rosma, enterra a cara na almofada e por fin abre os ollos. Ao principio non repara na presenza de MARTIN. Aínda medio durmida, aínda esforzándose por recuperar a consciencia, rola ata quedar de costas e bocexa. Ao estarricar os brazos, a man dereita toca o corpo de MARTIN. Por espazo dun par de segundos non ocorre nada, máis despois, moi devagar, senta na cama, mira para o rostro confuso e horrorizado de MARTIN e solta un chío. Un instante despois bota as sabas para atrás, chimpa do leito e atravesa o cuarto nun balavento de medo e pudor. Case non leva nada posto, como moito unha camiseta curta e sen mangas. Bótalle man ao albornoz, que tiña no respaldo dunha cadeira, e mete os brazos polas mangas a toda velocidade.
MARTIN
(Alporizado) Quen é vostede? Que fai aquí?
CLAIRE
(Tamén alporizada) Diso nada: quen é vostede? E que fai aquí vostede?
Conforme a cámara continúa a afastarse, vemos que está durmida, toda tapada, engruñada de costado e virada para MARTIN, a quen lle ten pasado tranquilamente o brazo esquerdo polo peito. Segundo MARTIN vai emerxendo pouco e pouco do sopor, percibe o brazo nu que lle cruza o torso; decátase entón de que o brazo leva detrás un corpo e soérguese na cama coma se acabase de levar unha descarga eléctrica.
Sacudida por estes repentinos movementos, CLAIRE rosma, enterra a cara na almofada e por fin abre os ollos. Ao principio non repara na presenza de MARTIN. Aínda medio durmida, aínda esforzándose por recuperar a consciencia, rola ata quedar de costas e bocexa. Ao estarricar os brazos, a man dereita toca o corpo de MARTIN. Por espazo dun par de segundos non ocorre nada, máis despois, moi devagar, senta na cama, mira para o rostro confuso e horrorizado de MARTIN e solta un chío. Un instante despois bota as sabas para atrás, chimpa do leito e atravesa o cuarto nun balavento de medo e pudor. Case non leva nada posto, como moito unha camiseta curta e sen mangas. Bótalle man ao albornoz, que tiña no respaldo dunha cadeira, e mete os brazos polas mangas a toda velocidade.
MARTIN
(Alporizado) Quen é vostede? Que fai aquí?
CLAIRE
(Tamén alporizada) Diso nada: quen é vostede? E que fai aquí vostede?
A vida interior de Martin Frost, Paul Auster (Editorial Galaxia) Xa teño a película na cabeza.
9/16/2007
Unha noite na ópera
O venres fomos á ópera a ver Don Pasquale de Gaetano Donizzeti, unha ópera bufa. Nunca fora antes e resultou ser unha experiencia do máis agradable que non me importaría repetir. O Palacio da Ópera estaba practicamente cheo e, na miña ignorancia, pensaba que ía estar copado de xente estirada, mais non foi así, loxicamente. Entre as persoas que ían vestidas como se fosen a unha festa, había unha boa morea do tipo "arreglado pero informal", xente máis maior, xente máis xove e para a miña sorpresa, nenos de arredor de 8 anos.
E comezou a Orquesta Xove da Sinfónica de Galicia, baixo a batuta de Marcello Panni, a dar o La e aí comezamos a disfrutar da ópera. A interpretación das personaxes foi xenial, destacando a un Don Pasquale (Alfonso Antoniozzi, barítono) moi gracioso e considerado como "o mellor barítono bufo italiano" según Il Corriere della sera e a unha pizpireta Norina (Patrizia Ciofi, soprano) que non deixaba de saltar, corretear e moverse polo escenario mentres un chorro de voz impresionante saía do seu corpo. Gustoume moito tamén a personaxe de Doutor Malatesta (Fabio María Capitanucci, barítono) e por suposto Ernesto (Celso Albelo, tenor), tremenda voz que ten este home. Polo que puiden saber é un tenor lírico, como era Alfredo Krauss, e ten unha voz clara, aguda...preciosa, en definitiva. A destacar tamén, a actuación de Pablo Carballido (tenor) no papel de notario que actualmente é profesor na Escola Municipal de Música da Coruña e que no seu día realizou a estrea, en recital, do aria de Pedro da ópera Inés e Bianca, de Marcial de Adalid, nunha gala a beneficio dos damnificados polo Prestige. Sen entender de voces, disfrutei moito dos cuartetos que se marcaron os cantantes e, moi especialmente, de Ernesto e Norina cantando xuntos. Tamén o coro foi espectacular, 40 persoas cantando ao unísono cunha posta en escea moi divertida.
En total durou 3 horas, con descanso incluído, que non se fixeron pesadas en absoluto. Gustoume moito e quedei admirada do tremento traballo que supón facer un espectáculo coma este e a cantidade de xente involucrada, a Orquesta (magnífica), os cantantes, o vestiario, a escenografía, iluminación etc
Entre asistentes ilustres destacar a Brais, cantante de Loretta Martin, e a González-Garcés, todo feliz pululando e saudando no descanso.
Sinopse de Don Pasquale
González-Garcés no seu esplendor
9/14/2007
9/08/2007
28 (desta vez si)
A min non me gustaba setembro porque había que voltar á escola e, cando era pequena, a mestra mandábanos facer unha redacción sobre como pasaramos o verán. Nunca tiña moito que contar e iso disgustábame.
Este setembro non hai mestra que me pida redacción e 28 chegou só, sen precisar de verán por medio. Se vos digo máis, sabedes tanto coma min.
Xa me contaredes que vos parece esta mestura de texto e fotos á que me refería aquí.
Este setembro non hai mestra que me pida redacción e 28 chegou só, sen precisar de verán por medio. Se vos digo máis, sabedes tanto coma min.
Xa me contaredes que vos parece esta mestura de texto e fotos á que me refería aquí.
Billarda rules!
A recén creada Conferencia NorOeste de Billarda vai dar guerra. Mañá apúntome porque Sak, David, o Randeeiro e Zimmer 103 fixeron que me enganchase ao billardeo.
Nace a LNB-NorOeste no Varal.
Blogue Oficial da Conferencia NorOeste
Conferencia Leste vs Conferencia Noroeste no II All Stars en Vieiros.
Inscripcións aquí: lnbnoroeste@gmail.com
Tremede, palanadores ao ataque!
9/03/2007
8/26/2007
8/22/2007
Y dime si, si
Miguel Bosé-Nena
Mira que eu non son fan de Miguel Bosé pero teño que dicir que o concerto en Pontevedra estivo xenial: puntual e case dúas horas cantando que los chicos no lloran, contando as diabluras de don diablo, berrando seré tú amante bandido e dicir bien, bien, bien, nadie como tú me sabe hacer un café. Paseino pipa entre o abarrote da xente.
O mellor do concerto foi poder ver e escoitar a Mili Vizcaíno, a rapaza da dereita, que o acompaña nesta xira. E se algún día queredes escoitar bossa-nova ben cantada (ou calquera outra cousa), chamádea a ela.
Eu sigo con Nena na cabeza.
Mira que eu non son fan de Miguel Bosé pero teño que dicir que o concerto en Pontevedra estivo xenial: puntual e case dúas horas cantando que los chicos no lloran, contando as diabluras de don diablo, berrando seré tú amante bandido e dicir bien, bien, bien, nadie como tú me sabe hacer un café. Paseino pipa entre o abarrote da xente.
O mellor do concerto foi poder ver e escoitar a Mili Vizcaíno, a rapaza da dereita, que o acompaña nesta xira. E se algún día queredes escoitar bossa-nova ben cantada (ou calquera outra cousa), chamádea a ela.
Eu sigo con Nena na cabeza.
8/18/2007
Anacos de 28
Así comeza o que rematei onte. O resto en setembro. Vai:
Hai inquilino novo na casa. Habítaa de xeito invisible, silencioso coma o fume gris dos cigarros que aínda consumo. Escoito a súa forma arredor de min ao tempo que vou redondeando as esquinas cos ollos na súa busca. Pola mañá érgome coa tranquilidade de non ter présa por chegar e con parsimonia entro no salón que xa ten príncipe deitado nun mol trono azul. Séntome co café, síntome como para recibir audiencia e xogamos a ver quen ten máis sono mentres nos fitamos en silencio. Nestes días explórao todo facendo que me ignora e, cando de esguello vexo o seu rabo nalgún recanto da casa, silandeira, obsérvoo curiosa. De noite as súas pupilas aparecen no dormitorio e refléxanme espida antes de que me vistan as sabas captando momentos que outros ollos nunca verán. Espiámonos así mutuamente, viciándonos na indiferencia finxida. Non nos facemos caso e devecemos por tocarnos mentres nos ignoramos.
Unha mañá relaxada atópoo fitando pola ventá ata que escoita os meus pasos nús dourados no corredor. Vira cara min e baixa do seu trono principesco deixando a súa pose ausente nos cristais da xanela e enrédase nas pernas trazando tirabuzóns de reclamo. Sumerxida nos seus ollos déixome engulir na súa mirada atrevida ao tempo que as caricias o van convertindo nun ser deliciosamente fácil de querer. Retorna despois da súa dose de cariño ao seu ensimismamento privado no que me convirto en ausencia e a mornura do café nas mans invade a miña mirada pousada nel.
Descoñezo os camiños que fan que a mente se dirixa cara onde gardo baixo un mal candado as miñas saudades de ti. Na tranquilidade que respiro, na aura dourada que me ten que envolver nestes intres, apareces ti nas miñas proxeccións mentais: morno, amante, adorándote meu rei, recibindo instancias solicitando apertas, regalando bicos, agarimos de capricho, cicatrices e lunares.
E ti cos ollos pechos querendo durmir e eu dilatando desesperada as pupilas no tempo para comerte con elas e non borrarte nunca do sorriso.
Hai inquilino novo na casa. Habítaa de xeito invisible, silencioso coma o fume gris dos cigarros que aínda consumo. Escoito a súa forma arredor de min ao tempo que vou redondeando as esquinas cos ollos na súa busca. Pola mañá érgome coa tranquilidade de non ter présa por chegar e con parsimonia entro no salón que xa ten príncipe deitado nun mol trono azul. Séntome co café, síntome como para recibir audiencia e xogamos a ver quen ten máis sono mentres nos fitamos en silencio. Nestes días explórao todo facendo que me ignora e, cando de esguello vexo o seu rabo nalgún recanto da casa, silandeira, obsérvoo curiosa. De noite as súas pupilas aparecen no dormitorio e refléxanme espida antes de que me vistan as sabas captando momentos que outros ollos nunca verán. Espiámonos así mutuamente, viciándonos na indiferencia finxida. Non nos facemos caso e devecemos por tocarnos mentres nos ignoramos.
Unha mañá relaxada atópoo fitando pola ventá ata que escoita os meus pasos nús dourados no corredor. Vira cara min e baixa do seu trono principesco deixando a súa pose ausente nos cristais da xanela e enrédase nas pernas trazando tirabuzóns de reclamo. Sumerxida nos seus ollos déixome engulir na súa mirada atrevida ao tempo que as caricias o van convertindo nun ser deliciosamente fácil de querer. Retorna despois da súa dose de cariño ao seu ensimismamento privado no que me convirto en ausencia e a mornura do café nas mans invade a miña mirada pousada nel.
Descoñezo os camiños que fan que a mente se dirixa cara onde gardo baixo un mal candado as miñas saudades de ti. Na tranquilidade que respiro, na aura dourada que me ten que envolver nestes intres, apareces ti nas miñas proxeccións mentais: morno, amante, adorándote meu rei, recibindo instancias solicitando apertas, regalando bicos, agarimos de capricho, cicatrices e lunares.
E ti cos ollos pechos querendo durmir e eu dilatando desesperada as pupilas no tempo para comerte con elas e non borrarte nunca do sorriso.
Subscrever:
Mensagens (Atom)