Do que falaba Marinha aquí*.
Dende que tiven uso de razón (igual non foi con 7 anos) o feito de ter a posibilidade de ser nai non me gustou nada. Houbo un tempo no que non me achegaba moito aos nenos co medo de que me gustase o feito de telo nos brazos, de ensinarlle cousas e todo iso. Agora no traballo unha compañeira trae ao seu sobriño de 4 meses e son a que máis parvadas lle fai. O post da pícara e os conseguintes comentarios fixéronme pensar de novo.
Ten que ser algo moi fermoso, tes que recibir unha morea de satisfaccións e dende logo seguro que se experimentan moitas emocións, sensacións e momentos únicos, irrepetibles e exclusivos que nunca che farán arrepentirte da decisión ou das circunstancias que un día fixeron que ese neno aparecese na túa vida.
Eu non calculo ben a miña idade biolóxica (cousa importante e a ter en conta para o embarazo, anque visto o visto, cada vez menos) porque a miña cabeciña pensa que teño, así sen moito cálculo, 5 anos menos. Fágome responsable de min mesma pero en canto alguén precisa de min, a pesares de estar sempre aí, éntrame un medo terrible e xa non son eu. Os que me coñecen son moi dados a regalarme plantas para a casa e poño todo o meu tesón no seu coidado e aínda así teño que ver como algunhas morren diante de min, día a día, por non saber que facerlles. Non falo xa de ter un animal.
Falando da independencia, penso que ter un fillo múdache os costumes e eu, a día de hoxe, non quero mudalos e penso se algún día quererei ou se será boa a escolla que faga.
Eu son froito dunha parella que me levou ao casamento dentro da barriga dela con seis mesiños de xestación. Co tempo ela díxome que cando soubo que ía ter un fillo (filla neste caso) tirábase do carro da herba embaixo inconscientemente. Tamén me di cada vez que nos vemos, co seu mirar tan bonito, que nunca se arrepentiu de terme ao seu carón. A min so me queda devolverlle o mirar e enxugar as bágoas (tan usuais, por outra parte) sen que me vexa.
(*Se eu me enterase dos trackbacks...)
10 comentários:
Sempre presente:
MINHA TERRA MINHA MÃE
Minha Terra é meu manto,
Que um dia me há-de cobrir.
Quando ouvir o meu pranto,
Minha mãe vem-me acudir.
Pitiño
Ainda non din o paso de ter fillo (que eu saiba), pero son un converso, estou convencido de que dan mais satisfaccións que inconvintes. Tamén pode ser que os que xa apandaran cos fillos calen para que o resto entremos no clube ;-D
E se as plantas choraran coma os nenos, abofé que non as poderías deixar morrer.
Ui, Besbellinha, mira que a reflexión é un preámbulo para a decisión. Estou vendo que, despois dos fermosos precedentes de Xiana Linnea e do inminente Acedriño, é posible que calquera día nos deas unha novidade. Por certo, mándoche o meu apoio no asunto profesional. Estes días ando en fisioterapeutas (unha sacroilite que non se me dá quitado)e valoro moitísimo o voso traballo. Unha aperta.
moito pensei coma ti, besbellinha e logo chegou o meu fillo, Santiago, sen procuralo pero desexándoo e nada do importante mudou, ainda que todo mudou e fíxose máis fermoso do que eu nunca puiden imaxinar. Hai un momento no día, no que chego a casa logo do xornal, moi tarde, moi cansa, e abro a porta e sei que aí, do outro lado, teño o sorriso máis fermoso do mundo. "Mamamama", grita o meu fillo. E eu son feliz.
Hai cousas que non se poden calcular. Ter un fillo e unha responsabilidade que se o pensas friamente nunca estaras na situacion ideal para telo. Sempre habera un problema co traballo, co tempo, coa saude, cos cartos e diras que non sempre.
Por iso suponho que habera que telo cando tenhas ganhas e ter ganhas significa pensar no asunto cincuenta veces e dicir: "E por que non?".
É curioso. Nunca quixen ter fillos.
Teño 4 sobriños e os quero moitísimo. Son mestre e sempre quixen ser mestre.
Pero de ter fillos, nanai.
Penso que a miña (nosa?) xeración dalgún xeito foi condenada a non ter fillos.
Eu, de feito, nunca considerei a posibilidade, e non por decisión propia, como pensaba, senón -agora o sei- por imposibilidade económica manifesta.
En tempos isto foi unha actitude militante. Alégrome de que agora a militancia sexa outra.
Bo sinal
Que o saibades, acaba de murchárseme a azalea.
Agardarei 5 anos máis ou acontecerá algo coma o que lle pasou a torredebabel. E a Xiana Linnea e o acedriño son os primeiros nenos dos lle sei os comezos por aquí :) (quitando os pelachos de leco e os fillos de suroeste, que xa van máis medrados).
Por certo, o breogán, si que debe ser vostede moi bo tío eh? "Imos rolear pequenos!", xa o estou vendo hahaha
Eue, supoño que si, será ese o sino da nosa xeración (alédome de que estea namorado, se non interpreto mal :)) e señor niño de la guía, saberá vostede que a día de hoxe (e de onte) o único reloxio que me sona é o que me esperta polas mañás :D
Bicos pra todos, que todos somos fillos.
Nunca pensei que precisase fillos para nada: non tiña nada gardado que só lle poidese dar a un fillo nin nada me faltaba que só poidese achar nel. O que sabía era que se se chegaba a dar o caso había depender en grande medida de que atopase o pai que considerase adecuado (parella adecuada non era o mesmo que pai adecuado).
Levaba coa miña parella 11 anos, desde os 20, e aínda non viviamos máis que de facer chapuzas pero tiñamos tempo a moreas e preferiamos recibir os amigos na casa que andar de bares despois de telos pechado todos moitas noites. Entón vimos que era o momento. Diso vai para seis anos.
Creo que os fillos dan moito pero pensar en que che dan ou que che quitan antes de telos é un erro. Cada vez estou máis convencida de que o da procreación é dos poucos instintos que nos fican aos seres humanos, só que non todos o temos.
Eu un día soñei que acababa de recibir un fillo. Si, asi como soa, chaman á porta e tráenme un rapaz. Espertei aterrado.
Por certo, besbe, as prantas dánseme moi ben. A pesares de que ás veces tardamos máis dun mes ou mes e medio en botarlles auga, non sei como fan pero xa non é só que sobrevivan, tamén medran. E temos catro cans ( sen contar a meus irmáns).
Enviar um comentário