III. Suicidarasme algún día

Xa non nos aturamos, ese foi o día.

O día que anoitecín e tiven que fumar para poder durmir,
o día que me inquietei cando xa non quedaba nada máis para beber,
o día que desexei que as miñas mans fosen as túas
mentres tiña vontade de foder...
con todos eses días, fixen unha úlcera no estómago
e vomitei.

Botei flemas negras que envelenaban o corazón,
caín no chan coa miña cara a afogar nos restos dunha choiva de cervexa
mentres o fígado verquía sangue escuro no meu interior.

Despois desa degradación tan humana, espertei e vinte.
Vinte de cada vez que abrín os ollos porque sempres estiveches.
Notei na caluga os teus ollos, fora das coveiras, mirando para un corpo tendido,
souben que non me abandoaras porque a través das interferencias dos meus oídos
chamáchesme cousas ruíns e as máis tenras tamén
e as primeiras, meu ben, fixéronte temeroso aos meus ollos.

Laváchesme o corpo e acordei cos teus brazos arredor,
arrepentida.
Arrepentida e leda de saber da túa dependencia por min.
A ciclotimia da miña vida, dominarate.

Estou enferma de ti.