10/31/2007
10/28/2007
O meme das 8 cousas
Como está de dios que as reunións de Beers&Blogs do Corublogs se me resisten por circunstancias varias, voume integrar no grupo doutro xeito (porque nos foros como que tamén participo pouco). Lordmax manda un meme bastante sinxelo:
-Facer un listado de 8 cousas, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post "O meme das 8 cousas"
Pois aí vai, o que saia.
1. A eterna búsqueda da felicidade. Pode chegar a ser algo tan imposible que fai de calquera persoa unha amargada. Ás veces pásame, que non sei disfrutar o momento e que ando pensando nas posibles cousas que poden ir mal, en vez de centrarme no momento e decatarme de que, realmente, nunca fun tan feliz na vida.
2. Meu pai, miña nai e meu irmán. Cada día valoro máis ter familia, ter esta familia. A pesar de todo, que non é pouco.
3. A xente que me quere e que quero. Persoas ás que non coido e que me coidan, ás que nunca lle estarei o suficientemente agradecida. O apoio que recibo penso que nunca é ben pagado e haberá que aprender a facer sentir aos demais todo o que me fan sentir a min.
4. Empatía. Unha cualidade que se debería valorar moito máis.
5. A música, que me uniu a moita xente e me descubre moita máis.
6. A noite. Porque fai que todo se vexa doutro xeito e sempre é preciso outro ambiente no que gastar toda a enerxía que dá a claridade do día.
7. A capacidade de crear. É marabilloso ter ideas, ter proxectos e ser capaz de levalos a cabo.
8. Todo aquelo que conte unha historia, que mereza ser visto, lido e escoitado.
E se queren participar: Gustavo Harvey, Mario, A Raiña Vermella, A rapaza do arco, Zerovacas, Ghanito, Elianinha e Arume dos Piñeiros. Entenderei que non queiran porque, todo teño que dicilo, ás veces os memes non apetecen, pero aí queda.
-Facer un listado de 8 cousas, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post "O meme das 8 cousas"
Pois aí vai, o que saia.
1. A eterna búsqueda da felicidade. Pode chegar a ser algo tan imposible que fai de calquera persoa unha amargada. Ás veces pásame, que non sei disfrutar o momento e que ando pensando nas posibles cousas que poden ir mal, en vez de centrarme no momento e decatarme de que, realmente, nunca fun tan feliz na vida.
2. Meu pai, miña nai e meu irmán. Cada día valoro máis ter familia, ter esta familia. A pesar de todo, que non é pouco.
3. A xente que me quere e que quero. Persoas ás que non coido e que me coidan, ás que nunca lle estarei o suficientemente agradecida. O apoio que recibo penso que nunca é ben pagado e haberá que aprender a facer sentir aos demais todo o que me fan sentir a min.
4. Empatía. Unha cualidade que se debería valorar moito máis.
5. A música, que me uniu a moita xente e me descubre moita máis.
6. A noite. Porque fai que todo se vexa doutro xeito e sempre é preciso outro ambiente no que gastar toda a enerxía que dá a claridade do día.
7. A capacidade de crear. É marabilloso ter ideas, ter proxectos e ser capaz de levalos a cabo.
8. Todo aquelo que conte unha historia, que mereza ser visto, lido e escoitado.
E se queren participar: Gustavo Harvey, Mario, A Raiña Vermella, A rapaza do arco, Zerovacas, Ghanito, Elianinha e Arume dos Piñeiros. Entenderei que non queiran porque, todo teño que dicilo, ás veces os memes non apetecen, pero aí queda.
10/27/2007
Eu quero UTC/GMT +2
Pois si, nin hora menos nin fuso horario distinto. Se me mantivesen esta hora (GTM +2, que bonito que é o verán), ben contenta que quedaba, porque quero horas de luz ao saír de traballar. E dame igual ir desfasada respecto ao sol, porque non soporto tanta escuridade xunta.
Pola contra, dame que haberá que mudar de novo os reloxios. Non me apetece nada.
*Outra opción sería madrugar máis, erguerse co sol e ter xornada continua, pero iso tampouco depende de min.
Pola contra, dame que haberá que mudar de novo os reloxios. Non me apetece nada.
*Outra opción sería madrugar máis, erguerse co sol e ter xornada continua, pero iso tampouco depende de min.
10/26/2007
Así foi Galeguia...
...O levantador de minas estivo alí.
Estame gustando moito o traballo que andan a facer. A miña noraboa.
Estame gustando moito o traballo que andan a facer. A miña noraboa.
Homenaxe a Lois Pereiro
Sempre chego tarde ás cousas o que fai que, en parte, as poida desfrutar moito máis, por ser novidosas e poder descubrilas coma se dunha nena se tratase. Neste caso falo de Lois Pereiro. Merquei no verán Poesía Última de Amor e enfermidade 1992-1995 e quedei sorprendida de que non tivesen chegado a min antes, de ningún outro xeito, os seus poemas.
O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.
A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.
Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.
Este é o poema que César nos cantou:
O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.
A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.
Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.
Este é o poema que César nos cantou:
(Prayer)
Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.
Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.
xullo,95
Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.
Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.
xullo,95
Se desta vez vos perdestes o recital na súa homenaxe, os seus compañeiros e amigos manifestaron a intención de seguir realizando un acto similar cada ano na súa memoria. Agardamos o próximo.
10/25/2007
Tempada de setas
Se alguén me di o nome de todas, moi agradecida, porque hai algunhas ás que non llo sei.
10/19/2007
Cousas da vida II
10/17/2007
Galeguia
Yolanda Castaño vai ser o tema da semana e é por iso que vou procurar non perderme o recital que ofrecerán ela, María Lado, Lucía Aldao, Estevo Creus, Enma Couceiro e Xavier Vásquez Freire este venres 19 ás 19.00 horas no Kiosco Alfonso na Coruña.
Este acto e outros na Galería Sargadelos e na Facultade de Ciencias da Comunicación en Compostela e no CETMAR (Centro Tecnolóxico do Mar) en Vigo forman parte de Galeguia que ten como obxectivo dar a coñecer en Galicia cada ano un país de fala galego-portuguesa. Este ano tócalle a Cabo Verde.
Pois iso, coa polémica servida, vou ir ver recitar a Yolanda, que nunca a vin e apetéceme.
De paso recomendar esta carta que escribe Calidonia: Un erro non amaña outro erro.
10/16/2007
10/12/2007
Outro atasco na cidade
Levo media hora no coche. Máis do que tardo andando para chegar ao mesmo sitio. Hai un atasco descomunal na Coruña, 45 minutos máis e será o máis grande que recordo nesta cidade.
Nos atascos comprobas a paciencia e a educación da xente. A Coruña creo que se comporta ben en situacións límite (coma hoxe, sempre que non excedan certo tempo) e reacciona moi mal ante pequenos imprevistos onde se escoitan enseguida os claxons e os berridos.
Aquí os embotellamentos comezan a ser habituais. Case tan normais como a dobre fila. Haille que poñer remedio porque non me parece normal, como non me parece normal que máis da metade dos coches que vexo vaian só co conductor dentro e ninguén máis e que, posiblemente, o traxecto que realicen en coche se poida realizar en transporte público (acaba de para un urbano ao meu carón) ou a andar.
Miro para min...son o típico caso que acabo de describir e, a verdade, non teño moita excusa. Para disimular ben podía subírseme ao coche ese mozo guapo que acaba de pasar ou esa rapaza qeu vai tan lixeira pola beirarrúa, pero a xente non ten iniciativa e non se che sube ao coche nun atasco para darche conversa. Son as 21:11 e parece que isto comeza a moverse...
Pois isto é o que se pode facer nun atasco: escribir. Mañá imos de viaxe e penso que colleremos máis retencións, menos mal que levo boa compaña e me darán conversa.
Nos atascos comprobas a paciencia e a educación da xente. A Coruña creo que se comporta ben en situacións límite (coma hoxe, sempre que non excedan certo tempo) e reacciona moi mal ante pequenos imprevistos onde se escoitan enseguida os claxons e os berridos.
Aquí os embotellamentos comezan a ser habituais. Case tan normais como a dobre fila. Haille que poñer remedio porque non me parece normal, como non me parece normal que máis da metade dos coches que vexo vaian só co conductor dentro e ninguén máis e que, posiblemente, o traxecto que realicen en coche se poida realizar en transporte público (acaba de para un urbano ao meu carón) ou a andar.
Miro para min...son o típico caso que acabo de describir e, a verdade, non teño moita excusa. Para disimular ben podía subírseme ao coche ese mozo guapo que acaba de pasar ou esa rapaza qeu vai tan lixeira pola beirarrúa, pero a xente non ten iniciativa e non se che sube ao coche nun atasco para darche conversa. Son as 21:11 e parece que isto comeza a moverse...
Pois isto é o que se pode facer nun atasco: escribir. Mañá imos de viaxe e penso que colleremos máis retencións, menos mal que levo boa compaña e me darán conversa.
10/11/2007
Pan
Eu non vou poder ir á estrea e ben que me pesa, polo que non poido facer máis que animar á xente a que vaia vela. Pan, do equipo Volta e Dalle Teatro, está baseado na tradición da malla, pero como di Eliana Martíns, xefa de producción da obra "...non agardes ver unha recreación folclórica da malla. Neste espectáculo, esta tradición perdida simboliza a substitución do modo de vida rural, propio dos galegos e das galegas até hai poucas décadas, pola economía capitalista de hábitat urbano. Queremos un espectáculo moderno e vangardista que bota unha ollada con respecto sobre o que fomos e o que estamos a ser."
A obra ten catro directores que contan catro historias relacionadas coa malla e co modo de traballo que se ten nestas actividades: o traballo en equipo, pero desta vez levado á nosa época actual, ao noso modo de vida. Entre as actrices que se poderán ver encima do escenario estará María Lado.
Son moita xente implicada que fixeron un duro traballo de fondo e a cousa promete, mesmo haberá música en directo e danza. E anque nin este sábado nin o domingo poida ir ao Teatro Principal, gustaríame que alguén fose e mo contase despois. Vos me diredes, e mentres tanto moita merda para eles.
Pan no Teatro Principal
na de Elianinha
na casatlántica
nova en Galicia-Hoxe
nova en La Voz de Galicia
10/10/2007
Martin Gauvreau
Andressolo ven de gañar o Curtas na Rede, pero hoxe quen centra a miña atención é Martin Gauvreau, un director canadiense ligado a Galicia a través da productora Tres Deseos.
É responsable de Agnieszka 2039 (91 min) que participa na 51 edición dos BFI de Londres, onde tamén participa Caótica Ana de Julio Médem e un lote de películas ás que lles haberá que seguir a pista. A sinopse de Agnieszka 2039 (encántame o meu nome en polaco) é a seguinte: alegría e dor van da man cando a un ser anxelical lle é entregada a caixa da eternidade, suxeita á decisión profética dos deuses.
Agnieszka 2039
Fixo tamén Poland Night´s, parte dela rodada en Compostela, onde conta a histora dunha pequena vila polaca que cae noutra dimensión despois do impacto dun meteorito, un equipo de televisión vai a investigar, o conto é que non saben que un dos seus reporteiros escapou dun psiquiátrico (que digo eu que será iso o mental institute). Poland Night´s participou este ano no Imagina e no Festival Europeo de Cine Independente de París.
Poland Night´s
E máis recentemente rematou Alicja Wonderland que conta coa participación de Sergio Mella Iglesias como Director de Fotografía e que conta como foi a rodaxe en superoito. Como curiosidade resulta que este rapaz levou o premio ao mellor video da XGN 2006. Alicja Wonderland...non vos vou contar de que vai porque non o sei, pero ben que se intúe vendo o trailer e despois de ler "You will see, you will love me too". Encantoume.
Alicja Wonderland
Con so verlle os trailers das películas, Martin Gauvreau creo que se vai convertir nun dos meus directores favoritos e acabo de namorarme de Agniezska Pekala.
E de regalo, un Cinema Friki dos EUA: Quiet Earth.
É responsable de Agnieszka 2039 (91 min) que participa na 51 edición dos BFI de Londres, onde tamén participa Caótica Ana de Julio Médem e un lote de películas ás que lles haberá que seguir a pista. A sinopse de Agnieszka 2039 (encántame o meu nome en polaco) é a seguinte: alegría e dor van da man cando a un ser anxelical lle é entregada a caixa da eternidade, suxeita á decisión profética dos deuses.
Agnieszka 2039
Fixo tamén Poland Night´s, parte dela rodada en Compostela, onde conta a histora dunha pequena vila polaca que cae noutra dimensión despois do impacto dun meteorito, un equipo de televisión vai a investigar, o conto é que non saben que un dos seus reporteiros escapou dun psiquiátrico (que digo eu que será iso o mental institute). Poland Night´s participou este ano no Imagina e no Festival Europeo de Cine Independente de París.
Poland Night´s
E máis recentemente rematou Alicja Wonderland que conta coa participación de Sergio Mella Iglesias como Director de Fotografía e que conta como foi a rodaxe en superoito. Como curiosidade resulta que este rapaz levou o premio ao mellor video da XGN 2006. Alicja Wonderland...non vos vou contar de que vai porque non o sei, pero ben que se intúe vendo o trailer e despois de ler "You will see, you will love me too". Encantoume.
Alicja Wonderland
Con so verlle os trailers das películas, Martin Gauvreau creo que se vai convertir nun dos meus directores favoritos e acabo de namorarme de Agniezska Pekala.
E de regalo, un Cinema Friki dos EUA: Quiet Earth.
Dúas e dúas son catro
Pois iso, que non vai de matemáticas nin de cuadraturas de círculos, máis ben de que algunha xente non sexa tan intransixente co idioma e non esaxeren as cousas.
Dúas e dúas son catro
Dúas e dúas son catro
10/03/2007
alDDao
Lucía Aldao e Diego Delgado son os responsables de alDDao, que nos agasallaron con She´s lost control que xa teriades escoitado por aí.
A novidade hoxe é que son finalistas do Festival Greenspace de Heineken. A ver se hai sorte !
A novidade hoxe é que son finalistas do Festival Greenspace de Heineken. A ver se hai sorte !
10/01/2007
ILSa e New York
New York, New York comezou sendo un blog en internet que , créndose esencial na vida dos que a rodeaban, ILSa escribiu para relatar aos amigos en Galicia as andanzas pola cidade de Nova York, á que marchou en setembro de 2005 por cuestións de traballo. Deste xeito, evitaba botar tediosas horas repetindo mil veces a mesma historia en innúmeros e-mails.
Souben quen era Inma, pode que o ano pasado, cando un amigo que a coñecía ma sinalou unha noite na Reixa e souben de New York, New York nos andeis das librarías e porque presentaba o libro xusto antes que Mario, aquel día na Feira do Libro da Coruña.
Ao final rematei mercándoo nunha segunda oportunidade (a primeira vez mudeino por Os libros arden mal)e non me arrepinto. A historia é contada dun xeito moi fermoso, pode que por ser vivencias persoais, e é un gusto deixar os ollos nela porque te embebedas dun xeito de vida e sitios comúns sen sequera coñecelos, pero que gracias a ILSa che resultan familiares.
Non poido facer máis que recomendalo.
New York, New York. Inma López Silva (Editorial Galaxia)
Souben quen era Inma, pode que o ano pasado, cando un amigo que a coñecía ma sinalou unha noite na Reixa e souben de New York, New York nos andeis das librarías e porque presentaba o libro xusto antes que Mario, aquel día na Feira do Libro da Coruña.
Ao final rematei mercándoo nunha segunda oportunidade (a primeira vez mudeino por Os libros arden mal)e non me arrepinto. A historia é contada dun xeito moi fermoso, pode que por ser vivencias persoais, e é un gusto deixar os ollos nela porque te embebedas dun xeito de vida e sitios comúns sen sequera coñecelos, pero que gracias a ILSa che resultan familiares.
Non poido facer máis que recomendalo.
New York, New York. Inma López Silva (Editorial Galaxia)
Subscrever:
Mensagens (Atom)