Sempre chego tarde ás cousas o que fai que, en parte, as poida desfrutar moito máis, por ser novidosas e poder descubrilas coma se dunha nena se tratase. Neste caso falo de Lois Pereiro. Merquei no verán Poesía Última de Amor e enfermidade 1992-1995 e quedei sorprendida de que non tivesen chegado a min antes, de ningún outro xeito, os seus poemas.
O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.
A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.
Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.
Este é o poema que César nos cantou:
O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.
A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.
Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.
Este é o poema que César nos cantou:
(Prayer)
Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.
Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.
xullo,95
Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.
Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.
xullo,95
Se desta vez vos perdestes o recital na súa homenaxe, os seus compañeiros e amigos manifestaron a intención de seguir realizando un acto similar cada ano na súa memoria. Agardamos o próximo.
2 comentários:
Grazas pola crónica, mágoa de non telo sabido a tempo, ese libro está entre os meus favoritos.
Saúdos.
Estou por ver de mercar Poemas, que penso que ha de ser outro favorito máis.
Enviar um comentário