Misión Imposible

Ás veces cando temos metas, obxectivos ou nos plantexamos retos a nós mesmos, tamén precisamos contarllos aos demais coa fin de afianzarnos na nosa decisión e darnos ánimos, posto que canto máis xente coñeza o que queremos facer, con máis ilusión traballaremos para lograr iso que desexamos acadar.

Tenteino cando quixen deixar de fumar e o fixen público e fracasei estrepitosamente, agora volvo a ter outro obxectivo (moi distinto a ese vicio) e antóxaseme misión imposible, pero se o digo aquí igual me obrigo a facer todo o posible para acadalo. De momento deixo escrita esta anotación para lembrarme a min mesma aquelo que quero facer. Pode que non sexa tan imposible se me esforzo.

PhotoGalicia 2007: Man Ray

Fomos ver a exposición sobre Man Ray "Despreocupado mais non indiferente" na Fundación Caixa Galicia enmarcada dentro de PhotoGalicia 2007. As fotografías de Man Ray gústanme, non sei exactamente que é o que me fascina, pode ser unha asociación de sentementos e conversas sobre el con algunha persoa e algunha das súas fotografías o que me provoque este interés. Tanto ten, Man Ray fixo de todo: pintou, fotografiou, esculpiu, debuxou...pouco lle quedou por facer e un pouco de todo é o que se expón en "Despreocupado mais non indiferente".

Man Ray, dadaísta confeso, é coñecido sobre todo polas raiografías, as copias en negativo e positivo do seu traballo Noire et Blanche e fotografías como Le Violon d´Ingres, Le Baiser, Prayer, Glass Tears, Erotique voilée ou Observatory Time, The lovers, entre outras.

Da exposición conto o que me interesa, centrándome no que me interesa: a cantidade de corpos nús que Man Ray fotografiou ao longo da súa vida e entre eles inclúense a fotografía que abre esta anotación, reseñada na documentación que entregan ao inicio da exposición:

"No 1929, nunha reunión do surrealistas, os directores da revista Variétés, con sede en Bruxelas, anunciaron que non podían pagar o que adebedaba a publicación polas fotografías. O poeta Louis Aragon propuxo que se fixese un número especial de poesía erótica e máis tarde pediulle a Man Ray que achegase as ilustracións. Este abriu un caixón cheo de fotografías para lle amosar a Aragon que xa tiña o que precisaba: unha abundante colección de imaxes sexuais explícitas entre Man Ray e Kiki de Montparnasse. André Breton encargouse da producción do número, cunha tiraxe de cincocentos exeplares, pero as autoridades aduaneiras francesas secuestraron a revista e destruírona."

Ademáis diso a obra fotográfica de Man Ray vai amosando as distintas mulleres que pasaron pola súa vida, dende Kiki de Montparnasse, Lee Miller ou a súa muller Juliet Browner e a moitos persoeiros da época cos que tivo contacto: Marcel Duchamp, Henri Matisse, James Joyce, Jean Cocteau, Juan Gris, Picasso, Hemingway, Stravinsky, Vicente Escudero, Dalí, Coco Chanel ou Henri Cartier Bresson entre outros.

Días despois de ver a exposición, da que saín máis ou menos satisfeita, a conclusión á que cheguei é que a obra de Man Ray (filias, fobias ou despreocupacións aparte) interésame en canto amosa as distintas variantes e posibilidades de creación e experimentación sen alonxarse de temas tan terrenais como son a súa vida amorosa-sexual e o seu grupo de amigos e coñecidos que tanta influencia tiveron os uns nos outros. Vamos, que sen sabelo estaba facendo unha especie de blogue ou fotologue da súa vida e iso sempre é interesante.

Man Ray Trust

Impotencia

"Teño comprensión e respecto polos que cando pasan á beira do Gaiás desexarían que iso non existise, porque eu mesmo formo parte deles", Anxo Quintana.

Supoño que todos desexariamos ter unha máquina do tempo.

Así palanamos, así, así

O domingo púxose en marcha a Liga de Billarda do NorOeste con gran éxito no debut, sobre todo por parte da nosa franquicia, a dos Electr@nicos (nome proposto por ghanito a última hora e que aceptamos todos por unanimidade) e se non, a botarlle un ollo ás clasificacións. E así palanamos, amigos. Máis fotos aquí, agardando a que ghanito poña as súas.

Por outra banda, Tele-Varal conta con outra adquisición, uséase eu (algo perdida si que estaba, pero que o fixen con toda a boa intención do mundo). O dito, outro deporte é posíbel!

Ah, e como non, darlle as gracias á xente do Varal que, ademais de axudarnos, tamén trouxeron a choiva!

Tele-Varal na inauguración a LNB-NorOeste

Sorpresa

Estaba autobuscándome na rede e resulta que eu tiña un bló e nin me acordaba. É do 2005, so ten unha entrada e non teño nin idea de a que me refería cando a escribín. Agora a ver se lle recupero a contraseña e fago algo con el.

Ou rompe, ou racha

Mira ti que cousas.

non sei por que escribo estas cousas

"Non son eu coa que manterías unha conversa seria, unha relación seria, non digas máis". E non dixo máis. Un día esgazará a súa gorxa cun abrecartas. Esa dor de traqueotomía recompensarame a súa eterna falta de recoñecemento.

Os meus ollos fixos nel e o meu sorriso indican fascinación. O que non sospeita é que estou imaxinando o mellor xeito de diseccionalo e que o sangue manche o menos posible a alfombra do cuarto. Oh, claro que non o vou facer, pero é interesante imaxinalo.

Non logra nunca adiviñar se o utilizo ou se el se aproveita de min. A imaxe de muller desamparada, amantísima, comprensiva, sempre dispoñible, resignada, humilde... confunde. Cando se decate das consecuencias será moi tarde.

É de noite. Sabía que remataría falándome en serio. "Voute asasinar." Son feliz porque saquei o peor del e vai vivir un inferno que eu xa imaxinei. Mentres saio satisfactoriamente dun coma, revivirá eternamente a miña pseudo-morte.


Non sei por que escribo estas cousas, son algo horribles. Non hai moita trama, que cada un invente a súa.

Falando doutra cousa, José Manuel Pacho Blanco leva o XIX Torrente Ballester de Narrativa con "A choiva do mundo". O que destacan da obra gañadora é que se trata dunha novela vangardista, cousa que o autor pretendía conseguir e á vista está o éxito. O de novela vangardista explícao moi ben el:

"O que propoño neste libro é un xogo literario, no que se mesturan os xéneros, na procura dunha maneira nova de construír unha novela. Busco unha nova linguaxe literaria. Tento que sexa innovadora, diferente, vangardista... Por iso introduce artigos xornalísticos, textos de teatro, un guión dunha curtametraxe de cinema, relatos curtos, relatos longos, prosa poética..."

Distintas combinacións de formatos nunha novela xa foron experimentadas pero pode que non a ese nivel. Penso que vai merecer a pena lela e que o xeito de expresarse e contar unha historia está mudando, xa di o autor que "Seguimos a escribir como Lorca e Faulkner facían hai 70 anos" e seguramente que a partir de agora vexamos outras estructuras, ás que non estamos acostumados, nas novelas.

Pois noraboa e na variedade tamén está o gusto. Ah, como influencia literaria: Arturo Lezcano.

Nova en chuza!

Comeza a Liga Nacional de Billarda na Coruña

Domingo 18, ás catro da tarde na pista de billarda da Zapateira, a Conferencia NorOeste vai dar que falar e para iso precisamos de ti!!

Outro deporte é posible!!

Máis en Vieiros e no blogue oficial da Liga de Billarda do NorOeste.

Máis de referencias

A única vez que coincidín con Arsenio Iglesias rematei falándolle do tema das referencias nas creacións literarias actuais ( por poder podíalle falar doutros campos artísticos pero dóuseme por aí, anque ao final rematei xeralizando). Xa non sei ben qeu argumentei pero, máis ou menos, continúo coa mesma postura cara as referencias: amor-odio.

Digo amor, porque cando o propio autor toma fragmentos doutras obras, algún texto ou algún verso, e os inclúe na súa obra, cando utiliza, adapta ou fai alusión a outros autores ou obras para tratar un tema na súa creación etc, ves os intereses do autor, as súas influencias, o que estaban a sentir e experimentar nese intre e iso amósache algo máis íntimo de si mesmo, achegándote máis a ese universo que inventa.

As reflexions sobre ideas, temas etc que xa trataron grandes autores son o punto de partida deses mesmos temas ou ideas que o autor quere expresar e sobre as que quere profundizar e sempre rematan saíndo interesantes puntos de vista adaptados noutro contexto, outra época etc. Amosa iso unha evolución na historia, no ser humano a través do tempo e na individualidade de cada un.

Ao mesmo tempo esas citas permítenche descubrir outras obras, outros autores da man do que estás a ler, o cal sempre é de agradecer.

O tema odio é moito máis cruel e visceral, remato sendo unha Mss Hyde. As referencias demostran unha terrible incapacidade creadora e de expresión á hora de transmitir: non es capaz de expresar, de crear un mundo, unha sensación, un escenario, unhas personaxes sen ter que recurrir a esas referencias, a esas obras que, pola xenialidade dos seus autores ou polo que supuxeron no seu momento, son clave para falar ou meditar sobre determinadas cuestións.

Moi relacionado co anterior, resulta o sinxelo e cómodo que resulta recurrir a esas referencias, facer citas de grandes clásicos: o lector pode admirar a cantidade de fontes das que un bebe á hora da acción creativa, os temas que lle interesan ao autor, os autores favoritos pero...hai que crear, non copiar, imitar, plaxiar ou recrearse nas sensacións que outros provocan, porque iso faino cada un na intimidade da lectura e saca as súas propias conclusións.

Por último a asquerosa sensación que me provocan, ás veces, as referencias é o fastío. Semella que xa está todo dito, que so queda darlle a volta aos argumentos, camuflar a idea doutro xeito para non recoñecela a primeira vista ou, inevitablemente, facer referencia a aquel que tan ben o soubo expresar. Cada vez que atopo citas e citas de obras, autores, frases etc teño o desacougante pensamento de qeu xa non vale a pena crear nada porque todo está xa plasmado, dun xeito ou doutro, no que alguén xa fixo antes ca ti e so queda moverse en espiral arredor dese feito. Iso é desolador.

Non sei vos que pensades sobre iso, pero a min amólame a idea según o día e o estado de ánimo no que me atope. Por iso me gustou o que dixo o outro día Ornette Coleman cando lle preguntarono sobre as súas influencias "As únicas que tiven foron as de meus pais"

Recomendo tamén un artigo de Xavier Queipo na súa sección Cartas Marcadas en Cultura Galega: A cita, ese síntoma.

Entradas Ornette Coleman

O concerto de Ornette Coleman no Pazo da Ópera está enmarcado nas actividades do 40 aniversario da Fundación Barrié. As entradas son de balde e so se podían retirar dúas por persoa.

A min déronme tres.

Un conto que ben podería ser dos pelachos

En El Hormiguero, Pablo Motos de cando en vez le algunhas das frases de nenos pequenos que mandan seus pais. A min divírtenme moito porque descubres outro xeito de pensar, que ti tamén tiñas, e que a día de hoxe acostuma a relucir pola súa ausencia. Todas esas frases e anécdotas están recopiladas nun libro "Frases célebres de niños" e os ingresos desta obra colectiva son donados á Federación Española contra a Fibrose Quística.

Unha das anécdotas que xa contou é a seguinte:

Un neno que tiña diarrea vai correndo cara súa nai despois de ir ao baño e dille todo asustado:
- Mamá, mamá, que estoy cagando plano!!!

Pois seguindo no plan escatolóxico, hoxe contáronme outra desas frases célebres, desta vez do fillo dun compañeiro:

O neno ía ao baño a facer caca e dille ao pai:
- Papá, papá, ven aquí para estar conmigo.

O pai vai e acompáñao. O neno límpase e dille o pai:
- Moi ben e agora imos tirar da cadea.

E os pais son así, que ás veces din tonterías coma esta
- Ooooooh, marchou.
O neno todo serio contéstalle:

- Tranquilo papá, mañá ven outra.

Todo isto lémbrame aos pelachos e a futuros pais que se han de rir con momentos coma estes (a ver se con menos caca)

Sobre fibrose quística...xa teño falado, pero para máis información: www.fibrosis.org

Cuestión de referencias

Máis casualidades ou é que eu quero ver casualidades en canto sitio hai. Gústame moito a campaña de Tele 5, 12 meses, 12 causas que están levando a cabo este mes, que é contra a violencia de xénero. Presentaron dous vídeos, un o cactus-home maltratador e outro a muller-flor atemorizada.

Cactus-home maltratador


Muller-flor atemorizada


E hoxe merco El País porque me interesan os contos que vai sacar en conxunto con Galaxia e vexo o Codex Seraphinianus na revista que acompaña ao xornal, un libro que se pode mercar agora por 85 euros, pero polo que se chegaron a pagar barbaridades.



Foi o producto da inspiración de Luigi Serafini con 27 anos no 76. É un pouco surrealista e cun alfabeto, digamos que, inventado.



O conto é que unha ilustracións lembráronme ás outras, non sei se están unhas baseadas nas anteriores, se as toman como referencia ou que, pero parécenme moi boas e orixinais.

Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega

Xa é casualidade. Este sábado vin na TVG o documental "Un mar de velas" dirixido por Pemón Bouzas, máis ben vin a metade do documental, pero gustoume moito. Unha, porque a pesar de que Galiza está moi relacionada co mar, son das que pouca relación ten con el. Con dicir que non che me gusta moito a praia e que foi este ano a primeira vez que fun en catamarán (porque ata o de agora, nin nas lanchas a pedais montara), pois xa teño moito dito.
O outro motivo polo que me gustou, foi pola unión que se amosaba entre mariños e mariñeiros de distintos países, o amor ás súas embarcacións e o traballo, case sen axudas institucionais, na recuperación das embarcacións tradicionais. Un mundo moi sufrido pero, á vez, moi bonito.

Foto no porto de Portonovo, tirada dende o catamarán que logo nos levaría ás Ons.

Falaba de casualidades porque O´Fartura ven de informar do Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega que promoven seis blogues, tres galegos e tres portugueses, unidos pola temática marítima. Desta unión que ten como principio ético a amizade e os libros como canle de coñecemento, surxe este sorteo de libros que ten como como principal obxectivo transmitir que um aspecto destacado da cultura marinheira é a amizade entre os pobos, o respecto e o coñecemento mutuos a través do mar e, en particular, dos pobos galego e portugues.

E aquí están as bases do sorteo, atención que copio e pego:

REGULAMENTO DO SORTEIO CM DA AMIZADE GALEGO-PORTUGUESA


1. Objectivo

A divulgação da Cultura Marítima e do património material e imaterial marítimo que nos têm legado as comunidades marinheiras assim como o mar como meio natural, é a motivação que nos move, como administradores de páginas electrónicas de temática marítima, a promover o Sorteio Cultura Marinheira da Amizade Luso-Galega. Temos como principal objectivo transmitir que um aspecto destacado da cultura marinheira é a amizade entre os povos, o respeito e o conhecimento mútuos através do mar e, em particular, dos povos galego e português.

2. Livros a sortear

2.1. Sorteamos os seguintes livros em galego:
- «O Patrimonio Marítimo de Galicia», de Dionisio Pereira. Editora FGCMF Oferta da Federación Galega da Cultura Marítima e Fluvial. Exemplar com dedicatória e assinatura do autor.
- «Lanchas e Dornas», de Staffan Mörling. Editora Xunta de Galicia. Oferta da Libraría Sisargas.
- «A Odisea», de Homero. Editora Toxosoutos. Oferta da Libraría Sisargas.
- «O bote polbeiro de Bueu», de Fidel Simes . Editora Xunta de Galicia. Oferta do Grupo de Cultura Mariñeira da Asociación Cultural O Xeito.

2.2. Sorteamos os seguintes livros em português:
- «Cais e Navios de Lisboa», de Luís Miguel Correia. Oferta do Autor. Exemplar com dedicatória e assinatura do autor.
- «História do Batel Vae com Deus», de Raúl Brandão, Editora Edieum. Oferta da Livraria Luso-Galáica «Orfeu».
- «A noite abre meus olhos», de José Tolentino Mendonça, Editora Orfeu. Oferta da Livraria Luso-Galáica «Orfeu».
- «A Campanha do Argus», de Alain Villiers. Oferta de Mar Adentro Ventosga.

3. Participantes

Integram o sorteio os administradores de páginas electrónicas escritas em qualquer das línguas oficiais dos povos da Península Ibérica, que participem realizando comentários nos blogues promotores. O direito a um boletim para o sorteio adquire-se pela participação em cada um dos blogues promotores, até a um máximo permitido de seis boletins. Aos agraciados ser-lhes-ão remetidos os livros para o endereço postal que indicarem. O espaço geográfico em que se desenvolve a iniciativa é a Península Ibérica, sem prejuízo de valorarmos a possibilidade de ampliar o âmbito territorial do sorteio em função dos pedidos recebidos e do eventual aumento dos gastos de envio que tal implique.

4. Período de participação

O período de obtenção de boletins de participação decorre desde a publicação do presente Regulamento em cada blogue promotor até 31 de Dezembro de 2007 (inclusive), realizando-se o sorteio na segunda semana de 2008 no local das livrarias promotoras através do sistema da «mão inocente», garantindo os responsáveis da libraria e dos blogues promotores a correcta realização do mesmo.

5. Livros em Língua Portuguesa

Os livros em Língua Portuguesa são sorteados entre os bloguistas que tenham participado nos blogues galegos na Libraría Luso-Galáica «Orfeu», de Joaquim Pinto da Silva, em Bruxelas. Rue du Taciturne, 43 Willem de Zwijgerstraat Bruxelles 1000 Belgique. Telefone: +32(0)27350077. URL: http://www.orfeu.net/

6. Livros em Língua Galega

Os livros em Língua Galega são sorteados entre os bloguistas que tenham participado nos blogues portugueses na Libraría Sisargas, de Roberto Castro, en Rúa Curros Enriquez, 9 15002, A Coruña, Galiza. Telefone: +34(0)981200082. Correio Electrónico: libreriasisargas@gmail.com

7. Bloguistas promotores:

Sailor Girl, do blogue «Atlântico Azul»
Luis Miguel Correia, do «Blogue dos Navios e do Mar»
João Veiga, do blogue «Mar Adentro-Ventosga»
O Fartura, do blogue «Singradura da Relinga»
Manuel, do blogue «Homes de Pedra en Barcos de Pau»
Lino, do blogue «Amigos da Dorna Meca».

8. Bloguistas apoiantes:

Adquirem o estatuto de bloguista apoiante do Sorteio CM da Amizade Galego-Portuguesa todos aqueles que nas suas páginas electrónicas publiquem uma entrada com o presente Regulamento e incluam as ligações dos blogues promotores nas suas recomendações, comunicando-o a Sailor Girl e a O’Fartura, o que lhes confere o direito à obtenção de sete boletins suplementares de participação no Sorteio.

Amigas e amigos, até 31 de Dezembro do 2007, administrar um blogue e navegar participando activamente nos blogues promotores do Sorteio CM da Amizade Luso-Galega dá direito a prémios!... Sem mais, recebe um abraço marinheiro. Participa e boa sorte!!!...


Máis información aquí:
Apoio ao Grupo de CM do Xeito ao Sorteo da Amizade
Regulamento do Sorteo CM da Amizade Galego-Portuguesa

Creo que vou participar porque me parece unha moi boa iniciativa e,de paso, a ver se me vou enterando algo máis do tema mareiro.

Avenida de Arteixo

Mentres no Concello de A Coruña non comezan a correxir os nomes das rúas, hai quen o está a facer pola súa conta.
Que me diga o que queiran, pero en galego todo é moito máis bonito (e non me refiro á campaña de Turgalicia do 2006 que é bastante idílica, se non ao día a día).

Avogando pola descentralización

Vivimos nunha nación, comunidade autónoma, país...o que lle queirades chamar a Galiza, que é como é. Está inzada de aldeas, de pobos dispersos nos que sigue vivindo xente a pesar do abandono do medio rural, cada vez máis notable. Con todo, a aldea máis grande do mundo é a súa capital e, á súa vez, case o centro de todo o movemento cultural (e se non, a que viría facer unha megalítica Cidade da Cultura alí?).

A cultura tende a centralizarse nos grandes núcleos de poboación, por lóxica, xa que é aí onde máis xente vai poder ter acceso a ela, pero hai que considerar a peculiaridade do lugar onde vivimos...hai mundo, hai persoas, hai aínda mozos fora das grandes vilas e é a eles a quen hai que chegar, posto que se chegan os móviles de última xeración, a cultura deste país, tan rica e ultimamente tan integradora, non ía ser menos.

Por iso, Aldeas modernas.

Cando digo turrón...

Cando digo turrón,por besbe.

Nadal, ese estado de ánimo

Dende hai catro anos, vez primeira na que adornei a casa para o Nadal, anda unha bola pululando dun lado a outro: agora enriba dunha mesa, agora colgada dun tirador, agora agachada dentro dun caixón, agora pendurada dalgún cravo da parede...está aí e ninguén lle fai caso, perdeu o seu valor de adorno de Nadal e xa forma parte da atemporalidade do fogar.

O Nadal está perdendo as súas datas de celebración, cada ano atopas máis cedo nos supermercados os turróns, polvoróns, mantecados e demais doces. De feito este ano, xa a finais de outubro, o que me queda máis preto mudaba de sitio aos cruasáns, palmeritas e demais larpeiradas para colocar no seu sitio os doces típicos de Nadal. Non me puiden resistir e merquei turrón de chocolate, pero daí non paso: o turrón, turrón, para Noiteboa, coma sempre.

Nos comercios tamén se nota a inminente (se un mes é inminencia) chegada do Nadal e, anque non ande moito pola rúa adiante, xa me chegan novas de que hai moitos sitios nos que os abetos nevados, os laciños vermellos e algún que outro Papá Noel están invadindo os escaparates.

Aquí na Coruña aínda non é tan grave a cousa, pero en Vigo xa comezaron a colocar as luceciñas nas rúas porque seica non lles daría tempo a telas listas se demoraban a tarefa. Terriblemente terrible. Dicía alguén por aí que nin agardaban a que pasasen Todos os Santos para instaurarnos o espíritu ese que nos ten que invadir, eu digo máis, nin agardan a que pasen os Magostos, as Matanzas...xa é NADAL, estannos dicindo, e eu négome porque ao igual que nunca se viu un outono tan seco e tan pouco seteiro, nunca se viu un Nadal fora dos seus días.

O que queren conseguir é que sexa outra festa atea máis, o cal me parece moi ben, que voltemos a celebrar ese solsticio de inverno como é debido e non outra festa relixiosa máis, que a Igrexa e os bos cristiáns entre beatificacións en masa e parellas de feito con brasileiras non dan feito. De todos os xeitos o consumismo de Nadal hanos de engulir e o que non ande pensando xa nos regalos e na festa de fin de ano, de seguro que se está deprimindo a marchas forzadas. Pode que sexa esa a cuestión que máis lles interesa a quen máis se lucra nesas datas: comercios, grandes superficies e demais: Canto antes te deprimas, canto antes te afagas á idea de que chega o Nadal, antes rematarás indo a gastar os teus cartos de xeito compulsivo invadido pola idea de que o amor e a boa fe son proporcionais, directamente, ao número de regalos materiais que teñas envoltos e gardados no armario.

Non me gusta tanta anticipación, como tampouco me gustaron nunca as presentacións de coleccións de moda do ano que ven. Remátaste facendo á idea de que o día de hoxe non vale para nada, que tes que estar pendente do que pase a semana que ven, que é o que realmente importa e iso tamouco é así.

Eu vou seguir co carpe diem e tentar non verme engulida neste agobio que semella o xornal do día de mañá e que non che da tempo a desfrutar e saborear as cousas que che poden pasar en todas as horas coas que conta o día (e non digamos se aínda faltan 40 días ata ese momento de Noite de paz, noite de amor)

Ah, que me esquecía, seguro que aos nenos tamén lles causa ansiedade.

Flickr Andrés Milleiro: Nadal 2007

Moda Urbana en Proxecto-ds

Unha cousa leva a outra ou as cousas veñen de dúas en dúas, que di alguén que coñecemos. Pois é certo, se o venres no concerto me chamaba a atención o calzado do baixista rompe amplificadores dos The Homens, Juanma vai pola rúa coa súa cámara inmortalizando os modelos da pasarela urbana de todos os días e amósanos as últimas tendencias en Proxecto-ds - Moda na rúa.

Eu iríalle botar un vistazo e creo que os de Vigo van gañando en modernos.

A Festa de Presentación na NASA

Ir aos concertos é atoparse con moitos amigos e iso fai que apeteza moito máis. O venres na Festa de Presentación dos novos discos de The Homens e Fanny + Alexander eramos uns cantos: Rosa, Harvey, Zerovacas, Mario, Lorena, ghanito, Sak, Kate, Juanma e brunhaven (felicidades con atraso) así de primeiras.

O concerto comezou ás dez e cuarto aproximadamente, bastante puntuais, cousa á que non estamos acostumados. Creo que foi iso o que fixo que gran parte da xente non estivese na primeira actuación de Fanny + Alexander, que se enfrentaron bastante ben aos nervios e á expectación dos que alí estabamos. AK-77 di que o escenario lles quedaba un pouco grande e ben pode ser certo, noutro tipo de ambiente máis tranquilo e acolledor pode que o seu directo se desfrute moito máis.

Pola miña parte darlle a noraboa a Noel e a Efi.

Fanny + Alexander na NASA


Despois de tocar 6 cancións e rematar con Merda de dj foi o turno de The Homens que, coma sempre, nos fixeron saltar e berrar diante do escenario.

Estes rapaces sempre sorprenden nos concertos e se en Valga, no Artenativa, Martiño ensinaba uns calzóns raiados e tiraban bonequiños, o venres na NASA tiraron máis bonequiños, Roi rompeu o amplificador do baixo, Projecto Mourente subiu con eles unha vez máis ao escenario acompañado dos berridos dos seus fans e nun momento, case sen darnos conta, estaba un samesugo (AK-77 dixit) e Alonso co seu acordeón acompañando aos The Homens, tocando todos xuntos.

So faltou que os de Noise Project subisen tamén porque algún deles xa ía preparado co uniforme de raias.

The Homens na NASA


Despois fomos por aí de festa e, coma sempre, pasámolo moi ben. Chegamos a última hora ao Krooner con baixas nas filas pero alí estaban Helena máis o Zé Pequeno dos The Phantom Keys para que o ambiente non decaese.

E como neste blog non hai política de privacidade, tampouco a vou inventar, e so vou poñer unha foto de famosos, a saber: Roi, Efi e Mourente.

Maria Silenzo

Andamos a estas horas ghanito máis eu escoitando Tres de The Homens e Finais dos 70s, comezos dos 80s de Fanny+Alexander con vistas ao concerto do venres na NASA. Despois de darlle un repaso a todas as cancións, neste momento, quedo con María Silenzo e con Ameite tanto. Namorei.

Vídeo de Ameite tanto (adaptación dun poema de Pilar Pallarés)



Aquí María Silenzo por Fanny+Alexander.

E aquí María Silenzo por Ricardo Carvalho Calero.

MARÍA SILENZO

Cabeleira de choiva, ollos de brétema:
María Silenzo, esfarrapada, á espreita.

Sempre agardando, pola noite, as barcas.
A tua anguria fala con olladas.
María Nocturna: no peirán, qué esperas?
Polo día non vives?
Naces cada solpor? Cás da primeira estrela?
María Silenzo sempre dura e muda…
Cál é a barca que agardas?

Das fontes dos teus ollos
fluien ríos de sono.
Pero tí sempre dura e desvelada,
batida polo vento no peirán…

María Silenzo, eu roubaría
no ceo
a estrela de mel,
na iauga
a estrela de prata,
para che mercar a fala.

Se queres ulir frores
dareiche a fror da lua.

María do Mar. qué barca agardas?
Queres o sol, carne da lua fría?

O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo do mar durme.
Pescado pola cana do abrinte,
eicho de dar, raiolante e mollado.

María Silenzo, Voz Dormida, fala!

Qué afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?

María Silenzo: agardas a tua voz?
As ondas do mar levado roubároncha?

De choiva e vento vestida,
María Silenzo, calada…