Maria Silenzo

Andamos a estas horas ghanito máis eu escoitando Tres de The Homens e Finais dos 70s, comezos dos 80s de Fanny+Alexander con vistas ao concerto do venres na NASA. Despois de darlle un repaso a todas as cancións, neste momento, quedo con María Silenzo e con Ameite tanto. Namorei.

Vídeo de Ameite tanto (adaptación dun poema de Pilar Pallarés)



Aquí María Silenzo por Fanny+Alexander.

E aquí María Silenzo por Ricardo Carvalho Calero.

MARÍA SILENZO

Cabeleira de choiva, ollos de brétema:
María Silenzo, esfarrapada, á espreita.

Sempre agardando, pola noite, as barcas.
A tua anguria fala con olladas.
María Nocturna: no peirán, qué esperas?
Polo día non vives?
Naces cada solpor? Cás da primeira estrela?
María Silenzo sempre dura e muda…
Cál é a barca que agardas?

Das fontes dos teus ollos
fluien ríos de sono.
Pero tí sempre dura e desvelada,
batida polo vento no peirán…

María Silenzo, eu roubaría
no ceo
a estrela de mel,
na iauga
a estrela de prata,
para che mercar a fala.

Se queres ulir frores
dareiche a fror da lua.

María do Mar. qué barca agardas?
Queres o sol, carne da lua fría?

O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo do mar durme.
Pescado pola cana do abrinte,
eicho de dar, raiolante e mollado.

María Silenzo, Voz Dormida, fala!

Qué afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?

María Silenzo: agardas a tua voz?
As ondas do mar levado roubároncha?

De choiva e vento vestida,
María Silenzo, calada…