Xenética e ambiente

Mañá faise un ano da desaparición de Maddeleine, o pai de MariLuz anda de viaxe recollendo firmas para pedir a cadea perpetua para os pederastas, non nos colle na cabeza o que fixo o tal Fritzl mantendo 24 anos á súa propia filla nun zulo e nin de lonxe somos capaces de imaxinar o que para esa rapaza tivo que supoñer estar encerrada tanto tempo, ter que manter relacións sexuais co seu propio pai e ademais ter fillos del.

Xa hai anos que dende a xenética veñen estudiando as variacións alélicas dun xen que controla a unha enzima, a MAOA. Niveis inusuais desta enzima téñense asociado a depresión, abuso de substancias, transtorno de atención e madurez sexual irregular. Variacións xenéticas do xen que a controla tamén se asociaron a conducta antisocial e comportamento violento. Con todo non se pode ser tan determinista coma Sarkozy, que atopa na xenética a explicación aos suicidios e á pederastia. Seguramente Sarkozy remataría facendo de Francia unha especie de Gattaca, pero todos sabemos como remata o conto.

Gattaca(1997)-Trailer


De feito, os estudos realizados neste sentido indican que non se pode demostrar unha conexión directa entre a xenética e a violencia, se non que en maior medida son os factores ambientais os que fan que ter esa estructura xenética supoña maior probabilidade de densenrolar conductas antisociais. Os factores ambientais dos que se fala, polo xeral, son o maltrato, o abuso sexual, etc e inflúen moito máis cando se dan na infancia.

Non se nace pederasta, non se nace maltratador, non se nace violador...algo tivo que acontecer para que remataran comportándose así, o gran problema agora é que facer ante todos estes comportamentos, se é posible ou non reinsertalos socialmente, se son capaces de cambiar esa forma de actuar, se mediante drogas e/ou terapia psicolóxica se solucionará o problema (se a min me costa cambiar o meu xeito de comportarme en determinadas situacións, comportamentos que non teñen consecuencias excesivamente graves, canto máis non lles costará a eles)...e non so iso, se non se a sociedade (cada un de nós) é capaz de perdoar a unha persoa que tivo a mala sorte de ter uns xens e unhas vivencias alleas á súa propia vontade que fan que o seu comportamento nos dea tanto noxo como para querer facelos desaparecer.

Porque despois penso nas víctimas destas persoas, se os que agora nos dan mágoa nun futuro tamén se comportarán do mesmo xeito que os seus verdugos(o factor ambiental xa o teñen, so lles faltaría o xenético). Semella un bucle de nunca acabar.

Con realidades tan duras e incertas, acudo á ficción, acudo a Kevin Bacon e a unha película do 2004: The woodsman (O leñador). Non é unha película dura, durísima, pero tampouco é unha película fácil de ver. Inquieta moito porque é moi complicado poñerse no sitio, porque ninguén quere ter un caso semellante preto, porque o perdón é moi difícil, porque hai cousas que non podemos xustificar emocionalmente por moito que poñas un xen ou unha historia persoal dura detrás. Recomendo vela.

The Woodsman(2004)-Trailer