Anatomía dun café

Nos días que non hai que madrugar adoito espertar coa luz do sol, cedo. O cristal da ventá deixa pasar a claridade e as miñas retinas son sensibles ao gradual cambio de luz, as pálpebras ábrense sen ser eu consciente e volvo á realidade abandoando as ensoñacións. Isto último é incorrecto...vivo nun mundo de fábula (que non fabuloso).

Aínda queda hora e media para que o móbil comece a emitir os sons que o resto da semana fan que bruscamente me incorpore do leito para completar de xeito automático outras 24 horas de indigno traballo. E cando digo indigno é porque día tras día hai que enfrontarse a inxustizas froito da xenética, de axentes externos, factores ambientais, de idiopatías que provocan co tempo que a propia persoa non se recoñeza a si mesma. Indignamente dignificante ou dignamente indigno. A min gústame, doutro xeito non o faría.

Gusto tamén de preparar café con tempo, para tomalo sen présa na miña taza preferida: unha verde que di MU, un regalo dun amigo imblogsible que aínda descoñezo (quen es?) por non poñerme a facer combinacións probables porque, ás veces, non saber ten o seu atractivo e son moitas as ocasións nas que non quero ser consciente, nas que non quero que remate a maxia. Máxico foi tamén o ano no que recibín este agasallo que coido como ouro, máis ca nada porque todo semellaba que ía ir ben. E mal non foi, so mudou o rumbo dun xeito máis ou menos satisfactorio. O que quero dicir é que me gusta moito a taza e que a encho día si e día tamén de café. Café de pota, porque non teño cafeteira italiana.

E disecciono os tipos de café. Café con compañeiras de piso de conversas infinitas, café prenamoramento, café insomne, café diplomático, café primaveral con raios de sol, sabas e pel núa, café diario mecánico, café de sobremesa, café dominical, café e nicotina nos teus beizos...e o de hoxe é café con teclas.

Eu quería dicir que teño un pasado e que o café na miña taza preferida fixo que pensase nel, e quería dicir que se tivese unha goma de borrar, o caderno da miña vida tería amnesia selectiva, ou mellor aínda: se o soubese antes, as páxinas escritas con zume de limón serían escritas con tinta chinesa para non ter segredos ou non serían escritas nunca. Pero o libre albedrío non é retroactivo e todo está feito, agora aos limóns voulle dar trabadas e, anque son máis de doce, tamén teño papilas gustativas para o amargo e terei que acostumalas a distinguir ese sabor para non envelenarme por erro.

A miña lingua e o zume de limón, a cervexa, o café...amargos todos. E gústanme eses velenos, son velenosa, coma o alacrán e cando ataco por instinto desexaría que as víctimas non fosen alérxicas. Isto último pertence ás páxinas que agora se escriben con tinta chinesa e, coma toda calígrafa inexperta, estou deixando borranchos negros por toda a superficie, manchas na pel que tardarán en borrarse das miñas mans.

Miro as mans e redescubro as mínimas telanxiectasias que, como outras imperfeccións, me caracterizan. Perdín totalmente o fío do que quería diseccionar...quixera ser Gray e ser quen de describirme para min mesma con tanto detalle como el fixo, pero remato sendo redundante e horas despois de abrir os ollos, de espertar doutro sono máis, penso en Escher, en que son a miña propia referencia, en que todos somos infinitos ata que nos poñen fin na memoria, que son un bucle egoísta que se centra nos restos dun café que queren ser unha magdalena e non son máis que unha mexericada melancólica calquera que nin debera ser escrita.

Pero a min gústame escribir sen motivo.