Un bo día enfermóuseme o ollo

Eu nacín, medrei e fíxenme muller e un bo día enfermóuseme o ollo. Roubo isto de Un ollo de vidro porque así semella que teño o meu. Lembro estes días a Buñuel e ese gume a cortar un ollo. É unha imaxe grimosa e ignoro que clase de dor se pode sentir cando o ollo é tratado así. O surrealismo e Péret:

Si existe un placer
es el de hacer el amor
el cuerpo rodeado de cuerdas
y los ojos cerrados por navajas de afeitar

Penso tamén en Saramago e no seu Ensaio sobre a Cegueira e en que toda a dor, todo o noxo, entra por vez primeira polos ollos e que alí seguirá anque non os teñamos. Entra a dor e entra a beleza. E horripílame a idea de algún día non ter a capacidade de ver, xa sexa literalmente ou non.

Levo dous días e medio así, con dor e sen case ver dun ollo. Autodiagnostícome e na Casa do Mar unha médica con tendencias homeopáticas, tras mirarme o iris, decide que a manzanilla é a mellor solución. Non funciona e semella que Rocky Balboa a tomou comigo. Se fose antroido poñería un parche nun ollo e agardaría a que un loro se me pousase no ombro e me berrase as coordenadas do cofre do tesouro. Como non é tempo de disfrazarse, surco de novo cara a Casa do Mar e saio cunha pomada antibiótica garabateada nunha receita médica.

Aínda teño un ollo de pálpebra exaxerada e, ao mesmo tempo, un ollo de case-peixe que vai ter que esquecerse do rímel por unha tempada, anque realmente o único que me preocupa é saber canto van tardar en medrar as pestanas que xa non están?

E aquí estou, soportando o absurdo que supón chiscarche o ollo e non verte.