Proposta para o domingo

Ademais de ir de paseo polas librarías o que queira que se anime: de 11:00 a 13:00 na Praza de María Pita a inchar globos e a botalos logo ao aire (esperemos que o tempiño acompañe). Se precisas dun motivo máis para volver a ser un neniño, pois aledarás a moita xente.

Sooooooooooooooooooooooopla!!!!! E se non creo que tamén teñen bombonas de helio (e venme á cabeza O demo me leve) .

Ale, que nos vemos.

Noxo de día

Se todo pode empeorar, empeora.

A única conclusión é morrer. Álvaro de Campos.

Cheguei e metéuseme a tristura no corpo, dei en pensar que era unha cidade vella, case decadente e algo anacrónica.

Despois funlle descobrindo as cousas que a fan tan bonita, tan maxestuosa e tan apetecible.

Que tamén é unha cidade coa súa historia e cos seus lugares.

E que merecería a pena voltar, sentar a tomar outro café, facerse larpeira cos seus doces e disfrutala aínda máis. Voltar anque fose distinta.

Peninsuleando II

Pasadomañá iremos cara aquí, faremos caso dos consellos dados no seu momento por hojasdehierba e tentaremos pasalo o mellor posible.

Hoxe foi un día raro, dixéronme no traballo que dentro do meu horario de traballo gardase tódolos días 20 minutos para o café. Non me disgustou a idea.

Bicos para todos e que pasedes moi bos días.

Outro trío

Un.

Seguindo coas calesas sevillanas, historia real dun médico gordo abondo de Badajoz. O señor da calesa cando ve que se vai montar vai e dille:"Haga usted el favor de ir por detrás que no lo vea el caballo"

Dous.

Na City do Sir, un can ladrando a rabiar e o dono sentado nun banco mirando para os que pasan e dando explicacións: "É que acaba de pasar un neghro e non os aghuanta."

Tres.

(Chaman ao teléfono)- Torre a caballo y mate.(Colgan)
(Devolvendo chamada)-D4 tocado y hundido.(Colgamos)

Interacción

Dixen que lle había de tirar unha foto ás cascudas e así foi...saiu mal, admito que me daba vergoña, pero cando digo algo procuro facelo. Á honra do Inseminario.

Tres historias, tres.

Unha.

Dous norteamericanos chegan a Sevilla a visitala, a muller de 150 kilos e o home un pouco máis, e como facía unha calor que tumbaba, montáronse nunha calesa, o cabalo a pouco cae do susto. Dinlle ao señor:"Hello...tú enseñar...enseñar Sevilla nosotros", "Si, hombre, como no!". E alá van os dous norteamericanos, o sevillano e o cabalo de percorrido turístico, que se aquí esto que se aquí o outro e pasan por tódolos sitios habidos e por haber e cando rematan o itinerario o sevillano vai e dilles:" Son siencuatromil peseta". O norteamericano que tonto non era di: "Excuse me, tú enseñar...enseñar tarifa" ao cal o retranqueiro do sevillano vai e dille:"¿Tarifa?¡¡Tú lo que quieres es que se me muera el caballo!!".

Dúas.

Había un canciño palleirán pola rúa arriba de enfrente da Giralda ao que lle gustaban as cadelas grandes e el era pequeniño, pequeniño...e o único que lle gustaba eran as cadelazas así de bo ver. Como non lles daba feito sempre as camelaba, ladraba aquí, ladraba alá, trababa amodiño noutro lado e íaas levando para a porta dunha casa de alí. Nesa porta había un escalón (un chanzo grande, vamos) e cando tiña a cadela en posición subíase a el e alí a montaba, poñía as patas de diante cruzadiñas por riba das mesmas da cadela e apretábaa forte e daquela xa a tiña onde a quería ter. E canto máis pelexaba a cadela, máis lle gustaba ao canciño e anque a cadela correse cabreada o canciño sempre ía anoado a ela. E o canciño sempre pasaba tantos traballos ladrando e mordendo porque a el so lle gustaban as cadelas grandes.

Tres.

A versión oficial e a que me contaron: Susana era unha moza moi fermosa, das que nunca se viron, e de tan fermosa que era ao pé do seu balcón houbo pelexas e pelexas de pretendentes, vertiuse moito sangue no nome da beleza de Susona e a ela mesmo lle gustaban esas loitas polo seu amor, sabíase bonita. Pasou o tempo e Susona envelleceu e a súa cara encheuse de arrugas e a beleza esvaíase por momentos, daquela douse de conta de que a fermosura exterior era algo enganoso, que o único que importaba era a cara que non todos poden ver a cal perduraba para sempre. Arrepentida dos crimes amorosos e ciumentos cometidos no seu nome dixo que cando morrera quería que o seu cranio fose pinchado debaixo do seu balcón para que ninguén esquecese iso.

Anotacións a pé de páxina:
1. Esta cidade alcolízame.
2. O de que as casas non sobrepasen os 3 pisos (na zona máis antiga) para que poidas ver a Giralda é moi boa idea, a ver eses plans urbanísticos dalgún sitio.
3. Quedoume a curiosidade do "a pesares de..."

¿Que se o pasei ben?

Ten unha cor especial.

Ten o seu duende.

Gostei da súa xente.

E todo a eito ule a azahar.

Si, paseino moi ben.

Peninsuleando

Mañá irei cara aí.
A primeira foto para quen lle gusten as postais.

Esas ideas

Refírome a esas ideas que temos cando imos para a cama pola noite, que andan entre o mundo real e o onírico, que rompen moldes de razoamento lóxico e que polo xeral resolven ese problema sen solución. Entras na fase 2 do soño feliz por dar no cravo e agardas ao día seguinte para recuperar ese pensamento propio de mentes iluminadas. Cando espertas ao día seguinte, esa fantástica idea paréceche do máis ridícula e automaticamente o cerebro bótaa ao lixo para que non ocupe conexións sinápticas necesarias para volver ao bucle do cotiá.

A "idea" viña polo tema tantas veces comentado: hai literatura galega, pero non hai lectores galegos. As imprentas sacan edicións de libros e estes acugúlanse nos estantes de mil librarías do país. Despois resulta que Saramago é portugués e lese e todo o mundo, Paulo Coelho é brasileiro e pásalle outro tanto do mesmo e Ferrín pode optar a un Nobel e en España non o coñecen.

Tamén é certo que non coñezo moitos máis escritores nin portugueses nin brasileiros, o cal é moi curioso, pero xa sería outro tema a tratar.

Ben, visto que a nivel empresarial e de comunicacións se andan a firmar acordos entre os dous países peninsulares (obviemos Xibraltar), eu pensei: " Podíase mudar a liña dunha editorial galega e outra portuguesa, ou facer un convenio entre dúas delas, ou mesmo todas, para editar os libros que lle cheguen, en galego e portugués e distribuílos así nas dúas bandas do Miño. Así alá chegaría a nosa literatura, ampliándose mercado, e aquí tamén teriamos acceso a actual creación literaria portuguesa."

Á mañá seguinte, concluín que era unha mala alucinación, que ao mellor o ideal era o reintegracionismo, que ata fai pouco non me entraba nin con calzador, pero é posible que estivese errada (realmente non hai erros, sinxelamente puntos de vista e diferentes expectativas).

Pois iso, que esa era a idea de antes de mergullarme feliz no meu soño.