Porque eles tamén teñen historia e ás veces síntense esquecidos do mundo cando todos miran para os cataláns, os bascos e os galegos considerados nación. Dixéronme que Ibarra non é tonto e que se o queren crucificar que non sexa polo que acaba de dicir, se non polo que leva facendo todos estes anos cun territorio que goberna coma un cacique.
"Consejos del tío Perico" de "El Miajón de los Castúos" de Luis Chamizo (editorial Pueyo, 1921)
"......
Quiere un hombre, quiere un hombre d´estos hombres
ya curtíos por el frío del invierno,
y tostaos por el sol del meyodía,
y bañaos po las aguas de febrero,
y besaos po la luna cuando duermen
en las eras, junt´all trillo, cara´l cielo.
Qu´estos hombres son los machos d´una raza
de castúos labraores extremeños
que inorantes de las cencias de los sabios
las jonduras d´otras cencias descubrieron
cabilando tras las yuntas
en la pas de los barbechos.
.....
Qu´estos hombres qu´al amor de sus terruños
ayuntaron el sentir de sus adentros,
despreciando la pereza sin descanso
de los hijos poltronaos del dinero,
con la juerte calentura de su gloria
que manó del corazón a sus celebros,
conquistaron pa los reyes de su Patria
los Peruses y los Méjicos;
y llenaron de pinturas sus iglesias,
y parlaron su sentir en los Congresos,
y cantaron la belleza de sus campos,
y elevaron sus plegarias a los cielos,
y murieron orgullosos por la causa
de las santas libertades de su pueblo...
Son asina los cachorros de la raza
de castúos labraores extremeños,
que, inorantes de las cencias d´hoy en día,
cabilando tras las yuntas, descubrieron
que los campos de su Patria
y la madre de sus hijos, son lo mesmo."
"Prólogu" de "El Prencipinu" de Antoine de Saint-Exupéry traducido ao Castúo por Antoniu Garríu Correas.
".......
Comu homenaji a las variedadis lingüísticas estremeñas -nu reconocías ni potenciás- queu esti prólogu en : ALTU ESTREMEÑU (quiciás pol sentilu prósimu); en A FALA, usá en el Valli de Xálima (Noroesti de Cazri); en PORTUGUÉS de Olivenca/Olivencia y algotras zonas lindantis (con las súas variantis). Y tamién en castellanu. ¡Disfrutái al leélu!
¡Prencipinu...bienveníu, amiguinu!
..........
Comu homenaxi ás variedáis lingüísticas estremeñas -nun ricuñicías ni potenciás- deixu esti prólogu in ALTU ESTREMEÑU (quizás pul sintilu celca); in A FALA du Valli de Xálima (NOroesti de Cáciris); en PORTUGUÉS de Olivenca/Olivenza i de oitras zonas fruntiridas (cun máis u menos variantis). I tamén en castellanu. ¡Que disfrutéis ú lelu!
¡Prencipinu...benvidu, amiguiñu!
*Textu en lagarteiru pul cortesía de Sivirinu López (As Ellas).
......"
4/26/2006
4/25/2006
Love me tender, love sweet, never let me go.
Xa todos teremos oído falar da fibromialxia, ese síndrome ou, como refiren por aí moi ben, entidade de etioloxía idiopática-descoñecida que afecta a un 2% da poboación, que se caracteriza por unha dor músculo-esquelética crónica. Sempre me chamou moito a atención porque ata o de agora non hai probas clínicas coas que confirmar o diagnóstico, co cal non é considerada enfermidade e si un síndrome (un conxunto de signos e síntomas).
E como non lle vou descubrir nada a ninguén pois comentar algo curioso: o transtorno de conversión, que é cando a nosa cabeciña expresa as súas cousas afectando ao noso corpo acabando nun estado nada saludable, similar á somatización, so que as conversións seméllanse máis aos procesos neurolóxicos. Hoxe falamos destes transtornos pero fai un tempo falaban de histeria cuns tratamentos que calquera rexeitaría e a conto de todo isto, cos avances da ciencia, resulta que os transtornos de conversión que antes se manifestaban en forma de cegueira, parálise dalgún membro etc comezaron a non ser tan frecuentes, posto que xa se podía saber se o problema era real ou non.
Hai por aí varios estudios sobre se a fibromialxia pode ser unha manifestación dalgún transtorno psicolóxico-psiquiátrico, o cal seguro que pode molestar a quen a sufre.
De momento quedamos co que di o American College of Rheumatology sobre os criterios diagnósticos.
4/21/2006
Proposta para o domingo
Ademais de ir de paseo polas librarías o que queira que se anime: de 11:00 a 13:00 na Praza de María Pita a inchar globos e a botalos logo ao aire (esperemos que o tempiño acompañe). Se precisas dun motivo máis para volver a ser un neniño, pois aledarás a moita xente.
Sooooooooooooooooooooooopla!!!!! E se non creo que tamén teñen bombonas de helio (e venme á cabeza O demo me leve) .
Ale, que nos vemos.
4/20/2006
4/18/2006
A única conclusión é morrer. Álvaro de Campos.
Cheguei e metéuseme a tristura no corpo, dei en pensar que era unha cidade vella, case decadente e algo anacrónica.
Despois funlle descobrindo as cousas que a fan tan bonita, tan maxestuosa e tan apetecible.
Que tamén é unha cidade coa súa historia e cos seus lugares.
E que merecería a pena voltar, sentar a tomar outro café, facerse larpeira cos seus doces e disfrutala aínda máis. Voltar anque fose distinta.
4/11/2006
Peninsuleando II
Pasadomañá iremos cara aquí, faremos caso dos consellos dados no seu momento por hojasdehierba e tentaremos pasalo o mellor posible.
Hoxe foi un día raro, dixéronme no traballo que dentro do meu horario de traballo gardase tódolos días 20 minutos para o café. Non me disgustou a idea.
Bicos para todos e que pasedes moi bos días.
Hoxe foi un día raro, dixéronme no traballo que dentro do meu horario de traballo gardase tódolos días 20 minutos para o café. Non me disgustou a idea.
Bicos para todos e que pasedes moi bos días.
4/10/2006
Outro trío
Un.
Seguindo coas calesas sevillanas, historia real dun médico gordo abondo de Badajoz. O señor da calesa cando ve que se vai montar vai e dille:"Haga usted el favor de ir por detrás que no lo vea el caballo"
Dous.
Na City do Sir, un can ladrando a rabiar e o dono sentado nun banco mirando para os que pasan e dando explicacións: "É que acaba de pasar un neghro e non os aghuanta."
Tres.
(Chaman ao teléfono)- Torre a caballo y mate.(Colgan)
(Devolvendo chamada)-D4 tocado y hundido.(Colgamos)
Seguindo coas calesas sevillanas, historia real dun médico gordo abondo de Badajoz. O señor da calesa cando ve que se vai montar vai e dille:"Haga usted el favor de ir por detrás que no lo vea el caballo"
Dous.
Na City do Sir, un can ladrando a rabiar e o dono sentado nun banco mirando para os que pasan e dando explicacións: "É que acaba de pasar un neghro e non os aghuanta."
Tres.
(Chaman ao teléfono)- Torre a caballo y mate.(Colgan)
(Devolvendo chamada)-D4 tocado y hundido.(Colgamos)
4/06/2006
Interacción
Dixen que lle había de tirar unha foto ás cascudas e así foi...saiu mal, admito que me daba vergoña, pero cando digo algo procuro facelo. Á honra do Inseminario.
4/05/2006
Tres historias, tres.
Unha.
Dous norteamericanos chegan a Sevilla a visitala, a muller de 150 kilos e o home un pouco máis, e como facía unha calor que tumbaba, montáronse nunha calesa, o cabalo a pouco cae do susto. Dinlle ao señor:"Hello...tú enseñar...enseñar Sevilla nosotros", "Si, hombre, como no!". E alá van os dous norteamericanos, o sevillano e o cabalo de percorrido turístico, que se aquí esto que se aquí o outro e pasan por tódolos sitios habidos e por haber e cando rematan o itinerario o sevillano vai e dilles:" Son siencuatromil peseta". O norteamericano que tonto non era di: "Excuse me, tú enseñar...enseñar tarifa" ao cal o retranqueiro do sevillano vai e dille:"¿Tarifa?¡¡Tú lo que quieres es que se me muera el caballo!!".
Dúas.
Había un canciño palleirán pola rúa arriba de enfrente da Giralda ao que lle gustaban as cadelas grandes e el era pequeniño, pequeniño...e o único que lle gustaba eran as cadelazas así de bo ver. Como non lles daba feito sempre as camelaba, ladraba aquí, ladraba alá, trababa amodiño noutro lado e íaas levando para a porta dunha casa de alí. Nesa porta había un escalón (un chanzo grande, vamos) e cando tiña a cadela en posición subíase a el e alí a montaba, poñía as patas de diante cruzadiñas por riba das mesmas da cadela e apretábaa forte e daquela xa a tiña onde a quería ter. E canto máis pelexaba a cadela, máis lle gustaba ao canciño e anque a cadela correse cabreada o canciño sempre ía anoado a ela. E o canciño sempre pasaba tantos traballos ladrando e mordendo porque a el so lle gustaban as cadelas grandes.
Tres.
A versión oficial e a que me contaron: Susana era unha moza moi fermosa, das que nunca se viron, e de tan fermosa que era ao pé do seu balcón houbo pelexas e pelexas de pretendentes, vertiuse moito sangue no nome da beleza de Susona e a ela mesmo lle gustaban esas loitas polo seu amor, sabíase bonita. Pasou o tempo e Susona envelleceu e a súa cara encheuse de arrugas e a beleza esvaíase por momentos, daquela douse de conta de que a fermosura exterior era algo enganoso, que o único que importaba era a cara que non todos poden ver a cal perduraba para sempre. Arrepentida dos crimes amorosos e ciumentos cometidos no seu nome dixo que cando morrera quería que o seu cranio fose pinchado debaixo do seu balcón para que ninguén esquecese iso.
Anotacións a pé de páxina:
1. Esta cidade alcolízame.
2. O de que as casas non sobrepasen os 3 pisos (na zona máis antiga) para que poidas ver a Giralda é moi boa idea, a ver eses plans urbanísticos dalgún sitio.
3. Quedoume a curiosidade do "a pesares de..."
Dous norteamericanos chegan a Sevilla a visitala, a muller de 150 kilos e o home un pouco máis, e como facía unha calor que tumbaba, montáronse nunha calesa, o cabalo a pouco cae do susto. Dinlle ao señor:"Hello...tú enseñar...enseñar Sevilla nosotros", "Si, hombre, como no!". E alá van os dous norteamericanos, o sevillano e o cabalo de percorrido turístico, que se aquí esto que se aquí o outro e pasan por tódolos sitios habidos e por haber e cando rematan o itinerario o sevillano vai e dilles:" Son siencuatromil peseta". O norteamericano que tonto non era di: "Excuse me, tú enseñar...enseñar tarifa" ao cal o retranqueiro do sevillano vai e dille:"¿Tarifa?¡¡Tú lo que quieres es que se me muera el caballo!!".
Dúas.
Había un canciño palleirán pola rúa arriba de enfrente da Giralda ao que lle gustaban as cadelas grandes e el era pequeniño, pequeniño...e o único que lle gustaba eran as cadelazas así de bo ver. Como non lles daba feito sempre as camelaba, ladraba aquí, ladraba alá, trababa amodiño noutro lado e íaas levando para a porta dunha casa de alí. Nesa porta había un escalón (un chanzo grande, vamos) e cando tiña a cadela en posición subíase a el e alí a montaba, poñía as patas de diante cruzadiñas por riba das mesmas da cadela e apretábaa forte e daquela xa a tiña onde a quería ter. E canto máis pelexaba a cadela, máis lle gustaba ao canciño e anque a cadela correse cabreada o canciño sempre ía anoado a ela. E o canciño sempre pasaba tantos traballos ladrando e mordendo porque a el so lle gustaban as cadelas grandes.
Tres.
A versión oficial e a que me contaron: Susana era unha moza moi fermosa, das que nunca se viron, e de tan fermosa que era ao pé do seu balcón houbo pelexas e pelexas de pretendentes, vertiuse moito sangue no nome da beleza de Susona e a ela mesmo lle gustaban esas loitas polo seu amor, sabíase bonita. Pasou o tempo e Susona envelleceu e a súa cara encheuse de arrugas e a beleza esvaíase por momentos, daquela douse de conta de que a fermosura exterior era algo enganoso, que o único que importaba era a cara que non todos poden ver a cal perduraba para sempre. Arrepentida dos crimes amorosos e ciumentos cometidos no seu nome dixo que cando morrera quería que o seu cranio fose pinchado debaixo do seu balcón para que ninguén esquecese iso.
Anotacións a pé de páxina:
1. Esta cidade alcolízame.
2. O de que as casas non sobrepasen os 3 pisos (na zona máis antiga) para que poidas ver a Giralda é moi boa idea, a ver eses plans urbanísticos dalgún sitio.
3. Quedoume a curiosidade do "a pesares de..."
4/04/2006
¿Que se o pasei ben?
Ten unha cor especial.
Ten o seu duende.
Gostei da súa xente.
E todo a eito ule a azahar.
Si, paseino moi ben.
Subscrever:
Mensagens (Atom)