Cando hai violencia

Hai dúas señoras falando no medio da rúa tranquilamente. Nesto que se achegan dous macarrillas de medio pelo e un deles pétalle no ombreiro a unha delas:

- "Señora me gustan mucho sus varices. Sígalas cuidadando así que están muy hermosas."

Hai quen nace parvo e despois, aínda quere perfeccionarse.



E si, amoso partes do meu corpo (e siiii aproveito pra convocarvos o 18 ás 16 horas no parque de Santa Margarida no dichoso anfiteatro...anda ho)

Peninsuleando III

O último que vin antes de ir cara alá, foi un documental do David Attenborough sobre os mamíferos. Entón:

1. Desta viaxe non hai fotografías, foi destas veces nas que unha está tan a gusto que sabe nunca se lle esquecerán as cousas que lle pasen e prefire gardalas na memoria.

2. Gustei de saber como é a vida doutros mamíferos noutros lugares.

3. E si, pensei que a cidade non me ía gustar, pero anque fose así...que gusto verte!

"Willkommen, bienvenue, welcome!
Fremde, etranger, stranger.
Gluklich zu sehen, je suis enchante,
Happy to see you, bleibe, reste, stay.

Willkommen, bienvenue, welcome
Im Cabaret, au Cabaret, to Cabaret."


Ah, esquecíaseme, fixen bookcrossing sen querer.

O mundo non se acaba, so semella que...

Miña bisavoa ata fai uns anos facía os cestos pro pan, despois comezou a artrite e foi outra señora, allea á familia, a que os fixo.

A min sempre me gustaron máis os da miña bisavoa.

Sígueme tremando o pulso ao tirar fotos

O meu boicot particular

Porque yo lo valgo que dirían por aí, vamos a facer trasnadas. Estades todos nominados.

E ben, falando de boicots e demais cousas, a natureza, o azar ou a man de Deus, ás veces boicotéannos a nós mesmos. Falo desas mutacións xénicas que aparecen de vez en cando e que nos recordan ao que nos ensinaron dos chícharos de Mendel.

Un de tantos boicots que pasan no mundo chámase ELA, investigacións que se fixeron e se seguen a facer andan mirando o defecto xenético que leva á mutación da enzima superóxido dismutasa 1 (SOD1) que anda algo implicada no tema pero non en tódolos casos. Outra liña de investigación anda centrada no glutamato, un neurotransmisor que está presente en altos niveis no suero e no líquido cefaloraquídeo desta xente boicoteada, non se sabe porqué, o único que se sabe é que cando as neuronas están expostas durante moito tempo ao glutamato en cantidades excesivas, morren. E neste caso as que morren son as neuronas motoras superiores (as do cerebro) e inferiores (as da medula espiñal) co cal os músculos non reciben impulso nervioso e todo dexenera nunha atrofia muscular con perda de forza, espasticidade, calambres, fasciculacións e todo músculo voluntario (que podemos controlar) xa non é tal.

E hoxe tiña pensado encargar comida pra non facer de comer, e estimular o meu gusto co umami (ademais do doce, salgado, agre e amargo) pero mudei de idea, a pesar de que din que o E621 non ten efectos nocivos pra saúde.

Dá igual, eu hoxe ando de boicot. Por eso andades todos nominados pero non vos poñades malos.

O tempo pasa e non se detén

Frases escoitadas no día de hoxe:

1. "Ti busca un perdidiño coma min!"
2. "A ti o que che convén é un coma Barrié, cun ollo pra riba e outro pra baixo e un dente de medio lado"
3. "A ver, non berres e confesa, canto pasamos dos 30?"

E ben, todo isto ía con idea de falar do Isaac, pero pouco poido dicir, so que ten a miña simpatía.




"QUERIDO CASTELAO:

Hola: Gostaríame que me fixeras un cadro e un conto.
Nas cidades xa non se rin de nós se falamos o galego. Eu falo galego e a miña familia tamén. Nas escolas de Trasmonte falase o galego." Inés,6 anos.

Celebrando días

http://s1.bitefight.es/c.php?uid=70597

E lembrando noites de lúa chea.

Intercalando pensamentos

" -Collemos aire e ao soltar levamos unha rodilla ao peito colléndoa cos
brazos. Estiramos e repetimos coa outra. Imos alternando as pernas.
- Intercalando non?
-Non rapaz, alternándoas.-pensamento interno."


Acabo de cruzarme cun militar. Un rapaz, bótolle 20 anos ou un máis ou un menos. Ía cargadiño cunha mochila enorme, coa bandeiriña de España na manga esquerda que a dereita non lla vin.
(Esto non é vida, esto é un vidón.) Non é que coñecese eu moitos militares pero ata o de agora todos me caeron moi ben, todos xente nova e que cando o contaban miraban con recelo a ver que expresión surxía da cara do intelocutor. Este rapaz, camiñando sosiño pola city adiante tamén me caeu ben, levaba os auriculares postos. Os uniformes sempre quedan ben e a min o militar gústame.

Lembro dun rapaz ao que destinaran daquela a Irak, 2003, verán nada tórrido en comparanza co deserto.(Nun velatorio, un mirando para o morto: Ai, e non somos nada. Outro: Nós tampouco, pero dixeron que daban pastas e café...!) Tamén me gustara a equipación que lle deran, sobre todo as gafas. E de deserto a proximidades de deserto quédome coas bonecas lexionarias que meu padriño me mandara cando estivo en Melilla, bonecas que non sei onde están pero que penso buscar no faiado da casa.( Un negro atopa unha lámpada marabillosa e pide un desexo: quero ser branco e que as mulleres se senten riba de min. E convertiuse nun bidé.)

Despois ben pensado o exército non está tan ben, non ten nada que ver con esas batallas medievais, nin esas cargas míticas que rematan en victorias lendarias e os soldados so se convirten en números. (Hai poucos Hanorinos e Edonis eh?). O único que estaría ben sería facer a mili sabendo que nunca vas ter que utilizar eses coñecementos, ir de maniobras, manexar tanques e compartir cuartel por saber o que é eso.

Cousas que acuden á cabeza: Tigerland, La delgada línea roja, Apocalipsis now, El húsar, Al fondo Eger, El señor de los Anillos.
Hai outras que tamén acoden...

Vai de volta

Porque onte fixen que uns amigos arxentinos aturaran Eurovisión (satisfeitos todos co resultado e bocas abertas deles por non entender como ABBA, Céline Dion, Julio Iglesias, Nana Mouskouri, Olivia Newton-John ou a canción "A-ba-ni-bi" e outras tantas son parte do festival), hoxe imos disfrutar coa súa publicidade. Tremendos.

Non premas esa tecla

Se me chega a pasar o de hoxe nunha noite desas nas que un ve doble, estou segura de que a cousa remataría fatal.

Imos para o caixeiro, metemos a tarxeta, lembramos o número secreto e quitamos cartos. Pois Caixa Galicia tenche a alegría do día reservada:
"Caixa Galicia pone a su disposición hasta 3000 euros que le pueden ser abonados a su cuenta ahora mismo".

Xúrovos que o tiven que ler varias veces antes de non darlle a aceptar, era unha trampa.

E ben, todo isto viña a conto de que eu non son moito de utilizar tarxetas, quedoume ese costume ancestral de gardar os cartos na casa, miña avoa gardáraos nun bote de Cola-Cao dunha vez e cando fixeron a casa nova xa non sabía onde os metera, aínda creo que é hoxe o día no que os herdeiros estamos pensando no bote.

Sacaríalle unha foto ao meu "bote de Cola-Cao" pero confiscáronme a cámara, así que vamos a xogar ás agachadas.