O post malnacido

Este post vai por todas as cousas que unha anotaría a man nun diario, para voltar a lelas tempo despois e ver as mamarrachadas que pensaba daquela.

Non son así, so que ás veces desvanézome na putrefacción do tóxico...

Si que volvemos

Aos feitos me remito e, de novo, paseino de pinga. Terei que voltar outra vez máis a Vigo adrede para ver a xente que quero ver, o cal non me disgustará en absoluto. E en caso de quedar en Castrelos creo que xa sei chegar: esquerda, esquerda, dereita...ou non? Gracias aos dous conductores que me levaron (cada un de súa vez) e a compañía que acompañou.

E xa que de todo se aprende, hoxe mercarei isto.


O que o queira ver que o clique, que xa me está rompendo a cabeza.


She refused to be bored chiefly because she wasn’t boring.

12 horas en Compostela

Gracias a todas/os por un día tan cheo de tantas cousas agradables, que da gusto o "majos" que fomos todos. Agardo que non teñamos que dicir algún día o de "amiguiños si, pero a vaquiña polo que vale". Ou si, que significaría que podemos dicirnos as cousas sen andar rosmando por detrás, eso sería unha bonita comunidade.

Porque o blogaliza, o blogomillo, somos todos.

E porque levo moi bo recordo de todo o mundo. Dalgunha xente levo máis imaxes que conversas, doutra, conversas e ganas de repetir compaña. De novo, gracias.

Por aquí hai máis crónicas da xantanza e camiñatas postcafé.

E volvendo ao presente, hoxe é o meu primeiro día de vacacións despois de dous anos e choveu, encántame. Mañá, como dixo algunha que outra vez Pemán, pode que chova ou pode que non e quedaremos igual que estabamos.

Apuntamentos sen xeito ningún que non veñen ao caso e que debían estar no post anterior:

"-É que eu son moi cortada e claro, non era quen de dicirlle que...

-Cortada ti??? A min dame a risa, cortada onde ho?- breve silencio.

-Aquí abaixo! Cortada aquí abaixo, ti non??"

by la panda de la pachocha

Como a vida mesma: sen xeito ningún

-Star wars é un calco de Centauros del Desierto.

-O último western que vin foi Kill Bill.

-Woman at pet shop: You can fool everybody, but landie dearie me, you can't fool a cat. They seem to know who's not right.

-Dos 8 a 10 anos, aos rapaces chámanlle putos. E ás rapazas? Miúdas, que as outras son de mala vida.

Volveremos algún día destes a Vigo? Voto que si.

So if you´re lonely, you know que é ben fácil ser feliz.

Non foi o Pinkpop. Foi mellor, que foi Castrelos (e non me dighades que que mal sae a foto, que xa o sei e ben que podiades vir sacalas vos) e falando de todo, hai que sinalizar Vigo un pouco mellor.

Take Me Out
Album - Franz Ferdinand(Kapranos, McCarthy, Hardy, Thomson)

So if you're lonely
You know I'm here waiting for you
I'm just a crosshair
I'm just a shot away from you
And if you leave here
You leave me broken, shattered I lie
I'm just a crosshair
I'm just a shot then we can die

I know I won't be leaving here with you

I say don't you know?
You say you don't know
I say take me out

I say you don't show
Don't move, time is slow
I say take me out

I say you don't know
You say you don't go
I say take me out

If I move, this could die
Eyes move, this could die
I want you to take me out

I know I won't be leaving here
With you

I say don't you know?
You say you don't know
I say take me out

If I wait, this can die
If I wane, this can die
I want you to take me out

If I move, this could die
If eyes move, this could die
Come on, take me out

I know I won't be leaving here
With you

Hai que coidar as orquídeas

Non sei se o dixera, pero resulta que o veciño novo, usa slips, o cal me lembrou unha conversa que tivemos uns amigos, non fai moito, sobre a roupa interior masculina.

Resulta que as venas dos testículos recollen o sangue do pelxo pampiriforme. Cando as válvulas non son capaces de facer a súa función, as venas dilátanse e elónganse. Iso chámase varicocele. Polo xeral danse máis no lado esquerdo, que seica tamén é o máis grande.Ou non. Pero para medir tamaños, xa está o orquidómetro:

Non sei se se utiliza ou non nas consultas dos urólogos, pero seguro que mandan o equivalente que nos mandan a nós, ademais de preocuparse doutras cousas.

E todo isto enlaza cos calzóns porque andaban discutindo cal era mellor, o slip ou o boxer. Partindo da base que o mellor é o algodón (por iso de que a licra e outros tecidos provocan aumento de temperatura na zona, o cal repercute negativamente nos espermatozoides): uns rexeitaban o slip porque, como van máis apretadiños, tamén aumentaría a temperatura local e outros, rexeitaban o boxer porque viran por algún lado que, levándoos tan folgados, posibilitaba a aparición de varicocele. Isto último non se demostrou de ningún xeito, pero debe ser porque cando xa diagnostican o varicocele, recomendan usar slip para que a zona estea máis recollida e aliviada (igual que as medidas de compresión no caso de I.V.C.). Todos tranquilos que xa solucionaron o problema: tres modelos e total garantía.

Así, a ver se facemos entre todos que as orquídeas (do grego orchis, testículo) deixen de ser consideradas pola CITES como flora salvaxe ameazada. Fotos aquí e aquí. E de paso, devólvolle a Larvós a inspiración.

"Operación Troia"

Coma toda noveliña que vaia a pena...aquí está o corto e estes son os protagonistas:
Helena
Roi
Xelís
Marcos
Daniel (o Xurxo)
Mingos
Sven
Ulrich (tiven un romance con el cando estivo en na TVG, por se alguén non o sabía)
Rapaz da mensaxería

Agardo que acudan en masa á estrea en tódalas pantallas do seu cine habitual, e se non, ale, a carregar da mula e esas cousas que se adoitan a facer.

Calquera parecido coa realidade é verdade

Onte de noite pecha, máis que de madrugada, digamos que ás 2:00 horas, descubrín que teño veciño novo. Estaba tendendo a roupa pola ventá da cociña. A ventá do seu cuarto queda enfrente. Vino antes de que me vise, tiña as cortinas recollidas, igual que eu as da cociña. A luz do cuarto alumeaba uns papeis que estaba mirando bastante concentrado.

As cordas do tendal fan máis ruído de noite e coas ventás abertas óese máis, o cal chamou a súa atención. Iso e que as dúas da maña non son horas de tender a roupa. Iso e que igual eramos das poucas persoas espertas a esas horas no edificio. Non me decatei de que miraba ata que quixen voltar a ver o perfil do novo veciño e se me foron os ollos cara a súa ventá. Son eses intres nos que o outro reacciona rapidamente e volta ao que estaba a facer, neste caso, voltou a aqueles papeis. Desta vez, dame que os ollos non miraban, so tentaban captar á outra persoa dentro do campo visual.

Eu seguín tendendo. Non busco posturas nada ergonómicas para a tarefa, máis ben todo o contrario. A ventá dame polo ventre, é moi baixa, que xa mo teñen dito moitas veces, pero a min gústame así. Apóiome nela e boto o corpo fóra mentres tento que as pinzas non se me vaian das mans e caian á terraza da veciña de abaixo. Ás veces meto unha na boca mentres coloco a roupa. Despois dou a volta e a tina coa roupa que está no chan segue alí. Podería tela posto encima dunha cadeira para que me quedase máis a man, mesmo colocala na encimeira ao lado da ventá...pero sempre segue no chan. E eu podería axeonllarme cada vez que collo unha peza de roupa pero no canto, inclínome nun ángulo de 90º de costas á ventá. Cando dou a volta, levanto os ollos e vexo coo o veciño se agocha detrás das pregas da cortina cachado na súa curiosidade. Eu tendo, e un sorriso grande escápaseme polos beizos sen que poida retelo. Dou de novo a volta e collo outra peza de roupa e cando me xiro a luz do seu cuarto está apagada. Gustoume pensar que me estivo a mirar na escuridade do seu dormitorio todo o tempo que botei tendendo, que igual foi para outro lado, pero cada quen pensa o que quere.

Despois comprobei que, cando me inclino, o vestido que levaba súbese case ata o lugar onde as coxas rematan.

Hoxe recollín a roupa, algunha aínda estaba húmida e deixeina. Botei un anaco grande mirando cara a ventá do seu cuarto. Non estaba por aí, pero estivo xa que había dúas toallas no seu tendal, moi mal tendidas, por certo. Cada vez que vou á cociña ou ao meu cuarto (que da cara a súa cociña) miro cara o piso de enfrente.

Quero voltar a ver ao veciño...se eu estivese vivindo outra vida posible, un día coincidiriamos tendendo a roupa, saudaríao. Outro día colleríamos xuntos o ascensor e outro día abriríame o portal ao ver que vou cargada coas bolsas do supermercado. Se vivise outra vida, botaría horas a mirar cara as súas ventás mentres el, dende detrás das cortinas, non deixaría de aledarse polo feito. Un día, algún dos dous se adiantaría ao outro e, ou ben tocaría o timbre da miña porta a pedirme...que nos viñeron pedir os veciños de arriba (tamén estudiantes) daquela vez? Unha batidora. Si, viría a pedirme unha batidora. Cando ma devolvese sería o momento de preguntarlle que que fixo con ela ou algo así. Ou ben, un día, chamaría á súa porta e diríalle:"Ola, que tal? Só era por ver se querías vir ver unha peli á casa, que teño tal cousa. Eu que sei, por se che apetecía." Nesa outra vida diría que si.

Pero iso sería noutra vida.

Agora que acabo de descubrir que son dous veciños, outra vivencia posible acaba de abrirse diante de min.

(Boto de menos ao pito)

Epílogo

O paso dos anos fai que reconsideremos moita das nosas posturas, ideas, conviccións e fagamos xuízos morais das nosas propias accións. Nalgunhas persoas o tempo fai que se arrepintan das súas accións. Eso explicaría que dous mozos cun pasado salpicado pola implicación nun dos movementos máis activos do nacionalismo galego, pola presunta actuación nun acto de violencia terapéutica contra civís para reivindicar o dereito de libre determinación do pobo galego e demais pingas aceitosas nun traxe novo, quedasen esquecidas e conseguisen integrarse de novo nunha sociedade que de boas a primeiras os rexeitaría.

Estes dous mozos, Marcos e Daniel, despois dos sucesos do 21 de xuño do 2006 nunca máis quixeron saber nada sobre o que antes lles levaba a vida. Un estudiou Empresariais e o outro adicouse á Física e non se voltaron a ver, nin ganas que tiñan. Nunca Daniel soubo que Marcos chegou a ser o director dunha sucursal bancaria e que con 35 anos morreu a causa dun tiro na caluga. Os atracadores que pertencían ao GRAPO, ao que lle quedaba nada para desaparecer, levaran a cabo un atraco ao estilo de "Bandits", no último momento o Marcos púxose nervioso e un dos atracadores, tamén, co conseguinte falecemento do xoven. Marcos tampouco soubo que Daniel , militante dun partido de dereitas e profesor asociado no Departamento de Física da Materia Condensada, recriminara nunha das clases a un alumno que tiña tódalas trazas de ter moito amor propio. O que pasa a esas idades é que non se ten moi claro o que se fai nin por que, tamén pode ser que algún transtorno debido a algunha adicción propiciase que unha noite na alameda se cruzasen e que Daniel se transformase nun poema :

"Juan Antonio el de Montilla
rueda muerto la pendiente
su cuerpo lleno de lirios
y una granada en las sienes.
Ahora monta cruz de fuego,
carretera de la muerte."*

*fragmento de Reyerta, Romancero Gitano, Federico García Lorca.

A dereita gobernou na Galiza moito tempo máis, ata que un grupo de xornalistas un día decidiron facer unha revisión dos atentados do 2006. Non se sabe como fai a xente desta profesión que sempre acaba sacando trapos suxos á luz: altos cargos do goberno, dirixentes municipais, caciques de medio pelo e mesmo algún que outro cargo dentro da Policía, Garda Civil e Exército, víronse implicados no que deron en chamar "Operación Troia". Infiltraran xente nos núcleos independentistas máis radicais para levar a cabo a súa propia guerra preventiva a costa de danos colaterais. O plan fora perfecto, conseguiran un acto terrorista, conseguiran demonizar todo o que sonase a nación e mesmo o himno galego esquecérase da forza bravía do "fogar de Breogán" e so pregaba nas bocas dos poucos que o entonaban "a redenzón da boa/nazón de Breogán". Conseguiran a través do sangue de víctimas inocentes acalar as voces dos que reclamaban atención para unha terra que seguía sendo caciquil e voltaran a facerse co poder. Pero os xornalistas son así, meten os narices en todo.

Roi recibiu a noticia a través dunha chamada de Xelís. Contoullo con tódolos detalles a Ulrich e a Sven. O recordo de Helena non sería mancillado nunca máis. Esa noite saiu das súas vísceras toda a impotencia, a dor, a tristeza, a humillación, a xenreira, o odio, a ausencia e todo canto sentemento acumulara neses anos. As bágoas ían arrastrando pola súa faciana os anos que non poidera disfrutar con ela. Ela, a quen tanto quería.





Aprópiome dunha canción para adicarlla a Roi e a Helena.

Mus e Nacho Vegas. La D´amor.
(resulta que castpost non funa, o savefile anda en venda e de novo a buscarse a vida noutro lado, desta en rapidshare...e de novo, download download)

Ayer vite na fonte tabes cantando
y hoy que pase per ella tabes llorando,
Díme por qué tras triste y descoloría
dime por qué sospires prenda quería.
Sospiro por amores que yo quería,
sospiro por amores que yo tenía.
Amores que tuvisti sigues teniendo,
ya sabes que te quixi y sigo queriendo.
¿Si tanto me quixisti y sigues queriendo,
por qué nun vas a veme cuando te espero?
Ya se que tienes otra que t'enamora,
bien se qu'a mí me dexes llorando sola.
La qu'a mí m'enamora tu bien lo sabes,
que yes tu prenda mía coles tos gracies.
Les gracies que yo tengo nun son dalguna,
por eso vivo sola como la lluna.
Pues si tu yes la lluna yo soy lluceru,
que te voy persiguiendo per todo'l cielu.
Ya se fue l'amor, ya se fue'l querer
al pie d'una fonte m'amaste y t'ame.

Espero que vos gustase e gracias por ler.

Doce

-So tes que facer dúas cousas e fainas ben. Hoxe lévalle a Roi Dopazo o que hai dentro dun paquete que pronto che levará algunha empresa de mensaxería. Dentro vai a dirección, unha carta e unha mochila. Nada máis recibilo, lévallo. Sabes que te vixiamos.- Mingos seguía mirando a fotografía que atopara dentro dun sobre na mesa do seu traballo. Mirara arredor por ver se alguén o vía, pero na redacción todos seguían ao seu. Todo era normal. Todo agás a situación. Seguía mirando a mesa de mármore do bar de Pepe. Miraba para os vasos cheos do café irlandés. Miraba os debuxos que facía no aire o fume do cigarro que estaba pousado no cinceiro. Miraba para a esquina do cadro aquel e debuxaba na cabeza todo o poster, Grande Pyramide Bleue de Leproust. Pepe tiña detrás da barra outro poster que chamaba a atención no medio das botellas todas, era unha fotografía en branco e negro da Bauhaus. Indo cara os aseos había outra que tamén lle gustaba, o Ed. Secil-Hasselblad Arc Body dun portugués. Pepe tiña que ser arquitecto. Pero na foto non saía Pepe, saían Helena máis el.- Ti fai o que che dicimos e todo estará ben, se non, sabes que o de meterse en negocios escuros non é boa cousa.-xa sabía do que falaba, a trata de brancas, anque fose indirectamente tamén o luxaba de sobremaneira, realmente non quería ter nada diso no seu currículo.- E nunca máis te voltes a meter onde non te chaman.-colgou e ao pouco chegou un rapaz de MRW ou SEUR ou calquer outro sitio preguntando por Domingo Martínez.



Marcos dixérame que Roi chamara. Que estaba preocupado e parecía algo importante. Que a ver se as once podía estar na catedral, alí no Pórtico da Gloria, que el quedara a esa hora cunha amiga que estaba facendo prácticas de turismo alí e que así xa ían tomar algo despois e a falar. Que el a podía achegar ata alí. A mañá seguinte colleron o coche e voltaron a Compostela. Quedaría con Roi, a ver que pasara, iría á casa a botar de menos aos rapaces, chamaría a Mingos para contarllo todo, desfaría a mochila e faría a maleta. Quería liscar xa daquela cidade que tanto a estaba oprimindo. Do resto que se encargase a policía que por unha tempada non desexaba saber nada. Cando baixei do coche e lle dei as gracias ao Marcos por achegarme, collín camiño da Praza do Obradoiro, tan cansa estaba que me parecía que a mochila pesaba moito máis do debido.



Que facía Helena alí arriba? Non dicía na carta que liscaba? Que facía alí? E se estaba alí, por que mandara a aquel fulano coa mochila...si, era unha proba, seguro que era iso...e se non era, non lle daba tempo a subir antes de que estoupase. A carta dicía que ía ser un estourido pequeno, que non debía estar preto do lugar cando supostamente estoupase, a eso das once. Seguiu andando cara diante, non fora boa idea meterse no grupiño. Nun principio compartira ideario pero despois so tiña que asimilar consignas e facelas súas, alienabante, perdías a capacidade de posuír as túas propias ideas e unha vez metido na marabunta non te decatabas de que era un pensamento de masa, que actuabas nun rabaño e se tiñas unha opinión algo discordante, mellor quedar calados porque che poñían un R de reaccionario na caluga. Non estoupara. Xirou a cabeza e si, era Helena sen dúbida. A confusión mesturábase coa alegría de vela, mirou como baixaba as escaleiras. Pero que facía alí? Ao mellor non lle mandara ela a carta. Ela tamén tiña unha mochila ás costas. E nun intre todo estoupou sorprendendo a un día que se prometía tranquilo. Ao pouco escoitáronse, no silencio que quedou, as detonacións que seguiron desfacendo en anacos as pedras que tanto tempo repousaran tranquilas.

Aínda era hoxe o día no que podía lembrar cada detalle deses momentos, podía lembrar cada acontecemento que seguira a ese día, podía lembrar como se convertira na cabeza de turco daquela noxenta acción, podía lembrar as páxinas dos xornais sacando a cara de Helena como compañeira dun suposto comando inexistente, podía recitar os nomes dos mortos dese día, mesmo tamén o dun Evaristo García, o Ferreiro que falecera na outra punta do país de vello e dun Domingo Fernández, que facía xornalismo de investigación dun diario de gran tirada e que se chimpara dunha ventá embaixo e de todos os que saían nas esquelas eses días, catro anos e pico no cárcere dan para remoer moitos recordos. Despois fora sabendo da vida de moitos dos seus compañeiros a través de Xelís. El tamén o pasou mal, moi mal, pero nunca lle preguntara nada do tema, so lembraba vagamete un "Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?" naquel día tan doroso. A metade dos que coñecera eran xa ex militantes e o resto adicábanse a organizar actos sociais, culturais etc sen ánimo reivindicativo algún porque as forzas represivas vixiábanos moi de preto. O que pretendía ser a liberación do povo da represión conseguira o efecto contrario: a esquerda era mal vista, o nacionalismo era o demo e os resultados de tódolos comicios torcían cara unha dereita orgullosa de si mesma e orgullosa dos resultados obtidos por "un sangue que non foi derramado en balde" segundo palabras do actual presidente da Xunta.



Ao final a xustiza existe, pensou Xelís. Catro anos para instruir a causa non foran abondo e Roi saiu en liberdade por ter superado o tempo máximo en prisión preventiva. As incompetencias e retrasos conseguiran o impensable, a liberdade de seu irmán. Había repercusión nos medios de comunicación pero o peor, ao seu ver, ía ser a volta a casa, a retomar a normalidade que nunca ía ser tal. Aínda estaban coa reconstrucción dos edificios que nunca voltarían a ter esa beleza que posuíran. Compostela era unha cidade moi pequena e Roi non mantivera contacto con ningún dos seus anteriores amigos, so se adicara a respostar as cartas de Sven e Ulrich. Logo duns meses de comprobar que aquel non ía ser sitio para Roi, decidiron entre os catro que o mellor era que se fose para Berlín.