Doce

-So tes que facer dúas cousas e fainas ben. Hoxe lévalle a Roi Dopazo o que hai dentro dun paquete que pronto che levará algunha empresa de mensaxería. Dentro vai a dirección, unha carta e unha mochila. Nada máis recibilo, lévallo. Sabes que te vixiamos.- Mingos seguía mirando a fotografía que atopara dentro dun sobre na mesa do seu traballo. Mirara arredor por ver se alguén o vía, pero na redacción todos seguían ao seu. Todo era normal. Todo agás a situación. Seguía mirando a mesa de mármore do bar de Pepe. Miraba para os vasos cheos do café irlandés. Miraba os debuxos que facía no aire o fume do cigarro que estaba pousado no cinceiro. Miraba para a esquina do cadro aquel e debuxaba na cabeza todo o poster, Grande Pyramide Bleue de Leproust. Pepe tiña detrás da barra outro poster que chamaba a atención no medio das botellas todas, era unha fotografía en branco e negro da Bauhaus. Indo cara os aseos había outra que tamén lle gustaba, o Ed. Secil-Hasselblad Arc Body dun portugués. Pepe tiña que ser arquitecto. Pero na foto non saía Pepe, saían Helena máis el.- Ti fai o que che dicimos e todo estará ben, se non, sabes que o de meterse en negocios escuros non é boa cousa.-xa sabía do que falaba, a trata de brancas, anque fose indirectamente tamén o luxaba de sobremaneira, realmente non quería ter nada diso no seu currículo.- E nunca máis te voltes a meter onde non te chaman.-colgou e ao pouco chegou un rapaz de MRW ou SEUR ou calquer outro sitio preguntando por Domingo Martínez.



Marcos dixérame que Roi chamara. Que estaba preocupado e parecía algo importante. Que a ver se as once podía estar na catedral, alí no Pórtico da Gloria, que el quedara a esa hora cunha amiga que estaba facendo prácticas de turismo alí e que así xa ían tomar algo despois e a falar. Que el a podía achegar ata alí. A mañá seguinte colleron o coche e voltaron a Compostela. Quedaría con Roi, a ver que pasara, iría á casa a botar de menos aos rapaces, chamaría a Mingos para contarllo todo, desfaría a mochila e faría a maleta. Quería liscar xa daquela cidade que tanto a estaba oprimindo. Do resto que se encargase a policía que por unha tempada non desexaba saber nada. Cando baixei do coche e lle dei as gracias ao Marcos por achegarme, collín camiño da Praza do Obradoiro, tan cansa estaba que me parecía que a mochila pesaba moito máis do debido.



Que facía Helena alí arriba? Non dicía na carta que liscaba? Que facía alí? E se estaba alí, por que mandara a aquel fulano coa mochila...si, era unha proba, seguro que era iso...e se non era, non lle daba tempo a subir antes de que estoupase. A carta dicía que ía ser un estourido pequeno, que non debía estar preto do lugar cando supostamente estoupase, a eso das once. Seguiu andando cara diante, non fora boa idea meterse no grupiño. Nun principio compartira ideario pero despois so tiña que asimilar consignas e facelas súas, alienabante, perdías a capacidade de posuír as túas propias ideas e unha vez metido na marabunta non te decatabas de que era un pensamento de masa, que actuabas nun rabaño e se tiñas unha opinión algo discordante, mellor quedar calados porque che poñían un R de reaccionario na caluga. Non estoupara. Xirou a cabeza e si, era Helena sen dúbida. A confusión mesturábase coa alegría de vela, mirou como baixaba as escaleiras. Pero que facía alí? Ao mellor non lle mandara ela a carta. Ela tamén tiña unha mochila ás costas. E nun intre todo estoupou sorprendendo a un día que se prometía tranquilo. Ao pouco escoitáronse, no silencio que quedou, as detonacións que seguiron desfacendo en anacos as pedras que tanto tempo repousaran tranquilas.

Aínda era hoxe o día no que podía lembrar cada detalle deses momentos, podía lembrar cada acontecemento que seguira a ese día, podía lembrar como se convertira na cabeza de turco daquela noxenta acción, podía lembrar as páxinas dos xornais sacando a cara de Helena como compañeira dun suposto comando inexistente, podía recitar os nomes dos mortos dese día, mesmo tamén o dun Evaristo García, o Ferreiro que falecera na outra punta do país de vello e dun Domingo Fernández, que facía xornalismo de investigación dun diario de gran tirada e que se chimpara dunha ventá embaixo e de todos os que saían nas esquelas eses días, catro anos e pico no cárcere dan para remoer moitos recordos. Despois fora sabendo da vida de moitos dos seus compañeiros a través de Xelís. El tamén o pasou mal, moi mal, pero nunca lle preguntara nada do tema, so lembraba vagamete un "Roi, que che pasa? Enterácheste do da catedral?" naquel día tan doroso. A metade dos que coñecera eran xa ex militantes e o resto adicábanse a organizar actos sociais, culturais etc sen ánimo reivindicativo algún porque as forzas represivas vixiábanos moi de preto. O que pretendía ser a liberación do povo da represión conseguira o efecto contrario: a esquerda era mal vista, o nacionalismo era o demo e os resultados de tódolos comicios torcían cara unha dereita orgullosa de si mesma e orgullosa dos resultados obtidos por "un sangue que non foi derramado en balde" segundo palabras do actual presidente da Xunta.



Ao final a xustiza existe, pensou Xelís. Catro anos para instruir a causa non foran abondo e Roi saiu en liberdade por ter superado o tempo máximo en prisión preventiva. As incompetencias e retrasos conseguiran o impensable, a liberdade de seu irmán. Había repercusión nos medios de comunicación pero o peor, ao seu ver, ía ser a volta a casa, a retomar a normalidade que nunca ía ser tal. Aínda estaban coa reconstrucción dos edificios que nunca voltarían a ter esa beleza que posuíran. Compostela era unha cidade moi pequena e Roi non mantivera contacto con ningún dos seus anteriores amigos, so se adicara a respostar as cartas de Sven e Ulrich. Logo duns meses de comprobar que aquel non ía ser sitio para Roi, decidiron entre os catro que o mellor era que se fose para Berlín.