Dez

Levaba seis meses no cárcere e parecíalle estar vivindo aínda unha película. Dende que aquel rapaz lle trouxera a dichosa mochila amarela todo fora de mal en peor.

-Abre ti Xelís, que eu non poido!!-berrara dende a sala mentres seguía limpando a ventá que daba á rúa. Xelís abrira sen dar un chío. Era o mellor irmán que nunca poidese ter tido, a mellor persoa que coñecía: tan inxenuo por veces pero sempre tan atento e sereno. Nunca che daba un consello se non llo pedías e nunca o xulgara en acto ningún. Quería a Xelís. Non podía pensar nel se non era con moita admiración, por moitas pelexas que tivesen tido e por moito que se chegaran a non soportar nalgúns momentos, gústaballe telo coma irmán: chegar a aborrecelo máis que a ninguén pero terlle gardado o mellor curruncho no corazón.

-Ola, está Roi? É que lle viña dar unha cousa, que non sabe que veño.-Xelís quedara mirando con cara de extrañeza ao fulano que tiña diante. Non lle debía cadrar para nada comigo: un mozo alto, tan delgado que semellaba que se ía descompoñer por momentos, cun riso estúpido na cara brillante pola graxa que lle rezumaba polos poros e catro pelos que se dispoñían anarquicamente na cima do cranio. Ademais a camisiña rosa non lle cadraba nada a esa cara. Levaba postas unhas gafas de pasta negras que lle quedaban moi mal, parecían as gafas de Torrente Ballester, pero era o único no que podería parecerse a el.

-Roi, é para ti...-mirou ao rapaz sen saber en que categoría de recoñecemento de patróns colocalo- e chámaste?
-Mingos... Domingo mellor.
-Domingo-repetiu polo baixo Xelís. Iso de que as primeiras apariencias enganan non lle voulo de nada.

Achegárame á porta da entrada mirando para o mozo aquel. A cara de extrañeza penso que se notaba ás leguas, non vira a aquel fulano na vida, pero el parecía que me coñecese de toda a vida porque me miraba aos ollos e sorríame. Xelís miroume con cara de "e este ghicho?" e foise para a cociña deixándonos aos dous no marco da porta.

O tipiño era a cousa máis extraña que vira nunca, un cabezón enorme para a delgadez do seu corpo e un pelo moi fino e algo longo de máis. Tamén tiña as mans moi grandes para os brazos de fideo que se gastaba. Supuxo ao ver o pelo que lle cubría os dedos que a carencia de masa muscular era suplida pola presencia de bulbos pilosos.

-Ola.
-Ola. Roi, non? Son Mingos, Domingo. Veño traerche unha cousa de parte dunha amiga en común-enarquei as cellas- De Helena. Creo que foi de viaxe ou algo así e encargoume que che dera isto- dixo alongándome a mochila marela.
-Ah, de viaxe. E encargouche a ti que me deses isto.-había unha semana que non vía a Helena. A última vez fora nunha das festas que se organizaran. A temática da festa era contra a marbellización de Galiza. Fora divertido, estaba todo o mundo moi eufórico e nos poucos intres que puiden estar con ela díxome que pronto deixaría todo aquilo, que xa me contaría polo miúdo e que non fixera burrada ningunha. Realmente non sei moi ben que me dixera porque non estaba en condicións de reter moita información, estaba automutilando o meu cerebro a base de cervexa, porque me decatara daquela que o único que me interesaba reter dos beizos da rapaza, non eran as palabras, se non a propia carnosidade dos mesmos nos meus.

-Cóllea, que eu teño presa. Veña, que marcho, aburiño e boa sorte!- quedei coma un papón coa mochila na man. O fulano dou volta instantáneamente- Esquecíaseme ufff, tamén me dixo que che dera isto.- e a miña man colleu un sobre cunha suposta carta dentro.

Fora moi parvo. Tan inocente que non podía dar creto. Fixera todo o que poñía na carta, crérao todo. Que se ía de Compostela por motivos familiares, que xa voltaría a ter novas dela e xa lle explicaría polo miúdo, que so lle tiña que facer un favor...moi grande, deixar a mochila no Pórtico da Gloria, que non llo debía de dicir pero que ía ser unha pequena explosión, que apenas danaría a pedra, sería so un susto, unha acción política...se llo pedía era porque tiña moita confianza nel e palabras e máis palabras que embaucaban e que o fixeran sentir... especial? Hai veces que un non pensa as cousas e anque as pensase moito tempo seguro que tiraría para adiante igual, por moi absurdo que poida parecer. Ao mellor ese fora o erro da súa vida. E o dela, cal fora o dela? Neses intres, seis meses caen riba das costas e pesan, abafan, murchan, consumen e vante ferindo nunha constante tortura.