Momentos

Dez meses sen estar as catro xuntas son moitos meses e é bonito ver como se mantén a amistade, como nos seguimos coñecendo igual de ben e como se conserva a complicidade entre nós.

A noite rematou sendo unha especie de pseudofestapixama entre a que todo o analiza, a que fai as cousas sen pensalas, a responsable irresponsable e a irresponsable responsable.

Momentos coma os de hoxe fan que desprazamentos nocturnos e horas de sono que non se durmen sexan moi agradables.

Recordos sonoros que traio na cabeza son o CD co audioconto de Jean Giono "O home que plataba árbores" que escoitamos nun descanso de risos e palabras e a canción "Ay, Rocío" de Joaquín Sabina que inundaba a rúa cando cheguei a casa, non sei de que ventá saía pero fixo que me parase, con nocturnidade e alevosía, a escoitala. Cando rematou, decidín escribir isto.

Hai momentos que aledan a vida.

Conclusións do día

1. O décimo

Ela acabou traendo moitos cartos a casa, que andaba con homes por aí. Un día díxolle ao home que quería ir a Mallorca e como el xa lle comentara que non lle apetecía moito, convenceuno de que estaría ben se ía ela soa...e foise co querido. Cando voltou aínda viña con máis cartos e a explicación foi moi simple:
- Merquei un décimo en Mallorca e tocoume, e despois volvín a xogar a metade do décimo e volveume a tocar!!
- Pois mira que tiveches sorte eh?
Chegou un momento en que a muller xa tiña moitos cartos e decidiron facer unha viaxe xuntos a Canarias. Unha vez na praia foron para a auga, e ela ía aló diante e seguía meténdose máis e máis e dille el:

- Ou María, non vaias tan lonxe que se che molla o décimo!!!

2. Infidelidades que non infelicidades

Non me gusta nada o tratamento que lle dan á infidelidade nalgúns filmes que andiven vendo ultimamente. Non todo ten que ser tan terrible, de feito, todo é tan trivial que non se debería mesturar nunca o que é sexo co que é amor. E nunca se debería xulgar a ninguén sen saber que tipo de relación ten coa súa parella/s, hai cousas que so interesan aos que lles teñen que interesar.
As que non me gustaron:
Infiel
Match Point
Último tango en París
Lo que la verdad esconde

Terei que ver para opinar:
La habitación azul
Closer
Eyes wide shut (a ver se non a remato durmindo outra vez)

3. Cada cousa no seu tempo e a malla en agosto. Claro que tamén podemos deixar de facela.

Vive La Fête. Maladie D'un Fou.

Tu es la
tu es comme dans mes reves de soi
perdu dans les fantasies de nuit plus
que jamais je n'ai pens de cette vie
oui mes reves sont plus fort que ca
mettes ta joie dans la femme de ta jeunesse
c'est la maladie, maladie d'un fou
c'est l'enfaible qui ce marie par amour
maladie, maladie d'un fou
tout les nuits tu es comme ca
je suis la frois dans tes bras
est-ce qu'il y a une vie si je reste ici
l'amour est nul mais masqu
c'est ok ca je le sais
tant fois tu m'as dit c'est une autre vie
c'est l'enfaible qui ce marie par amour
maladie, maladie d'un fou

Julio en Setembro

Xa voltamos ao traballo e o que se supoñía un reencontro feliz e cun montón de historias que contarnos quedou a un lado, ante a nova da morte dun compañeiro de traballo. Sempre tiña algo que dicirnos e comigo conseguía que me parase no medio do pasillo a pensar a ver que lle respostaba. O rapaz do mes de agosto (Roberto, sen non me engano) tróuxonos un día 6 almanaques dos bombeiros da Coruña, seica lle dixera que había unhas rapazas onde traballaba, tolas por coñecelos a todos, sempre nos tiña sorpresiñas.

No tanatorio e no funeral houbo algo que me chamou moito a atención e que poida que non teña máis importancia porque non teño ido a moitos enterros. Puido ser cousa do sitio, pero aquelo non parecía un velatorio: había mesmo risos entre a xente e unha tranquilidade enorme.
Quero pensar que cada un de nós deixará unhas sensacións nos que queden e que cadrarán, máis ou menos, coas que lles faciamos sentir en vida. Este home deixa moitos risos e no traballo botaremos de menos ese cheiro a tabaco que faciamos que non sabiamos de onde viña: metíase nos aseos e fumaba alí o seu cigarro...esa era a actitude, nin lei nin nada.

Tiña idea de falar da deshumanización da morte, do sinxelo que resulta asumila cando se negan as emocións e se esquiva a dor, do rápido que parece que nos esquecemos da xente, do asépticos que nos volvemos...pero non quero, cada momento, cada persoa e cada circunstancia é única.

E para que vexades que este non é un post triste e que cada un ten que ser lembrado como se merece, aí vai unha das últimas cousas que lle escoitei:

O outro día atoparon no aparcamento da Torre de Hércules as tantas da noite a unha parella de policías nacionais. Excuso dicir o que estaban facendo, xa sabedes, triquitraque, non? O conto é que a el metéronlle 3 anos...
E a ela?
A ela entre 15 e 20 centímetros.

Isto non é un problema

Esta noite tiven insomnio. Este mes, bruxismo e non estou facendo nada por evitalo: cafeína, alcol, tabaco, voltar a morder as unllas... Pásame de día e cando me decato, xa estou apretando os dentes. Vai ser que as vacacións me estresan(vouno dubidar)

polo de pronto hoxe lisco de viaxe e si, ao final vai ser eso, porque non sei xa que uso darlle.

Cutián 2006 (resaca mil)

Cutián seica queda en Cesuras e non sei como fixemos para chegar onte alí, pero chegamos. Atopámosnos con racións (das boas) de churrasco, viño, pan, xeado, dúas servilletas, unha toalliña destas alimoadas para as mans e dous escarbadentes ao módico prezo de 8 euros. Tamén vimos por alá aos bombeiros de Abegondo, concello que ten un escudo digno de ver, que estaban atentos á parrilla e dando conta do churrasco.




"Por que se andan pelexando as rapazas?. Por que vai ser? Non ves que esta lle comeu un criollo que era da outra?. Puta, trae aquí, que é meu!!. Bufff, menos mal que estamos a falar de chourizos namais. Cando hai fame..."

Non chegou o sangue ao río e fomos dereitiñas ao bochinche...así enfocaba tan mal a cámara, que nos iamos en perfectas condicións. E por alí andivemos ao son das dúas orquestas que había: Panorama e París de Noia e aquí hai un momento da noite, un de tantos.

Fixemos amigas, fixemos amigos, saltamos moito, intercambiamos direccións de correos no medio do campo da festa e non sei como, rematei coa bufanda de plástico esta.

SOY UNA TAZA, UNA TETERA, UNA CUCHARA Y UN CUCHARÓN!
UN PLATO HONDO HONDO, UN PLATO LLANO LLANO, UN CUCHILLO Y UN TENEDOR!

Praias accesibles en Galicia

Aquíe aquí.

Noxo

Hai dous anos tiven unha compañeira que era de Valencia de Alcántara (hoxe coñecido por ser lugar de orixe de Soraya, a do "Poyeya"). Contoume que no 2003, cando houbera tanto incendio por Portugal e en zonas que lles quedaban preto, chamaran a Junta de Extremadura para dar conta do feito, pero como o lume aínda non traspasara fronteiras, non lles entraba nas competencias. Cando pasou a territorio de competencia foi tarde, o vento e a pouca previsión fixeron que ardera moito monte por alí, moitas familias que dependían do alcornoque (sobreiro...pra falar como é debido) viron como a súa fonte de vida se queimaba.

Daquela, esta rapaza contábame como por aquelas terras comparaban o desastre ao do "Prestige" en Galicia. Lembraba entón un incendio: a devesa que tiñamos ao lado da casa queimábase. Era e é o único recordo que teño de lume en primeira persoa, case non lembro nada de cando era pequena pero diso non me esquecín.

A min non me gustan os eucaliptos, a min non me gusta o feísmo da terra, igual tampouco estou contenta co goberno (nunca o estamos, cousa máis ou menos normal), pero non por iso ando a prender lume de noite.

Dádesme noxo, asqueádesme, mándovos ao inferno e ogallá exista e vos queimedes nel, merdentos.

O post malnacido

Este post vai por todas as cousas que unha anotaría a man nun diario, para voltar a lelas tempo despois e ver as mamarrachadas que pensaba daquela.

Non son así, so que ás veces desvanézome na putrefacción do tóxico...

Si que volvemos

Aos feitos me remito e, de novo, paseino de pinga. Terei que voltar outra vez máis a Vigo adrede para ver a xente que quero ver, o cal non me disgustará en absoluto. E en caso de quedar en Castrelos creo que xa sei chegar: esquerda, esquerda, dereita...ou non? Gracias aos dous conductores que me levaron (cada un de súa vez) e a compañía que acompañou.

E xa que de todo se aprende, hoxe mercarei isto.


O que o queira ver que o clique, que xa me está rompendo a cabeza.


She refused to be bored chiefly because she wasn’t boring.

12 horas en Compostela

Gracias a todas/os por un día tan cheo de tantas cousas agradables, que da gusto o "majos" que fomos todos. Agardo que non teñamos que dicir algún día o de "amiguiños si, pero a vaquiña polo que vale". Ou si, que significaría que podemos dicirnos as cousas sen andar rosmando por detrás, eso sería unha bonita comunidade.

Porque o blogaliza, o blogomillo, somos todos.

E porque levo moi bo recordo de todo o mundo. Dalgunha xente levo máis imaxes que conversas, doutra, conversas e ganas de repetir compaña. De novo, gracias.

Por aquí hai máis crónicas da xantanza e camiñatas postcafé.

E volvendo ao presente, hoxe é o meu primeiro día de vacacións despois de dous anos e choveu, encántame. Mañá, como dixo algunha que outra vez Pemán, pode que chova ou pode que non e quedaremos igual que estabamos.

Apuntamentos sen xeito ningún que non veñen ao caso e que debían estar no post anterior:

"-É que eu son moi cortada e claro, non era quen de dicirlle que...

-Cortada ti??? A min dame a risa, cortada onde ho?- breve silencio.

-Aquí abaixo! Cortada aquí abaixo, ti non??"

by la panda de la pachocha