Moby
Josele
Estarían ben unhas caricaturas dalgúns galegos, un Projecto Mourente ou uns 6pm, por exemplo.
6/20/2007
Rockaricaturas
Debuxos de Charles en Rockaricaturas. Gustáronme moito.
Moby
Josele
Estarían ben unhas caricaturas dalgúns galegos, un Projecto Mourente ou uns 6pm, por exemplo.
Moby
Josele
Estarían ben unhas caricaturas dalgúns galegos, un Projecto Mourente ou uns 6pm, por exemplo.
6/15/2007
Non terei abuela, pero teño Madriña!
Esta é miña Madriña, Remolca Madriña para máis datos, e é un pracer presentárvola
e así é como me sinto despois de ser declarada oficialmente amiga (ou afillada, que tamén ía estar ben)
agora xa poido presumir de amigos!!
Fantásticos!
Little Besbe di: nice to meet you!
e así é como me sinto despois de ser declarada oficialmente amiga (ou afillada, que tamén ía estar ben)
agora xa poido presumir de amigos!!
Fantásticos!
Little Besbe di: nice to meet you!
6/14/2007
Xoguemos un cabrón
Cando lin un anaquiño de Herba Moura na de Xabre sentinme bastante identificada e decidín lelo.
O conto é que, gracias xa non á herba moura se non á ortiga morta, acabo de gañar un libro.
E como a cousa vai de plantas e de libros, recomendo a lectura de Ortigas, de Xía Arias que é a onde pertencen as seguintes letras:
"Cando vou en coche miro para fóra e véxome correndo ao par,
á mesma velocidade, poñéndome carantoñas.
Teño por norma non pisar o chan.
Vou por riba dos quitamedos,
salto ao sinal,
cambio para o muro,
volta ao quitamedos e outro sinal.
Son eu e non son eu: ás veces, son un debuxo animado.
Cando na estrada teño medo agárrome a todo.
Laura non se move, mírame de esguello e como que ri.
Pensas que se perde algo?"
O seguinte vai adicado
"Ensínasme a deda grande do pé montada no índice. Teño que entender que non? Xoguemos un tute a tres. Iso é un cabrón. Xoguemos un cabrón."
Rematarei escollendo Herbario? Algunha recomenda? Ten que ser de Rinoceronte.
O conto é que, gracias xa non á herba moura se non á ortiga morta, acabo de gañar un libro.
E como a cousa vai de plantas e de libros, recomendo a lectura de Ortigas, de Xía Arias que é a onde pertencen as seguintes letras:
"Cando vou en coche miro para fóra e véxome correndo ao par,
á mesma velocidade, poñéndome carantoñas.
Teño por norma non pisar o chan.
Vou por riba dos quitamedos,
salto ao sinal,
cambio para o muro,
volta ao quitamedos e outro sinal.
Son eu e non son eu: ás veces, son un debuxo animado.
Cando na estrada teño medo agárrome a todo.
Laura non se move, mírame de esguello e como que ri.
Pensas que se perde algo?"
O seguinte vai adicado
"Ensínasme a deda grande do pé montada no índice. Teño que entender que non? Xoguemos un tute a tres. Iso é un cabrón. Xoguemos un cabrón."
Rematarei escollendo Herbario? Algunha recomenda? Ten que ser de Rinoceronte.
6/12/2007
6/09/2007
A lo tonto, a lo tonto
Elos é un blogue colectivo ao que se pode unir quen queira mandando un correo a silvinho.galiza(arroba)gmail.com. As normas para escribir nel son ben sinxelas:
1. Coller a última frase que se puxo no último post publicado.
2. No caso de que dúas persoas contesten á vez, a contestación debe ser unha mezcla das dúas frases.
3. Aconséllase un/dous posts por semana e persoa (ás veces eu farei máis pra dirixir os temas cara un lado ou outro).
4. Non insultar nin faltar ao respeto a ninguén.
Xa hai moita xente participando. A día de hoxe eu recomendaríavos ir seguindo (e uníndovos) unha historia que surxiu así daquela maneira e que a min, agora mesmo, tenme intrigada porque non sei o xeito no que rematará.
1. Obsesion de Rosa Enríquez
2. Re-start de Elianinha
3. Gústame o azul clariño (mea culpa)
4. Que mo digan a min de Rifo I de Zeuquirne
5. Marabillosa urxencia de Ghanito
6. De película (mea culpa)
Esto dos blogues colectivos e colaborativos está moi ben, e non hai máis que ver o + dylan, o Contasoños e as Historias eléctricas. Anda que non temos cousas que contar e sen cobrar polos dereitos de autor.
6/08/2007
Piratas de medio pelo
La creación en tiempos digitales
Mensaje de Eduardo Bautista
Los 365 días que hemos dejado atrás estuvieron marcados por la tramitación parlamentaria de la reforma de la Ley de Propiedad Intelectual (LPI), que se alcanzó con el respaldo casi unánime de los grupos políticos y de la que los autores nos sentimos razonablemente satisfechos. Pero también por un falso debate en torno al papel del creador en la era digital que nos encontramos. Quienes han alimentado esa absurda polémica han tratado de situar al autor en una posición de mero espectador respecto a la cadena de valor añadido de la creación. Incluso se han atrevido a manifestar que representamos un obstáculo para la sociedad de la información, como si fuera posible acometer su desarrollo sin autores, sin contenidos, sin creaciones artísticas. Defienden los soportes y los vehículos de difusión como los nuevos dioses de la modernidad y el progreso, negando la labor autoral y ocultando que, sin música, sin películas, sin obras teatrales, sin coreografías, sin entretenimiento cultural, de nada sirve la tecnología digital, por muy avanzada que sea.
En tiempos analógicos o en tiempos digitales, el autor es el primer eslabón en la cadena de valor. Así ha sido y así seguirá siendo siempre, en este año 2007 al que ahora damos la bienvenida y, por supuesto, también en años venideros. La creación ni es residual, ni es elitista. Pero tampoco se ha democratizado o universalizado simplemente por disponer de mayores avances técnicos. Ser autor exige formación, sensibilidad y una mirada especial sobre el mundo que nos rodea y en el que habitamos. Insistir en lo contrario es caer en la demagogia y pretender situar la creación en la más baja de las posiciones. Y, lo que es más grave, olvidar que nuestra contribución al concepto de cultura ha sido decisiva e imprescindible.
Quienes se empeñan en minusvalorar al creador y su trabajo han situado a la Sociedad General de Autores y Editores (SGAE) en el centro de su diana. En lugar de amilanarnos, esta circunstancia nos llena de orgullo. Porque significa que, a lo largo de más de cien años de historia consagrados a la noble tarea de defender los derechos autorales, hemos conseguido lo que nos proponíamos: poner al autor en el lugar que, por derecho propio, le corresponde. No vamos a renunciar bajo ningún concepto a ese principio de actuación que ha guiado nuestro caminar durante más de un siglo. Y vamos a seguir luchando para que la capacidad creativa y el talento tengan el reconocimiento social que merecen.
Eduardo Bautista
Presidente del Consejo de Dirección
Sociedad General de Autores y Editores
Copieille isto a Teddy porque me dou ganas de vomitar. Fun á páxina da SGAE despois de ler o que Mario contaba:
Hai pouco viñéronme contar que a resolución do conflicto legal que tiña a xente do Cineclube de Compostela resolveuse para o seu mal e o de todos. Independentemente do debate sobre dereitos do autor, resúltame moi difícil de asumir que trinta persoas reunidas diante dun proxector, asistindo a unha copia facilitada polo propio director e sen ningún ánimo de lucro incurran nun delito que os obrigue a pagar unha multa de non escasa cuantía.
Un dos motivos polos que me gustaría vivir en Compostela é o Cineclube de Compostela e a posibilidade de poderme pasar algún mércores polo número 21 de Santa Clara. Pero non poido. E dentro de pouco non vou poder nin respirar, porque alguén respirou antes ca min e cobra dereitos de autor por iso. Eu entendo que quen queira cobrar pola súa obra o faga, o que non entendo é a necesidade dunha Sociedade para xestionar eses cartos polos demais nin a idea de recaudar ata o infinito. Dese xeito o autor non importa, a cultura non importa, o que importa son os cartos.
E como hoxe vai de plaxios, tamén me fago Pirata e copio os puntos 4 e 5 de 20.000 leguas de viaxe subnormal (de Samuel Solleiro como ben me corrixeDaniel Salgado) que entre outras cousas podedes ler aquí, en Pirata:
4. Está o mar, está a terra e na terra hai o réxime copyright para xestionar o que se dá en chamar dereitos de autor. Todo o mundo sabe queo copyright é ao seu xeito un monstro doutros tempos, becho enorme que non se corresponde ás formas de transmisión da información que hoxe hai. Porén, intereses diversos fan que o réxime de copyright continúe absolutamente vixente e determinados lobbies de poder recaden o seu diñeiro cando teñen fame ou se senten luxuriosos. Ñam, ñam.
5. Tamén podemos subir no lombo do golfiño das licenzas abertsa, nadar até Hawaii e deleitármonos nas cordas do ukelele. Mais a maior parte do coñecemento ao que podemos acceder non ten unha licenza aberta. Debemos conformarnos con ser un pouco máis burros? E todo o que nos perdemos nas simas, nas profundidades? Por que renunciar? Se as criaturas abisais teñen unha luz na cabeza talvez sexa porque hai algo interesante que ver alá abaixo, nas augas escuras.
E como di Leo: Facer pallas mentais está ben, pero plaxiando coñeces xente.
Con isto so quería denunciar a inxustiza cometida co Cineclube de Compostela, que a actitude do señor Pablo Llorca é de pena e que Ramiro Ledo comparte na Regueifa un documental ben interesante.
Para todos, que é para quen se deben facer as cousas.
-Cineclube de Compostela: O Cineclube ante xuízo por proxectar Terra Negra.
-Cinemafriki: O Cineclube de Compostela a xuízo
-O porto dos escravos: Piratas!!!
-Cultura pirateable en galego: Piratas!
-Zerovacas: A SGAE, os Piratas e a Inquisición.
Dias estranhos: En solidaridade co Cineclube de CompostelaE mañá marcho a pagar no Reina Sofía, pero alí non me importa tanto, porque o edificio si que hai que mantelo, supoño.
Mensaje de Eduardo Bautista
Los 365 días que hemos dejado atrás estuvieron marcados por la tramitación parlamentaria de la reforma de la Ley de Propiedad Intelectual (LPI), que se alcanzó con el respaldo casi unánime de los grupos políticos y de la que los autores nos sentimos razonablemente satisfechos. Pero también por un falso debate en torno al papel del creador en la era digital que nos encontramos. Quienes han alimentado esa absurda polémica han tratado de situar al autor en una posición de mero espectador respecto a la cadena de valor añadido de la creación. Incluso se han atrevido a manifestar que representamos un obstáculo para la sociedad de la información, como si fuera posible acometer su desarrollo sin autores, sin contenidos, sin creaciones artísticas. Defienden los soportes y los vehículos de difusión como los nuevos dioses de la modernidad y el progreso, negando la labor autoral y ocultando que, sin música, sin películas, sin obras teatrales, sin coreografías, sin entretenimiento cultural, de nada sirve la tecnología digital, por muy avanzada que sea.
En tiempos analógicos o en tiempos digitales, el autor es el primer eslabón en la cadena de valor. Así ha sido y así seguirá siendo siempre, en este año 2007 al que ahora damos la bienvenida y, por supuesto, también en años venideros. La creación ni es residual, ni es elitista. Pero tampoco se ha democratizado o universalizado simplemente por disponer de mayores avances técnicos. Ser autor exige formación, sensibilidad y una mirada especial sobre el mundo que nos rodea y en el que habitamos. Insistir en lo contrario es caer en la demagogia y pretender situar la creación en la más baja de las posiciones. Y, lo que es más grave, olvidar que nuestra contribución al concepto de cultura ha sido decisiva e imprescindible.
Quienes se empeñan en minusvalorar al creador y su trabajo han situado a la Sociedad General de Autores y Editores (SGAE) en el centro de su diana. En lugar de amilanarnos, esta circunstancia nos llena de orgullo. Porque significa que, a lo largo de más de cien años de historia consagrados a la noble tarea de defender los derechos autorales, hemos conseguido lo que nos proponíamos: poner al autor en el lugar que, por derecho propio, le corresponde. No vamos a renunciar bajo ningún concepto a ese principio de actuación que ha guiado nuestro caminar durante más de un siglo. Y vamos a seguir luchando para que la capacidad creativa y el talento tengan el reconocimiento social que merecen.
Eduardo Bautista
Presidente del Consejo de Dirección
Sociedad General de Autores y Editores
Copieille isto a Teddy porque me dou ganas de vomitar. Fun á páxina da SGAE despois de ler o que Mario contaba:
Hai pouco viñéronme contar que a resolución do conflicto legal que tiña a xente do Cineclube de Compostela resolveuse para o seu mal e o de todos. Independentemente do debate sobre dereitos do autor, resúltame moi difícil de asumir que trinta persoas reunidas diante dun proxector, asistindo a unha copia facilitada polo propio director e sen ningún ánimo de lucro incurran nun delito que os obrigue a pagar unha multa de non escasa cuantía.
Un dos motivos polos que me gustaría vivir en Compostela é o Cineclube de Compostela e a posibilidade de poderme pasar algún mércores polo número 21 de Santa Clara. Pero non poido. E dentro de pouco non vou poder nin respirar, porque alguén respirou antes ca min e cobra dereitos de autor por iso. Eu entendo que quen queira cobrar pola súa obra o faga, o que non entendo é a necesidade dunha Sociedade para xestionar eses cartos polos demais nin a idea de recaudar ata o infinito. Dese xeito o autor non importa, a cultura non importa, o que importa son os cartos.
E como hoxe vai de plaxios, tamén me fago Pirata e copio os puntos 4 e 5 de 20.000 leguas de viaxe subnormal (de Samuel Solleiro como ben me corrixeDaniel Salgado) que entre outras cousas podedes ler aquí, en Pirata:
4. Está o mar, está a terra e na terra hai o réxime copyright para xestionar o que se dá en chamar dereitos de autor. Todo o mundo sabe queo copyright é ao seu xeito un monstro doutros tempos, becho enorme que non se corresponde ás formas de transmisión da información que hoxe hai. Porén, intereses diversos fan que o réxime de copyright continúe absolutamente vixente e determinados lobbies de poder recaden o seu diñeiro cando teñen fame ou se senten luxuriosos. Ñam, ñam.
5. Tamén podemos subir no lombo do golfiño das licenzas abertsa, nadar até Hawaii e deleitármonos nas cordas do ukelele. Mais a maior parte do coñecemento ao que podemos acceder non ten unha licenza aberta. Debemos conformarnos con ser un pouco máis burros? E todo o que nos perdemos nas simas, nas profundidades? Por que renunciar? Se as criaturas abisais teñen unha luz na cabeza talvez sexa porque hai algo interesante que ver alá abaixo, nas augas escuras.
E como di Leo: Facer pallas mentais está ben, pero plaxiando coñeces xente.
Con isto so quería denunciar a inxustiza cometida co Cineclube de Compostela, que a actitude do señor Pablo Llorca é de pena e que Ramiro Ledo comparte na Regueifa un documental ben interesante.
Para todos, que é para quen se deben facer as cousas.
-Cineclube de Compostela: O Cineclube ante xuízo por proxectar Terra Negra.
-Cinemafriki: O Cineclube de Compostela a xuízo
-O porto dos escravos: Piratas!!!
-Cultura pirateable en galego: Piratas!
-Zerovacas: A SGAE, os Piratas e a Inquisición.
Dias estranhos: En solidaridade co Cineclube de CompostelaE mañá marcho a pagar no Reina Sofía, pero alí non me importa tanto, porque o edificio si que hai que mantelo, supoño.
6/06/2007
Volta ao Medievo
A expulsión do paraíso de Downing Street.
"There he was, elected by a huge majority, and he has allowed his vanity to destroy it all.", Michael Sandle.
O peor é que é arte contemporánea.
"There he was, elected by a huge majority, and he has allowed his vanity to destroy it all.", Michael Sandle.
O peor é que é arte contemporánea.
6/05/2007
Dobarrismo
Dende A regueifa , unha alegría e un sitio onde informarse: dobarrismo.com
e entre outros...
Elodio y los seres queridos-O tren
e entre outros...
Elodio y los seres queridos-O tren
6/03/2007
Máis do mesmo
En Capítulo 0 sempre atopo cousas moi interesantes e hoxe quedo con Confianza (ao mellor o menos interesante de todo o blogue), da que copio esta frase e esencia do post:
"-No traballo, comezo a fiarme dunha persoa -aseguroume- cando lle escoito dicir: “Non sei”. Pero realmente confío nela a partir da primeira vez que me di: “Trabuqueime”."
Eu aplicaríao non so ao traballo se non ao resto dos ámbitos da vida.
"-No traballo, comezo a fiarme dunha persoa -aseguroume- cando lle escoito dicir: “Non sei”. Pero realmente confío nela a partir da primeira vez que me di: “Trabuqueime”."
Eu aplicaríao non so ao traballo se non ao resto dos ámbitos da vida.
6/02/2007
Subscrever:
Mensagens (Atom)