O meme das 8 cousas

Como está de dios que as reunións de Beers&Blogs do Corublogs se me resisten por circunstancias varias, voume integrar no grupo doutro xeito (porque nos foros como que tamén participo pouco). Lordmax manda un meme bastante sinxelo:

-Facer un listado de 8 cousas, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post "O meme das 8 cousas"

Pois aí vai, o que saia.

1. A eterna búsqueda da felicidade. Pode chegar a ser algo tan imposible que fai de calquera persoa unha amargada. Ás veces pásame, que non sei disfrutar o momento e que ando pensando nas posibles cousas que poden ir mal, en vez de centrarme no momento e decatarme de que, realmente, nunca fun tan feliz na vida.

2. Meu pai, miña nai e meu irmán. Cada día valoro máis ter familia, ter esta familia. A pesar de todo, que non é pouco.

3. A xente que me quere e que quero. Persoas ás que non coido e que me coidan, ás que nunca lle estarei o suficientemente agradecida. O apoio que recibo penso que nunca é ben pagado e haberá que aprender a facer sentir aos demais todo o que me fan sentir a min.

4. Empatía. Unha cualidade que se debería valorar moito máis.

5. A música, que me uniu a moita xente e me descubre moita máis.

6. A noite. Porque fai que todo se vexa doutro xeito e sempre é preciso outro ambiente no que gastar toda a enerxía que dá a claridade do día.

7. A capacidade de crear. É marabilloso ter ideas, ter proxectos e ser capaz de levalos a cabo.

8. Todo aquelo que conte unha historia, que mereza ser visto, lido e escoitado.

E se queren participar: Gustavo Harvey, Mario, A Raiña Vermella, A rapaza do arco, Zerovacas, Ghanito, Elianinha e Arume dos Piñeiros. Entenderei que non queiran porque, todo teño que dicilo, ás veces os memes non apetecen, pero aí queda.

Eu quero UTC/GMT +2

Pois si, nin hora menos nin fuso horario distinto. Se me mantivesen esta hora (GTM +2, que bonito que é o verán), ben contenta que quedaba, porque quero horas de luz ao saír de traballar. E dame igual ir desfasada respecto ao sol, porque non soporto tanta escuridade xunta.

Pola contra, dame que haberá que mudar de novo os reloxios. Non me apetece nada.

*Outra opción sería madrugar máis, erguerse co sol e ter xornada continua, pero iso tampouco depende de min.

Así foi Galeguia...

...O levantador de minas estivo alí.

Estame gustando moito o traballo que andan a facer. A miña noraboa.

Homenaxe a Lois Pereiro

Sempre chego tarde ás cousas o que fai que, en parte, as poida desfrutar moito máis, por ser novidosas e poder descubrilas coma se dunha nena se tratase. Neste caso falo de Lois Pereiro. Merquei no verán Poesía Última de Amor e enfermidade 1992-1995 e quedei sorprendida de que non tivesen chegado a min antes, de ningún outro xeito, os seus poemas.

O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.

A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.

Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.

Este é o poema que César nos cantou:

(Prayer)

Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.

Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.

xullo,95

Se desta vez vos perdestes o recital na súa homenaxe, os seus compañeiros e amigos manifestaron a intención de seguir realizando un acto similar cada ano na súa memoria. Agardamos o próximo.

Tempada de setas

seta, por besbe.

Se alguén me di o nome de todas, moi agradecida, porque hai algunhas ás que non llo sei.

Cousas da vida II

Digo vou e non aparezo, o acto de presencia materialízase noutro lugar. Non te prives pero tampouco te fíes. Habería que falar cinco minutos antes para ter a seguranza de atoparnos.

Por isto e por isto. Para consolarme, merquei poesía.

Galeguia

Yolanda Castaño vai ser o tema da semana e é por iso que vou procurar non perderme o recital que ofrecerán ela, María Lado, Lucía Aldao, Estevo Creus, Enma Couceiro e Xavier Vásquez Freire este venres 19 ás 19.00 horas no Kiosco Alfonso na Coruña.

Este acto e outros na Galería Sargadelos e na Facultade de Ciencias da Comunicación en Compostela e no CETMAR (Centro Tecnolóxico do Mar) en Vigo forman parte de Galeguia que ten como obxectivo dar a coñecer en Galicia cada ano un país de fala galego-portuguesa. Este ano tócalle a Cabo Verde.

Pois iso, coa polémica servida, vou ir ver recitar a Yolanda, que nunca a vin e apetéceme.

De paso recomendar esta carta que escribe Calidonia: Un erro non amaña outro erro.

Outro xoves

Esta é Yolanda



e isto é outra historia que non me gusta nada.

Cousas da vida

Son capaz de provocar tanta dor, que será ben tomar analxésicos antes de coñecerme.

Outro atasco na cidade

Levo media hora no coche. Máis do que tardo andando para chegar ao mesmo sitio. Hai un atasco descomunal na Coruña, 45 minutos máis e será o máis grande que recordo nesta cidade.

Nos atascos comprobas a paciencia e a educación da xente. A Coruña creo que se comporta ben en situacións límite (coma hoxe, sempre que non excedan certo tempo) e reacciona moi mal ante pequenos imprevistos onde se escoitan enseguida os claxons e os berridos.

Aquí os embotellamentos comezan a ser habituais. Case tan normais como a dobre fila. Haille que poñer remedio porque non me parece normal, como non me parece normal que máis da metade dos coches que vexo vaian só co conductor dentro e ninguén máis e que, posiblemente, o traxecto que realicen en coche se poida realizar en transporte público (acaba de para un urbano ao meu carón) ou a andar.

Miro para min...son o típico caso que acabo de describir e, a verdade, non teño moita excusa. Para disimular ben podía subírseme ao coche ese mozo guapo que acaba de pasar ou esa rapaza qeu vai tan lixeira pola beirarrúa, pero a xente non ten iniciativa e non se che sube ao coche nun atasco para darche conversa. Son as 21:11 e parece que isto comeza a moverse...

Pois isto é o que se pode facer nun atasco: escribir. Mañá imos de viaxe e penso que colleremos máis retencións, menos mal que levo boa compaña e me darán conversa.