Se non che regalaron nada neste día, aquí hai un agasallo para ti da man de ictioscopio: música copyleft para non deixar que o corazón deixe de latexar.
(este é para zerovacas, que llo roubaron)
O amor tiña que ser libre, coma a música.
2/14/2008
2/09/2008
Natureza Artificial
Sempre é unha alegría recibir novas de proxectos que van adiante, neste caso trátase da exposición Natureza artificial levada a cabo por Serxio e Gustavo Sequeiro: unha proposta conxunta de pintura e música contemporanea cunha mirada á natureza creando paixases plásticos e sonoros que, na súa estrea o próximo sábado 16 de febreiro a iso das 21:00 horas na Casa das Palmeiras de Neda, parece que vai ir acompañada dun pinchiño.
Pode ser unha boa ocasión para voltar a ver caras coñecidas e de paso coñecer o traballo de novos creadores, que sempre é unha bocanada de aire fresco.
Pode ser unha boa ocasión para voltar a ver caras coñecidas e de paso coñecer o traballo de novos creadores, que sempre é unha bocanada de aire fresco.
2/08/2008
En Galicia non se le?
Pois semella que se le, pero pouco en comparanza co resto do estado español, os penúltimos en índice de lectura e iso dá que pensar.
Para quen queira ir mudando o feito e non se lle ocurra que libro pode ler, teño unha recomenda: este libro e de agasallo o poema de Louis Aragon cantado por Leo Ferré:
chuza!: Galiza ocupa o penúltimo lugar en índice de lecturas das autonomías
Para quen queira ir mudando o feito e non se lle ocurra que libro pode ler, teño unha recomenda: este libro e de agasallo o poema de Louis Aragon cantado por Leo Ferré:
chuza!: Galiza ocupa o penúltimo lugar en índice de lecturas das autonomías
2/07/2008
Quero ir a Venecia!!
Este ano novo recibín unha postal de Venecia da miña mellor amiga que me contaba o marabillosa que era a cidade e que tivera a sorte de vela nevada...desexei estar alí, porque en moi poucas palabras resumiu a esencia da cidade. Agora ando buscando a postal e non a dou atopado (se estás lendo isto non te enfades, é que son un pouco desordeada).
Se o ano pasado en marzo maria máis Harvey fixeran o meme musical máis quente e en abril o fodemillo asulagou a semana menos santa xamais vista, este ano Vieiros adiántase e van facer neste febreiro unha Coresma ardente co seu concurso Ferve a rede: 550 sensuais caracteres poden levarte a Venecia ou, se hai sorte e non erotismo, unha fin de semana en O Sexo, na Golada.
Eu penso participar, quero ir a Venecia.
Mmmmmúsicas así comezou
Fodemillo
Se o ano pasado en marzo maria máis Harvey fixeran o meme musical máis quente e en abril o fodemillo asulagou a semana menos santa xamais vista, este ano Vieiros adiántase e van facer neste febreiro unha Coresma ardente co seu concurso Ferve a rede: 550 sensuais caracteres poden levarte a Venecia ou, se hai sorte e non erotismo, unha fin de semana en O Sexo, na Golada.
Eu penso participar, quero ir a Venecia.
Mmmmmúsicas así comezou
Fodemillo
2/05/2008
E os afortunados son...
Pois aquí está a resposta, coa música de Annie Hall de fondo:
Noraboa e xa me diredes a onde vos mando os agasallos.
Noraboa e xa me diredes a onde vos mando os agasallos.
2/04/2008
Sorteo Beliscos do porco-Apocalipse pequena II
E estes son os participantes no sorteo por parte de Beliscos Pequenos:
Oko
A Madriña Asociados Ltd.
ifrit
a rapaza do arco(2 boletos)
xabre
X
AK(2 boletos)
Calidonia
Paideleo(5 boletos)
opaco
Anxo D. (2 boletos)
Torre de babel
O´Fartura
Doutora Seymour (2 boletos)
An(2 boletos)
Homes de pedra(2 boletos)
dorfun
Manuel Rivas
moucho branco
Prosciutto Mourente(2 boletos)
Rosa
Jan
Joao Veiga
Nesta semana farase o sorteo dos regalos, a lembrar: 2 cd´s de Alddao, un CD con música baixo licenza Creative Commons pinchada na festa, da man do podcast common´s baby e un exemplar de Proxecto Identidade.
Sorte e coidado coas entroidadas!
Oko
A Madriña Asociados Ltd.
ifrit
a rapaza do arco(2 boletos)
xabre
X
AK(2 boletos)
Calidonia
Paideleo(5 boletos)
opaco
Anxo D. (2 boletos)
Torre de babel
O´Fartura
Doutora Seymour (2 boletos)
An(2 boletos)
Homes de pedra(2 boletos)
dorfun
Manuel Rivas
moucho branco
Prosciutto Mourente(2 boletos)
Rosa
Jan
Joao Veiga
Nesta semana farase o sorteo dos regalos, a lembrar: 2 cd´s de Alddao, un CD con música baixo licenza Creative Commons pinchada na festa, da man do podcast common´s baby e un exemplar de Proxecto Identidade.
Sorte e coidado coas entroidadas!
2/03/2008
Máscaras
Neste entroido non sei se nos camuflamos debaixo das máscaras ou son as caretas as que caen e nos mostramos tal e como somos. Preferiría, hoxe e agora, que realmente fose o último, que a conversa que hoxe tiven fose a verdade e, así, poder respirar tranquila despois de moito tempo.
Dixéronme xa dúas persoas que non, que non me fixese ilusións. Pero eu quero crelo. Facer o imposible para que sexa así. O que me pregunto é, se eu non quero aceptar a realidade que estas dúas persoas me queren ensinar, como el vai aceptar o que eu lle amoso? E derrúmbome e négome a aceptalo e sigo tentando reflotar o que outros xa consideran un caso perdido.
Pode que me engañe e que todo sexa como estas datas: unha farsa que dura xusto o que ten que durar. E non quero porque o quero máis que á miña vida.
-Ai, Dios mío.
-Eso digo eu, a ver onde está o meu. Creo que ten unha nube grande diante e non me ve.
Dixéronme xa dúas persoas que non, que non me fixese ilusións. Pero eu quero crelo. Facer o imposible para que sexa así. O que me pregunto é, se eu non quero aceptar a realidade que estas dúas persoas me queren ensinar, como el vai aceptar o que eu lle amoso? E derrúmbome e négome a aceptalo e sigo tentando reflotar o que outros xa consideran un caso perdido.
Pode que me engañe e que todo sexa como estas datas: unha farsa que dura xusto o que ten que durar. E non quero porque o quero máis que á miña vida.
-Ai, Dios mío.
-Eso digo eu, a ver onde está o meu. Creo que ten unha nube grande diante e non me ve.
2/02/2008
Dombate
Teño varios amigos interesados no megalitismo en Galicia e na cultura castrexa, de feito a algúns téñolle feito regalos relacionados co tema. O conto é que non se me dera por ir visitar por gusto e interese ningún dos xacementos que abundan por esta terra como ten feito magago. Hoxe mudou o conto, fomos ata o Dolmen de Dombate (de 12:00 a 17:00os sábados e festivos)
Aínda lembraba o que era un dolmen/anta e unha mámoa. En Dombate excavaron e practicamente non queda nada da mámoa que cubría o monumento funerario.
Ten razón de ser porque atoparon restos do dolmen anterior ao que hai na actualidade coñecido como Dombate pequeno, e non se coñece outro caso en Galicia no que se construíse un dolmen nun sitio onde xa había outro.
Atoparon tamén pinturas na cara interior das lousas do corredor e da cámara, 20 idoliños en fila custodiando a entrada do corredor e no límite do túmulo e un axuar lítico e cerámico importante, que agora están no Museo Arqueolóxico da Coruña, no Castelo de San Antón, que dirixe José María Bello que tamén dirixiu as excavacións.
E tamén atoparon a Cousa.
Xa hai tempo que se viña avisando de que Dombate estaba mal coidado: unha lona de plástico por riba que non conservou nada, o dolmen desprotexido sen a mámoa coas súas intimidades ao aire e veña auga, e veña vento e así ata hoxe...gabándonos do que temos (neste caso un monumento funerario máis antigo que as Pirámides de Exipto) e deixando que todo iso se destrúa. O que deron en chamar a catedral do megalitismo galego quedou orfo: o Dombate pequeno foise á merda polo coidado que lle deron. En 20 anos non dá tempo a pensar que facer co patrimonio e agora que decidiran algo, resulta que a metade do que iamos protexer xa non existe e hai que mudar o plan.
Todo este despropósito lembroume un artigo de Manuel Rivas, concretamente un fragmento que vén moi ao caso e que vai tendo trazas de premonitorio se non lle poñen remedio á cousa:
"Hai un motivo da arte parietal, pintado ou gravado, que aparece no dolmen de Dombate. É unha figura senlleira, con moito engado e significado inexplicábel. Enigmática. Con graza. Hai quen di que é unha cunca. Quen ve un peixe. Quen coida que é unha criatura do espazo. Unha especie de anxo. Os arqueólogos non se puxeron de acordo. Foi Shee Twohig, que traballou en Dombate no 1973, e a que incluíu os gravados no seu tratado sobre a arte megalítica occidental, quen lle puxo un nome que fixo fortuna. Chámase a Cousa.
Para min que a Cousa era unha especie de marca anímica, na antiga escrita da pedra. Segundo a posición da Cousa, o que seguía debía entenderse dunha maneira ou doutra.
A Cousa era a retranca. A apertura de sentido. A indirecta. A sutileza. O ideograma de "depende".
Se se perde a Cousa, perdémolo todo."
E que lle imos facer...somos así, non? (a min cabréame un pouquiño)
Aínda lembraba o que era un dolmen/anta e unha mámoa. En Dombate excavaron e practicamente non queda nada da mámoa que cubría o monumento funerario.
Ten razón de ser porque atoparon restos do dolmen anterior ao que hai na actualidade coñecido como Dombate pequeno, e non se coñece outro caso en Galicia no que se construíse un dolmen nun sitio onde xa había outro.
Atoparon tamén pinturas na cara interior das lousas do corredor e da cámara, 20 idoliños en fila custodiando a entrada do corredor e no límite do túmulo e un axuar lítico e cerámico importante, que agora están no Museo Arqueolóxico da Coruña, no Castelo de San Antón, que dirixe José María Bello que tamén dirixiu as excavacións.
E tamén atoparon a Cousa.
Xa hai tempo que se viña avisando de que Dombate estaba mal coidado: unha lona de plástico por riba que non conservou nada, o dolmen desprotexido sen a mámoa coas súas intimidades ao aire e veña auga, e veña vento e así ata hoxe...gabándonos do que temos (neste caso un monumento funerario máis antigo que as Pirámides de Exipto) e deixando que todo iso se destrúa. O que deron en chamar a catedral do megalitismo galego quedou orfo: o Dombate pequeno foise á merda polo coidado que lle deron. En 20 anos non dá tempo a pensar que facer co patrimonio e agora que decidiran algo, resulta que a metade do que iamos protexer xa non existe e hai que mudar o plan.
Todo este despropósito lembroume un artigo de Manuel Rivas, concretamente un fragmento que vén moi ao caso e que vai tendo trazas de premonitorio se non lle poñen remedio á cousa:
"Hai un motivo da arte parietal, pintado ou gravado, que aparece no dolmen de Dombate. É unha figura senlleira, con moito engado e significado inexplicábel. Enigmática. Con graza. Hai quen di que é unha cunca. Quen ve un peixe. Quen coida que é unha criatura do espazo. Unha especie de anxo. Os arqueólogos non se puxeron de acordo. Foi Shee Twohig, que traballou en Dombate no 1973, e a que incluíu os gravados no seu tratado sobre a arte megalítica occidental, quen lle puxo un nome que fixo fortuna. Chámase a Cousa.
Para min que a Cousa era unha especie de marca anímica, na antiga escrita da pedra. Segundo a posición da Cousa, o que seguía debía entenderse dunha maneira ou doutra.
A Cousa era a retranca. A apertura de sentido. A indirecta. A sutileza. O ideograma de "depende".
Se se perde a Cousa, perdémolo todo."
E que lle imos facer...somos así, non? (a min cabréame un pouquiño)
1/31/2008
"Ámote" neste entroido
Falar de entroido é pensar en Laza, Xinzo da Limia e Verín. Casualmente o libro que ando a ler agora mesmo, Ámote, é dun autor nado en Verín: Xosé Carlos Caneiro. Del tamén lin O infortunio da soidade e Un xogo de apócrifos e o que poido dicir é que ás veces facíaseme pesada a súa prosa, demasiado densa, e agora marabíllome con ela.
Gaña a marabilla porque me parece incrible poder falar e falar dun mesmo tema, darlle voltas e rebiravoltas sen, aparentemente, chegar a sitio algún e, aínda así, conseguir que sigas lendo. Ás veces paréceme que as palabras saen do meu pensamento, o cal debe ser bo porque iso é conseguir que me embeba dos personaxes e das situacións, con Ámote e Ulises Craso, o seu protagonista, estame a pasar iso. É un home que de primeiras me inspira mágoa, moita mágoa, un solitario, un triste optimista (ou á contra), un xornalista findedición...non rematei aínda o libro mais, a terceira parte que levo lido, levoume a buscar unha dirección en internet: a páxina do protagonista.
" No ordenador de casa, antes de coñecerte, recibín un correo. De Sydney, Australia. Un individuo que entrara na páxina ulisescraso.com e que lera todas as miñas ameazas de desaparición, as queixas á vida, a miña amargura (unha páxina propia en internet resulta eficaz para reprimir os delitos da soidade, para laiarse de todo e de todos, para solicitar axuda, para dar a coñecer os teus delirios e improntas e sensabores). Envioume, o australiano, un correo que dicía iso precisamente: a vida é marabillosa."
A páxina non existe e non sei se algún día existiu, pero podería ter estado ben que Ulises Craso tivese a súa impronta na rede. So era para contar iso.
De paso e falando do verinés, deixar aquí unha ligazón a De bar en bar (Os poemas prohidos), 22 poemas recitados por el e acompañado por Xosé Manuel Salgado (guitarra) e Manolo Garrido (flauta), compositores da maioría dos temas. Dos tres que se poden descargar da páxina quédome con Cando digo que te amo.
Gaña a marabilla porque me parece incrible poder falar e falar dun mesmo tema, darlle voltas e rebiravoltas sen, aparentemente, chegar a sitio algún e, aínda así, conseguir que sigas lendo. Ás veces paréceme que as palabras saen do meu pensamento, o cal debe ser bo porque iso é conseguir que me embeba dos personaxes e das situacións, con Ámote e Ulises Craso, o seu protagonista, estame a pasar iso. É un home que de primeiras me inspira mágoa, moita mágoa, un solitario, un triste optimista (ou á contra), un xornalista findedición...non rematei aínda o libro mais, a terceira parte que levo lido, levoume a buscar unha dirección en internet: a páxina do protagonista.
" No ordenador de casa, antes de coñecerte, recibín un correo. De Sydney, Australia. Un individuo que entrara na páxina ulisescraso.com e que lera todas as miñas ameazas de desaparición, as queixas á vida, a miña amargura (unha páxina propia en internet resulta eficaz para reprimir os delitos da soidade, para laiarse de todo e de todos, para solicitar axuda, para dar a coñecer os teus delirios e improntas e sensabores). Envioume, o australiano, un correo que dicía iso precisamente: a vida é marabillosa."
A páxina non existe e non sei se algún día existiu, pero podería ter estado ben que Ulises Craso tivese a súa impronta na rede. So era para contar iso.
De paso e falando do verinés, deixar aquí unha ligazón a De bar en bar (Os poemas prohidos), 22 poemas recitados por el e acompañado por Xosé Manuel Salgado (guitarra) e Manolo Garrido (flauta), compositores da maioría dos temas. Dos tres que se poden descargar da páxina quédome con Cando digo que te amo.
Subscrever:
Mensagens (Atom)