Agradecementos

1. A Carlos (sexas quen sexas) pola súa opinión.

2. A P. Iglesias por facer referencia á anotación 25 de novembro: Tolerancia cero.

3. A bola extra por tan bos momentos que nos fixo pasar. E si, a todos eses fans: sigue vivo! Volta, que te botamos de menos, neno!

Un bico, aperta ou saúdo (a escoller) a cada un de vos.

la nevera 61

Nunha nevera podes atopar de todo e nesta non ía ser menos: case unha ducia de ovos frescos, laranxas da china, un pouco de polo, un pouco de pavo, iogures de moitos sabores e, cando non a abres para mirar, podes estar seguro de que dentro xa todos están montando unha festa.

Ra, fai de portavoz de la nevera 61 ao andar todos repartidos por todo o mundo (Dublín, Murcia, Barcelona, Santiago, Ferrol, Vigo...).

Como surxiu a idea de La nevera 61?

Ra: Lanevera61.com xurdiu hai un montón de anos en Ferrol como unha cousa totalmente distinta do que é agora. Comezou básicamente como unha web para promocionar o grupo do que formaba parte elnevero (o gran Dios da nevera) e Melo (melomako), entre outros, daquela La NevDiva. Pouco a pouco foise convertindo nun blog no que, ao principio, só participaba elnevero, pero pronto me convenceu a min (ra) para facer o meu (pavochungo) e eu a uns cantos máis.

A nevera é unha zona de xuntanza de amigos, peca de endogamia ou ese círculo está aberto a máis xente?

Ra: Está aberto a máis xente, porsupués, pero tamén é certo que a xente que queira formar parte de lanevera ten que pasar unhas probas un pouco selectivas, jejeje... Non, en serio, formar parte de lanevera consiste simplemente en que algúen nolo pida e nós creamos que ten o perfil idóneo, a saber, divertido, superficial... en refinitiva, nevero.

Se unha cousa hai nos blogues que forman a nevera son as fotos: fotos de todos vós, dos vosos amigos, algunha da familia e, sobre todo, festas, concertos, festas, noites de farra e máis festas. Houbo casos por aí nos que os xefes andaban mirando os blogues dos empregados, tedes medo a que vos poida chegar a afectar ao voso traballo?

Ra: Non, en absoluto; de feito, sei que o meu xefe pasa pola nevera de cando en vez. Podo asegurarche que non ten nada que ver o Ramón que traballa todos os días da semana co Ra que sae de marcha todas as findes e agarra as preas que agarra.

Tedes unha gran cantidade de seguidores anónimos e, de feito, nalgún momento comentastes algúns encontros e confesións, tipo “eu léovos”en directo dos vosos siareiros. Mete medo ese interese pola vosa vida? Remataredes sendo blogueiros perseguidos polos seus fans?

Ra: Medo non, se cadra sorpresa. Non deixa de ser sorprendente (e tamén satisfactorio, evidentemén) chegar a sitios como León ou a calquera festival de por aí e que se che acerque alguén que te le e que sabe toda a túa vida. De todos xeitos, non creo que acabe perseguíndonos ninguén, aínda que deberían. 8P

O ano pasado fixestes a través de "La nevera de Guadalix de la Sierra" un seguemento do programa "Gran Hermano" e este ano "Supermodelo 2006" tamén mereceu parte da vosa atención. Considerades La nevera 61 un gran irmán dentro dos blogs?

Ra: Se queres que che diga a verdade, nunca o pensara, pero agora que o dis, pode ter certa relación. Na nevera contamos todo o que facemos día a día, as nosas intimidades e publicamos fotos que, en moitos dos casos, deberían estar prohibidas ou censuradas por amosar facetas nosas “politicamente incorrectas” (agghhh, nunca me gustou empregar esta expresión).
No que respecta ás visitas, ao público que entra cada día, si é certo que poden vernos como unha especie de “vida en directo”. Eu insisto en que non entendo como a nosa vida pode interesar a tantísima xente. Porque, se nos coñeces, vale; pero se non, non será máis emocionante a vida de Paris Hilton ou a de Katie e Tom que a dunha panda de pirados que non fan máis que andar de festa? Será que hai moito jorjejavier de a peseta por aí fóra...En calquera caso, superafavor de GH, de SM2006 e de toda canta trapallada nos faga rir!

Hai pouco apareceu un fotolog criticando a un dos compoñentes da nevera. Como vedes esas actitudes? Considerádesvos branco fácil para as críticas? Impórtanvos algo?

Ra: Supoño que te referirás ao ilustrísimo señor don mataRAtas(http://www.fotolog.com/mata_ra_tas/), ser excepcional, intelixentérrimo, lido e coñecedor de todas as artes. Pois non, non me importa en absoluto, nin me molesta nin tampouco me desagrada que exista. É evidente que somos branco fácil para as críticas, tanto as boas como as malas, e que estando aí estás exposto a que a xente che diga de todo. Non temos por que caerlle ben a todo o mundo, aínda que estou convencido que se o señor mataRAtas me coñecese en persoa seguro que non opinaría o mesmo de min. Son encantador. 8PPP O que xa non entendo é por que a xente á que non lle gustamos se empeña en seguir visitándonos. Será que engancha.

O uso do “por cier” está xeneralizado, dende a nevera fálase de concertos e de grupos ou intérpretes de música actual (por exemplo de The Homens) e, como no caso Guadalix de la Sierra, coméntanse cousas que están “en el candelabro”; marcades tendencias ou as tendencias veñen a vos?

Ra: Jajajjjaaa. Non marcamos tendencia, xa nos gustaría. É certo que o “porcier” ou o “porsupués” (nós chamámoslle “falar en escué”) emprégao moitísima xente agora, pero de aí a marcar tendencia hai un mundo. Nós falamos do que nos gusta (e The Homens son os mellores -rollo pelota mil-), do que nos pasa, da música que escoitamos, do que vemos na tele... se a xente visita lanevera será porque comparte os mesmos gustos que nós, asín que supoño que xa virán coas tendencias marcadas.

Moitas gracias, noraboa e seguide así. Se queredes engadir algo máis, adiante!

Ra: ¿Engadir? Bueno, xa que me deixas, dicir aquilo de que hoxe é domingo 26 de novembro de 2006, día de San Amonio, Basolo, Belino, Conrado, Dídio, Juan Berchmans, Leonardo de Porto Mauricio, Silvestre e Siricio, e que estamos encantados con que nos fagas esta entrevista que non fai máis que subirnos un pouco o ego, por se aínda non o tiñamos subido dabondo. 8P

E buscando no Toogle "la nevera 61" atopamos unha imaxe que non podía faltar:

25 de novembro: Tolerancia cero

Se o 21 foi o día mundial da televisión, como ben apuntaba ghanito, o 25 e o día internacional para a eliminación da violencia contra as mulleres, dende o 1981 no Primeiro Encontro Feminista de Latinoamérica e do Caribe celebrado en Bogotá (Colombia). Nesa xuntanza as mulleres denunciaron a violencia de xénero a nivel doméstico, a violación e o acoso sexual a nivel de estados, incluíndo a tortura e os abusos sufridos por prisioneiras políticas.

A escolla do día 25 de novembro foi para conmemorar o violento asasinato no 1960 das irmás Patria, Minerva e María Teresa Mirabal, "Las Mariposas"(a ligazón ten musiquiña), activistas políticas da República Dominicana e símbolos visibles da resistencia contra a dictadura de Trujillo.

O concello da Coruña colabora cunha iniciativa da Obra Social da Fundación "la Caixa" (que ten un(s) empregado(s) la mar de simpático(s) ) acollendo nos xardíns de Méndez Núñez unha carpa que estará ata o 10 de decembro. O obxectivo é a prevención e a sensibilización social fronte aos malos tratos abarcando a violencia de xénero, a doméstica e a violencia nas aulas.

Dan informacion tamén sobre como recoñecer casos de maltrato, como asesorarse e a onde acudir en caso de querer denunciar. De axuda, así a primeiras pode ser o teléfono de Informacion á Muller (24 horas) 900 400 273 que é gratuíto.

Casos de violencia no fogar case todos coñecemos, o máis próximo que coñezo é á inversa: unha muller que maltrataba físicamente ao home. A cousa durou anos, os veciños sempre contaban como ás veces oían no medio da noite que el collía o coche e marchaba para a casa de seus pais, de vela a ela zouparlle algunha que outra vez...a cousa rematou en separación. A pesar de que era sabido sempre quedaba todo en comentarios soltos sobre o caso e en que non hai que meterse nas cousas dos demais, a verdade é que é un tema moi delicado. Tamén delicado son os casos de maltrato a anciáns e enfermos crónicos e a situación de dependencia destes colectivos facilita que a súa problemática non saia sempre á luz.

Sobre o da violencia nas aulas e cara os compañeiros, está claro que é algo que a día de hoxe está moi presente. A rapaza que nos trouxo ao traballo toda esta información contábanos que nun colexio que visitara, ao comentar este punto, unha nena de catro anos preguntáralle que que pasaba cando a violencia era cara o mestre. Pregunta tan inocente dixo que lle dera que pensar e que non entendía aínda as causas desas conductas entre a xente máis nova.

Por último facer unha referencia aos casos de violencia sexual dentro da parella, que unha cousa son certas prácticas sexuais consentidas e outra cousa son violacións, tocamentos non consentidos, vexacións, coaccións, inducción á prostitución etc. Ninguén pode obrigar a ninguén a facer algo en contra da súa vontade e moito menos neste ámbito.


Macroenquisa sobre a violencia contra as mulleres en Galicia. Informe de resultados. Maio 2006.(.pdf)
Datos de violencia contra as mulleres na Comunidade Autónoma de Galicia do ano 2006 (que pasa en Pontevedra?)
Denuncias por malos tratos por Comunidades Autónomas do 2002 ao 2006 en España producidos pola parella ou ex-parella(MTAS)

The Homens

Falan do cambio climático que vai converter a Galicia nun novo Mediterráneo, da marbellización da costa galega… deso nada, aquí chove e hoxe "It´s raining Homens".

Hai pouco que os The Homens apareceron na escea musical galega, pero as súas orixes ben poderían quedar plasmadas nalgún filme de Spielberg. Que foi para vos a Asociacion Cultural Xurásica e que recordos gardades daquela época?

MartinWu: Ei, a época da Asociación Cultural Xurásica é a actual! Nunca estivo máis viva! Organiza, por exemplo, un dos mellores festivais do país, o Rock en Costa, grupos galegos e portugueses, reivindicación da periferia das cidades como motor cultural.

Na programación da TVG hai un concurso, o Pequeño Gran Show, no voso caso as ganas de tocar e cantar nun grupo tamén veñen da infancia? Imitabades a algún cantante nos salóns das vosas casas? Mercabades a Superpop?

M.W. Cando era un cativo, o meu primo e máis eu faciamos playbacks de cancións da Década Prodigiosa na palleira dos meus avós, poñendo a cinta no radiocasete dun Simca 1.200. Eu tocaba un teclado destes que colgan recortado nun tablón, e o meu primo unha batería que basicamente era o cepo dun castiñeiro. Por certo, a maior parte dos programas de cativos que hai nos medios danme bastante noxo, ese rollo "mira que aleuto é o pequeno". A televisión en xeral dá bastante noxo.

Os comezos no mundo musical foron duros ou sentístevos sempre arroupados?

M.W. Pola xente, sobre todo pola nosa xente, sempre, moitísimo máis do que esperábamos. É evidente que se te pos encima dun escenario a facer o canelo algo de ganas de que se fixen en ti si que tes, pero no noso caso desde logo non é o esencial.

Os tópicos falan de sexo, drogas e rock and roll (neste caso power pop), que hai de certo á hora da verdade? Notades xa o fenómeno fan detrás de vos?

M.W. Calquera das tres cousas están moi ben, toques nun grupo ou sexas perito agrícola. En canto ao do fenómeno fan, espero non notalo nunca; é algo bastante chungo.

Á hora de escribir as letras como surxe a inspiración? Hai algunha especialmente adicada?

M.W. Hahahaha, hai unha dedicada a alguén ao que queremos moito e que é moi cool, pero é mellor deixalo correr. As letras aparecen moi pouco a pouco e con bastante dificultade, unha vez engánchanse por unha frase, outras por un estribillo que se che ocorre, outras simplemente se van adaptando á música. Non me gustan demasiado os grupos con "exceso de texto", pero tamén creo que é importante dicir cousas, aínda que logo á xente lle pareza que fas cancións lixeiras e que, como nos dixeron algunha vez, falamos de "coches, chicas y cervezas"... Asuntos que, por outra parte, tamén están moi ben.

No panorama literario galego vese unha gran creación de poesía, poderían algúns versos ser a letra dalgunha das cancións de The Homens?

M.W. Desde logo, non estaría nada mal, hai cousas ben interesantes... Así non teriamos que soportar algunhas chafalladas do noso letrista...

Considerades a fórmula copiceibe e as ferramentas que dispoñedes en internet os factores do voso éxito e independencia creativa?

M.W. Cremos que é fundamental para entender o que está pasando na música deste país. Antes un facía un disco, sacáballe, eu que sei, mil copias, e quedaba con oitocentas no garaxe da casa. A través de internet –por exemplo, da nosa web, http://www.thehomens.com, a xente pode chegar a ti con máis facilidade, sen ter que pedir o disco, ilo buscar a este ou aqueloutro bar, e sobre todo sen ter que facer números para enterarse do que está pasando. Por certo, independentes somos un cacho, agora que o do éxito... o noso contable non estaría moi de acordo...

Supoño que, polo de agora, a música non pode ser aínda un medio de vida, pero poñéndonos transcendentais: si pode ser unha filosofía de vida…ou non deixa de ser máis que unha afición que une a tres amigos?

M.W. Calquera dos tres homens temos o noso modesto historial de grupos con máis penas que glorias, así que non podemos ser inxenuos a ese respecto... Sen embargo, isto é algo que nos ocupa demasiado tempo na cabeza como para pensar que só e unha afección. Non hai moitos momentos na miña vida nos que non pense en cancións, ás veces moito máis do conveniente.

Como vai o tema de contratacións? Hai un circuito estable para dar saída aos grupos galegos e que canten en galego?

M.W. A verdade é que nós estamos tendo unha sorte que desde logo non nos esperábamos. Somos un grupo totalmente autoxestionado, e tamén bastante folgazán, pero de momento estannos chamando moitísimo máis do que pensabamos, sen movérmonos nós demasiado... O circuíto? Desafío a quen queira a dicirme se hai algún sitio decente en Santiago no que se poida tocar sen arriscarse a perder unha pasta...

Cales son as datas da voso tour "Non vale parar"?

M. W. De momento isto é o que hai pechado:

24 de novembro Colinas Bar (Albergaria, Portugal) + D3Ö
25 de novembro Kastrus Bar (Esposende, Portugal) + Green Machine
9 de decembro A Molinera (Vilarrubín, A Peroxa) + Annie Hall
29 de decembro Felipop de Inverno (Limodre)

Temos un par de cousiñas máis para xaneiro, pero aínda non están pechadas...

Hai novo proxecto á vista?

M.W. Inmediatamente, consultar a pregunta anterior... E tamén facer cancións coma tolos para chegar ao verán con material suficiente, porque en xullo imos gravar un disquete, deses con trece ou quince cortes, ou iso é o que pretendemos.

Por último e falando de temas de máis seriedade, coa cantidade de guerras e conflictos destes tempos hai unha iniciativa (ver ligazón) que pretende conseguir a paz mundial no solsticio de inverno: cal podería ser a vosa colaboración musical para favorecer ese momento?

M.W. Iso hai que facelo todos os días, pola paz mundial ou polo que faga falta. E, desde logo, podendo foder pola paz, négome a poñer a banda sonora mentres outras e outros fan o choio máis agradecido...

Moitas gracias e se queredes engadir algo máis, adiante!

M.W. Que a revolución non a van televisar, e que hai uns cantos capullos que deberían ir facendo acopio de alimentos, "porque seremos cientos por cada uno de los vuestros"...

Mentres tanto quedamos cunha das vosas cancións mozos:

Desaparece-The Homens

Máis concursos de fotografía

Acabo de ver outros dous concursos de fotografía:

O primeiro convócao o concello de A Coruña, Coruña en foto 06, e o prazo remata este 25 de novembro, en troques ofrécennos unha viaxe a Londres.
Pode ser unha boa oportunidade para retratar unha cidade que, a verdade, ten sitios moi bonitos: as praias, o paseo marítimo coas súas farolas de miles de euros, a sempre presente Torre de Hércules, o monte de San Pedro aínda sen ascensor e protagonista dunha manifestación contra o desfile militar no 2005, os ascensores do edificio da Fundación Caixa Galicia nos Cantóns, as galerías da avenida da Marina, os xardíns de Méndez Núñez, o parque de Santa Margarida, a zona vella... anque, dende logo, cando oes un "buh, neno!" non é precisamente todo iso o que che ven á cabeza.

Outro non tan bonito é o que convoca Audasa co obxectivo "de destacar fotograficamente os valores da autoestrada Ferrol-Fronteira Portugesa (AP-9) en calquera dos seus aspectos. O tema da fotografía deberá estar, polo tanto, relacionado coa autoestrada AP-9 e o seu entorno."
O premio é interesante e a temática creo que este ano, entre algunha que outra retención, queda marcada polo lume. Ou non?

Indigènes

Bush fai mención a Vietnam cando fala de Irak, e parece que aínda non se enterou que as invasións nunca son boas e se non, aí está o exemplo da loita eterna entre israelís e palestinos. Hoxe, e porque alguén mo lembrou, púxenme a mirar de onde viña o termo "pés negros" e rematei atopando outro caso de invasión: Alxeria e dende logo non ten final feliz.

Relacionado co tema, presentouse en Cannes este ano o filme "Indigénes", do director Rachid Bouchareb, que fala dos norteafricanos que combatiron ao lado de Francia na II Guerra Mundial e que apenas son recordados na historia. Axudaron a liberar Italia, os Alpes, a zona da Provenza etc... En Cannes o xurado doulles o premio ao mellor actor, como galardón colectivo, aos 5 actores protagonistas. "Indigènes" está este ano no programa de Cineuropa, a ver se o sábado ou o domingo poido ir.

Tanto monta, monta tanto

Durante a Reconquista na Península Ibérica moitos xudeus e musulmáns marcharon ao norte de África asentándose, entre outros sitios, no que hoxe é Alxeria. Estes países norteafricanos ante os ataques españois recurriron a corsarios para defenderse sendo os máis coñecidos os irmáns Barbaroja. Ante o éxito, Alxer pasou a ser parte do Imperio Otomano e convírtese nunha potencia militar marítima que controla o comercio no Mediterráneo.

Conquista

Tras ese período de calma de case tres séculos, no 1830, Francia decide invadir Alxeria, non sen dificultades, poñendo como escusa un abanicazo dado polo Bey de Alxer ao Cónsul francés(realmente foi por non pagar unha débeda por importación de trigo que arrastraba Francia dende a época de Napoleón e as súas expedicións en Exipto, razóns tiña o Dey para abanicar ao outro). Colonízase e no 1948 é declarada parte da metrópole francesa.

O 1 de novembro de 1954 comeza a guerra da Independencia en Alxeria impulsada polo FLN (Fronte de Liberación Nacional) que remata no 1964. A guerra foi dura e ambos bandos sufriron moitas baixas, mesmo se deron casos de tortura por parte dos franceses.

La valise ou le cercueil (a maleta ou o ataúde)

A partir do ano 62 comezou o éxodo dos colonos franceses e dos xudeus a Francia, que se acelerou despois da masacre de Orán. Tamén saíron do país os alxerianos que loitaron da parte de Francia (harkis). Esta xente pasou a ser coñecida como pieds- noirs (pés negros), din que o nome lles vén dos que traballaban nos barcos botando carbón á caldeira e que ao saír ían cos pés negros.

Les Pieds-Noirs à la mer (pés negros ao mar)

Chegaron a Francia sen nada e foron mal recibidos. Tiveron problemas para conseguir a nacionalidade francesa porque as actas de nacemento, de matrimonio etc estaban en Alxeria.
Pés negros ou descendentes coñecidos son, entre outros, Isabel Adjani, Albert Camus, Enrico Macias ou Yves Saint Laurent.

Le chant des africaines (1944)

Himno non oficial da comunidade francesa en Alxeria.



Outra ligazón interesante: cuisine pied-noir.

Torre de Hércules II: o futuro

Ano 2108

Ano 2125

Fotos de Factoría gráfica.

Nairobi 2006

Dende o 6 deste mes están reunidos 189 países na Convención das Nacións unidas sobre o Cambio Climático a ver que fan a partir do 2012, ano no que remata o Protocolo de Kyoto (1997). Este Protocolo, ratificado por 165 países, entrou en vigor o 16 de febreiro do ano pasado coa idea de que os países industrializados reduzan, entre o 2008 e 2012, as emisións de gases que contribuen ao efecto invernadoiro a uns niveis un 5% inferiores aos que xa se emitían no 1990. Estes gases serían:

CO2 (dióxido de carbono)
CH4 (metano)
N2O (óxido nitroso)
HFC (hidrofluorocarbonos)
PFC (perfluorocarbonos)
SF6 (hexafluoruro de xofre)

No 2001, en Marrocos, seguiron sentándose as bases para a correcta posta en marcha deste Protocolo:

- Decidiuse que os compromisos dos países desenvolvidos fosen vinculantes legalmente
- Métodos de implementación na reducción das emisións, ou implementación conxunta, de xeito que os países desenvolvidos adquiren unidades de reducción de emisións a través da financiación de proxectos en países menos desenvolvidos.
- Levar a cabo un Mecanismo de Desenvolvemento Limpo de xeito que os países en vías de desenvolvemento non vexan frenada a súa economía e que os países máis industrializados axuden a diversificala.
- Realizar informes e revisións por un grupo de expertos.
- Avaliación do cumplemento por parte dun Comité.

O cambio climático, certo ou non, preocupou no 1998 á ONU e á WOM (Organización Mundial de Meteoroloxía) e formouse o IPCC (Panel Intergubernamental sobre o Cambio Climático). O IPCC ten como fin avaliar de xeito obxectivo, aberto e transparente a información científica, técnica e socioeconómica relevante cientificamente sobre o risco do cambio climático inducido polo home, o seu posible impacto, e as capacidades de adaptación e mitigación. Todo isto faino consultando publicacións científicas revisadas externas ao propio IPCC.
Tamén hai estudios que refutan os informes do IPCC e manteñen que o quencemento global pode ser unha evolucion natural do medio ambiente e desestiman o efecto invernadoiro.

O último estudio que saíu á luz é o "Informe Stern" onde, ademais de facer unha previsión dos posibles cambios climáticos nun breve prazo de tempo, alerta sobre o resentemento da economía debido a esas mudanzas. Apunta tamén unha serie de medidas para reducir os gases que contribúen ao efecto invernadoiro:

1. Reducir a demanda de bens e servicios intensivos en emisións.
2. Aumentar a eficiencia.
3. Actuar sobra as emisións non enerxéticas (p.ex. evitar a deforestación)
4. Cambiar ás tecnoloxías de carbono máis baixo para acadar enerxía, calefacción e transporte.

Todo isto penso que ha de estar bastante ben resumido no documental "Una verdad incómoda" sobre un libro que firma Al Gore, que se está adicando a concienciar ao mundo sobre o quecemento global.

Ligazóns

Trailer "Una verdad incómoda"
10 cousas que podemos facer para evitar o quencemento global.
Protocolo de Kyoto.(pdf)
IPCC. Terceiro informe de Avaliación. Cambio climático 2001. A base científica.(pdf)
IPCC. Informe de síntese. Resumo para responsables de políticas.(pdf)
Proxy climatic and environmental changes of the 1000 years.(pdf, inglés)
Stern Review of the Economics of Climate Change. 2006.(inglés)
Chistopher Monckton replícalle a Stern.(pdf, inglés)

En Chuza!:

Desfacendo a teoría do quecemento global.
Campaña mundial para plantar un millón de árbores.
De CO2 a gasolina.
Temperaturas médias na Galiza aumentan 1´5º C em 30 anos.

Imos morrer todos!

Erasmus sound festival 06

Ao máis puro estilo número un (que dixen que ía ir e fun) e número dous (actividades favoritas) aí vai.



Quedoume perda de non me ter acollido ás bolsas Erasmus cando puiden, pero polo menos disfrutamos da música co seu nome. Non chegamos para ver a Revolujoin, pero si na metade de Soardy, uns suecos que me encantaron. Deles é a foto de arriba, non moi boa, pero non tiven tempo a facer máis que a cámara deixou de traballar.

Revolujoin-Cuarta Dimensión



Soardy-Memories



Despois chegou o turno a Le Mygale Corp. , que co seu hip-hop guitarreiro, resulta que foi o grupo que máis animou a festa e, para a miña sorpresa, case case os que máis me gustaron. Cousas deles: cada un ten un nome de araña e o que andaba cos scratches (DJ Black Widow), daba a súa última actuación con eles ese noite. Mención especial pola miña parte ao Spider Deluxe (Julien Campus) três mignon o rapaz, e ao Poppayann (Yann Coucharriere) que lucía unha barba ben chula.



Logo tocaron Heissel que xa se encargaron ben eles de facerse publicidade e de repartir Cd´s seus de gratis entre a xente que alí estaba. A posta en escea moi ben que o cantante lembrou ao Robert Smith ao saír vestido cunha camisa de forza e coa cara pintada de branco. Ata houbo invitado sorpresa: un de Haiku.
Para min, o que lle sobrou foi poética ao cantante, que de cando en vez soltaba unhas frases moi sentidas e moi evocadoras pero dame que non era o sitio máis axeitado para facer esa poética.

Heissel-Al oír el mar



E os que agardaba eu con máis ansias, os Pony Pony Run Run, como que me decepcionaron no directo. Non sei, altas expectativas que tería eu.

Pony Pony Run Run-Gettin´drunk on you



Gustáronme os falsetes que facía un dos guitarristas que me lembraron ao Justin Hawkins pero nin punto de comparación, que coma el, ningún!

The Darkness-Girlfriend



De tódolos xeitos mereceume a pena, ata saquei amigos!

Real Flickr

Encántame que a vida real se encha da vida virtual.

Café de Macondo, rúa de San Andrés nº 106. A Coruña.