As realidades do país

Tomando unhas cañas nun bar dos Mallos , con camareiras brasileiras sen contrato, asistimos á seguinte conversa coa barra de por medio:

- Sabes que voy hacer ahora?...Dar clases de español a brasileiros!

- E ló?

- No, no se dice E ló? se dice Y luego?

Pouco despois, unha das camareiras saca o tema do debate de onte e móntase un pifostio entre a das clases de español e outro amigo que a acompaña. Sácanse as cores de debaixo da mesa, nótanse os vermellos, nótanse os azuis, sorpréndense as camareiras pola exhaltación do debate popular e eu penso no bilingüismo disharmónico, en ser isolina, en simpatizar por veces co reintegracionismo e nunha frase que di y luego?: Qué mueve el país? La pasta. Quién tiene la pasta? Las empresas. Quién tiene las empresas? La derecha

E danme náuseas. Non sei se é de tanta cervexa.

Substancia sen sentido

Tomando o relevo de Estíbaliz e descubrindo a Perec da súa man.

Substancia sen sentido

Satélites soviéticos sostidos sobre soles. Son similar.
Son sospeitosa, son sílfide sideral, serena, silenciosa, semellando sorrir silvestremente, sosegada, sen sortellas, sen soldaduras. Soa, silabando silencios sinistros.

Sopeso sensacións sistemáticamente, sen saber se sospeitan, sen sentido, sen saber se son sobrevalorada, se satélites similares son suicidados, se son sacrílega, se saturo sentidos, se son….se sinceiramente son sintagma.

Supuro solitario suicidio, si. Soporto sopor, sapos, serpes, suceden sinusoidais saciantes, suceden sinsabores, suceden simas sórdidas, sufócome, sublévome, subxúganme, subordínome. “Succióname suicidio”, suplico.

Saberei ser substancia sen sentido?
Sempiterno salto. Solfeo. Si sostido, sonoro, Si, Si, Si, segue soando. Sónica soterrada, seductoras síntesis sentimentais, seguidamente sombras sensuais sobre sabas sedosas, semen salgado, saliva suorosa, sístoles sismográficas.
Sonámbula, sumérxome submisa. Sempre suxa. Sempre soa, sen sentido.

Saberei ser substancia sen sentido?
Si. Son so soma, semántica socorrida.
Son. Seino sen sabelo, sen soportalo.

Siloxismo: sáname, sacrifícame sádicamente, sepúltame seccionándome sépalos.

Sacro salto: sen sangrar, suspiro sílabas sensuais. Sabio, se soubeches saciarme.

Namorei

La casa azul

Hermética, te exhibes tan hermética
Niña triste hiperestésica
En tu forma de mirar

Culebras

Cando era nena, nos veráns claros e calorosos de camposas e flores, lembro ter visto unha culebra grande, amarela, con manchas negras no lombo. Tan preto, tan paralizada, tan sen saber que facer.

Hai pouco vin outra...



Culebras

C´est moi

Anda o nivel dos microrrelatos bastante alto e menos mal que atopei a postal, non vaia ser que a única vista que teña de Venecia sexa esta.



Ao igual que outros compañeiros, tamén vou deixando a miña aportación: C´est moi.

C´omon babe

Se non che regalaron nada neste día, aquí hai un agasallo para ti da man de ictioscopio: música copyleft para non deixar que o corazón deixe de latexar.

(este é para zerovacas, que llo roubaron)

O amor tiña que ser libre, coma a música.

Natureza Artificial

Sempre é unha alegría recibir novas de proxectos que van adiante, neste caso trátase da exposición Natureza artificial levada a cabo por Serxio e Gustavo Sequeiro: unha proposta conxunta de pintura e música contemporanea cunha mirada á natureza creando paixases plásticos e sonoros que, na súa estrea o próximo sábado 16 de febreiro a iso das 21:00 horas na Casa das Palmeiras de Neda, parece que vai ir acompañada dun pinchiño.

Pode ser unha boa ocasión para voltar a ver caras coñecidas e de paso coñecer o traballo de novos creadores, que sempre é unha bocanada de aire fresco.

En Galicia non se le?

Pois semella que se le, pero pouco en comparanza co resto do estado español, os penúltimos en índice de lectura e iso dá que pensar.

Para quen queira ir mudando o feito e non se lle ocurra que libro pode ler, teño unha recomenda: este libro e de agasallo o poema de Louis Aragon cantado por Leo Ferré:



chuza!: Galiza ocupa o penúltimo lugar en índice de lecturas das autonomías

Quero ir a Venecia!!

Este ano novo recibín unha postal de Venecia da miña mellor amiga que me contaba o marabillosa que era a cidade e que tivera a sorte de vela nevada...desexei estar alí, porque en moi poucas palabras resumiu a esencia da cidade. Agora ando buscando a postal e non a dou atopado (se estás lendo isto non te enfades, é que son un pouco desordeada).

Se o ano pasado en marzo maria máis Harvey fixeran o meme musical máis quente e en abril o fodemillo asulagou a semana menos santa xamais vista, este ano Vieiros adiántase e van facer neste febreiro unha Coresma ardente co seu concurso Ferve a rede: 550 sensuais caracteres poden levarte a Venecia ou, se hai sorte e non erotismo, unha fin de semana en O Sexo, na Golada.



Eu penso participar, quero ir a Venecia.

Mmmmmúsicas así comezou
Fodemillo

E os afortunados son...

Pois aquí está a resposta, coa música de Annie Hall de fondo:



Noraboa e xa me diredes a onde vos mando os agasallos.