E dentro de nada comeza outro ano!

Poderíame poñer aquí a nomear a toda esa xente que este ano volvín atopar por aquí, a toda a que coñecín, o cariño que lles collín e darlle mil gracias e todo iso, pero penso que xa o saben e se non, que se vaian enterando, que son horas: así que dádevos todos e todas por aludidos.

Foi un ano xenial en tódolos sentidos e, por outro lado, non imaxinaba o que podía dar de si a historia esta dos blós e da rede social de chuza! A todos: que as cousas sigan indo igual de ben ou de mal (que de masocas viven os sádicos) e que a min os Reis xa me foron deixando este ano agasallos e sorpresas con nome propio e agardo seguir conservando a toda esa xente arredor moito tempo. Que me poño modo borracha-melancólica e aínda non probei o champán...así que para ambientar a noite, música de hai 10 anos, que define moi ben moitas cousas que penso (a todo esto que o Danny Boyle dixo que faría unha secuela de Trainspotting dez anos despois e xa está tardando):

Iggy Pop-Lust for life




Here comes johnny yen again
With the liquor and drugs
And the flesh machine
Hes gonna do another strip tease.
Hey man, whered ya get that lotion?
Ive been hurting since Ive bought the gimmick
About something called love
Yeah, something called love.
Well, thats like hypnotizing chickens.

Well, Im just a modern guy
Of course, Ive had it in the ear before.
I have a lust for life
cause of a lust for life.

Im worth a million in prizes
With my torture film
Drive a gto
Wear a uniform
All on a government loan.
Im worth a million in prizes
Yeah, Im through with sleeping on the sidewalk
No more beating my brains
No more beating my brains
With liquor and drugs
With liquor and drugs.

Well, Im just a modern guy
Of course, Ive had it in my ear before
Well, Ive a lust for life (lust for life)
cause of a lust for life (lust for life, oooo)
I got a lust for life (oooo)
Got a lust for life (oooo)
Oh, a lust for life (oooo)
Oh, a lust for life (oooo)
A lust for life (oooo)
I got a lust for life (oooo)
Got a lust for life.

Well, Im just a modern guy
Of course, Ive had it in my ear before
Well, Ive a lust for life
cause Ive a lust for life.

Here comes johnny yen again
With the liquor and drugs
And the flesh machine
Hes gonna do another strip tease.
Hey man, whered ya get that lotion?
Your skin starts itching once you buy the gimmick
About something called love
Love, love, love
Well, thats like hypnotizing chickens.

Well, Im just a modern guy
Of course, Ive had it in the ear before
And Ive a lust for life (lust for life)
cause Ive a lust for life (lust for life)
Got a lust for life
Yeah, a lust for life
I got a lust for life
A lust for life
Got a lust for life
Yeah a lust for life
I got a lust for life
Lust for life
Lust for life
Lust for life
Lust for life
Lust for life

Cea de nadal: a gran fartanza

Ghanito, o noso seleccionador, xa fixo a súa crónica sobre o once inicial e as xogadas maxistrais da noite. Fómonos atopando todos, primeiro Moinante mais eu para dirixirnos a agardar xunto con fer, que fixo a súa labor de ceibador de libros, á expedición compostelana formada por xorna, Snob, Modesto e postscriptum. Ascárida xa estaba alí e Pawley acompañounos logo da chegada de ghanito e mourullo ata o Rodicio onde estaba Arduina toda preocupada pensando que chegaba tarde.

No Rodicio comemos a fartar e menos mal, porque a noite prometía. Ifrit non sabes o que te perdeches e sabes que te queremos (e o mesmo lle digo a ictios, a dorfun, a Calidonia, a shs, a Berto, a orsinia, a nemtele, a opaco, a oko...a todos !).

O conto é que comemos moito, cumplimos bastante ben o plan que había, temos fichado ao mozo de Arduina, fer e xorna foron tomar o aire nun momento dado da noite e o resto quedamos no Desquite bailando en plan destroy e como xa era 30 de decembro cumplimos moi ben o tema este das apertas gratis: fregámonos canto quixemos, con moito amor, con moito cariño, con moito alcol, con nocturnidade e con alevosía.


Fala ghanito da versión do himno, nazón de Gatocán e teño que dicir que a versión reggaeton nazón de Breogán-Yasuri Yamileth xa a tiñan nas súas mans Sak e Gustavo Harvey a noite anterior.

Eu tamén retirei pronto que estaba que non me tiña, e quedaron Moinante (de veras que o sinto, pero xa quedaremos outra vez), Modesto, mourullo, Snob (que home, que lombo, que todo...o mundo vese doutro xeito encima de ti!), ascárida e postscriptum.

Hoxe estou coa voz crebada pero da igual, a gorxa desfeita, vou enfermar, non vou chegar a anonovo: preciso glucosa en vena.




Foi unha noite para non esquecer e anque as fotos non se corresponden coa realidade, que máis terá!!!

Post ás presas, comunicado e apertas de gratis

Que no, que a nena non vai vir ao mundo desta vez, que vai quedar para outra, e agora, resacosa e sen durmir, síntome mala persoa como ben di Fer. Síntollo moito, que máis quixera eu que aumentase a natalidade na Galiza, pero vai ser que non (solidarízome cos inocentes porque eu normalmente creo todo o que me contan e síntoo moito).

Que o partido psé, pero paseino moi ben anque chegaramos algo tarde. O resto da noite doume para ver as novas bandeiras do paseo marítimo da Coruña, para perder a cámara de fotos na noite coruñesa sen menoscabo do bo humor, para falar largo e tendido de endogamias e lercheos varios e, creo, para facer moi boas amistades e para dar un lote de apertas ao longo de toda a noite... Ah, e eso de ter 23 anos mola moito :)

En definitiva, unha noite para a lembranza, a todos os que a compartistes, un bico, sodes os mellores!

E súmome ao chamamento de Arduina se me dou erguido se ao final hai cea. Sei dun que podía pasarse por alí, que xa sabe que me ía facer moita ilusión, que o outro día me quitou o sono e, como dixo el, "será que non tes outras preocupacións" para rematar pensando nel esa noite. Vente!. Apertas, apertas, apertas e de balde, que máis se pode pedir!!!

O que tiña que pasar, pasou

Xa falara do tema aquí, e daquela non andaba eu moi convencida, pero ao final, se buscas...atopas. E ao final chegou a hora, creo que a nena cando veña ao mundo chorará o himno galego de tantas veces que o escoitou estes días, non sei se aflamencado, en versión pop ou en plan siareiro galego nun partido da selección. Nin música de Mozart nin nada, terruño puro e duro.

De tódolos xeitos, ha de ser unha nena que fale en galego. Un bico a todos que estou moi contenta e hoxe vémonos nos partido!!!

Noiteboa

Agardo que a mesa desta noite teña mellor pinta ca esta, que tampouco está mal de todo se a ten parecida. Foi na festa de La Fonográfica General, que estivo moi ben, o resto da noite na compañía de Gustavo Harvey e amigos estivo xenial: Ferrol me mata!!

E sen máis, boa noiteboa a todos!!

Solsticio de inverno

Howard Stern este ano descubriulle o Sybian a Jenna Jameson, a Carmen Electra e a Valentina Vaungh. Pero a min sígueme gustando máis Kylie e a súa vestimenta.



Tamén hai versión para home e chámase Venus 2000... Pois eso, feliz solsticio e a ver se entre todos conseguimos a paz mundial.

Sobre a lotería...igual me toca.

Avaliando a vida

This Is My Life, Rated
Life:	8
Mind:	8
Body:	7.2
Spirit:	7.7
Friends/Family:	4.3
Love:	7.7
Finance:	8.7
Take the Rate My Life Quiz

É o que ten ser algo exhibicionista despois de facer cuestionarios ao tuntún (a Cosmopolitan era do que non había, todo hai que dicilo). Claro está que as tandas de preguntiñas estas nunca che descubren nada novo e o único que me fastidia neste caso é ese 4.3 tan feo no tema "amigos e familia", pero son moi desconfiada e sempre tendo a pensar que a xente pasa abondo de min, que hai moita falsedá no mundo, actitudes chaqueteras por aí y como te digo esto, te digo lo otro...e non, non son unha autista de la vida, nin tiven unha terrible infancia, nin me zoupaban de pequena, pero nestas datas tan entrañables non da gusto ningún un 4.3.

De feito os resultados indicanme moi amablemente que consolide a miña rede social reafirmando vellos contactos, que busque novas amizades que me proporcionen a recompensa que preciso e que probe a usar MeetUp.com para atopar xente preto de min que comparta os mesmos intereses. Eu diríalles que a ver como non teñen en conta chuza! e toda a rede de blogs galegos para o tema das relacións sociais (que porcier, hai cea chuza-blogomilleira)

Outra recomenda que me fan é que considere unirme á comunidade 4thKingdom.com. Andaremos e veremos.

E véñenme outros dous test á cabeza que xa moitos coñecen: The Dating Persona Test (/me) e o Estudio sobre conducta e preferencias sexuais dos usuarios de internet en España (o "premio" do 5 non o levou ninguén aínda, bicos seven guos mai namber)

This is my life, rated visto en moderno de merda (que ghuapo, ghuapo non é, pero ten un pelaso)

Vai de cómics: Snob, Alberto García Ariza e Alita news

Snob, Megalove neurótico e aficionado aos comics, Alberto García Ariza (turuto) ilustrador e amigo do noso ghanito e os responsables de Alita news respostan hoxe a outra quenda de preguntas:

Antes de falar de cómics , temos que falar das historietas e dos tebeos, que era o que liades de pequenos?

Snob: Eu era superfan de Asterix, cando aínda non sabía nin escribir trababa as cubertas da miña colección para marcalos como meus. Tamén dos clásicos do comic humorístico español: Superlopez, Mortadelo y Filemón, o Anacleto de Vázquez... Devoraba volumes de Super Humor, canta revista caese nas miñas mans, saldos retapados, reliquias dos 70 e 80 rescatadas dalgún desván. De cando en vez atopaba un Cimoc ou El Jueves, inzado de tetazas e referencias crípticas para a miña mente prepúber, que me provocaban extrañas e adictivas sensacións. E xa nunca me puiden quitar o vicio do corpo.

Alberto García: Yo creo que menos escritos de ensayo, leía de todo. Aunque lo que más me gustaba eran los tebeos, sin duda.

Alita news: Copito, Esther, Batman, Thor, Astérix, Tintín, Lucky Luke, Mortadelo, Zipi yZape.

Cómic ou banda deseñada, que nome escolledes?

Snob: Comic, banda deseñada é un palabro supergallego e francófilo, dúas das peores cousas que se pode ser neste mundo.

AG: Si me das a escoger, prefiero llamarles comics o tebeos. Lo de banda deseñada, además de no gustarme nada, me parece un mal remedio a evitar llamarlos con una palabra inglesa. Banda deseñada viene del francés bande dessinee que significa tira dibujada, y dibujar en gallego es debuxar, no deseñar, que se refiere al diseño. Con lo que me parece una diferenciación un tanto forzada.

AN: Nos gusta más cómic, pero banda deseñada está bien. Nos gustan "historieta"y "tebeos". Y fumetti, y bande desinée, da lo mismo.

O comic está plagado de personaxes (Mafalda, Lara Croft, Spiderman, Superlopez, Esther, Gardfield, Naruto, Lobezno) de todos e todas cantos hai cales son os vosos favoritos?

Snob: Mafalda? Lara Croft??? Spider Jerusalem is the name, bitch!

AG: Cuando era un chaval sí que me fijaba mucho en los personajes, pero a medida que se va madurando te fijas más en los autores, y es difícil no ver al autor en el personaje. No sé, supongo que me podría quedar con Calvin.

AN: Esta es difícil. Algunos nombres que surgen: Alfred Pennyworth. Garfield.Phoncible Bone. Barbarella. Mazinger Z. Hopey y Maggie. Elektra. Carlitos. Hellboy. Y por supuesto ¡Alita!

Un debuxante que vos guste especialmente.

Snob: Éme imposible escoller só un, cando son moreas os nomes que me veñen á cabeza, e por riba pareceríame moi inxusto non poñer ao mesmo nivel a figura do guionista.

AG: Muchos. Me encanta desde Steve Rude(Nexus) a Jose Luis Munuera (Navis), pasando por Franquín (Spirou), Jeff Smith (Bone) Jaime Hernández (Locas) Cyril Pedrosa (Shaolin Musaka que solo me gusta a mí) ... creo que me pasé.

AN: Lo que hace ahora Maitena.

Unha novela gráfica imprescindible.

Snob: Palabra cool cun significado moi vago... Supoño que aquí cabe Predicador, de Garth Ennis e Steve Dillon.

AG: Bone (Jeff Smith)

AN: Vuelan los trastos... Veamos: La tragedia de P. No... V de Vendetta. O... Batman: Return of the Dark Knight. O El cometa de Cartago. La linea de fuego. De varios volúmenes: Adolf. Akira. Calvin y Hobbes.

Moitas historietas foron adaptadas ao cine, a mellor e a peor adaptación que lembredes.

Snob: Sin City paréceme mellor película que comic. E como a peor, sen remexer na lama das adaptacións oitenteiras de baixo presuposto, escollería Constantine. Porque se hai algo que define ao protagonista do comic é a súa britanicidade, e se hai algo menos británico que os dentes limpos, ese é Keanu Reeves.

AG: Es difícil elegir la peor, últimamente se hacen muchos méritos: Elektra o Daredevil son buenos ejemplos.
De la mejor quizás me quede con la peli de Superman de 1978 o el coloquialmente conocido Batman de la Gallega.

AN: No la peor, pero sí un chasco tremendo, V de Vendetta. Alguna vocecita ahogada decía La liga de los extraordinarios caballeros, pero la hemos hecho callar. La mejor adaptación, American Splendor. Aunque alguna vocecita ahogada dice"Sin City", que tiene su gracia.

Da banda deseñada en Galicia a quen e que obras destacariades?

Snob: Impresiones de la Isla, de Portela e Iglesias, é algo bastante bonito de ver.

AG: Hay muchos y muy buenos autores gallegos, Miguel Robledo, David Rubín, Victor Rivas, Kiko da Silva, Jacobo y Norberto Fernández, y obviamente Miguelanxo Prado.
De obras recomiento sin dudar "Trazo de Tiza" de Prado, y "Vilaberzas" de Robledo.

AN: Hay que barrer para casa. Manel Cráneo, Miguelanxo Prado, Alberto Vázquez,David Rubín, Kike Benlloch, Jano...

Unha recomenda para nenos pequenos.

Snob: Groo El Errante, ou calquera outra obra de Sergio Aragonés é unha delicia para todas as idades. Pero calquera neno o vai pasar moito mellor cun vello comic de Lobo, co Wanted de Mark Millar ou con alguna porcarida de Manara. A ver se imos pensar que son moi diferentes a nós.

AG: "Vilaberzas" y "Bone"

AN: Titeuf, es graciosísimo.

Unha para os máis grandes.

Snob: Calquera obriña de manga gafapasta de Jiro Taniguchi faraos sentir aínda máis grandes de espíritu.

AG: "Bone", "Calvin y Hobbes", "Peter Pan" de Loisel

AN: La abeja reina... ¡Qué calores!

Arredor do cómic surxe un mercado incrible, as adaptacións ao cine e toda clase de obxectos promocionais relacionados. Que boneco/a, ou obxecto, relacionado co comic é o que máis vos gusta?

Snob: Que teña a man por aquí... a figuriña de Superman: Red Son, o bobblehead de Alfred E. Neuman, unha Arale de Norimaki supercurriña, a bonequiña da Morte de Sandman que non saco da caixa porque lle cae o pelo...

AG: Nunca he comprado nada de ese tipo de merchandising. Bueno, ahora que lo pienso tengo un par de tazas de Star Wars que uso de lapiceros.

AN: Los bolsitos de Emily Strange.

E seguindo co relacionado co cómic, que opinades sobre o furry fandon e o cosplay?

Snob: Por máis que lle dou voltas non atopo a relación entre ler comics e bater puñetas pensando en animais antropomórficos. O cosplay ven sendo coma o tunning dos friquis, non só nin especialmente dos que len comics. Y es de enfermos.

AG: No sé lo que es.

AN: ¡Que el mundo no puede estar sin ellos, por supuesto! ¿Qué es esto? ¿Una preguntra trampa?

E sobre o manga opinades…

Snob: Un estilo, ou un mundo de estilos, máis. Unha boa parte da miña dieta comiqueira. Unha afición que ocupa moito espazo. Por desgracia, un ghetto para moitos dos seus críticos e moitos dos seus fans. Case sempre, o equivalente comiqueiro da comida basura. E que ben sabe.

AG: Hay algunas obras muy buenas, pero soy incapaz de leerlos porque están al revés.

AN: Otra pregunta trampa, ¿no? El manga es lo mejor que le ha pasado al cómic en las últimas décadas: Toriyama, Tezuka, Otomo...

Catro cómics que regalariades este nadal para despois pedir prestados?

Snob: Facer iso é de pobres.

AG: Los frikis acabaríamos comprandolos. Si nos gusta algun comic, tenemos que tenerlo. De lo que se deduce que los comics que regalamos, si no los tenemos es que no nos gustan lo suficiente. De hecho estas navidades voy a regalar el libro "La física de los superheroes", y supongo que lo pediré prestado.

AN: Por ejemplo estos cuatro: Louis Riel, Saigón/Hanoi, 20th Century Boys y Las luces del Amalou.

E para os que queiran ir a revolver, unha librería de referencia na vosa cidade.

Snob: A Gata Tola en Santiago de Compostela.

AG: Sin dudarlo, apunten: BD. Banda Deseñada, r/ Cataluña, 27 Vigo, 36.206 Tlf. 986 129571. Y no me dan comisión.

AN: Alita Comics en la Ronda de Nelle o Alita Comics en la calle del Orzán,tanto monta, monta tanto.

Moitas gracias polo voso tempo, e se hai algo máis que dicir…a escribir.

Alberto García (turutu): Nada más. Muchas gracias a tí por acordarte de mí, y Feliz Navidad a todos y todas.

Alita News: Que ninguna lectura puede superar a los mejores cómics del mundo. Saludos cordiales.

E ti, es ghuapo/a?

Que che saque alguén unha foto mentres ti pos os índices a altura dos buracos das orellas e colocas a cabeza de xeito que a parte baixa dos teus iris coincida e estea aliñada coa liña imaxinaria que une o borde superior dos teus índices. Boca pecha, cara relaxada... e despois a comparar. O tamaño ideal da foto:18x13 cm ou 20x26 cm.

Canto máis encaixen os nosos rasgos nos trazos das máscaras, máis nos achegamos ao suposto ideal de beleza.



E por bonito, a lotería debería caer no número 1.618, o número Phi ou número áureo, que seica é o que define as proporcións que dan beleza a tódalas cousas.

O que non se mide con isto é a beleza interior, non? Pero esa ben se ve, penso eu.

Ligazóns:

Marquardt Beauty Analisys

Golden number

Fibonnacci numbers and the golden section

Fibonacci numbers in nature

Los trucos de Fibonacci: matemáticas recreativas

Número áureo - Golden ratio

Cine a barullo: ifrit, Pawley, Kabukiman e Supernena

Ifrit, Pol, Yann Breoc, Diefer Casan, Don Vitto, Godzilla sama, O Druida, Giménez Espantos e Fagot que deixa o seu bló A peli do día (http://apelidodia.bitacoras.com ) para unirse ó lado oscuro, son os galegos de Cinema Friki onde, como eles mesmos din, preséntannos todo o relacionado co cine de aventuras, acción, fantástico, ciencia ficción, terror, medo, ultraviolencia, chineses, HK, anime, serie B, serie Z, clásicos, series…

Ifrit, Pol, Yann Breoc, Diefer Casan, Don Vitto, Godzilla sama, O Druida, Giménez Espantos i Fagot i que deixa el seu blog A peli do dia (http://apelidodia.bitacoras.com) per unir-se al costat fosc, son els gallecs de Cinema Friki on, com els mateixos diuen, ens presenten tot allò relacionat amb el cinema d'aventures, acció, fantàstic, ciència ficció, terror, por, ultraviolència, xineses, HK, anime, sèrie B, sèrie Z, classics, sèries ...

Por outra banda en días estranhos, "o diario dun enfermo rencoroso de cinefilia que debería estar na túa lista negra, no caso de tela", está Martin Pawley colaborador no programa Extrarradio e que sempre nos ilustra coa súa opinión. Martin Pawley e ifrit participaron en xullo nunha mesa redonda no CGAI en xullo no ciclo MUTACI(O)NES: Novas perspectivas do cine contemporáneo.

Per altra banda en días estranhos, "al seu diari d'un malalt rencorós de cinefilia que hauria de ser a la teva llista negra en cas de tenir-la", es troba Martin Pawley, col·laborador al programa Extrarradio i que sempre ens il·lustra amb la seva opinió. Martin Pawley i Ifrit van participar al juliol a una taula rodona al CGAI dins el cicle MUTACI(O)NES: Noves prespectives al cinema contemporani.

Para que non se diga que todo é endogámico tamén temos, vidos de oriente, a Kabukiman e a Supernena, como representantes de Cinemafriki.bloc.cat, un blog de cine que tenta aportar o seu gran de area dando a súa opinión sobre o mundo do terror, o fantástico, os superheroes e calquera boa ou mala película que se lles poña por diante.

Perque no es digui que tot és endogàmic també tenim, vinguts d'orient, a en Kabukiman i la Supernena de Cinemafriki.bloc.cat, un blog de cinema que intenta aportar el seu granet de sorra donant la seva opinió sobre el món del terror, el fantàstic, els superherois i qualsevol pel·lícula, bona o dolenta, que se'ls posi per davant.

Ifrit, que é unha reseña?

ifrit: Unha reseña son un par de líneas ou de ideas sobre unha película coa que se pretende facer un pequeno resumo e invitar ó lector a vela ou non. Decir que a maioría das veces nosoutros non facemos nin reseñas nin críticas (inda que así as chamemos) senon simple opinión sen outro criterio máis que o que nos gusta ou non.

Pawley, que é unha crítica?

Martin Pawley: Iso quixera saber eu! Chamámoslle crítica a calquera artigo no que se expresan opinións máis ou menos argumentadas sobre un filme, e nese caixón de xastre entra todo, desde os textos telegráficos acompañados dun certo número de estreliñas que sacan os xornais, até os artigos de moito peso das publicacións especializadas. Supoño que unha crítica debe servir de referencia para o lector/espectador, que poderá fiarse ou non do que dicimos, pero que ten que acabar sabendo despois de ler o texto se a película é recomendábel ou non. Outra cousa é facer unha análise, digamos: un pode comentar e destripar calquera película polo miúdo, á marxe de que dispoña ou non de valores cinematográficos; pero o obxectivo final de toda crítica é dar pistas, dicirlle á xente "vai ver isto que está nesta sala" ou "non perdas tempo e cartos vendo ese bodrio". Penso que por moito que algúns pretendan obxectivizar os seus criterios, no fondo non deixa de ser unha cuestión de gusto persoal. Refinado, se queres, e tratando de evitar certos vicios e inercias, pero gusto ao fin e ao cabo.

A todos nos gusta ver bos filmes pero, vendo a cantidade de anotacións adicadas ao tema non me queda outra que preguntar cantas horas da vosa vida adicades ao cine.

ifrit: Moitísimas menos das que querería e incluso moitas menos das que debería.

MP: Calculo eu que verei unhas dez películas cada semana. De media soio ir unha vez á semana aos cines "comerciais", e tres ou catro veces (depende da temporada, ás veces máis e ás veces menos) ás proxeccións do CGAI ou do Fórum Metropolitano na Coruña. Logo está o que vexo na casa, claro. Nun festival as cifras soben, claro; os tres anos que levo indo ao de Donostia mantívenme nunha media de catro películas diarias, e o mesmo hai pouco no de Xixón. Catro ao día non é difícil de levar, aínda que no meu caso confeso que a acumulación de títulos acaba volvéndome algo máis cruel do que xa é habitual.

Kabukiman: No tantas como me gustaría. No tengo tiempo de ir al cine todo lo que quisiera, y me sabe mal ver como las películas desaparecen de la cartelera tan rápido. Me mantengo informado a través de revistas y webs especializadas.

Supernena: Suelo ir al cine una vez por semana, pero en casa, en lugar de ver la televisión, vemos películas o series en DVD.

Cal foi o primeiro filme que fostes ver ao cine?

ifrit: "A Guerra das Galaxias. Episodio V. O imperio contraataca". Menuda dor de cabeza...

MP: No catálogo da exposición Erice-Kiarostami que montou o CCCB de Barcelona e a Casa Encendida de Madrid hai un artigo de Miguel Marías que comeza dicindo " Es raro, al menos entre los verdaderos aficionados, que uno olvide la primera vez que fue al cine: no sólo recuerda, por muchos años que lleve sin contemplarla de nuevo, la primera película que vio, sino el lugar exacto y las circunstancias precisas que rodearon esa experiencia inaugural, siempre determinante, en algunhos casos decisiva ". Pois ben, eu debo ser un deses raros afeccionados, porque non teño recordo preciso de cal foi a primeira vez que fun ao cine. Sospeito -pero é máis unha estimación que outra cousa- que debeu ser unha das moitas reposicións de "Brancaneves e os sete ananiños" no desaparecido Cine Avenida da Coruña.

KM: Tengo un vago recuerdo de ir a ver “La guerra de las Galaxias” cuando se estrenó, pero eso sería el año 78, y sólo tenía 4 años, por lo que no estoy muy seguro…

SN: El libro de la Selva. Ahí descubrí que los musicales no eran de mi agrado (exceptuando Moulin Rouge)…

E o último?

ifrit: Acabo de chegar de ver en Cineuropa "Shortbus", un filme que hai que ir sen estar avisado para que sexa realmente eficaz. Sen dúbida recomendoo, en especial ós fans de Yo La Tengo. (Se me preguntaras onte diría Babe. O porquiño valente)

MP: En salas comerciais, "El camino de los ingleses", o pretencioso espanto dirixido por Antonio Banderas e pavorosamente escrito por Antonio Soler. No CGAI, hai unhas poucas horas, "Salmo vermello", de Miklós Jancsó, a primeira entrega do ciclo "Novos Cinemas do Leste".

KM: En cines, "Borat" (por segunda vez). Una experiencia irrepetible (porque pagar tres veces sería una tontería).

SN: "El perfume". Hay que estar al día de las novedades en asesinos en serie.

As redes p2p facilítannos o acceso a algúns filmes que non se estrean nas grandes salas ou aos que rara vez temos acceso mediante os medios de distribución convencional, que opinades sobre iso?

ifrit: Actualmente as redes para compartir arquivos son as mellores amigas tanto para cinéfilos como para cinéfagos. Podes estar ó tanto das últimas novidades e ó mesmo tempo recuperar clásicos, e o gasto é mínimo. Doutra forma este sería un vicio extremadamente caro.

MP: Opino que os usuarios das redes P2P merecen o Premio Príncipe de Asturias á Cooperación Internacional, como mínimo. As redes P2P permítennos ter acceso a filmes que doutro xeito non chegariamos a coñecer, porque mercar DVDs no estranxeiro non é algo que estea ao alcance de todo o mundo e porque ás veces nesas redes atópanse obras que nin sequera están editadas comercialmente, grazas á xenerosidade de usuarios que dedican tempo e esforzo a convertir en ficheiros "avi" as súas gravacións televisivas de filmes de Glauber Rocha ou de Jean Marie Straub e Danielle Huillet. "No quarto da Vanda", do imprescindíbel Pedro Costa, non foi editada en DVD en Portugal (de España xa nin falamos), e porén está disponíbel no eMule. Hoxe ademais hai un tipo de cinema cuxa viabilidade non depende da súa explotación convencional en salas e para o cal as redes P2P acaban sendo unha táboa de salvación, pola súa enorme capacidade para difundir unha obra. Lisandro Alonso sabe perfectamente que as súas películas non farán pasar a máis de catro ou cinco mil espectadores pola billeteira en Arxentina, e que no resto do mundo as proxección fican case limitadas en principio a festivais e filmotecas, así que está encantado con que os seus filmes se vexan dun xeito ou doutro. Eu díxenlle que vira "Los muertos" nunha copia baixada do eMule e respondeume que para el iso era un piropo.

KM: Es una excelente forma de dar oportunidades a directores que no puedan acceder al circuito comercial. En ese aspecto, youtube también está aportando mucho.

SN: Muy a favor. Si no nunca hubiésemos accedido a perlas como “Karate a muerte en Torremolinos”. Aunque se estrenó comercialmente, nunca hubiese tenido oportunidad de verla. Las series como “Qué vida más triste!” o “Cálico Electrónico” también están revolucionando el mundo de la distribución audiovisual.

Cal é o voso filme favorito?

ifrit: Non son moito de elexir favoritos, nin de facer listas. Pero se teñen sangue, tiros, zombies, algo de sexo, un monstro xigante e un malo malísimo xa me ten gañado. Decir que tamén me gustan outro tipo de filmes fóra do xénero :p

MP: O meu favorito indiscutíbel, por unha morea de razóns, é "The night of the hunter" ("A noite do cazador"), o único dirixido polo actor Charles Laughton. Ademais, profeso unha devoción absoluta por John Ford, e chamándome Martin Pawley é evidente que gardo unha debilidade especial por "The searchers" ("Centauros do deserto"), pero tamén por "Sergeant Rutledge" (O sarxento negro), "The grapes of wrath" (As uvas da ira) e outras moitas (de feito, das que lle coñezo só hai unha que non me gusta, "A ruta do tabaco").

KM: Es como preguntar si quieres más a mamá o a papá. Depende del día tengo ganas de ver “Star Wars”, “Robocop”, “Starship Troopers”, “Toma el dinero y corre”, “La princesa prometida”, “Batman Begins”, “V de vendetta”...

SN: “Posesión infernal” y “El ejército de las tinieblas”


O que tedes pensado ver?

ifrit: Agora mesmo estou a pensar se ir ou non ó maratón de cinema oriental de Cineuropa, nove filmes un detrás doutro, pero no momento en que leas isto coido que xa decidín que é unha matada para a que non teño tempo nin corpo neste momento, sempre pásame o mesmo... Do que hai agora nos cines quedo coas ganas de ir ver "Borat", "Saw III" (inda non vin a dúas), "Casino Royale" e deixo para DVD ou divx "D.O.A" (curiosida para un fan do xogo, non é unha boa excusa?) e "Infiltrados" (primeiro quero ve-la orixinal) E entre outras, no montón das pendientes, teño: "2 irmás" (terror coreano), "Dark waters" (terror italiano), "Legendary Weapons of China" (artes marciais), "The Gamers" (feito por frikis para frikis)... entre outras.

MP: O luns 11, no CGAI, e por segunda vez en quince días, "Juventude em marcha", de Pedro Costa, unha obra mestra diante da cal o mellor que pode facer un é axeonllarse en sinal de admiración e humildade. Antes hei de ver algúns outros, pero ese merece atención especial.

KM: Si todo va bien, hoy iremos a ver “Casino Royale”. Aunque la que quiero ver y todavía faltan cuatro meses es “300”.

SN: Estoy esperando el estreno de “Grindhouse” de Robert Rodríguez y Quentin Tarantino. Y “28 semanas después”, de Juan Carlos Fresnadillo.

O que máis medo vos dou?

ifrit: Eu non son de moito medo, máis de sustos ou de mal rollo... O que máis medo me soe dar son documentais, ou sobre corporacións, sobre guerras... en xeral sobre calquera cousa que amose o canibalismo da raza humana...

MP: De neno, os filmes británicos da Hammer, sobre todo os "Dráculas" que fixo Christopher Lee. Máis adiante, "O exorcista", pero revisada de adulto paréceme tan ultraconservadora e machista que estou intentando borrala da miña memoria. En calquera caso debo dicir que non acostumo a ver cine "de sustos".

KM: Una italiana muy mala: “Aquella casa al lado del cementerio”. Más de veinte años después no me atrevo a mirarla para no morirme de vergüenza…

SN: “Posesión Infernal”, porque la vi en mi tierna infancia. Ahora disfruto riendo con ella.

Un filme de amor a recomendar a esas parellas tan namoradas sería…

ifrit: Falo en nome de todo CINEMA FRIKI cando digo que non pode haber parella que non vira "A Princesa Prometida" :)

MP: "Two for the road", de Stanley Donen, sen dúbida.

KM: “Cuando Harry encontró a Sally” o “La princesa prometida”.

SN: “Moulin Rouge” hasta la mitad. No recuerdo cómo acaba.

Un infumable

ifrit: Hai tantas... Así a bote pronto... "Campo de Batalla A Terra" e "The Wishmaster".

MP: "Alatriste", por exemplo. Ou "Crash", o que gañou este ano o Oscar á mellor película.

KM:”Underworld 2”. Da miedo que Len Wiseman esté dirigiendo “Jungla de Cristal 4”!.

SN: “Carretera Perdida” de David Lynch. Vaya tomadura de pelo!

Vense de rematar a rodaxe do filme Despois da choiva, unha película para a tv coproducida por productoras de Galiza e Catalunya e as televisións autonómicas TVG e TV3. Recomendades algún filme, curtametraxe ou traballo dalgún actor, director galego ou catalán?

ifrit: Eu o último que vin galego así que me interesara foi a curta do colega Ozo, que ninguén debe perder (http://video.google.es/videoplay?docid=3951232897728729209) [viva a endogamia!] e xa estamos agardando po-la próxima que está en producción agora mesmiño. Tamén tiña ganas de botarlle un ollo á de Miguelanxo Prado, que eso non se pode ver nun ordenador.E de Cataluña pois pouca cousa me ven así agora á cabeza... quero ir a Sitges, pero iso non ten nada que ver :D

MP: En Catalunya están facéndose moitas cousas interesantes, moitas veces no gume que separa a ficción e a non ficción e ao abeiro do máster ese de documentais da Pompeu Fabra. Deste mesmo ano, cítoche tres: "Dies d'agost", de Marc Recha, que sen ser un prodixio paréceme moito menos cargante que outros traballos seus como "Pau e o seu irmán" ou "As mans baleiras"; "Honor de cavalleria" , de Albert Serra, quizá a mellor película española do ano, e para rematar deixo a Isaki Lacuesta, que fixera hai uns anos "Cravan vs Cravan", da cal paso bastante, pero que nos sorprendeu agradabilisimamente no 2006 con "La leyenda del tiempo". Vexo moi moi poucas curtametraxes, así que sería inxusto se citase algún nome porque o meu coñecemento da materia é moi tanxencial; e no campo da longametraxe non vin até hoxe nada que pague verdadeiramente a pena dentro da produción galega. Como moito pode haber algunha cousiña, pero o importante está aínda todo por facer.

KM: Es una asignatura que tengo pendiente…

SN: “Cosas que nunca te dije” de Isabel Coixet es muy recomendable aunque tenga ya sus años.

Sobre os dominios .cat e .gal, como vedes a situación?

ifrit: Coido que son importantes para a promoción da cousas de cada país, pero tampouco creo que sexan a panacea para nada, os problemas están noutros sitios.

MP: Pois paréceme estupendo, pero realmente non é algo que me preocupe. Se o futuro do país pasa por termos un dominio propio de Internet ou por manexarmos un fuso horario diferente do do Bierzo, imos listos. Sospeito que ha de haber cuestións máis importantes.

KM: es un primer paso. Aunque aún falta mucho por hacer para normalizar el uso del gallego y el catalán en la red.

SN: nos gusta escribir en catalán porque es la lengua con la que nos sentimos más cómodos. Nos centramos en el público catalán y nos movemos en un entorno de blogs habitualmente en catalán.

Ata aquí chegamos, moitas gracias e se queredes contar algo máis, adiante!

ifrit: Aproveito para saudar a todos aqueles que me coñecen e para pedir perdón po-lo desatendido que temos ultimamente o chabolo... temos unha grande vida social. Así que se queredes estar ó tanto de todo non deixedes de ler a Uruloki ( http://www.uruloki.org/). Non o recomendo eu só, tamén Guillermo del Toro.

Vive, en defensa do monte galego

Nunca imos sos a (case) ningún lado, estámonos parecendo aos mormóns (na poligamia tamén?). Mentres uns desertores ían en tropel á LaCoru, outros iamos ao concerto homenaxe aos voluntarios que traballaron arreo na extinción dos lumes deste verán. Aos teloneiros (se é que os houbo ao final, que non o sei) e aos The Pinkertones non chegamos, porque eso de facer os concertos tan cedo en días laborables é un pecado, sobre todo cando non vives nesa cidade (igual era tema de mudar tamén os fusos horarios dentro de Galicia).

Despois non decepcionaron para nada Asian Dub Foundation, que tiñan moi claro para que era o concerto e onde estaban, Santiago foi a palabra que máis se lles escoitou. Tremendo directo, nada máis que dicir, so... jump, jump, jump!!!. E logo tamén vimos a Lamatumbá, que como equipo local tiña máis aficionados no lugar. Por moito que digan: "non me gustan", "non son moi deles" e todo iso, para armar festa a min paréceme boa opción, moi boa, a verdade.

O Multiusos Fontes do Sar como que me gustou abondo, a única pega, por poñer algunha, o tema das escaleiras, polo demais moi ben o sitio. Por outra banda, moita xente, moita maruxa, moito de beber...buen rollito en xeral e "dous postes da luz" (ver imaxe superior), ben denominados así por ifrit, que anque non bailaron moito, recoñeceron que ADF están moi ben e que que sorpresa escoitar un carnavalito da man dun grupo galego que falaba de cumbia e verbena. Como nin conta me daba do que era un carnavalito, o youtube sempre nos ilustra: mostras enxebres de Umawaka e Tomás Lipán, que en Arxentina tamén hai floklore.

Como agasallo trouxemos de balde para a casa estas camisolas tan verdes patrocinadas por Vicepresidencia da Igualdade e Benestar (Dirección Xeral de Xuventude e Solidariedade), que a Xunta tamén sabe armar festa, vamos.

E para mostra un botón, conste que o directo está moitísimo mellor.

Dhol Rinse-Asian Dub Foundation

Yolanda Castaño

Yolanda Castaño (Santiago DC 1977) é unha das nosas poetas máis coñecidas e á súa vez, unha muller que se aventura en tódolos campos que se lle poñen diante. Estudiou Filoloxía Hispánica na Coruña e formouse no eido audiovisual.

Ten cinco libros publicados baixo o seu nome Elevar as pálpebras (Premio Fermín Bouza Brey 1994; Espiral Maior, 1995), Delicia (Espiral Maior, 1998), Vivimos no ciclo das Erofanías (Premios Johán Carballeira 1998 e da Crítica Española; Espiral Maior, 1998), Edénica (Espiral Maior, 2000) Libro + CD e O libro da egoísta (Galaxia, 2003).Despois, participando con numerosos colectivos ten unha manchea deles e tamén podemos atopala dentro de moitas antoloxías publicadas. Foi crítica literaria en diferentes medios de comunicación, Secretaria da AELG, formou parte de Letras de Cal.

Atráena todo tipo de expresións artísticas e así colaborou con pintor Antón Sobral, cantou en Edénica (2000), dirixiu e produciu o videopoema O video da egoísta, foi guionista, directora e presentadora de Mercuria, onde falaba das vangardas galegas, na TVE-Galicia levando no 2005 o premio de Mellor comunicador de TV. Ese mesmo ano foi actriz na película Pataghorobí e actualmente podémola ver no concurso Cifras e letras da TVG. E se esto non é curriculum, que veña alguén e o diga.

Ultimamente estaste centrando máis nos medios audiovisuais. Que tal está sendo a experiencia en Cifras e Letras?

Yolanda Castaño: Bueno... o certo é que non me estou centrando máis no audiovisual (aínda que é moi probable que sexa o que máis se ve ou o que máis ve o público maioritario). A poesía é para min o primeiro de todo, e nese sentido sigo traballando moitísimo (a última edición bilingüe, a experiencia con poesía para nenos, novos poemas, a coordinación dun libro de arquitectura e poesía, os obradoiriños poéticos que imparto...), iso é no que levo arreo 12 aniños.
A experiencia no “Cifras...”, por outra banda, é francamente reconfortante, agradecida e divertida. Pasámolo de coña con toda a equipa, que é de veras estupenda. É un formato sinxelo, achegado e que funciona ben, mesmo do que se pode aprender algunha cousiña. Síntome moi cómoda e afortunada de estar aí e dos meus compañeiros e compañeiras. Botamos cada risas...!

Creaches ou crearon unha figura mediática arredor de ti co que iso conleva: eres amada, odiada e criticada. Todos agochamos algo de nós mesmos pero, á vez, tamén amosamos aquilo que queremos que os demais vexan. Que ten Yolanda do personaxe que se amosa?

YC: Ás veces é unha maneira de protexer o privado, o de verdade, o que hai debaixo, aínda que o seu manexo pode ser moi delicado e mesmo pouco fácil. Ás veces tamén proxectamos máis o xeito do que nos gustaría ser. Na miña vida real son moitísimo máis pallasa, insegura, cariñosa e entregada. Aínda que tamén son moi curranta e disciplinada, seria co meu curro e celosa das miñas cousas. Todos/as os que me coñecen saben que eu non teño nadiña de orgullo, aínda que sospeito que non é iso o que se transmite. Son consciente de que a pantalla mente necesariamente. Por exemplo, en 240 programas nunca me permitín pronunciar algunha frase como “eu que sempre saco a palabra máis longa...” ou “como eu son tan listiña e fago tan boas palabras...” ou “vós non me dades superado...”ou cousas así, e sen embargo resulto ser a soberbia do programa. Mesmo, ás veces, fan máis uns rasgos físicos ou unha pinta determinada que todo o que digas, penses ou fagas.

No teu caso as críticas céntranse máis no teu traballo ou na túa persoa? Como inflúe iso en ti?

YC: A min pásame moitísimo coma o que dicía a ínclita Sofía Mazagatos: “La sigo mucho, pero aún no tuve oportunidad de leerla”.
Está claro que na valoración das críticas hai que tomar moi en conta o receptor das mesmas, e como tal procuro relativizalas (tanto as positivas coma as negativas, claro), a pesar do dano que –humanamente- recoñezo que poden facer as incomprensións, malinterpretacións ou inxustizas nas horas baixas de unha.
Resultar mediático/a é algo accidental e que responde a factores extraliterarios e ás veces caprichosos; ter talento para a escrita é algo que exclusivamente se pode comprobar nos libros. Iso si, o ser mediático/a non é nin garantía de ser bo escritor/a, nin tampouco de todo o contrario. (¡A Arsenio Iglesias ninguén lle reprochaba que se aproveitase da súa simpatía para saír en máis entrevistas!)
En calquera caso, a miña experiencia dime que o feito de que ao de enfronte lle vaia ben, e/ou ocupe unha posición de visibilidade, adoita ser difícil de asumir. Hai quen mesmo se sinte como insultado, como se lles ofendese o feito de non estaren alí eles ou se houbese que xustificalo mediante algunha turbia mangancha (todo menos o esforzo ou o talento do/a de enfronte). E eu penso que en realidade hai sitio para todos/as, sempre –claro- que se traballe con honestidade e respeto.

Poeta, crítica literaria, directora, productora, presentadora, cantante, actriz...vémoste en moitos medios de comunicación e difusión artística. Internet tamén está sendo utilizado para iso por moita xente a través dos seus blogues. Ti tes a túa páxina web, foches proposta como musa do blogomillo...a idea dun blogue sedúceche ou a experiencia de Lucía Etxebarría é un exemplo para non facelo?

YC: Home, estrictamente non son tantas cousas coma as que dis...! Admiro a plataforma de que fornece a internet a tanta xente, e paréceme a auténtica última revolución dos nosos tempos.
No meu caso persoal, dedícome fundamentalmente a escribir, profesionalmente, quero dicir. O meu escasiño escasiño tempo libre devezo por ocupalo con mil cousas, pero que ningunha delas sexa escribir! Por iso mesmo sería incapaz de manter un blogue, aínda que admiro –mesmo envexo!- esa capacidade (para escribilos, mantelos ao día e sobre todo ter tempo para eles).
De calquera xeito e por outra banda, entendo perfectamente o caso da Etxebarría, o malo das plataformas de concesión de liberdade é o mal uso que uns poucos corren a facer dela; eles/as estragan a marabillosa potencialidade do medio, por desgraza.


Agora mesmo lembro uns versos de Alicia Fernández (xoven promesa que creo que te ten como referencia) aparecidos no blogue VSQN. Sobre a autoría dese blogue especulouse moito, que se a autora era Rosa Aneiros, que se eras ti...Desmintes rumores, acláralos ou deixas o tema correr?

YC: (A que ten de referencia a ese talentazo e valor seguro da literatura que é Aliciña son eu, creme).
(A pesar do que teño dito na anterior resposta, recoñecerás que esa publicidade tan gratuíta, tan pouco compometida e sobre todo tan descansadiña para min –mentres vou empregando o meu tempo noutras cousas- tampouco me vou herniar en desmentila!)
De tódolos xeitos, penso que tampouco faría falta coñecerme ou lerme tanto para sacar unha conclusión acertada.

O teu último poemario O libro da egoísta ven de ser traducido ao castelán, aumentando así as posibilidades da súa difusión. Entraches tamén no mercado de Portugal?

YC: Penso que no mercado de Portugal non deberiamos ter que “entrar”, senón que debería ser unha mesma prolongación do noso. A traducción perde sentido entre linguas que son irmás ou veñen sendo a mesma, de maneira que só estariamos a falar de cuestións económicas e políticas. Hai portugueses e portuguesas que si teñen a conciencia e a curiosidade de mostrar interese e procurar literatura galega, e cónstame que a consumen. Simplemente esas canles de distribución deberían facilitarse. O dito: cuestións económicas e políticas, máis nada.

Cifras e letras parece que vai para longo, tes algún outro proxecto en marcha? Proponnos unha palabra de 9 letras para acertar.

YC: Teño afortunadamente moitos proxectos en marcha! Os que xa comentei de pasada: a miña 1ª experiencia de poesía para cativos, seguir investigando en videopoesía, rematar un novo poemario, sacar un libro que coordinei entre poetas e arquitectos/as, continuar coas miñas mil colaboracionciñas en medios escritos, seguir cos obradoiriños de poesía na Fundación Caixa Galicia, dar algúns recitais por aí... ah! e polo momento, convidarvos a todos e todas a que veñades ao 2º “Implícate!”, Noite da música e palabra solidarias promovida pola ONG galega “Implicadas/os no desenvolvemento”, cunha morea de artistas da música, o teatro, a danza e a literatura de noso, e que terá lugar na noite do 16 de decembro no Auditorio de Galicia en Compostela (...é que estou traballando na súa organización!, igual ca o ano pasado).

Ou sexa que esas son as miñas 9 letras: A-T-M-I-I-L-C-E-P

Para rematar e para aqueles que non coñezan a túa obra (que non é o caso do teu clube de fans), pódesnos obsequiar cuns versos teus?

YC: Iso si que me parecería unha pequena pedantería e un alarde de soberbia… pero graciñas pola entrevista! E un bicazo gordo a todo o mundo!!

Gracias a ti.

Festa, festa!

A noite do aniversario da menda lerenda fomos uns cantos (unha das lauridinhas tamén estaba) a ver a primeira actuación de The Megaloves & The Two Halfs no Malas Pécoras en Santiago DC. Curiosamente o seu primeiro concerto coincide na mesma data na que no 79 os Pink Floyd lanzaban The Wall.

E que gusto da seguir vendo amigos e ver, como cada vez a vida é máis Matrix. Cando na obra socia de aduaneiros sem fronteiras vira esta foto, díxenme...esta rapaza é xxxxx.

E onte, na quinta cea de nadal da promoción, xxxxx confimou as sospeitas. Pasámolo todos moi ben e contabilizamos as baixas nas filas (cinco casamentos), as altas (dous churumbeles nados) e os seguintes reclutamentos (outros dous pequenos en camiño).

O paso do tempo deu para conversas entre os mozos sobre a inutilidade da propecia ante o problema da calvicie: anque che medren catro pelos máis na cachola e o tamaño do aparello en cuestión poida aumentar...a impotencia nunca será boa opción, que xa haberá tempo para ter que utilizar a viagra.

O conto é, que despois de dicirnos e escribirnos todos cousas bonitas, que canto nos queremos e que guapos estamos y "que esta la pago yo" e "deixa que te invito eu", rematamos no Lautrec pagando 3 euros por unha Heineken e, cando nos quixemos dar conta, estabamos os últimos de Filipinas tirados nun portal planexando unha rachí por Vigo para xaneiro.

Pero antes e para celebrar outro aniversario, tentaremos acudir ao Multiusos Fontes do Sar este martes. Vémosnos todos por aí!

Non perdas a cabeza

Vergessen ist ansteckend




Atopo a través de W. Sobchak, en CCCP, este video en Houtlust. Refírese ao SIDA e pódese aplicar a moitos máis casos, pero neste, non merece a pena o de "living la vida loca"

Diego Ameixeiras e Xurxo Sierra Veloso

Xurxo Sierra Veloso (Caracas 1969), vigués de corazón e zamorano de adopción, ven de gañar o Premio Risco de Creación Literario pola obra Os mércores de Fra (Sotelo Blanco), xa tiña publicados Os ollos do rei de copas (Do Cumio 1994) e Licor de abelá con xeo(Sotelo Blanco 2006).

Diego Ameixeiras (Laussanne 1976), ourensán onde os haxa, tamén ven de gañador con Tres segundos de memoria do Premio Xerais, e coma Xurxo, tamén ten publicados outros dous libros, Baixo Mínimos (Xerais 2004) e O cidadán do mes (Xerais 2006).

Outro afortunado gañador este ano é tamén Francisco Castro (Vigo 1966) coa súa novela Spam (Galaxia 2006), gañador do Premio de Blanco Amor. Castro ten publicados Amor de Cinema (1991), Play-Back (1997), A canción do náufrago (2001), Xeografías (Edicións Positivas 2001), Memorial do infortunio (2003), Xeración Perdida (2004) e Un bosque cheo de faias (2004).

Beizóns aos tres! Hoxe, Diego e Xurxo, falan con nós.

Vides os dous de gañar un premio literario, a día de hoxe en Galicia e en xeral, son necesarios os premios literarios para dar a coñecer a novos valores e acadar a posibilidade de publicar?

Diego Ameixeiras: Os premios son diñeiro, publicidade e, nalgúns casos, prestixio.

Xurxo Sierra Veloso: Das miñas tres novelas, dúas publicáronse grazas aos premios que recibiron. A primeira, "Os ollos do rei de copas", saíu do prelo polo temperamento suicida e marabilloso dun home entrañable, Carlos Blanco Yáñez, que nos deixou prematuramente. Pero é evidente que os premios axudan moito, sobre todo a autores descoñecidos que doutro xeito non terían moitas oportunidades para publicar. Ata certo punto é comprensible que un editor non queira arriscar o seu pan e o dos seus empregados publicando a novela do primeiro imberbe que se lle presente e, en cambio, que mande quentar as máquinas cada vez que entra pola porta un autor consagrado. Supoño que eu faría o mesmo.

Notades cambios na vosa vida despois destes últimos logros?

DA: Non. Todo sigue igual, afortunadamente.

XSV: Despois dun premio, hai uns escasos minutos de fama. Organízanche unha presentación nunha libraría (á que van os teus amigos máis íntimos e practicamente ninguén máis), chocas a man de alcaldes e/ou concelleiros e saes retratado nalgún xornal. Sempre hai algún parente remoto que te chama porque viu a túa foto no Faro ou na Región; mesmo é posible que te conviden a dar unha charla nun instituto perante unha moreíña de adolescentes aos que non lles interesa o máis mínimo o que lles poidas dicir. Pasadas estas fanfarras, quédache unha rara e contraditoria sensación: estás contento co que fixeches, pero sentes a obriga de facelo aínda mellor.

A solemnidade que ás veces impera ao falar da Cultura Galega, do mundo literario, a palabra "escritor", o uso mesmo do galego como exclusividade, impide de cando en vez unha normalización do que é a cultura en si. Sentídesvos parte dos escollidos ou ides algo por libre en canto ao tema se refire?

DA: Todo é moi solemne, non só a cultura galega. Xornadas, congresos, homenaxes...

XSV: A solemnidade é propia de todos os sistemas literarios, non só do galego, só que aquí temos unha característica que nos fai algo especiais: os problemas da lingua. Particularmente, non son nada optimista. Creo que o noso idioma camiña irremediablemente cara a súa desaparición, e non só pola actitude hostil dos medios de comunicación, da Igrexa ou das grandes empresas, senón porque o propio pobo galego decidiu suicidarse como tal e privarse a si mesmo do seu maior sinal de identidade. Partindo desta situación, penso que as persoas que escribimos temos a sorte e a obriga de actuar con absoluta liberdade. Non imos vender cen mil libros, así que non temos por que someternos a ningunha moda nin a ningún canon. Eu escribo como me peta e procuro pasalo ben con estas cousas, por moito que ás veces me entre unha certa melancolía. Vouno resumir dun xeito rápido e algo bruto: o galego morre, pero polo menos teñámolle un funeral bonito e cantémoslle alegres responsos.

Ter un libro impreso é difícil e satisfactorio á vez anque supoño que o obxectivo é que a obra dun chegue ao maior número de xente posible. Iniciativas como Ediciós da Rotonda poden facer eso posible, coma no caso de O home inédito de Carlos Meixide. Cal é a vosa opinión ao respecto?

DA: Foi unha boa idea de María Yáñez. A novela descargouna moita xente, non?

XSV: Lin o libro de Meixide e algún dos de Rinoceronte. Recoñezo que a luz do monitor fai dano á vista e é algo incómodo ler na pantalla. Aínda así, creo que nos temos que ir afacendo a este sistema, a menos que queiramos acabar coas árbores do planeta a base de amontoar letras sobre o papel branco.

Os dous, en estilos e obras diferentes, abordades a figura do detective, o panorama cultural en canto a música e literatura se refire, as relacións entre homes e mulleres e en certo modo, o decadente do ser humano reflexado nalgunha personaxe… e para facer máis ganas de lervos a quen non vos coñeza, podedes deixar unhas liñas dos vosos últimos libros?

DA: Escribín unha novela. Non podo falar do texto ou artellar un discurso sen caerme moi mal a min mesmo. A valoración e o asunto da hermenéutica correspóndelle ao lector. Xeración, mileuristas, desencanto... Non sei.

XSV: Creo que os meus dous últimos libros son moi diferentes, polo menos no que se refire aos aspectos formais e estruturais. "Licor de abelá con xeo" é unha noveliña aceda ma non troppo, crítica pero cordial, feita coa intención de rir un pouco á conta das seriedades do sistema literario. "Os mércores de Fra" é o retrato dun absurdo, a historia dun individuo que bota a perder a súa existencia por culpa dunha parvada. Confeso unha certa preferencia polos personaxes obsesivos, tipos que practicamente viven fóra da realidade e que dedican case todo o tempo ao seu particular mundo interior. Ah, quero salientar algo que me parece importante: por moito que me poña serio e reflexivo, non dou evitado que as situacións que narro acaben tendo unha certa comicidade. Supoño que a vida é así, solemne e ridícula ao mesmo tempo, e non hai outro xeito de contala.

Que fai os mércores Xurxo?

XSV: Nada especial. Ao saír do traballo, case sempre vou xantar cun amiguete meu, un ex-cura salmantino cultísimo e cun extraordinario sentido do humor. Despois de tomarmos café e arranxar o mundo, volvo para a casa, vexo por enésima vez o capítulo de Friends da tele, pelexo coa vasoira e loito coa fregona. Despois saio a dar un paseo e prepárome psicoloxicamente para a Champions League ou o que toque. Levo unha vida excesivamente ordenada, seino, pero que lle vou facer.

Que fai os domingos á tarde Diego?

DA: Ultimamente vou ao cine.

Moitas gracias aos dous e os mellores desexos, que xa o sabedes. Se queredes decir algo máis, escribide!

Xurxo: Pois, como diría a miña avoa, miña beizón. Agradézoche moito a invitación, mándolle un saúdo virtual a Diego Ameixeiras (paseino moi ben con "Tres segundos de memoria") e convídovos a todos a que pasedes polo meu blog, http://www.reidecopas.blogspot.com/. Apertas para todos.

Novembro, 30

Hoxe, un ano máis.

María Lado

María Lado, nada no 79 en Cee, é unha muller polifacética onde as haxa: poeta orixinada no Batallón Literario da Costa da Morte, colaboradora en varias publicacións e antoloxías, foi colaboradora en Vieiros, formou parte durante 2 anos da Aula de Teatro da USC, foi manipuladora, pero de marionetas, na compañía Títeres Cachirulo, traductora de textos para Cachirulo e Títeres Cascanueces, comprometida con boas causas como amosou coa súa participación coas plataformas Nunca Máis e Burla Negra. Ao mesmo tempo, compaxinou os estudos de Filoloxía Galega cun Ciclo Superior de Producción e participou, recentemente, no programa da TVG "Planeta Fantasía" relatando contos para nenos. Nas ondas podémola escoitar no seu espazo en e-music e, agora mesmo, adícase a escribir e estudar, pero a súa cabeza segue fervendo.

Tes tres libros publicados a título individual, "A primeira visión" (Letras de Cal, 1997), "casa atlántica, casa cabaret" (Xerais, 2001) e "berlín" (Colección poeta en Compostela, Grupo Correo, Concello de Santiago, aelg 2006). Como chegou a ti a ocasión de publicar? Que recordos tes daquela época do Batallón Literario da Costa da Morte?

María Lado: Estaba rematando o instituto cando dei co Batallón. Foi cousa deles que collera os vicios dos poemas, das tabernas e, sobre todo dos recitais. Creo que o pasábamos moi ben escribindo e lendo o que escribían outros. E cada recital era unha festa ou unha excursión así que eu cando menos pasábao xenial. De todo iso naceu A primeira visión, uns poucos poemas que escribira para un premio dun instituto. Cando cheguei con eles ao garito onde nos víamos, o desaparecido Makondo, alguén propuxo que os mandase a Letras de Cal, que estaba nacendo en Compostela. Escribinlle algún texto máis pero aínda así era tan curto que houbo que poñerlle ilustracións para editalo. Sen embargo chamoulles a atención ou algo e publicárono.

Todos os recordos que teño da época do Batallón son moi intensos. Sobre todo recordo telo pasado moi ben recitando en festas entre unha actuación musical e outra, saíndo a ler para un montón de xente que está de carallada, aínda que a carallada sexa en solidariedade con algo. Era todo un reto, pero ao mesmo tempo era unha experiencia.Pero o que máis me fascina ao recordar aquela época é a cantidade de cousas que se facían, sobre todo pola nosa zona, e os bares ateigados de xente escoitando poemas.

O teu último libro, "berlín" (2005) con ilustracións de David Rubín, pódese descargar na rede, que motivos che levaron a facer iso? Consideras que a rede é o mellor medio para o acceso á poesía?

ML: A razón pola que decidín subir berlín é que realmente quería que quen estivese interesado puidese ter acceso a el. Tiña a sensación de que o libro era un pouco invisible, pola maneira na que se distribuía, xa que practicamente só se podía conseguir en compostela e non polo sistema tradicional da librería. Eu xa tiña un libro esgotado-o de Letras- polo tanto invisible, e non quería ter outro. Ademais podía facer con berlín o que quixese e díxenme: máis vale libro en rede voando que mil exemplares de man en almacén. Así que o subín. Que ande polo mundo e que o poida ler calquera sen gastar un can.

A rede ofrece moitas posibilidades para acceder a múltiples contidos. A poesía, como moitas outras cousas, debe ser accesible. Hai que baixala un pouco dese pedestal que a aparta da vida real. Nese sentido no batallón recitabamos en bares porque daquela era unha maneira máis sinxela de que a xente se achegase facilmente ao que facíamos. Isto venche sendo o mesmo, pero sen cañas. A rede é un espazo inmenso e, en certa maneira, moi accesible.

Moitos/as podemos envexar o teu currículo, foi todo tan sinxelo como parece ou os esforzos e sacrificios son máis dos que podemos imaxinar?

ML: Pois eu levo varios días facendo o meu CV e non atopo moitos logros que poidan incitar a ninguén a que me contrate para nada ;) Teño que dicir que en certa maneira foi sinxelo para min publicar, porque nunca andei cun libro baixo do brazo percorrendo editoriais. Doutra banda as cousas que fixen fíxenas sempre porque me apeteceu e me pareceu divertido. Supoño que terá os seus sacrificios. E haberá xente que ve as cousas ás que un renuncia para facer outras como sacrificios, pero se che gusta o que fas non o ves así.

A poesía galega é un tema recurrente en moitas conversacións, que se non hai mercado para ela, que se hai un exceso de xente adicándose a iso, que se non se pode vivir da poesía, que se os temas son recurrentes e ás veces a calidade non é a agardada…ti máis Lucía Aldao rompestes o círculo vicioso que pode chegar a ser o mirarse tanto o embigo e emprendestes as performances "Onde estea un cubata que se quite un soneto" e "Poeta de merda", participando con elas en Translittera o ano pasado por estas datas. Cóntanos en que consistían estas performances .

ML: Ben, o que facemos Lucía e eu - e tamén con Pepa Yáñez, que nos axudou en Poeta de merda e anda a tramar con nós- non pretende ser máis que unha maneira de concretar a nosa visión da poesía e da literatura en xeral, como algo que forma parte das nosas vidas e que ademais non ten porque ser aburrido ou pedante. Ten que ver tamén en certa maneira co pensamento de achegar a poesía de maneira máis ... atractiva, digamos. Pero sobre todo é un xogo para nós.Nas dúas performances intentamos explorar xeitos de presentar os poemas en público que se saísen do que a xente imaxina cando escoita a palabra recital e se lle respingan as carnes. Para iso tentamos achegarnos a outras linguaxes, como a música, o audiovisual ou o teatro. Onde estea un cubata que se quite un soneto era básicamente unha festa en toda regra. Con pataquiñas, bocadillos, cubatas e música para bailar. Só que de cando en vez soaba un poema recitado sobre a música. A idea era que os versos estivesen alí, ao tempo que os convidados disfrutaban dunha festa, porque así é como vemos nós a poesía. Algo que disfrutamos.Poeta de merda ía na mesma liña de discurso pero pensámolo como número medio cómicopoético, máis teatral. Fixémolo para o Festival das festas de San Pedro e para unha utranoite da NASA. Pepa Yáñez interpretaba ao esprito de Rosalía de Castro que era a titora de dúas poetas que facían un curso de escritura creativa por correspondencia. Rosalía encarnábase para nos vir tirar das orellas polo noso profundo descoñecemento das letras patrias. E facíanos recitar para escarnio público. Era algo así ;)

A poesía ten que actualizarse como fonte evocadora de sensacións e sentementos, ti mesma o fas a través dalgún videopoema que podemos ver no teu blogue, corrente que tamén sigue sara jess, pode chegar iso a substituír aos recitais poéticos ou daralle máis vida aos propios recitais?

ML: Son cousas distintas, non creo que iso chegue a substituír os recitais porque son expresións diferentes. Son maneiras de cruzar a poesía con outras artes, explorar outros xeitos de comunicar. En calquera caso, supoño que pode darlles unha vida distinta aos recitais.

Sobre o tema dos filocafés, hai programación estable, xente que se interese polo tema ou máis ben é un punto de reunión para os propios poetas?

ML: Os filó cafés son unha proposta que ven de Portugal, onde xa levan tempo funcionando e fano con bastante estabilidade. Non teño tanta experiencia neles como para xulgar ao público pero supoño que non todos os asistentes son poetas, e no caso de que así fose, o interesante tamén é xuntarse, parolar, intercambiar puntos de vista, ver que fan outros e aprender.

Sei que tes en proxecto moitas cousas, rematar o poemario "Novembro", a realización dun documental onde varios poetas aportarán os seus textos e escribir unha radionovela ou podcastnovela, non? Como se perfilan estas aventuras?

En realidade novembro son poemas de hai tres anos que aínda agardan por unha man que os xunte e non sei se iso algún día será. Pero ao mesmo tempo influíron moito no guión dunha radionovela que escribín este verán e que leva ese mesmo título. Todo o ambiente que andaba polos poemas rematou creando esa historia. A radionovela empezará a emitirse moi pronto na radio galega e forma parte do traballo da artista Julia Montilla dentro do proxecto edición (Marco seoane Cgac). Xa me gustaría a min que rematase na rede... nunca se sabe. O documental do que falas está en realización pero non é cousa miña. É un proxecto de María Reimondez no que hai implicadas varias poetas e trata de rescatar a memoria que as mulleres galegas gardan da guerra. É un proxecto moi bonito que agardo que teña sorte e vexa a luz pronto.

(Sobre da radionovela, e tanto que se emite moi pronto, que xa vola estades perdendo: As quimbambas, na RG, as sete menos cuarto da tarde)

Unha pregunta para satisfacer a miña curiosidade, que teñen en común Rosalía de Castro e a música de Joy Division?

ML: Un día comecei a pensar como sería Rosalía se fose criada neste último século. A imaxe que queda de Rosalía é a dunha muller triste, depresiva, sempre de escuro, que sofre infinitamente nos seus poemas. Primeiro pensei que Rosalía sería punki, pero despois dinme conta de que non. Cavilei que seguramente escoitaría música escura e enfermiza, como a de Joy division, porque a súa poesía, sobre todo a máis íntima, ten moito diso. Daquela foi cando me din conta de que na imaxe de Ian curts e na de Rosalía había moitas cousas que se me antollaron semellantes. Rosalía estaba moi enferma e iso facíaa sufrir moito e seguramente por iso eu a via pálida e sempre de negro- entre outras cousas porque estaría de loito pola morte do fillo, supoño- e Ian Curtis non sei estaba enfermo, pero todos os de joy division levaban esa estética da enfermidade. E supoño que era un tipo que sufría moito porque rematou os seus días abaneando a varios centímetros do chan da cociña. Rosalía, que era algo máis covarde, no canto de suicidarse escribiu poemas ata que a morte a levou, e contan que no leito mandou queimar os seus textos. Unha maneira light de suicidarse antes de morrer. Creo que tamén teñen en común sentírense parte dunha sociedade na que non encaixan de todo, que os aparta e contra a que se rebelan facendo o que fan, sexa escribir ou cantar.

Todo isto levoume a adaptar a negra sombra de Rosalía a she loses control, aportando un montón de imaxes que tiñan que ver coa destrucción dun mesmo. E creo que lle cadrou ben. O que intentaba era actualizar - algo- o poema achegándolle outros significados.

Moitas gracias María e a seguir así de activa, que da xenio verte. Se queres engadir algo máis…o que queiras!

ML: Xuro que non copiei para responder ás preguntas. cando sae a nota?
;)

A nota saiu hoxe, e unha matrícula de honra é pouco para ti. Moita sorte María!