Dende hai catro anos, vez primeira na que adornei a casa para o Nadal, anda unha bola pululando dun lado a outro: agora enriba dunha mesa, agora colgada dun tirador, agora agachada dentro dun caixón, agora pendurada dalgún cravo da parede...está aí e ninguén lle fai caso, perdeu o seu valor de adorno de Nadal e xa forma parte da atemporalidade do fogar.
O Nadal está perdendo as súas datas de celebración, cada ano atopas máis cedo nos supermercados os turróns, polvoróns, mantecados e demais doces. De feito este ano, xa a finais de outubro, o que me queda máis preto mudaba de sitio aos cruasáns, palmeritas e demais larpeiradas para colocar no seu sitio os doces típicos de Nadal. Non me puiden resistir e merquei turrón de chocolate, pero daí non paso: o turrón, turrón, para Noiteboa, coma sempre.
Nos comercios tamén se nota a inminente (se un mes é inminencia) chegada do Nadal e, anque non ande moito pola rúa adiante, xa me chegan novas de que hai moitos sitios nos que os abetos nevados, os laciños vermellos e algún que outro Papá Noel están invadindo os escaparates.
Aquí na Coruña aínda non é tan grave a cousa, pero en Vigo xa comezaron a colocar as luceciñas nas rúas porque seica non lles daría tempo a telas listas se demoraban a tarefa. Terriblemente terrible. Dicía alguén por aí que nin agardaban a que pasasen Todos os Santos para instaurarnos o espíritu ese que nos ten que invadir, eu digo máis, nin agardan a que pasen os Magostos, as Matanzas...xa é NADAL, estannos dicindo, e eu négome porque ao igual que nunca se viu un outono tan seco e tan pouco seteiro, nunca se viu un Nadal fora dos seus días.
O que queren conseguir é que sexa outra festa atea máis, o cal me parece moi ben, que voltemos a celebrar ese solsticio de inverno como é debido e non outra festa relixiosa máis, que a Igrexa e os bos cristiáns entre beatificacións en masa e parellas de feito con brasileiras non dan feito. De todos os xeitos o consumismo de Nadal hanos de engulir e o que non ande pensando xa nos regalos e na festa de fin de ano, de seguro que se está deprimindo a marchas forzadas. Pode que sexa esa a cuestión que máis lles interesa a quen máis se lucra nesas datas: comercios, grandes superficies e demais: Canto antes te deprimas, canto antes te afagas á idea de que chega o Nadal, antes rematarás indo a gastar os teus cartos de xeito compulsivo invadido pola idea de que o amor e a boa fe son proporcionais, directamente, ao número de regalos materiais que teñas envoltos e gardados no armario.
Non me gusta tanta anticipación, como tampouco me gustaron nunca as presentacións de coleccións de moda do ano que ven. Remátaste facendo á idea de que o día de hoxe non vale para nada, que tes que estar pendente do que pase a semana que ven, que é o que realmente importa e iso tamouco é así.
Eu vou seguir co carpe diem e tentar non verme engulida neste agobio que semella o xornal do día de mañá e que non che da tempo a desfrutar e saborear as cousas que che poden pasar en todas as horas coas que conta o día (e non digamos se aínda faltan 40 días ata ese momento de Noite de paz, noite de amor)
Ah, que me esquecía, seguro que aos nenos tamén lles causa ansiedade.
Flickr Andrés Milleiro: Nadal 2007
O Nadal está perdendo as súas datas de celebración, cada ano atopas máis cedo nos supermercados os turróns, polvoróns, mantecados e demais doces. De feito este ano, xa a finais de outubro, o que me queda máis preto mudaba de sitio aos cruasáns, palmeritas e demais larpeiradas para colocar no seu sitio os doces típicos de Nadal. Non me puiden resistir e merquei turrón de chocolate, pero daí non paso: o turrón, turrón, para Noiteboa, coma sempre.
Nos comercios tamén se nota a inminente (se un mes é inminencia) chegada do Nadal e, anque non ande moito pola rúa adiante, xa me chegan novas de que hai moitos sitios nos que os abetos nevados, os laciños vermellos e algún que outro Papá Noel están invadindo os escaparates.
Aquí na Coruña aínda non é tan grave a cousa, pero en Vigo xa comezaron a colocar as luceciñas nas rúas porque seica non lles daría tempo a telas listas se demoraban a tarefa. Terriblemente terrible. Dicía alguén por aí que nin agardaban a que pasasen Todos os Santos para instaurarnos o espíritu ese que nos ten que invadir, eu digo máis, nin agardan a que pasen os Magostos, as Matanzas...xa é NADAL, estannos dicindo, e eu négome porque ao igual que nunca se viu un outono tan seco e tan pouco seteiro, nunca se viu un Nadal fora dos seus días.
O que queren conseguir é que sexa outra festa atea máis, o cal me parece moi ben, que voltemos a celebrar ese solsticio de inverno como é debido e non outra festa relixiosa máis, que a Igrexa e os bos cristiáns entre beatificacións en masa e parellas de feito con brasileiras non dan feito. De todos os xeitos o consumismo de Nadal hanos de engulir e o que non ande pensando xa nos regalos e na festa de fin de ano, de seguro que se está deprimindo a marchas forzadas. Pode que sexa esa a cuestión que máis lles interesa a quen máis se lucra nesas datas: comercios, grandes superficies e demais: Canto antes te deprimas, canto antes te afagas á idea de que chega o Nadal, antes rematarás indo a gastar os teus cartos de xeito compulsivo invadido pola idea de que o amor e a boa fe son proporcionais, directamente, ao número de regalos materiais que teñas envoltos e gardados no armario.
Non me gusta tanta anticipación, como tampouco me gustaron nunca as presentacións de coleccións de moda do ano que ven. Remátaste facendo á idea de que o día de hoxe non vale para nada, que tes que estar pendente do que pase a semana que ven, que é o que realmente importa e iso tamouco é así.
Eu vou seguir co carpe diem e tentar non verme engulida neste agobio que semella o xornal do día de mañá e que non che da tempo a desfrutar e saborear as cousas que che poden pasar en todas as horas coas que conta o día (e non digamos se aínda faltan 40 días ata ese momento de Noite de paz, noite de amor)
Ah, que me esquecía, seguro que aos nenos tamén lles causa ansiedade.
Flickr Andrés Milleiro: Nadal 2007
2 comentários:
Ola, acabo de coñecer o teu blog.
Comparto de cabo a rabo o teu post.
Gustoume.
Apertas, vémonos de novo.
Ola vanessa, anque tamén me anticipo abondo á época é case un exercicio de purgación para non agobiarme máis. Apertas.
Enviar um comentário