As realidades do país

Tomando unhas cañas nun bar dos Mallos , con camareiras brasileiras sen contrato, asistimos á seguinte conversa coa barra de por medio:

- Sabes que voy hacer ahora?...Dar clases de español a brasileiros!

- E ló?

- No, no se dice E ló? se dice Y luego?

Pouco despois, unha das camareiras saca o tema do debate de onte e móntase un pifostio entre a das clases de español e outro amigo que a acompaña. Sácanse as cores de debaixo da mesa, nótanse os vermellos, nótanse os azuis, sorpréndense as camareiras pola exhaltación do debate popular e eu penso no bilingüismo disharmónico, en ser isolina, en simpatizar por veces co reintegracionismo e nunha frase que di y luego?: Qué mueve el país? La pasta. Quién tiene la pasta? Las empresas. Quién tiene las empresas? La derecha

E danme náuseas. Non sei se é de tanta cervexa.

Substancia sen sentido

Tomando o relevo de Estíbaliz e descubrindo a Perec da súa man.

Substancia sen sentido

Satélites soviéticos sostidos sobre soles. Son similar.
Son sospeitosa, son sílfide sideral, serena, silenciosa, semellando sorrir silvestremente, sosegada, sen sortellas, sen soldaduras. Soa, silabando silencios sinistros.

Sopeso sensacións sistemáticamente, sen saber se sospeitan, sen sentido, sen saber se son sobrevalorada, se satélites similares son suicidados, se son sacrílega, se saturo sentidos, se son….se sinceiramente son sintagma.

Supuro solitario suicidio, si. Soporto sopor, sapos, serpes, suceden sinusoidais saciantes, suceden sinsabores, suceden simas sórdidas, sufócome, sublévome, subxúganme, subordínome. “Succióname suicidio”, suplico.

Saberei ser substancia sen sentido?
Sempiterno salto. Solfeo. Si sostido, sonoro, Si, Si, Si, segue soando. Sónica soterrada, seductoras síntesis sentimentais, seguidamente sombras sensuais sobre sabas sedosas, semen salgado, saliva suorosa, sístoles sismográficas.
Sonámbula, sumérxome submisa. Sempre suxa. Sempre soa, sen sentido.

Saberei ser substancia sen sentido?
Si. Son so soma, semántica socorrida.
Son. Seino sen sabelo, sen soportalo.

Siloxismo: sáname, sacrifícame sádicamente, sepúltame seccionándome sépalos.

Sacro salto: sen sangrar, suspiro sílabas sensuais. Sabio, se soubeches saciarme.

Namorei

La casa azul

Hermética, te exhibes tan hermética
Niña triste hiperestésica
En tu forma de mirar

Culebras

Cando era nena, nos veráns claros e calorosos de camposas e flores, lembro ter visto unha culebra grande, amarela, con manchas negras no lombo. Tan preto, tan paralizada, tan sen saber que facer.

Hai pouco vin outra...



Culebras

C´est moi

Anda o nivel dos microrrelatos bastante alto e menos mal que atopei a postal, non vaia ser que a única vista que teña de Venecia sexa esta.



Ao igual que outros compañeiros, tamén vou deixando a miña aportación: C´est moi.

C´omon babe

Se non che regalaron nada neste día, aquí hai un agasallo para ti da man de ictioscopio: música copyleft para non deixar que o corazón deixe de latexar.

(este é para zerovacas, que llo roubaron)

O amor tiña que ser libre, coma a música.

Natureza Artificial

Sempre é unha alegría recibir novas de proxectos que van adiante, neste caso trátase da exposición Natureza artificial levada a cabo por Serxio e Gustavo Sequeiro: unha proposta conxunta de pintura e música contemporanea cunha mirada á natureza creando paixases plásticos e sonoros que, na súa estrea o próximo sábado 16 de febreiro a iso das 21:00 horas na Casa das Palmeiras de Neda, parece que vai ir acompañada dun pinchiño.

Pode ser unha boa ocasión para voltar a ver caras coñecidas e de paso coñecer o traballo de novos creadores, que sempre é unha bocanada de aire fresco.

En Galicia non se le?

Pois semella que se le, pero pouco en comparanza co resto do estado español, os penúltimos en índice de lectura e iso dá que pensar.

Para quen queira ir mudando o feito e non se lle ocurra que libro pode ler, teño unha recomenda: este libro e de agasallo o poema de Louis Aragon cantado por Leo Ferré:



chuza!: Galiza ocupa o penúltimo lugar en índice de lecturas das autonomías

Quero ir a Venecia!!

Este ano novo recibín unha postal de Venecia da miña mellor amiga que me contaba o marabillosa que era a cidade e que tivera a sorte de vela nevada...desexei estar alí, porque en moi poucas palabras resumiu a esencia da cidade. Agora ando buscando a postal e non a dou atopado (se estás lendo isto non te enfades, é que son un pouco desordeada).

Se o ano pasado en marzo maria máis Harvey fixeran o meme musical máis quente e en abril o fodemillo asulagou a semana menos santa xamais vista, este ano Vieiros adiántase e van facer neste febreiro unha Coresma ardente co seu concurso Ferve a rede: 550 sensuais caracteres poden levarte a Venecia ou, se hai sorte e non erotismo, unha fin de semana en O Sexo, na Golada.



Eu penso participar, quero ir a Venecia.

Mmmmmúsicas así comezou
Fodemillo

E os afortunados son...

Pois aquí está a resposta, coa música de Annie Hall de fondo:



Noraboa e xa me diredes a onde vos mando os agasallos.

Blogueira con moito lecer busca...

...isto é o que busca.

Sorteo Beliscos do porco-Apocalipse pequena II

E estes son os participantes no sorteo por parte de Beliscos Pequenos:

Oko
A Madriña Asociados Ltd.
ifrit
a rapaza do arco(2 boletos)
xabre
X
AK(2 boletos)
Calidonia
Paideleo(5 boletos)
opaco
Anxo D. (2 boletos)
Torre de babel
O´Fartura
Doutora Seymour (2 boletos)
An(2 boletos)
Homes de pedra(2 boletos)
dorfun
Manuel Rivas
moucho branco
Prosciutto Mourente(2 boletos)
Rosa
Jan
Joao Veiga


Nesta semana farase o sorteo dos regalos, a lembrar: 2 cd´s de Alddao, un CD con música baixo licenza Creative Commons pinchada na festa, da man do podcast common´s baby e un exemplar de Proxecto Identidade.

Sorte e coidado coas entroidadas!

Máscaras

Neste entroido non sei se nos camuflamos debaixo das máscaras ou son as caretas as que caen e nos mostramos tal e como somos. Preferiría, hoxe e agora, que realmente fose o último, que a conversa que hoxe tiven fose a verdade e, así, poder respirar tranquila despois de moito tempo.

Dixéronme xa dúas persoas que non, que non me fixese ilusións. Pero eu quero crelo. Facer o imposible para que sexa así. O que me pregunto é, se eu non quero aceptar a realidade que estas dúas persoas me queren ensinar, como el vai aceptar o que eu lle amoso? E derrúmbome e négome a aceptalo e sigo tentando reflotar o que outros xa consideran un caso perdido.

Pode que me engañe e que todo sexa como estas datas: unha farsa que dura xusto o que ten que durar. E non quero porque o quero máis que á miña vida.

-Ai, Dios mío.
-Eso digo eu, a ver onde está o meu. Creo que ten unha nube grande diante e non me ve.

Dombate

Teño varios amigos interesados no megalitismo en Galicia e na cultura castrexa, de feito a algúns téñolle feito regalos relacionados co tema. O conto é que non se me dera por ir visitar por gusto e interese ningún dos xacementos que abundan por esta terra como ten feito magago. Hoxe mudou o conto, fomos ata o Dolmen de Dombate (de 12:00 a 17:00os sábados e festivos)



Aínda lembraba o que era un dolmen/anta e unha mámoa. En Dombate excavaron e practicamente non queda nada da mámoa que cubría o monumento funerario.
Ten razón de ser porque atoparon restos do dolmen anterior ao que hai na actualidade coñecido como Dombate pequeno, e non se coñece outro caso en Galicia no que se construíse un dolmen nun sitio onde xa había outro.
Atoparon tamén pinturas na cara interior das lousas do corredor e da cámara, 20 idoliños en fila custodiando a entrada do corredor e no límite do túmulo e un axuar lítico e cerámico importante, que agora están no Museo Arqueolóxico da Coruña, no Castelo de San Antón, que dirixe José María Bello que tamén dirixiu as excavacións.

E tamén atoparon a Cousa.



Xa hai tempo que se viña avisando de que Dombate estaba mal coidado: unha lona de plástico por riba que non conservou nada, o dolmen desprotexido sen a mámoa coas súas intimidades ao aire e veña auga, e veña vento e así ata hoxe...gabándonos do que temos (neste caso un monumento funerario máis antigo que as Pirámides de Exipto) e deixando que todo iso se destrúa. O que deron en chamar a catedral do megalitismo galego quedou orfo: o Dombate pequeno foise á merda polo coidado que lle deron. En 20 anos non dá tempo a pensar que facer co patrimonio e agora que decidiran algo, resulta que a metade do que iamos protexer xa non existe e hai que mudar o plan.



Todo este despropósito lembroume un artigo de Manuel Rivas, concretamente un fragmento que vén moi ao caso e que vai tendo trazas de premonitorio se non lle poñen remedio á cousa:

"Hai un motivo da arte parietal, pintado ou gravado, que aparece no dolmen de Dombate. É unha figura senlleira, con moito engado e significado inexplicábel. Enigmática. Con graza. Hai quen di que é unha cunca. Quen ve un peixe. Quen coida que é unha criatura do espazo. Unha especie de anxo. Os arqueólogos non se puxeron de acordo. Foi Shee Twohig, que traballou en Dombate no 1973, e a que incluíu os gravados no seu tratado sobre a arte megalítica occidental, quen lle puxo un nome que fixo fortuna. Chámase a Cousa.

Para min que a Cousa era unha especie de marca anímica, na antiga escrita da pedra. Segundo a posición da Cousa, o que seguía debía entenderse dunha maneira ou doutra.

A Cousa era a retranca. A apertura de sentido. A indirecta. A sutileza. O ideograma de "depende".

Se se perde a Cousa, perdémolo todo."



E que lle imos facer...somos así, non? (a min cabréame un pouquiño)