Buscando en el baúl de los recuerdos

"Fuego camina conmigo"

Na miña casa nunca se viu moita televisión. So lembro a meu pai mirando as películas dos irmáns Marx, algunhas de Cantinflas, os westerns despois da siesta e as películas do estilo e da época de "La Reina de África". Despois lía moito e deixaba os libros ciscados por aí a ver se alguén sabía que facer despois con eles.

Agora estou vendo cousas que daquela non vira, e non sabedes o que me gusta iso.

"Buenos días, aquí Chris de la mañana, desde la K-OSO, Cicely, Alaska."

Ameneiros, salgueiros e bidueiros.

E pensar que cando ía ao muíño coa miña avoa tiña moi claro que árbore era cal. Ultimamente cada vez que vía un ameneiro, un salgueiro ou un bidueiro, pensaba que sería un ameneiro, un salgueiro ou un bidueiro, pero facíame un lío patatero porque a cabeciña non quería lembrar cal era cal.

Encántanme as árbores. Teño un especial recordo do carballo que tiñamos diante da casa, toda unha institución. Chorei cando caeu e aínda é hoxe o día que penso na miña casa e na fotografía mental que me fago está el aí.

E seguindo co tema, a fotiño en cuestión é da miña man e de dous madroños despistados que se deixaron caer por alí. Seica os osos se comían moitas follas dos arbusto este, andaban medio mal (a min dixéronme penecos), porque o madroño ten taninos. Deixaremos o tema para entendidos en viños e botánica.

Tempo de estorniños

Non é que vira ningún, pero decateime pola cantidade de cagadas que hai na rúa. Moitas. Creo que pombas e gaivotas xuntas non dan feito tanto desperdicio.

Pensando en paxaros, lémbrome dos meus primeiros avistamentos emocionantes: un martiño pescador e unha garza real pretiño de O Barqueiro.

Ás veces é que non nos damos conta nin do que temos diante.

Breves crónicas de La Curuña

Ai Pacoooooo, que te nos vas junto al Papa, que no sabes tú bien lo que te queremos aquí en la ciudá, que ya verás como te hacemos un homenaje y todo."¡Cómo no!", digo yo, despues de todo lo que has hecho por nosotros. Que hasta la reina de Inglaterra te nombró Caballero de la Orden del Imperio Británico, y vas tú y pones en un pedestal a la María Pita, ya se sabe, Sir John Moore vs Armada Invencible...mejor quedar en empate. Que así hiciste con el fraguismo y el socialismo, nada de buscar jaleo, hombre.

Y quien conoce hoy La Curuña, que desde que pusieron el "relleno" allá arredor del 1900 lo que cambió. Y luego furaste tú por todos los lados, pero que bien furaste, que mismo el desfile militar del año pasado tuvo que ir por nuestro querido paseo marítimo (no sé que sería eso sin tu intervención...) que si iba por lo furado se venía todo abajo. Y por cierto, así en confianza, que bonita te quedó la bandera ¿eh?, con sus muchachos vigilando y todo.

Es que eres un as, machiño, que ya teníamos aquí La Torre ( de Hércules nada, que igual vienen esos que quitan las flores de la "L" a reivindicar, y no tienen nada que decir que no son de aquí "de toda la vida") y el Obelisco (que se nos paró estos días, debía saber ya lo tuyo y le dio pena) y vas tú, que eres un artista, y nos triangulas todo poniendo allí el Millenium. Que lo sepas que yo voy a tomar allí las uvas todos los fines de año, así chova ou "fagha" sol.

Y que te voy a decir: el parque de Bens (no hay mal que por bien no venga), el tranvía, el ascensor al monte de San Pedro...que si hombre, que tienes visión de futuro...el legado que nos dejas¿eh?

Tantas cosas que contar y tan poco espacio. Que aún no te has ido y ya te echamos de menos. Esperamos que la Ciudad del Vaticano te acoja tan bien como lo hacemos nosotros (ya sabes, la ciudad en la que nadie es forastero) y a ver si le das un aire nuevo a esas plazas que tienen, que llevan mucho tiempo con el mismo paisaje. ¡Te queremos, Paco!, anque sea lonxe.

P.D.: Eu cando vin o xornal hoxe pensei: "Hoxe non é o día dos Inocentes ¿NON?"

Non me sae de seguido...

a, be, ce, de, e, efe, ga, hache, i, ka, ele, eme, ene, eñe, o, pe, cu(?), erre, ese, te, u, uve, uve doble(un ente raro), xe, zeta(ou será ceta)

Nunca me deixo de sorprender

Hoxe marchei moito máis tarde do de costume para o traballo. A min gústame mirar os telexornais pola mañá e esas mesas de debates que fan despois das novas. Hoxe estiven mirando a TVG, e xa estaban coa entrevista esta que fan e pillei case o final de todo. E a quen estaban entrevistando era a Carlos Figueiras. Mamaíña como mudan as cousas.

Eu non é que estea moi de acordo co tema este da lusofonía, non sei por onde deberían ir os tiros a verdade, pero tampouco me parece mal de todo. Eu o único libro que lin en portugués foi o "Ensaio sobre a cegueira" do Saramago (encantoume a todo isto).

A min o que non me gustan son estes neofalantes que se cren máis ca ti porque falan un galego superpuro, porque son superguais, porque son os auténticos, porque son alternativos e mil cousas máis podería dicir...Ás veces parécenme unha farsa, outra secta máis. Non en tódolos casos e eso, é unha opinión moi persoal. Simplemente que non me chamen paleta por non pensar calcadiño a eles.

Sobre a entrevista ao mozo este, sobraba o de "Obrigado, dise así ¿non?" do Carlos Fernández Amado....eso che tiña que dicir eu a ti "Grazas, dise así ¿non?" e a pregunta simplemente persoal e por curiosidade da Marga Pazos "¿Cal foi a túa lingua materna?". Pff, outras cousas non mudan non.

Paréceme fatal

Son fumadora.
Teño que deixar esta adicción.
Hoxe baixaron 40 céntimos o prezo da marca que eu fumo.

Pucho Boedo

Ben, para comezar, ata fai máis ou menos uns meses non tiña nin idea de quen era Pucho Boedo, desto que che sona o nome e non sabes dicir de que. Vin na TVG un anaco do documental este "Pucho Boedo, un crooner na fin do mundo" e gustoume. Despois averigüei o que era un crooner. E por último, doume onte a venada de ir a homenaxe que lle facían na Coruña os seus paisanos, esta máis especial porque xa van 20 anos do seu pasamento.Teño que dicir que ía con cautela, porque pensei que non pintaba nada alí, e que estaría cheo de xente maior e non sei...dábame algo de vergoña.

Ben, non me arrepinto de ir. Gustoume, a pesar de que estivese feito case todo de cara á galería, que é o que pasa en canto as cousas se mediatizan, pero estivo chulo. A miña ignorancia era tan grande, que cando oía "Los Tamara" antes pensaba que eran un grupo de flamencos ou algo así. Pobriña de min.

Conclusións ao meu ver: cada un ten que adicarse ao que mellor se lle da (Nanchiño ti tes a túa gracia falando, e o señor Miguel Ríos mellor que se adique a cantar, porque en canto abre a boca vai unha cagada de gaivota voando polo aire. Pareceume moi mal que nunha homenaxe a un home que significou moito na música galega, ao final acabase so centrándose na súa vida persoal e querencias espirituosas...é coma se falando do que significou Stephen Hawkin, vou e digo que estaba nunha cadeira de rodas...ou falando de Franco, que era moi aficionado á caza...¡hai que estar ao que hai que estar home!. Pareceume fatal)

O que máis me gustou: Xoel cantando "Negra Sombra" e Yolanda Vázquez cantando "Ne me quitte pas", que tamén foi a que máis me sorprendeu.

Han de emitilo na TVG, non sei cando.

Xestas

Dúas preguntas nada máis:
1.¿Cal é o equivalente a "xestas" en español?
2. ¿Alguén sabe cal sería o motivo para facer estes nós nas xestas? (Situadas no camiño cara a fervenciña do río Toxa, estaban todas así)

Morriña

Emocioneime moito hoxe.

Chámame miña nai a eso das tres da tarde para dicirme se me apetece ir ata a casa e felicitar aos noivos. ¿Que noivos?. Casou túa tía. Casáronse no xulgado con dous testigos e foi así de sorpresa, anque algo viñan comentando. Eu non sabía nada. E alá me vou a darlles os parabéns. Eu non me levo moito coa familia, situacións raras que se dan de vez en cando por moi diversas circunstancias. E cando chego o primeiro que fago é darlles dous bicos os noivos e darlles a noraboa. O seguinte, e case no mesmo segundo, é botar a chorar da emoción. Sei que para miña tía é un gran feito, e sei que é moi feliz, que tamén era hora. Acto seguido as bágoas fan aparición nos ollos de tódolos presentes.

Dun tempo para aquí as visitas á casa son escasas. Cada vez que vou cara alá, muda algo en min. Paréceme outra vida, camiño do paraíso...a paisaxe, a familia, as amigas, os veciños, as historias do lugar, os cans no medio da estrada, todo me recorda o que son.

Cando marcho sempre me invade unha sensación horrible de perda. Ás veces boto a chorar. Camiño desta outra miña vida, veño escoitando a Madredeus, "Antologia"