Morriña

Emocioneime moito hoxe.

Chámame miña nai a eso das tres da tarde para dicirme se me apetece ir ata a casa e felicitar aos noivos. ¿Que noivos?. Casou túa tía. Casáronse no xulgado con dous testigos e foi así de sorpresa, anque algo viñan comentando. Eu non sabía nada. E alá me vou a darlles os parabéns. Eu non me levo moito coa familia, situacións raras que se dan de vez en cando por moi diversas circunstancias. E cando chego o primeiro que fago é darlles dous bicos os noivos e darlles a noraboa. O seguinte, e case no mesmo segundo, é botar a chorar da emoción. Sei que para miña tía é un gran feito, e sei que é moi feliz, que tamén era hora. Acto seguido as bágoas fan aparición nos ollos de tódolos presentes.

Dun tempo para aquí as visitas á casa son escasas. Cada vez que vou cara alá, muda algo en min. Paréceme outra vida, camiño do paraíso...a paisaxe, a familia, as amigas, os veciños, as historias do lugar, os cans no medio da estrada, todo me recorda o que son.

Cando marcho sempre me invade unha sensación horrible de perda. Ás veces boto a chorar. Camiño desta outra miña vida, veño escoitando a Madredeus, "Antologia"