Os desexos de ser unha maldita alimaña poden comigo. As fantasías están precisamente para iso, para fantasear.
Desexo saír feita unha odiosa cadela de caza sabendo que son eu a presa e que so de min depende baixar a garda para ser devorada. Andar polas rúas e por ese local fantaseado intuíndo os ollos cravados en min, máis ou menos disimuladas esas miradas, pero tan profundas que enardecen as ansias.
Nos meus adentros a chama da altivez sorrí e na miña face amósase ese desdén finxido, pero é a miña fantasía e non hai que renegar del polo que dirán. Agora é cando entendo o luxo que sería pisalos a todos cos tacóns de agulla. Sometidos, porque é a miña fantasía e así eles o queren. Non hai moitos que sexan capaces de facelo anque o tenten.
Poño os meus ollos na mirada dun deles e como se adiviñase certeiramente os meus pensamentos (así ten que ser) amosa no seu ollar como se consume por necesitar de min. Nese momento sabes que é certo que nada pasa se ti non queres. E sempre escolles ben.
De volta ao teu ser, descobres que nunca foi improbable a posibilidade, pero que te camuflas moi ben entre o resto dos mortais e ninguén nunca saberá ata que punto desexas o que imaxinas ou imaxinas o desexo.
4 comentários:
Eu tamen andei polo posteo de Ningures e, anque non deixa de ser un exercicio literario, ben que reflexa o pensamento dos homes.
Eu tenhome sorprendido muitas veces elucubrando e barrenando sobre as posibles vidas que levaria se andase co esoutra ou estoutra muller.
Suponho que e normal e estou vacinado contra iso. Penso que a imaxinacion e libre e que todo o mundo fai o mesmo. Dende logo que non dou o paso de facer realidade os meus pensamentos porque penso que vou perder no cambio e ter que empezar de novo dame preguiza de mais. Agora estou mais que contento co que tenho e non quero arriscalo nin quero "canitas al aire" nin farrapos de gaita.
Non sei. Pero as mulleres tenhen un encanto especial e penso que poderian ter mais poder usando as suas armas.
Ui, que comentario mais longo. Isto de madrugar os sabados e o que ten.
A todos, supoño, nos gustaría vivir tódalas vidas posíbeis. Claro, que como non é posíbel, algunhas hai que conformarse con soñalas. Iso si, se dispós de imaxinación suficiente, o estremecemento de soñalas pode superar mesmo ao que sentirías ao vivilas. Aí radica o mellor dun maxín prolífico en fantasías.
Moito máis interesante que vivir todas as vidas posibles é levar adiante aquilo que dixo unha das mulleres máis fascinantes da historia, Lou Andreas Salomé: "Chega a ser quen es".
Ben, igual que me pasa cando me din algo que me angustia, me preocupa ou me impacta, con esto pasou o mesmo: fico calada, penso e normalmente non chego a conclusión ningunha.
Quero ser eu, non quero ser eu, quero mudar cousas e non as mudo, quero quero quero e non fago nada por acadalo. Ás veces so me queda pensar nas cousas, imaxinalas, ao mellor porque teño medo de que cando as leve a cabo non sexan como as penso. Medo, conformismo, vai ti a saber.
E o de "Chega a ser quen es"...eu creo que de ser e facer o que eu quixese convertiríame nunha persoa odiosa. Non sei.
De tódolos xeitos, estes días estoume dando conta de que teño un problema de control, e cando algo non sae como quero non aturo o resultado...ao mellor si vai ser preferible facer o que me pareza sen darlle tantas voltas e deixar de imaxinar tódalas posibilidades.
Sexa como sexa, gracias aos tres porque me fixestes pensar moito.
Bicos, saúdos ou apertas.
Enviar um comentário