Helena máis eu coñecerámosnos un xoves de noite a través dun amigo que coñecía a unha amiga que coñecía a outra que viñera con ela. Atopámosnos todos dentro dun local no qu enos moviamos igual que os balóns dun parque infantil: tan pronto tiñas ao teu carón a alguén coñecido cmo ao segundo seguinte todo rotaba arredor dun eixo non definido que, polo xeral, tentaba ser un mesmo loitando contra os empurróns que te desprazaban a posturas de equilibrio imposible.
Nun deses desprazamentos aleatorios coincidimos apretuxados ela máis eu, anque quixese falarlle non podería. Estaba sorríndome e todo indicaba que xa non sabía onde meterse, quizais so coñecese a aquela amiga que se perdera nun recanto con outro amigo nóso. Nunha desas ideas que se teñen leume nos beizos que seica os demais querían saír para fóra. Asentiu coa cabeza e bisbeoulle o mesmo a alguén que estaba ao lado...creo que aquela persoa non viñera con nós e nos meus adentros rin a escachar, quedaba claro que non coñecía a ninguén máis.
Collina do pulso con decisión e comecei a fuxida do local a trompicóns con ela detrás. Cando saímos resoplei aledándome de respirar o aire nocturno e sorrín respostando ao riso que tiña ela alumeando nos ollos. Foi algo coma o que pasa nos filmes, que pensas que sería marabilloso que che acontecese a ti. Non sei de que falamos, nin como decidimos ir a un bar a 200 metros dalí a sentar e tomar algo pero ese desprazamento no tempo e no espacio foi o que propiciou que despois fosemos propensos a voltar a vernos. Xa non era a que veu coa amiga da amiga de unha amiga, era Helena.
Coincidimos moitas veces en reunións da facultade, en festas cheas de anécdotas, en xuntanzas de amigos comúns...era unha relación non premeditada pero buscada por ambas partes. Era unha rapaza que me daba paz, que enchía o meu campo visual en canto aparecía e que me interesaba a pesar de que non era a que máis sabía de nada, nin moito menos. Unha máis de outras pero con algo especial que ás veces me facía lembrala cando estaba so. A cousa máis bonita do mundo, pensaba. E aínda penso.
O remordemento de non terllo dito carcomíame e a anguria de non tela visto por lado ningún facíame estar máis perdido mentres o médico aquel exploraba os meus oídos. Doíanme moito, tiña un ruído dentro que non cesaba e esforzaba os ollos e achegaba a cabeza ao rapaz aquel que me preguntaba o nome e os datos persoais para encher o papel que tiña diante. Non sei se o que sentía era vertixe ou non. Dano por explosión, que repousara coa cabeza en alto...que pasase polo médico de cabeceira despois, que en 24 horas tiña que recuperar a audición, que o levaba todo apuntado naquel papeliño...E eu miraba perdido as camillas que rolaban diante de todo aquel persoal sanitario despregado alí, algunha persoa xa levaba unha saba por riba do corpo.
Marchei do lugar despois de pasar polo cordón policial e de dar os meus datos, cando saín da praza fun cara alameda. Antes de chegar a ela tiven que parar nunha rúa a chorar, ninguén me facía caso, todos corrían cara as pedras derruídas. Quixen chamar a Xelís e decateime de que non tiña o teléfono comigo. Esto non podía ser real, seguro que se vou para a casa e durmo non pasa nada. Prefería non pensar en nada para non sentirme moito peor, pero a imaxe daquela moza baixando polas escaleiras, agora ruínas, víñame unha e outra vez á retina.
Música pra ambientar.
Family. Nadadora.
suele aparecer cuando ella está nadando
es tan clara su inteción
como el agua
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular su amor
ella suele descansar con los pies en el agua
tiene azul el corazón
de nadadora
volverá con su piel color membrillo
bordeando en equilibrio toda la piscina por amor
hoy también llegará recién peinado
pasará por delante sin poder disimular
sin poder disimular su amor
6/22/2006
6/21/2006
Dous
"Novas
Descoñécese ata o momento a autoría dos feitos.
Atentado terrorista en Compostela
(21/06/2006) Ás 11:oo horas do día de hoxe estouparon na Praza do Obradoiro de Santiago de Compostela 30 artefactos explosivos caseiros cuasando 46 víctimas mortais de diferentes nacionalidades e centos de feridos de diversa consideración, segundo fontes policiais.
Ás perdas persoais hai que sumar os danos materiais nos edificios que delimitan a Praza do Obradoiro, destacando a importante destrucción do interior da Catedral de Santiago, símbolo da cidade . Os outros edificios danados son o Pazo de Raxoi, sede do concello, o Hostal dos Reis Católicos, o Pazo de Xelmírez e o Colexio de San Xerónimo.
Descoñécese polo momento a autoría deste terrible e impactante atentado. A Policía e a Garda Civil puxeron onte, namais coñecerse os feitos, en marcha un dispositivo especial por mor dos acontecementos producidos. Aínda non se produciron detencións pero si se sabe que foron rexistrados varios locais e sedes de asociacións vencelladas co ámbito da esquerda independentista e interrogados algúns persoeiros do actual escenario político e cultural galego.
O goberno da Xunta de Galicia expresou nun comunicado a "repulsa e condena" destes feitos por parte das institucións e do pobo galego, á vez que daba o seu sincero pésame ás familias dos falecidos ás que acompañaba nestes "tristes e vergoñentos momentos" e expresaba a súa solidariedade cos feridos."
Xelís sentiu...non soubo o que sentiu. Algo deso xa se vía vir tal e como estaban indo as cousas ultimamente. Nos meses anteriores houbera bastantes desperfectos no "mobiliario urbano" e lembraba o 25 de xullo do ano pasado. Había cousas que non lograba entender e non deixaba de pensar na catedral feita anacos e todos aqueles mortos. Aínda non lle parecía real de todo e cando prendeu a televisión viu imaxes aéreas do lugar das explosións, a comentarista non facía máis que dicir que era incrible e horripilante a sensación de estar vendo aquel monumento desfeito, que os terroristas actuaran moi compenetrados, que despois do 11-S e do 11-M aquela sería unha vergoña máis que engadir á historia, que houbera moitas víctimas e que andaba a xente a chamar aos hospitais desesperada por saber dos seus.
Xelís pensou en seu irmán, estaría na facultade... chamouno cun certo malestar no corpo ao momento. Non dispoñible.
Quedou chantado diante do televisor, había algo que non o deixaba moverse de diante. Tiña a pel de galiña e estaba sentindo noxo pensando que aquí había quen facía xermolar o terror. Tivo medo.
Nalgún lugar habería alguén disfrutando de todo aquilo.
Música pra ambientar.
Rammstein. Mein Teil.
Descoñécese ata o momento a autoría dos feitos.
Atentado terrorista en Compostela
(21/06/2006) Ás 11:oo horas do día de hoxe estouparon na Praza do Obradoiro de Santiago de Compostela 30 artefactos explosivos caseiros cuasando 46 víctimas mortais de diferentes nacionalidades e centos de feridos de diversa consideración, segundo fontes policiais.
Ás perdas persoais hai que sumar os danos materiais nos edificios que delimitan a Praza do Obradoiro, destacando a importante destrucción do interior da Catedral de Santiago, símbolo da cidade . Os outros edificios danados son o Pazo de Raxoi, sede do concello, o Hostal dos Reis Católicos, o Pazo de Xelmírez e o Colexio de San Xerónimo.
Descoñécese polo momento a autoría deste terrible e impactante atentado. A Policía e a Garda Civil puxeron onte, namais coñecerse os feitos, en marcha un dispositivo especial por mor dos acontecementos producidos. Aínda non se produciron detencións pero si se sabe que foron rexistrados varios locais e sedes de asociacións vencelladas co ámbito da esquerda independentista e interrogados algúns persoeiros do actual escenario político e cultural galego.
O goberno da Xunta de Galicia expresou nun comunicado a "repulsa e condena" destes feitos por parte das institucións e do pobo galego, á vez que daba o seu sincero pésame ás familias dos falecidos ás que acompañaba nestes "tristes e vergoñentos momentos" e expresaba a súa solidariedade cos feridos."
Xelís sentiu...non soubo o que sentiu. Algo deso xa se vía vir tal e como estaban indo as cousas ultimamente. Nos meses anteriores houbera bastantes desperfectos no "mobiliario urbano" e lembraba o 25 de xullo do ano pasado. Había cousas que non lograba entender e non deixaba de pensar na catedral feita anacos e todos aqueles mortos. Aínda non lle parecía real de todo e cando prendeu a televisión viu imaxes aéreas do lugar das explosións, a comentarista non facía máis que dicir que era incrible e horripilante a sensación de estar vendo aquel monumento desfeito, que os terroristas actuaran moi compenetrados, que despois do 11-S e do 11-M aquela sería unha vergoña máis que engadir á historia, que houbera moitas víctimas e que andaba a xente a chamar aos hospitais desesperada por saber dos seus.
Xelís pensou en seu irmán, estaría na facultade... chamouno cun certo malestar no corpo ao momento. Non dispoñible.
Quedou chantado diante do televisor, había algo que non o deixaba moverse de diante. Tiña a pel de galiña e estaba sentindo noxo pensando que aquí había quen facía xermolar o terror. Tivo medo.
Nalgún lugar habería alguén disfrutando de todo aquilo.
Música pra ambientar.
Rammstein. Mein Teil.
6/20/2006
Un
Algunha xente mirábame, algunha, non toda, que ante semellante monumento pouco miras para os que tes arredor. Estaba agora parado diante do Pórtico da Gloria, calquera que me vise durante a miña visita diría que sufría unha especie de síndrome de Stendhal. Case choraba e nun momento de contemplación a miña cabeza parecía querer aprender a rezar de novo. Pasei a man pola fronte e retirei a suor que xa me estaba resultando moi incómoda.
No pulso levaba o reloxio. Cinco minutos para as once. Dei unha voltiña máis e fun ata o Santo dos Croques. Había unha pequena que estaba batendo a cabeza contra el, sorrín cando súa nai me mirou. Non sei por que sorrín. Logo de mirar outra vez para o altar díxenme que tiña que marchar.
Estaba a saír cando vin interrumpido o paso por un grupo de mulleres que querían entrar en tropel e púxenme máis nervioso do que estaba. A respiración quería ir ao mesmo ritmo co corazón que bombeaba sangue a máis non poder. Baixei as escaleiras tan de présa e tan amodo como puiden, as pernas tremían e semellaba que eran de goma e que me ían facer tropezar dun momento a outro. Máis e máis escaleiras.
Cando xa ía pisar o chan da Praza do Obradoiro mirei cara atrás pensando na mochila que se me esquecera dentro e pareceume ver alá no alto a Ultreia, a Helena, que eu sempre a chamei Helena. O de Ultreia era como o das monxas, no convento so te coñecen por ese nome. Tamén vira dentro a máis do convento, dera por feito que a catedral sempre é un bonito sitio para ir pasear, pero vela a ela aí fixo que ese dar por feito comezase a caer polo seu propio peso.
Dubidei 10 segundos. Non me daba tempo a subir tan de présa as escaleiras, falar con ela e baixar máis apurados aínda sen que o reloxio marcase a hora. Tiña que estar noutro sitio ás once en punto e faltaba nada pra que os segundos chegasen e moveran as agullas. Botei unha forte espiración suspirada e seguín andando cara o Pazo de Raxoi contando xa cara atrás...15, 14, 13...non calculara ben o tempo e o corpo tensábase para non dar pasos máis rápidos. Ao lonxe vía as cámaras do Pazo, seguín fitándoas...5, 4, 3...o pescozo púxoseme ríxido como agardando un golpe que sabes que vai vir. Non veu. Sentín un leve desconcerto e un gran alivio ao tempo. Ao mellor era unha proba, ou algo así. Non me extrañaría nada, parecérame todo moi raro.
Parei case no medio da praza e mirei a catedral outra vez. Podían limpala. Vin unha moza baixando as escaleiras cunha mochila na man. Era Ultreia (7, 6, 5...) de certo, eran as súas maneiras de andar. Un pensamento coma un lóstrego atravesoume a cachola e no fondo do ventre comezou a formarse unha terrible anguria, a cara estabaseme a desencaixar e as bágoas xa me impediron ver as terribles explosións que seguiron. Agacheime e boteime a correr cara o Pazo de Raxoi desesperado e maldecíndoos a todos, cando de novo os tímpanos volveron a rebentar cos estouridos que viñan do Concello. Do Hostal dos Reis Católicos. Do Pazo de Xelmírez. Do Colexio de San Xerónimo.
Aquí e aló estourou todo. Anacos de pedra, grandes e pequenos, caían no chan da praza. Eu non oía nada, zumbábanme os oídos e unha enorme sensación de náusea percorría o meu interior. Andiven pola praza mirando os anacos de pedra caídos, os edificios derruídos. Sentíame perdido con tanta xente berrando, non sabía que facer e sentíame culpable e enganado ao mesmo tempo. Derrotado. Avergoñado. Sentíame coma un neno extraviado chorando.
Claro que sairía nas noticias, imbéciles. Claro que acababamos de destruír unha das marabillas da Galiza. Claro que habería xente morta, que eso non o contastes. Claro que...Helena, onde estás??? Maldita sexa!!!
Música pra ambientar.
Franz Ferdinand. Walk away. (download, download, again)
I swapped my innocence for pride
Crushed the end within my stride
Said I'm strong now I know that I'm a leaver
I love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds a blackened tear, oh
And I am cold, yes, I'm cold
But not as cold as you are
I love the sound of you walking away, you walking away
I love the sound of you walking away, walking away, hey hey
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
No buildings will fall down
Won't you walk away
No quake will split the ground
Won't you walk away
The sun won't swallow the sky
Won't you walk away?
Statues will not cry
Don't you walk away X
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Hey
mmmmm
I cannot turn to see those eyes
As apologies may rise
I must be strong and stay an unbeliev her X
And love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds into my eye, oh
And I'm not cold, I am old
At least as old as you are
La la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la
And as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
My headstone crumbles down
As you walk away
The Hollywood winds will howl
As you walk away
The Kremlin's falling
As you walk away
Radio Four is static
As you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Hey
The stab of stiletto
On a silent night
Stalin smiles and Hitler laughs
Churchill claps Mao Tse Tung on the back
No pulso levaba o reloxio. Cinco minutos para as once. Dei unha voltiña máis e fun ata o Santo dos Croques. Había unha pequena que estaba batendo a cabeza contra el, sorrín cando súa nai me mirou. Non sei por que sorrín. Logo de mirar outra vez para o altar díxenme que tiña que marchar.
Estaba a saír cando vin interrumpido o paso por un grupo de mulleres que querían entrar en tropel e púxenme máis nervioso do que estaba. A respiración quería ir ao mesmo ritmo co corazón que bombeaba sangue a máis non poder. Baixei as escaleiras tan de présa e tan amodo como puiden, as pernas tremían e semellaba que eran de goma e que me ían facer tropezar dun momento a outro. Máis e máis escaleiras.
Cando xa ía pisar o chan da Praza do Obradoiro mirei cara atrás pensando na mochila que se me esquecera dentro e pareceume ver alá no alto a Ultreia, a Helena, que eu sempre a chamei Helena. O de Ultreia era como o das monxas, no convento so te coñecen por ese nome. Tamén vira dentro a máis do convento, dera por feito que a catedral sempre é un bonito sitio para ir pasear, pero vela a ela aí fixo que ese dar por feito comezase a caer polo seu propio peso.
Dubidei 10 segundos. Non me daba tempo a subir tan de présa as escaleiras, falar con ela e baixar máis apurados aínda sen que o reloxio marcase a hora. Tiña que estar noutro sitio ás once en punto e faltaba nada pra que os segundos chegasen e moveran as agullas. Botei unha forte espiración suspirada e seguín andando cara o Pazo de Raxoi contando xa cara atrás...15, 14, 13...non calculara ben o tempo e o corpo tensábase para non dar pasos máis rápidos. Ao lonxe vía as cámaras do Pazo, seguín fitándoas...5, 4, 3...o pescozo púxoseme ríxido como agardando un golpe que sabes que vai vir. Non veu. Sentín un leve desconcerto e un gran alivio ao tempo. Ao mellor era unha proba, ou algo así. Non me extrañaría nada, parecérame todo moi raro.
Parei case no medio da praza e mirei a catedral outra vez. Podían limpala. Vin unha moza baixando as escaleiras cunha mochila na man. Era Ultreia (7, 6, 5...) de certo, eran as súas maneiras de andar. Un pensamento coma un lóstrego atravesoume a cachola e no fondo do ventre comezou a formarse unha terrible anguria, a cara estabaseme a desencaixar e as bágoas xa me impediron ver as terribles explosións que seguiron. Agacheime e boteime a correr cara o Pazo de Raxoi desesperado e maldecíndoos a todos, cando de novo os tímpanos volveron a rebentar cos estouridos que viñan do Concello. Do Hostal dos Reis Católicos. Do Pazo de Xelmírez. Do Colexio de San Xerónimo.
Aquí e aló estourou todo. Anacos de pedra, grandes e pequenos, caían no chan da praza. Eu non oía nada, zumbábanme os oídos e unha enorme sensación de náusea percorría o meu interior. Andiven pola praza mirando os anacos de pedra caídos, os edificios derruídos. Sentíame perdido con tanta xente berrando, non sabía que facer e sentíame culpable e enganado ao mesmo tempo. Derrotado. Avergoñado. Sentíame coma un neno extraviado chorando.
Claro que sairía nas noticias, imbéciles. Claro que acababamos de destruír unha das marabillas da Galiza. Claro que habería xente morta, que eso non o contastes. Claro que...Helena, onde estás??? Maldita sexa!!!
Música pra ambientar.
Franz Ferdinand. Walk away. (download, download, again)
I swapped my innocence for pride
Crushed the end within my stride
Said I'm strong now I know that I'm a leaver
I love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds a blackened tear, oh
And I am cold, yes, I'm cold
But not as cold as you are
I love the sound of you walking away, you walking away
I love the sound of you walking away, walking away, hey hey
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
No buildings will fall down
Won't you walk away
No quake will split the ground
Won't you walk away
The sun won't swallow the sky
Won't you walk away?
Statues will not cry
Don't you walk away X
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Why don't you walk away?
Hey
mmmmm
I cannot turn to see those eyes
As apologies may rise
I must be strong and stay an unbeliev her X
And love the sound of you walking away, you walking away
Mascara bleeds into my eye, oh
And I'm not cold, I am old
At least as old as you are
La la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la la
And as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
My headstone crumbles down
As you walk away
The Hollywood winds will howl
As you walk away
The Kremlin's falling
As you walk away
Radio Four is static
As you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Oh, as you walk away
Hey
The stab of stiletto
On a silent night
Stalin smiles and Hitler laughs
Churchill claps Mao Tse Tung on the back
6/18/2006
6/17/2006
Amenceres en azul
Encántame que o meu corpo segregue endorfinas e que o hemisferio esquerdo controle a negatividade que ás veces ven do dereito.
En casos de dor física, ás veces é útil a electroterapia. O alivio da dor prodúcese pola estimulación das fibras aferentes de maior tamaño (máis rápidas) e o bloqueo das fibras nociceptivas de menor tamaño (máis lentas) na asta posterior da medula espiñal (teoría da porta de entrada de Melzack e Wall, 1965) ou eso foi o que me contaron cando estudiei. Tamén se pode aliviar a dor mediante a liberación de endorfinas no sistema nerviso central co TENS a determinadas frecuencias
De momento a min non me fixo falla, atopei a canción perfecta (download, download...a ver se vai, que o castpost estaba de capa caída "y me tuve que buscar la vida") pra amencer en azul cantas veces me pete e darme o meu chute particular.
6/15/2006
Cando hai violencia
Hai dúas señoras falando no medio da rúa tranquilamente. Nesto que se achegan dous macarrillas de medio pelo e un deles pétalle no ombreiro a unha delas:
- "Señora me gustan mucho sus varices. Sígalas cuidadando así que están muy hermosas."
Hai quen nace parvo e despois, aínda quere perfeccionarse.
E si, amoso partes do meu corpo (e siiii aproveito pra convocarvos o 18 ás 16 horas no parque de Santa Margarida no dichoso anfiteatro...anda ho)
6/12/2006
Peninsuleando III
O último que vin antes de ir cara alá, foi un documental do David Attenborough sobre os mamíferos. Entón:
1. Desta viaxe non hai fotografías, foi destas veces nas que unha está tan a gusto que sabe nunca se lle esquecerán as cousas que lle pasen e prefire gardalas na memoria.
2. Gustei de saber como é a vida doutros mamíferos noutros lugares.
3. E si, pensei que a cidade non me ía gustar, pero anque fose así...que gusto verte!
"Willkommen, bienvenue, welcome!
Fremde, etranger, stranger.
Gluklich zu sehen, je suis enchante,
Happy to see you, bleibe, reste, stay.
Willkommen, bienvenue, welcome
Im Cabaret, au Cabaret, to Cabaret."
Ah, esquecíaseme, fixen bookcrossing sen querer.
1. Desta viaxe non hai fotografías, foi destas veces nas que unha está tan a gusto que sabe nunca se lle esquecerán as cousas que lle pasen e prefire gardalas na memoria.
2. Gustei de saber como é a vida doutros mamíferos noutros lugares.
3. E si, pensei que a cidade non me ía gustar, pero anque fose así...que gusto verte!
"Willkommen, bienvenue, welcome!
Fremde, etranger, stranger.
Gluklich zu sehen, je suis enchante,
Happy to see you, bleibe, reste, stay.
Willkommen, bienvenue, welcome
Im Cabaret, au Cabaret, to Cabaret."
Ah, esquecíaseme, fixen bookcrossing sen querer.
6/06/2006
O mundo non se acaba, so semella que...
Miña bisavoa ata fai uns anos facía os cestos pro pan, despois comezou a artrite e foi outra señora, allea á familia, a que os fixo.
A min sempre me gustaron máis os da miña bisavoa.
A min sempre me gustaron máis os da miña bisavoa.
6/01/2006
O meu boicot particular
Porque yo lo valgo que dirían por aí, vamos a facer trasnadas. Estades todos nominados.
E ben, falando de boicots e demais cousas, a natureza, o azar ou a man de Deus, ás veces boicotéannos a nós mesmos. Falo desas mutacións xénicas que aparecen de vez en cando e que nos recordan ao que nos ensinaron dos chícharos de Mendel.
Un de tantos boicots que pasan no mundo chámase ELA, investigacións que se fixeron e se seguen a facer andan mirando o defecto xenético que leva á mutación da enzima superóxido dismutasa 1 (SOD1) que anda algo implicada no tema pero non en tódolos casos. Outra liña de investigación anda centrada no glutamato, un neurotransmisor que está presente en altos niveis no suero e no líquido cefaloraquídeo desta xente boicoteada, non se sabe porqué, o único que se sabe é que cando as neuronas están expostas durante moito tempo ao glutamato en cantidades excesivas, morren. E neste caso as que morren son as neuronas motoras superiores (as do cerebro) e inferiores (as da medula espiñal) co cal os músculos non reciben impulso nervioso e todo dexenera nunha atrofia muscular con perda de forza, espasticidade, calambres, fasciculacións e todo músculo voluntario (que podemos controlar) xa non é tal.
E hoxe tiña pensado encargar comida pra non facer de comer, e estimular o meu gusto co umami (ademais do doce, salgado, agre e amargo) pero mudei de idea, a pesar de que din que o E621 non ten efectos nocivos pra saúde.
Dá igual, eu hoxe ando de boicot. Por eso andades todos nominados pero non vos poñades malos.
E ben, falando de boicots e demais cousas, a natureza, o azar ou a man de Deus, ás veces boicotéannos a nós mesmos. Falo desas mutacións xénicas que aparecen de vez en cando e que nos recordan ao que nos ensinaron dos chícharos de Mendel.
Un de tantos boicots que pasan no mundo chámase ELA, investigacións que se fixeron e se seguen a facer andan mirando o defecto xenético que leva á mutación da enzima superóxido dismutasa 1 (SOD1) que anda algo implicada no tema pero non en tódolos casos. Outra liña de investigación anda centrada no glutamato, un neurotransmisor que está presente en altos niveis no suero e no líquido cefaloraquídeo desta xente boicoteada, non se sabe porqué, o único que se sabe é que cando as neuronas están expostas durante moito tempo ao glutamato en cantidades excesivas, morren. E neste caso as que morren son as neuronas motoras superiores (as do cerebro) e inferiores (as da medula espiñal) co cal os músculos non reciben impulso nervioso e todo dexenera nunha atrofia muscular con perda de forza, espasticidade, calambres, fasciculacións e todo músculo voluntario (que podemos controlar) xa non é tal.
E hoxe tiña pensado encargar comida pra non facer de comer, e estimular o meu gusto co umami (ademais do doce, salgado, agre e amargo) pero mudei de idea, a pesar de que din que o E621 non ten efectos nocivos pra saúde.
Dá igual, eu hoxe ando de boicot. Por eso andades todos nominados pero non vos poñades malos.
Subscrever:
Mensagens (Atom)