Moda Urbana en Proxecto-ds

Unha cousa leva a outra ou as cousas veñen de dúas en dúas, que di alguén que coñecemos. Pois é certo, se o venres no concerto me chamaba a atención o calzado do baixista rompe amplificadores dos The Homens, Juanma vai pola rúa coa súa cámara inmortalizando os modelos da pasarela urbana de todos os días e amósanos as últimas tendencias en Proxecto-ds - Moda na rúa.

Eu iríalle botar un vistazo e creo que os de Vigo van gañando en modernos.

A Festa de Presentación na NASA

Ir aos concertos é atoparse con moitos amigos e iso fai que apeteza moito máis. O venres na Festa de Presentación dos novos discos de The Homens e Fanny + Alexander eramos uns cantos: Rosa, Harvey, Zerovacas, Mario, Lorena, ghanito, Sak, Kate, Juanma e brunhaven (felicidades con atraso) así de primeiras.

O concerto comezou ás dez e cuarto aproximadamente, bastante puntuais, cousa á que non estamos acostumados. Creo que foi iso o que fixo que gran parte da xente non estivese na primeira actuación de Fanny + Alexander, que se enfrentaron bastante ben aos nervios e á expectación dos que alí estabamos. AK-77 di que o escenario lles quedaba un pouco grande e ben pode ser certo, noutro tipo de ambiente máis tranquilo e acolledor pode que o seu directo se desfrute moito máis.

Pola miña parte darlle a noraboa a Noel e a Efi.

Fanny + Alexander na NASA


Despois de tocar 6 cancións e rematar con Merda de dj foi o turno de The Homens que, coma sempre, nos fixeron saltar e berrar diante do escenario.

Estes rapaces sempre sorprenden nos concertos e se en Valga, no Artenativa, Martiño ensinaba uns calzóns raiados e tiraban bonequiños, o venres na NASA tiraron máis bonequiños, Roi rompeu o amplificador do baixo, Projecto Mourente subiu con eles unha vez máis ao escenario acompañado dos berridos dos seus fans e nun momento, case sen darnos conta, estaba un samesugo (AK-77 dixit) e Alonso co seu acordeón acompañando aos The Homens, tocando todos xuntos.

So faltou que os de Noise Project subisen tamén porque algún deles xa ía preparado co uniforme de raias.

The Homens na NASA


Despois fomos por aí de festa e, coma sempre, pasámolo moi ben. Chegamos a última hora ao Krooner con baixas nas filas pero alí estaban Helena máis o Zé Pequeno dos The Phantom Keys para que o ambiente non decaese.

E como neste blog non hai política de privacidade, tampouco a vou inventar, e so vou poñer unha foto de famosos, a saber: Roi, Efi e Mourente.

Maria Silenzo

Andamos a estas horas ghanito máis eu escoitando Tres de The Homens e Finais dos 70s, comezos dos 80s de Fanny+Alexander con vistas ao concerto do venres na NASA. Despois de darlle un repaso a todas as cancións, neste momento, quedo con María Silenzo e con Ameite tanto. Namorei.

Vídeo de Ameite tanto (adaptación dun poema de Pilar Pallarés)



Aquí María Silenzo por Fanny+Alexander.

E aquí María Silenzo por Ricardo Carvalho Calero.

MARÍA SILENZO

Cabeleira de choiva, ollos de brétema:
María Silenzo, esfarrapada, á espreita.

Sempre agardando, pola noite, as barcas.
A tua anguria fala con olladas.
María Nocturna: no peirán, qué esperas?
Polo día non vives?
Naces cada solpor? Cás da primeira estrela?
María Silenzo sempre dura e muda…
Cál é a barca que agardas?

Das fontes dos teus ollos
fluien ríos de sono.
Pero tí sempre dura e desvelada,
batida polo vento no peirán…

María Silenzo, eu roubaría
no ceo
a estrela de mel,
na iauga
a estrela de prata,
para che mercar a fala.

Se queres ulir frores
dareiche a fror da lua.

María do Mar. qué barca agardas?
Queres o sol, carne da lua fría?

O sol é un porco-espiño disfrazado.
No mar agora, ourizo do mar durme.
Pescado pola cana do abrinte,
eicho de dar, raiolante e mollado.

María Silenzo, Voz Dormida, fala!

Qué afogado esperas,
María da Sombriza Espranza?

María Silenzo: agardas a tua voz?
As ondas do mar levado roubároncha?

De choiva e vento vestida,
María Silenzo, calada…

Máis setas

Bonita unión, de besbe.

e de paso unha visual á casa de W. Sobchack neste outono seteiro:

Outono II
Searching cogumelos

O meme das 8 cousas

Como está de dios que as reunións de Beers&Blogs do Corublogs se me resisten por circunstancias varias, voume integrar no grupo doutro xeito (porque nos foros como que tamén participo pouco). Lordmax manda un meme bastante sinxelo:

-Facer un listado de 8 cousas, as que sexan.
-Escribir esas 8 cousas no blogue e explicar como vai o meme.
-Seleccionar a 8 persoas para que o sigan e poñelos no blogue.
-Deixar un comentario no blogue conforme foron convidados a xogar e facendo referencia ao propio post "O meme das 8 cousas"

Pois aí vai, o que saia.

1. A eterna búsqueda da felicidade. Pode chegar a ser algo tan imposible que fai de calquera persoa unha amargada. Ás veces pásame, que non sei disfrutar o momento e que ando pensando nas posibles cousas que poden ir mal, en vez de centrarme no momento e decatarme de que, realmente, nunca fun tan feliz na vida.

2. Meu pai, miña nai e meu irmán. Cada día valoro máis ter familia, ter esta familia. A pesar de todo, que non é pouco.

3. A xente que me quere e que quero. Persoas ás que non coido e que me coidan, ás que nunca lle estarei o suficientemente agradecida. O apoio que recibo penso que nunca é ben pagado e haberá que aprender a facer sentir aos demais todo o que me fan sentir a min.

4. Empatía. Unha cualidade que se debería valorar moito máis.

5. A música, que me uniu a moita xente e me descubre moita máis.

6. A noite. Porque fai que todo se vexa doutro xeito e sempre é preciso outro ambiente no que gastar toda a enerxía que dá a claridade do día.

7. A capacidade de crear. É marabilloso ter ideas, ter proxectos e ser capaz de levalos a cabo.

8. Todo aquelo que conte unha historia, que mereza ser visto, lido e escoitado.

E se queren participar: Gustavo Harvey, Mario, A Raiña Vermella, A rapaza do arco, Zerovacas, Ghanito, Elianinha e Arume dos Piñeiros. Entenderei que non queiran porque, todo teño que dicilo, ás veces os memes non apetecen, pero aí queda.

Eu quero UTC/GMT +2

Pois si, nin hora menos nin fuso horario distinto. Se me mantivesen esta hora (GTM +2, que bonito que é o verán), ben contenta que quedaba, porque quero horas de luz ao saír de traballar. E dame igual ir desfasada respecto ao sol, porque non soporto tanta escuridade xunta.

Pola contra, dame que haberá que mudar de novo os reloxios. Non me apetece nada.

*Outra opción sería madrugar máis, erguerse co sol e ter xornada continua, pero iso tampouco depende de min.

Así foi Galeguia...

...O levantador de minas estivo alí.

Estame gustando moito o traballo que andan a facer. A miña noraboa.

Homenaxe a Lois Pereiro

Sempre chego tarde ás cousas o que fai que, en parte, as poida desfrutar moito máis, por ser novidosas e poder descubrilas coma se dunha nena se tratase. Neste caso falo de Lois Pereiro. Merquei no verán Poesía Última de Amor e enfermidade 1992-1995 e quedei sorprendida de que non tivesen chegado a min antes, de ningún outro xeito, os seus poemas.

O martes pasado Sak, Gustavo Harvey máis eu achegámonos ao mesón A Saimia onde os compañeiros de Pereiro "De Amor e Desamor" ofrecían un recital-homenaxe ao falecido monfortino. Seriamos 30 persoas e poidemos ser máis de non ser por Caetano Veloso. Proxectáronse imaxes cedidas pola Agrupación Cultural Alexandre Bóveda e recitaron Xoán Abeleira, M.A. Fernán-Vello, Xulio Valcárcel, Xosé Manuel Pereiro (que leu unhas palabras de Manuel Rivas, facéndose a irmandade máis patente por parte dos dous) e outros máis dos que xa non lembro os nomes (Miguel Mato, penso que era quen presentaba). Coma en case todos os recitais aos que levo asistido, a música non podía faltar, e veu da man de César Morán que, ao menos a min, me fixo ver doutro xeito o que é a poesía.

A Caricia da Serpe (que pronto han sacar o seu segundo disco O Sorriso do Diaño) con Lino Braxe á voz, Miguel Ladrón de Guevara á guitarra e Rómulo Sanjurjo ao acordeón, remataron o recital deixándonos a todos un sorriso nos beizos.

Considero que a obra de Lois Pereiro, unha crónica de si mesmo, e a súa figura deberían ter moito máis recoñecemento por parte das autoridades competentes, ou polo menos reflectir a importancia e a admiración que os lectores lle conceden.

Este é o poema que César nos cantou:

(Prayer)

Agora pecha os ollos
e imaxina
que o que escoitas
é unha pregaria atea
dirixida a ti na escuridade
por unha voz invisible e perdida
nos tempos dun amor
ritualizado.

Escoita como atravesa o silencio
ese rumor carnal desesperado
que se achega nocturno á túa existencia
contaxiando cos seus os teuss desexos
e penetrando en ti vaise asentando
inaudible e fatal
nas túas entranas.

xullo,95

Se desta vez vos perdestes o recital na súa homenaxe, os seus compañeiros e amigos manifestaron a intención de seguir realizando un acto similar cada ano na súa memoria. Agardamos o próximo.

Tempada de setas

seta, por besbe.

Se alguén me di o nome de todas, moi agradecida, porque hai algunhas ás que non llo sei.

Cousas da vida II

Digo vou e non aparezo, o acto de presencia materialízase noutro lugar. Non te prives pero tampouco te fíes. Habería que falar cinco minutos antes para ter a seguranza de atoparnos.

Por isto e por isto. Para consolarme, merquei poesía.