12/18/2007

Be palán, my friend...

O domingo houbo de novo xornada billardeira con moitas novidades que se irán adiantando no blogue da Conferencia NorOeste.

Mentres, un vídeo dos nosos palanadores coa música de The Homens. Aproveitando a ocasión, temos que dicir que fontes fidedignas informaron que Martin Wu é seguidor da franquicia Tronos do Masma (que vivan os fans) da Conferencia NorLeste. Dentro vídeo (Bruce Lee mediante):

Be palán, my friend...


E aproveito a ocasión para presentarvos ao meu palán semituneado:



Hoxe, máis convencida ca nunca, digo: soa non podes, con amigos si.


12/16/2007

Como liquidarme definitivamente

Empregar penicilina, os dardos envelenados non son eficaces.


12/06/2007

Blade Runner e a empatía

Roy Batty: Eu vin cousas que vos non creriades: atacar naves en chamas máis alá de Orión. Vin Raios-C brillar na escuridade preto da Porta de Tannhäuser. Todos eses momentos perderanse no tempo como bágoas na chuvia. É hora de morrer.

[Roy morre. A pomba sae voando cara o ceo. Aparece Gaff ]

Deckard (voice-over): Non sei por que me salvou a vida. Pode que neses últimos momentos amaba a vida máis do que a amou nunca. Non so a súa vida: a vida de todos. A miña vida. Todo o que el quería eran as mesmas respostas que todos buscamos: de onde veño, a onde vou, canto tempo me queda...Todo o que eu podía facer era sentarme alí e velo morrer.

Gaff: Fixo un bo traballo, señor. Supoño que xa está rematado.

Deckard: Rematei.

Gaff: Mágoa que ela non poida vivir. Pero, quen vive?

[ Corte. Apartamento de Deckard. A porta está aberta ]

Deckard: ¿Rachael? ¿Rachael? ¿Rachael?

[ Deckard atopa a Rachael durmindo ]

Deckard: Quéresme?

Rachael: Quérote.

Deckard: Confías en min?

Rachael: Confío.

[ Deckard e Rachael saen do apartamento. Camiñan cara o ascensor ]

Deckard: Rachael.

[ Rachael roza co seu pé unha pequena figura de papel. Deckard recóllea e obsérvaa detidamente. É un unicornio de origami ]

Gaff (recuerdo): Mágoa que ela non poida vivir. Pero, quen vive?

[ Deckard e Rachael abandoan a cidade en coche ]

Deckard (voice-over): Gaff estivera alí e deixáraa vivir. Catro anos, cría el. Estaba enganado. Tyrell dixérame que Rachael era especial: non tiña data de remate. Non sabía canto tempo estariamos xuntos. Quen o sabe?


Guión de Blade Runner en castelán


___________________________________


Rutger Hauer (aka Roy Batty): "Esquece o final feliz. Nin sequera me gusta o que Deckard se vaia con Rachael ao final. Para min non tiña sentido que Deckard se enamorase dun replicante. A verdade, Deckard sempre me pareceu algo enfermizo, porque o que estaba facendo era fugarse cun vibrador que parecía unha muller.

Hai xente que se enfada comigo cando lles digo iso. Sempre me din: "Non o entendeches, Rutger. Deberías ler a novela de Philip K. Dick." E o que eles non saben é que si lin o libro. E creo que a súa moralexa se reduce ao seguinte: "Pode amarte un ordenador? Non, un ordenador non pode amarte." Fin da historia."


"Como se hizo Blade Runner. Futuro en negro." Paul M. Sammon



12/04/2007

Irracionalidades e supersticións


Dunha das viaxes a Madrid collín do Parque do Retiro unha castaña de Indias e dende entón lévoa sempre comigo (é a máis pequena da foto). Non sei por que, pero metina no bolso e alí se quedou.

Hai pouco, nunha comida familiar, saiu unha tía avoa falando das castañas da envexa, que ela sempre leva unha na carteira e que seica lle trae boa sorte. Quedou a cousa aí ata que, dalí a pouco, me trouxo miña nai dúas castañas da envexa, que resultaron ser castañas de Indias para a miña sorpresa. Parva de min, tamén as conservo comigo.

Debo dicir que o estiven pensando e non é por superstición, se non que me decatei de que teño tendencia a gardar cousiñas dese tipo: landras, flores murchas, pedras que atopo no campo, cunchas da praia etc Se fose superstición seguro que levaría unha ristra de allos coma o catamarán que nos levara ás Ons no verán.


Vale, admito que tamén teño unha pulseira co Nazar Boncuk, o ollo de Estambul, pero ata que mo dixo Zerovacas eu non sabía nada.

12/02/2007

Galiciae e a evoluciónn xeracional

Pois xa chegou Galiciae para ser lido en castelán como en galego (eu optaría por esta segunda opción, pero so é unha opinión). Á espera das primeiras opinións sobre temas de deseño e outras críticas constructivas, eu aínda lle ando botando un vistazo a este xornal de pasado coñecido (Xeración) e que agora tamén integra a El Progreso, ao Diario de Pontevedra, a De luns a venres e a Galicia Gastronómica. Andaremos e veremos. Eu deséxolles moita sorte ao grupo de persoas que están detrás traballando porque puxeron moito esforzo e loitaron contra ventos e mareas para que este proxecto fose adiante.

Do que quería falar é da violencia contra a muller. Hai pouco saltou á luz o caso de Svetlana, unha muller que foi asasinada catro días despois de acodir ao Programa de Patricia requerida pola súa ex-parella, da que se separara por sufrir malos tratos. Hai programas tóxicos na televisión pero tamén hai outros que, queirámolo admitir ou non, están facendo unha labor educativa no eido das relacións persoais: a Super Nanny, SOS Adolescentes, Terapia de parella etc. Ensinan valores e formas de comportarnos cos demais que xa deberiamos coñecer e que, nun principio, nos poden resultar carentes de sentido, por obvias, e mesmo podemos pensar que as persoas que acode a eles carecen de vergoña por ensinar así a súa intimidade.

Pois ben, eu prefiro que se necesitan axuda para relacionarse cos demais que a pidan (anque sexa deste xeito público) a que me ensinen máis mulleres mortas por culpa de homes que si precisan esa axuda e foron educados nuns valores que non sirven a día de hoxe.

Analfabetismo emocional





Daniel Salgado dá conta no que, a día de hoxe, se converteu Sargadelos: "Díaz Pardo afirma que pretenden desalojarle del edificio donde vive"

12/01/2007

Premio Nacional do Deporte Galego

Pois o Premio Nacional do Deporte Galego á Mellor Iniciativa no Deporte Tradicional déronllo onte a O Varal. A crónica e fotos na de ghanito, a quen lle collo esta prestada. As noraboas no Varal, nas Conferencias NorLeste e NorOeste. Todo un gusto coñecer a Juan Pico, voltar a ver a todos os demais palanadores e con ganas de ver no Tele-Varal a zimmer103 recollendo o premio e ler un discurso que ben merece ser escoitado e lembrado.



O dito, outro deporte é posíbel!

Sobre a SIDA

O meu traballo é físico, tanto no esforzo coma no contacto, nada de mecánica cuántica, e chegou a hora na que tiven diante de min a unha rapaza que, entre outras moitas cousas, era seropositiva. Foi como se os meus pensamentos se bloqueasen e non prestase atención a outra cousa que non fose iso. Disimulaba a miña incapacidade de reacción, quedara bloqueada e estábame preguntando por que me estaba poñendo nerviosa. Repasaba mentalmente, dun xeito exaxerado, todas as medidas de precaución que debía tomar as veces que a rapaza viñese, tanto para min coma para o resto da xente que despois pasase por alí.

A cuestión pasou e deime conta de que, en certa maneira, a primeira reacción que tiven foi medo ao velo todo tan cercano e tan claro. A SIDA hai que tomala en serio, sobre todo nos casos nos que non se amosa tan claramente e cando non a asociamos a momentos de diversión.

Galicia é a sexta comunidade con máis casos de SIDA rexistrados dende 1981, cun total de 3.593 persoas contaxiadas segundo os últimos datos recollidos en xuño deste ano. Actualmente, a principal causa de transmisión son a práctica de relacións sexuais de risco.

Está ben saber como previlo, pero mellor está facelo, cousa que ás veces tendemos a esquecer facilmente confiando nos compañeiros sexuais. Sorte temos se acertamos, pero vai ser mellor non arriscarse...

Vixilancia epidemiolóxica da SIDA en España

As Crónicas de Gáidil

Tiven onte agasallos e alegrías polo aniversario ben bonitos e hoxe chegoume outro, As Crónicas de Gáidil. Dentro del atopei unha grata sorpresa da man do Breogán e de Jan. As Crónicas de Gáidil xa estaban escritas hai tempo, pero parece que o destino quixo que fose nestas datas cando o recibise.



Moitas grazas rapaces, o agasallo de volta será botarlle unha partida en Gael-leach. Acedre, teste que animar tamén!!


11/28/2007

Misión Imposible

Ás veces cando temos metas, obxectivos ou nos plantexamos retos a nós mesmos, tamén precisamos contarllos aos demais coa fin de afianzarnos na nosa decisión e darnos ánimos, posto que canto máis xente coñeza o que queremos facer, con máis ilusión traballaremos para lograr iso que desexamos acadar.

Tenteino cando quixen deixar de fumar e o fixen público e fracasei estrepitosamente, agora volvo a ter outro obxectivo (moi distinto a ese vicio) e antóxaseme misión imposible, pero se o digo aquí igual me obrigo a facer todo o posible para acadalo. De momento deixo escrita esta anotación para lembrarme a min mesma aquelo que quero facer. Pode que non sexa tan imposible se me esforzo.