Good Vibrations

Vivir un decembro dun xeito que non agardaba, a primeira árbore de nadal nesta casa, dúas rapazas polo medio da rúa cantando panxoliñas á unha da mañá, alguén que lle dixo ao Apalpador que eu sería un bo regalo, lembrarme feliz na autoestrada co vento dándome na cara, recuperar os nomes que case esquecera e tamén a ilusión que fun perdendo...o 2008 déixame bo sabor de boca no seu remate.

Nestes días brindarei por min e polos que me van acompañar. A todos os demais, boas festas, claro.

Novas Galaxias

Coma ela o que máis me entusiasmou do blog da Editorial Galaxia é a sección Ópera Prima. Era o que estaba agardando que sucedese, a apertura das editoriais á rede, a aproveitar as ganas de escribir de moitas persoas, a ofrecer unha oportunidade cun custe mínimo pola súa parte e, quen sabe, cun beneficio máximo.

Os meus parabéns.

Agromando

A última vez que fun, o camiño era dourado e esponxoso, as árbores tinguían a vista de amarelos e preciosos vermellos e o ceo era, naquela hora, precioso. Onte, a luz era ameazante e os nubeiros manchas grises difuminadas nun lenzo. Xa todo era frío. Coma nun dos contos de Murakami, non me decatara de como lle foran caendo as follas ás árbores, metamorfoseándose en esqueletes nun páramo. A 90 km/h pregúntome por que insisto en recrearme nas paisaxes do gris cando son máis importantes as douradas.

Despois está a pranta, non é unha aspidistra tramposa coma a de Orwell. É moi semellante pero ten flores, Spathiphyllum Sweet Chico para máis señas, que inconscientemente rego so cando se murcha, cando está a piques de esmorecer...algo inhumano se o penso de xeito intenso. E ela resiste, é case a única que resiste nesta casa, anque xa a atopei por tres veces no chan cando o vento entrou desmesuradísimo pola ventá coa súa presenza avasalladora. Aínda así continúa, intensa, e recibe as miñas miradas de admiración.

Diante, o camiño, que é coma o día que nevou e o branco todo o cubriu. Silenciosas folerpas contra o parabrisas tapando os sinais que indican o camiño. Así se inunda toda a noite, nese xeito real e afogador, facéndome minúscula e desamparada, ata que me dou conta de que non preciso das rodeiras doutros coches no meu camiño, porque é o meu camiño de folerpas.

E agora está mañá, que foi o día de onte, sentíndome extraña ao pasear pola cidade iluminada ata que chega ese momento exacto, o momento preciso no que diante dun café, diante del, arrolada polas conversas da xente, sinto que o peso do mundo non está nas miñas costas e descubro que me sinto ben.

Unha semana despois...Cultur.gal e outras lerias

Moito me gustan as crónicas, especialmente as que levantan pó. Falo do Cultur.gal, que me gustou especialmente, porque eu, como persoa do vulgo que son, ás veces non me entero do que se coce por estas terras e este ano a feira ofreceume unha visión bastante ampla do que por aquí hai. Si pode ser que non sexa máis ca un chiringuito, xa que supoño que alí se concentrou o maior número de industrias con subvencións da Xunta por metro cadrado, pero éche o que hai e é de agardar que un día o tema subvención sexa algo anecdótico.

Coma outros, declareime no seu día estibalista, e por coherencia sigo manténdoo, non nas formas pero si no fondo...e tamén teño opinión formada arredor do caso EE.

Máis en O que Harvey Keitel non dixo.

Esquecíaseme: non nos tomemos tanto en serio que nos vai dar un infarto.

Sentindo a morte

Dan as casualidades de que atopo no Centro de Saúde á filla de M. e cóntame a historia que xa coñezo (morfina, unha máscara BiPAP...), a que Craig Ewert xa coñecía e que decidiu contar á súa maneira, poñéndolle a fin a esa historia do xeito que mellor lle pareceu. Grabouse todo e estase a emitir na televisión de Reino Unido. Non me parece mal.

Comentaría algo máis, pero a médica díxome que me esquecese do traballo e que fose mirar as cores de moda. E voulle facer caso.

O home está triste, que terá o home?

Neste tempo no que non se venden coches e proliferan os ERE por canto sitio hai e nos que Ana Botella nos obsequia con cousas como que o planeta está ao servizo do ser humano porque o ser humano é o centro, vénseme á cabeza unha lenda:

"E o home estaba sentado so. Empapado ata os osos na tristura. E achegáronselle todos os animais e dixeron: Non nos gusta verte tan triste. Pídenos o que queiras e teralo.
O home dixo: Quero ter boa vista. E o voitre respostoulle: Terás a miña. O home dixo: Quero ser o máis forte. O xaguar dixo: Serás forte coma min.. Despois o home dixo: Desexo saber os segredos da Terra. A serpe respostoulle: Eu ensinareichos.
E foi así con todos os animais. Cando tivo todos os dons que lle podían dar, marchou. E o moucho díxolle aos outros animais: Agora o home sabe moito e pode facer moitas cousas. De súpeto sinto medo. O cervo dixo: Xa ten todo o que precisa. Agora a súa tristura acabará. Pero o moucho respostou: Non. Vin un buraco no home, profundo como unha fame que nunca saciará. Faino triste e fai que sempre queira máis. Seguirá tomando e tomando ata que un día o mundo diga 'Xa non existo máis e non me queda nada que dar'"

Non sei se Mel Gibson a inventou ou lla contaron, pero pensei que viña ao caso.

El dime que escriba

El dime que escriba. De calquera cousa. Pero que escriba. Eu dígolle que non teño nada que contar. Penso que levo un ano horrible e lémbrome doutro el que di que medimos o tempo en anos e atrapamos así os sentementos desas épocas. Este ano non foi un bo ano. Véñome abaixo moi a miúdo. Continúa dicíndome que escriba, que o meu xeito de contar as cousas vai ser único. E sigo sen ter nada que contar. El insiste na frase e decátome do feito: non so é escribir, é algo máis.

Aí é onde comeza o longo proceso, tecleo, escribo e as palabras van saíndo, espallando, chegando a quen teñen que chegar.

E ninguén ten idea de canto me custa cada sms.

Despois lémbrome de Estíbaliz e da súa última entrada eliminada.

Do que acontece e non se adoita contar

-Como non me deas os cartos -dígolle- mátote.
-Veña, xa abonda -di mamá. Está xunto ao fregadeiro, ao lado da cociña-. Vou chamar á policía para que se encargue de ti -e bota a andar.
-Ti non vas chamar a ninguén -digo eu.
-Pois compórtate como unha persoa! -bérrame.
Sinto que vou estourar da carraxe.
-Vives aquí sen pagar casa nin comida -di papá-, e non podes pedir cartos cando che pete.
-Que non podo que...?
Póñome de pé, agarro a mesa polo bordo e envórcoa. Os pratos e os vasos caen ao chan e rompen, a tixola de peixe fritido con cebola queda do revés. Os meus irmáns quedan sentados, aterrorizados, e logo saen correndo. Collo a papá pola camisa póñoo contra a perede.
-Vasme dar cartos? -bérrolle, cos dentes apertados.

Anxos do Universo, Einar Már Gudmundsson

E nese intre, toda a poética que encerra unha vida vese depositada nos sumidoiros. Había ben tempo que quería dicilo.

Máis de billarda

Este ano non xogo á billarda, pero sigue a gustarme moito todo o relacionado con ela, en especial a entrada de acedre falando sobre como el lembra que se xogaba á pincha.

Non hai moito, nunha conversa con amigos saiu o tema dos xogos de cando eramos nenos e doume un pouco de rabia non poder dicir que eu de pequena tamén xoguei á estornela...máis en A billarda é pasalo ben.

Pasalo ben, Italo Calvino

Erase un país onde todo estaba prohibido.

Como o único que non estaba prohibido era o xogo da billarda, os súbditos reuníanse nuns prados que quedaban detrás do pobo e alí, xogando á billarda, pasaban os días.

E como as prohibicións comezaran con pouco, sempre con motivos xustificados, non había ninguén que atopase nada que dicir ou que non se soubese adaptar.

Pasaron os anos. Un día os condestables viron que xa non había razón para que todo estivese prohibido e mandaron mensaxeiros a anunciar aos súbditos que podían facer o que quixesen.

-Sabede -anunciaron- que xa non hai nada prohibido.

Os súbditos seguían xogando á billarda.

-Comprendestes? -insistiron os mensaxeiros- Sodes libres de facer o que queirades.

-Está ben. -respostaron os súbditos- Nós xogamos á billarda.

Os mensaxeiros afanáronse en lembrarlles cantas ocupacións belas e útiles existían ás que se adicaran no pasado e ás que podían adicarse novamente de agora en diante. Pero os súbditos non facían caso e seguían xogando, un golpe tras outro, case sen respirar.

Comprobando a inutilidade dos seus intentos, os mensaxeiros foron a comunicarllo aos condestables.

-Moi sinxelo. -dixeron os condestables- Prohibamos o xogo da billarda.

Foi a vez na que o pobo fixo a revolución e matounos a todos.

Despois, sen perder tempo, voltou xogar á billarda.

Pasalo ben, Italo Calvino