Coleccións

Unha vez rematado O museo da inocencia decátome de que eu tamén teño coleccións, nunca chegarán a ser tan grandes coma a que Pamuk relata, pero están formadas por obxectos que gardo coma se fosen auténticos tesouros (son auténticos tesouros) e que etiqueto na miña memoria cos recordos que emanan: a historia dunha bufanda, a dun post-it, a dun libro, a dunha cinta, a dun CD, a dunha caixa de bombóns, a historia desas postais, a de todas esas fotos, a dunha chapa...

Penso no Museo da inocencia e en Istambul. Os gatos de Istambul, sen telos visto, lémbranme aos gatos que viven entre a Dársena da Marina e o Dique de abrigo na Coruña. A xente déixalle potas con macarróns e cousas así. Outros danlle de comer ás pombas.

O caso é que Pamuk non fala dos gatos en todo o libro, así que eu non falarei das ratas que vimos preto das Esclavas.

Os documentais da 2

Adícome a ler, a pasear, a ir ver as Perseidas, a ver pelis e series, a ir a algún concerto, a algunha festa, a ir á praia cando todo o mundo se vai e a facer documentais para a hora da sesta.

Caranguexo Ermitaño

Os camiños do Facebook son inescrutables

Facebook. Ademais de engadir a coñecidos e descoñecidos como amigos, ás veces fago tests. É sabido que no seu día facía os da Cosmopolitan por ver de ser unha muller ata que me decatei de que, por ser muller, a Cosmopolitan so me ofrecía tests. Hoxe ía facer un, pero a primeira pregunta era Cal é a túa cor favorita?: vermello, negro, verde, amarelo, gris, azul, branco, rosa, violeta, celeste (por que non puxeron o laranxa). Foi unha mágoa que non puxesen a resposta válida: depende. Non conseguín seguir adiante. Era para saber en que serie de televisión me darían un papel protagonista.

Si fixen un que me dicía a que personaxe de Lost me parecía máis (cal é a miña cor preferida? Gústame o vermello e o negro e o verde para vestir) e estes días ando rematando a 5ª tempada. Parecíame unha vergoña non ter aínda acabado de ver a serie(no seu día o azul gustoume moito, o celeste estaría nas últimas posicións e o violeta nas primeiras) ata que un amigo me dixo que so vira a 1ª tempada e xa non me sentín tan rara. A primeira serie que me enganchou foi Al salir de clase. Por vela teño latado a aulas sendo xa "universitaria" (por aquel entón vestía moito de gris: lembro unha chaqueta gris, un xersei gris, moitas saias de gris e botas con remaches metálicos tamén; ata que me gustou un xersei amarelo dunha compañeira de piso e comecei a ver a luz).

Saiume Sawyer. Sawyer pode ser detestable (gústame o rosa, moito), ou non. A Sawyer véxoo moito lendo e fun mirar a ver se a alguén se lle ocorrera facer unha lista cos libros que saen en Lost e claro que se lle ocorreu a alguén.

Comecei co facebook e alí, nunha conversa, falouse do aposto que era Bioy Casares e por curiosidade merquei La invención de Morel (de pequena facía trampas, escollía o xeral para conseguir o concreto, seguro que diría que o branco é a miña cor favorita por iso de poder pintar despois por riba a cor que me dese a gana), sorprendinme logo ao ver que era un dos libros que Sawyer andaba lendo.

Non sei cal é a miña cor favorita.


Obras literarias que aparecen en Lost

Oitavo mes

Este mes non traballo, pero o estado mental de vacacións xa me viña acompañando dende o concerto de Jens Lekman en Porto, no Maus Hábitos. Ese 18 de xullo aproveitei para mercar outro libro dun portugués que moito me gusta, Pedro Paixão, porque son historias de dentro, deses pensamentos que rumías, do que pasa cando te apaixonas, cando che acontecen extraordinarios sucesos de a diario, son desas historias que te contas a ti mesma porque gostas delas. Gústame porque me envolve de palabras e de vidas.

Cada massagista tem, por assim dizer, a sua maneira própia de massajar, com os seus segredos, com uma maneira de começar e outra de acabar, para além de traços que não têm diretamente a ver com a massagem mas que necessariamente acompanham sempre tudo aquilo que um humano faça: o carácter, a inteligência, a sensibilidade, modos de falar e assuntos preferidos. Convém saber que uma massagem nunca é um acto silencioso: ouvem-se as mãos sobre o corpo, ouvem-se gemidos de dor e suspiros, conversas mais ou menos curtas e esmo confissões. A sala de massagens é un lugar onde o corpo, ao relaxar, põe a alma mais à vontade, para quem a tenha, é claro, e eu, por acaso, tenho. Isto é o que eu acho, mas quando acho tenho a certeza de ter encontrado.
Esta massagista tem boas mãos, é uma coisa que se nota logo. Despois é preciso tempo.

Viver Todos os Dias Cansa, Pedro Paixão

E eu preciso facer de nómada, mudar eses quefaceres diarios, porque como di o Pedro: É simples: trabalham num lugar onde nos habituamos às suas mãos, aos seus cotovelos e pés e, de repente, sem dizerem nada, desaparecem e aparecem outros.

O instante máis feliz da miña vida

Adoitaba regalar libros ás persoas que coñecía por vez primeira sempre que a ocasión o facía posible. Coa mellor intención. Regalaba un libro que me gustaba a min, un que sabía que era desexado, un que aínda non lera (El libro de los amores ridículos de Kundera foi un deles), un escrito con moito amor, un adicado polo autor...

Regalaba libros porque, en certo modo, tamén me agasallaba eu. Co tempo fun perdendo o costume porque cansei de regalarme. Hai moi, moi, moi pouco tempo regaláronme.

Entramos nunha libraría, escollín o libro e fixo que o envolveran para regalo. Despois doumo. Abrino hai pouco e comeza así:

O INSTANTE MÁIS FELIZ DA MIÑA VIDA

Foi o instante máis feliz da miña vida e non o souben entón. Puideron ser diferentes as cousas, púidome perdurar a felicidade, se o sei nese momento? Abofé, porque se me chego a decatar de que era ese o momento máis feliz da miña vida, non o deixo fuxir! Aínda que o instante único en que me invadiu unha fonda paz interior durou escasos segundos, tiven a sensación de que esa felicidade duraba horas, anos. O domingo 26 de maio de 1975, contra as tres menos cuarto, estabamos libres de culpa e pecado, de penitencia e castigo, e no mundo derrogáranse as leis do tempo e da gravitación. Biquei a Füsun no ombro-suado da calor e do xogo erótico-, abraceina por detrás, penetreina e ao trabarlle na orella esquerda soltóuselle o pendente, que quedou brillando brevemente no aire e caeu ao chan. Estabamos tan encantados, que nin fixemos caso del, nin eu reparei na súa forma, e continuamos a acariciarnos.

O museo da inocencia, Orhan Pamuk

Regaláchesme alegría e ganas de recuperar o vello costume.

Gracias.

Paradigmas

Lin Postpoesía, de Agustín Fernández Mallo. Gustoume. Recomendaríao por curioso, por recrearse nun discurso.

Hoxe entérome de que Pina Bausch morreu o 30 de xuño. Ela xa era postmoderna no seu eido: a danza.


Pina Bausch - Parle avec elle

Despois descubro outro termo: transmodernidade. E pérdome, pero dame igual, xa todo é tan novo que é vello. So creo naquelo que me gusta e iso é tan relativo...

Fagamos algo antes de morrer

Abraham Boba - 'Hagamos algo antes de morir'

Je me souviens

Acórdome do meu primeiro San Xoán de verdade na Coruña.
Acórdome de que o coche pinchara de volta á Coruña mentres eu durmía na parte de atrás.
Acórdome de Riazor ás seis da mañá, que era de día e que a praia estaba suxa e os barrendeiros a traballar.
Acórdome que esa tarde fora á praia e de estar alegre mentres vía á xente carrexar leña.
Acórdome de bañarme esa mesma noite en Veigue ás 12 da noite e de que non levaba nin bikini nin toalla.
Acórdome dunha man sacando a Super Coco ao outro lado da ventá mentres nos metiamos co coche no túnel de Juana de Vega cara o Paseo Marítimo.
Acórdome da vértixe que dá a felicidade mentres nos metiamos como balas nese mesmo túnel.
Acórdome de como fixen o esguince no dedo gordo do pé esquerdo.
Acórdome das noites que non remataban e de un día non ir facer puenting por esgotamento.
Acórdome de Where the streets have no name, de With or without you e sobre todo de I still haven´t found what I´m looking for sonando a través das luces da noite.
Acórdome de que discutiades de se realmente se notaba que os mp3 tiñan menos calidade.
Acórdome das hamburguesas no Delicias, de chegar á casa e coller o bikini para ir á finca da piscina, de quedar durmida ao sol e queimar o lombo.
Acórdome da Ronda de Outeiro, de Juan Flórez, da rúa Juan Canalejo, dun coche azul, de todas as rutas.
Acórdome da pista de patinaxe de Adormideras, de manter o equilibrio, de seis brazos dispostos a collerme, de caer de cu entre risos á luz das farolas e de aprender a frenar os patíns.
Acórdome de como o estómago sube cando a Ronda de Outeiro se cruza coa Avenida de Finisterre e vas a 90 por hora.
Acórdome de beber moito, de bailar, de "¡estamos ahí ya!", da sorpresa de que "xa" esteades todos aí, de Green despois.
Acórdome do Dreams, acórdome de Coruña, acórdome de coñecer a moitos coruñeses.

Acórdome do Macondo, acórdome...deste enorme e último e primeiro recordo destes acordos todos.

Tiñas razón, todo era máis fácil antes. Dez anos antes.



Je me souviens, George Perec
Acórdome

Que eras ti o do outro lado

The Legendary Tiger Man-Honey, you´re too much


E, por veces, lembrar unha clase de luz.

(vístome e deixo outra versión homenaxe a Betty Page)

Actitudes

Hai formas de suicidio realmente atractivas:
rascar o pulso, abotoar o derradeiro botón da camisa
ou fumar un paquete enteiro de tabaco,
actitudes vitais que exerzo no absurdo.

Outros seica deciden masturbarse mentres se privan de osíxeno...e morren. O sábado pasado fun a Mera, cubriuse de néboa, de moita néboa. De estar o día claro ao outro lado vese A Coruña, vese a Torre, vense espellos que a fan bonita.

Oín as buguinas dos barcos, máxicas, invisibles, longas, a tronzar a néboa. Souben despois o que dicían. Quixera eu tamén que coñeceses, coma os barcos, a maneira de poder atoparte na néboa, de avisar da túa presenza, de que escoitases a buguina que che resposta e saber que non es o único que non ve nestes intres o camiño. Que te deixes acompañar.

Rearmarte.